หลินเป้ยตัวแข็งค้าง แต่ไม่ได้สนใจคนนั้น รีบผลักประตูเข้าไปในห้อง
“คิก น้องชายคนนี้น่าสนใจนะ เข้าห้องน้ำก็หน้าแดงด้วย？เหมือนผู้หญิงไม่มีผิด？”คนนั้นเห็นหลินเป้ยเข้าไปในห้องก็เสริมอีกหนึ่งประโยค
“บอกตรงเหมือนผู้หญิงจริงๆเลย มองใบหน้าเขาที่สวยงาม ดูยังไงก็เหมือนอย่างนั้น”
“ไม่ใช่ว่า หรือเรา……”อีกคนนี้ก็คล้ายจะมีความสนใจ พูดหนึ่งประโยคอย่างกึ่งจริงกึ่งเท็จ
ด้านในห้อง หลินเป้ยได้ยินทั้งสองคนสนทนา ร่างกายก็แข็งทื่อ ตกใจจนเหงื่อแตก ไม่ใช่ว่าเธอแค่มาเข้าห้องน้ำก็ต้องพวกโรคจิตเข้าให้แล้วนะ ถ้าผู้ชายสองคนนี้คิดจะทำมิดีมิร้ายจริงๆ……
ร่างกายหลินเป้ยยิ่งแข็งทื่อมากขึ้น เธอกลัวว่าผู้ชายด้านนอกจะมาแอบมองจริงๆ ดังนั้นจึงไปไม่กล้าขยับในชั่วขณะนั้น
ด้านนอกไร้เสียงพูดคุยแล้ว แต่หลินเป้ยเหมือนได้ยินเสียงแปลกประหลาดแว่วเข้ามาอย่างเลือนราง เธอได้ยินกระทั่งเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เธอ ทำให้หลินเป้ยตกใจกลัวจนไม่กล้าหายใจแรงๆ
และในเวลาเดียวกัน ประตูห้องน้ำถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก จากนั้นถังหลินก็เดินเข้ามา
ถังหลินผลักประตูเสียงเบามาก หลินเป้ยที่ตอนนี้เต้นตื่นด้วยความตึงเครียดไม่ได้ยินเสียงนี้
ผู้ชายสองคนในห้องน้ำเห็นถังหลินก็ตะลึงงัน รีบหยุดการกระทำ พวกเขารู้จักถังหลินอย่างเห็นได้ชัด เตรียมจะกล่าวทักทายถังหลินแต่ถังหลินกลับทำท่าทำทางให้พวกเขาหุบปากแล้วรีบไสหัวออกไป
ทั้งสองคนชะงัก จากนั้นก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว
หลินเป้ยได้ยินเสียงสองคนนี้ออกไป รอไปสักพัก พอไม่ได้ยินเสียงอื่นอีก หลินเป้ยถึงจะรู้สึกโล่งอก เธอเกรงว่าจะมีคนเข้ามาอีก เกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน เธอจึงไม่กล้าชักช้าให้เสียเวลา
เธอเสร็จธุระอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดประตูออก คิดจะออกไปให้เร็วที่สุด
แต่วินาทีแรกเมื่อเปิดประตูออก เธอก็ต้องเห็นถังหลินยืนอยู่ตรงหน้า
วินาทีนี้ หลินเป้ยรู้สึกร่างกายถูกแช่แข็ง คล้ายกับขยับเขยื้อนไม่ได้
ทำไมถังหลินถึงอยู่ที่นี่ได้？เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่？
เขายืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว？
เขาได้ยินอะไรบ้าง？
ช่วงวินาทีที่หลินเป้ยตอบสนองกลับมา คิดจะปิดประตูอีกครั้ง
ทว่าเธอรับรู้ได้ว่าหากเธอทำอย่างนี้จริงๆ จะยิ่งแสดงความมีพิรุธของเธอให้เด่นชัดมากขึ้น
“คุณชายถัง”หลินเป้ยแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก พยายามสุดแรงเพื่อให้ตัวเองสงบ จากนั้นก็แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น กล่าวทักทายถังหลิน
ถังหลินมองเธอโดยไม่พูดจา ใบหน้าไม่ค่อยมีอารมณ์อะไรมากนัก ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเธอเสียอย่างนั้น
“คุณชายถังค่อยๆเข้าเลย ฉันเข้าเสร็จแล้วไปก่อนล่ะ”ถังหลินไม่พูดจา หัวใจของหลินเป้ยยิ่งเต้นตึกตักมากขึ้น แต่ใบหน้าของเธอไม่ได้เผยสิ่งผิดแปลกออกมามากนัก
เธอพูดในขณะที่ระงับความกลัวในใจ จากนั้นก็ก้าวเท้าไปยังทิศทางด้านนอก
ถังหลินยืนอยู่หน้าห้องที่เธอเข้า เธออยากออกไป จึงต้องผ่านด้านหน้าถังหลินอยู่แล้ว
หลินเป้ยรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ตอนที่หลินเป้ยเดินผ่านหน้าถังหลิน ถังหลินยังคงไม่มีทีท่าใดๆ ไม่ได้ตอบสนองอะไร
หลินเป้ยแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก เธอคิดว่า หรือถังหลินจะไม่สังเกตพบอะไรเลย
เมื่อหลินเป้ยเดินผ่านถังหลินไปได้ จึงเพิ่มความเร็วในการก้าวออกไปด้านนอกด้วยจิตใต้สำนึก
ตอนที่เธอเดินไปถึงประตูห้องน้ำ คิดอยากดึงประตู แต่กลับพบว่าทำไม่ได้
หลินเป้ยชะงัก รีบมองลงไปก็พบว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน
ยามนี้ในห้องน้ำมีเพียงเธอกับถังหลินสองคน เธอไม่ได้เป็นคนล็อค งั้นถังหลินก็ต้องเป็นคนล็อค！！！
ทำไมถังหลินต้องล็อคประตูด้วย ทำไม？！
เห็นได้ชัดว่าถังหลินมาจับพิรุธเธอ แถมถังหลินยังเตรียมการไว้อย่างรัดกุมแล้ว
มีเสี้ยววินาทีหนึ่งหลินเป้ยรู้สึกว่ามีน้ำเย็นแช่แข็งมาสาดตั้งแต่หัวจรวดเท้าของเธอในช่วงฤดูหนาว เย็นแข็งจนทำให้เธอไม่รับรู้ความอุ่นเลยสักนิดเดียว
หลินเป้ยบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ มือของเธอเคลื่อนไปที่ปุ่มล็อคประตู เธออยากปลดล็อคประตู อยากออกไป ซึ่งเธอจำเป็นต้องออกไปด้วยความเร็วสูงสุด
นาทีต่อมา ถังหลินก็เดินเข้ามาใกล้เธอกะทันหัน ถังหลินจับมือที่กำลังปลดล็อคประตูของเธอไว้
“คุณคิดจะทำอะไร？”หลินเป้ยตกใจจนหัวใจเต้นระรัว รู้สึกว่าหัวใจจะหลุดออกมาแล้ว ชั่วพริบตานั้น ระดับเสียงของเธอก็สูงขึ้นกะทันหัน
เธอใช้แรงคิดจะชักมือของตัวเองกลับมา แต่พบว่าไม่อาจทำได้เลย
“ถังหลิน คุณคิดจะทำอะไร？”หลินเป้ยดิ้นไม่ออกก็ยิ่งตึงเครียด เธอหันหน้าไปมองถังหลินด้วยความโกรธ และไม่อาจปิดบังความตึงเครียดของเธอได้ในชั่วเวลานี้
“คุณว่าผมอยากทำอะไรล่ะ？”ถังหลินมองเธอ มุมปากพลันยกโค้งขึ้น คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม คำถามที่ถามกลับ ฟังเหมือนจืดชืดมาก……
“คุณคิดจะทำอะไร ฉันจะไปรู้ได้ยังไง คุณปล่อยฉัน ฉันจะออกไป”หลินเป้ยสูดลมหายใจเข้าออก พยายามให้ตัวเองใจเย็น แต่เธอพบว่าไม่ค่อยได้ผลเท่าใดนัก
เวลานี้นาทีนี้ ต้องเผชิญหน้ากับถังหลิน เธอไม่อาจสงบสติได้
“คุณไม่รู้？เหรอ？”ถังหลินมองเธอ พลางหรี่ตาขึ้นทีละนิด เสียงของเขายังคงเรียบๆ แต่กลับมีความเย็นเยียบที่ชวนให้ขนลุก
“ถังหลิน คุณปล่อยฉัน ให้ฉันออกไป”หลินเป้ยตัวแข็งทื่ออย่างชัดเจน เสมือนตัวสั่นด้วยเล็กน้อย
น้ำเสียงมีความวิงวอนหลายส่วน
“ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ”ถังหลินชะงัก พลางหัวเราะออกมากะทันหัน
“ถังหลินฉันเป็นเจ้าชายเล็กของประเทศDนะ คุณทำอย่างนี้กับฉัน ฉัน……”หลินเป้ยให้ตัวเองแสร้งทำเป็นแข็งแกร่ง อยากขู่เขา
ถึงแม้หลินเป้ยรู้ดีว่าไม่ได้ผลกับถังหลินเอาสักเลย！！
