ปกติหัวหน้ามักจะเป็นผู้ปกป้องลูกน้อง ไม่ปล่อยให้ใครหน้าไหนมารังแกคนในองค์กรได้ ซึ่งอันนี้ถือเป็นเรื่องดี เพียงแต่หลายปีมานี้เมื่ออยู่ภายใต้การดูแลของอะเฉิงก็มีความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้น
เขาโน้มน้าวให้หัวหน้าไปดูแลองค์กรอยู่ตลอดเวลา เพื่อจะได้คุมสถานการณ์ไว้ในกำมือ แต่เสียดายที่ใจของหัวหน้าไม่ได้อยู่ในองค์กรโกสต์ซิตี้
“ผมไม่เคยไปสืบ ไม่รู้สาเหตุครับ”อะเหลียงรับคำสั่งจากซ่างกวนหงโดยตรง ถึงแม้ตำแหน่งจะสูงกว่าหัวหน้าผู้ดูแลในสาขาเมือง Aก็ตาม แต่ถึงอย่างไรเขามีหน้าที่ตามหาคุณนายโดยเฉพาะ จึงไม่สะดวกเข้าแทรกแซงเรื่องอื่นโดยไร้เหตุผล
ปกติคนในสาขาเมืองAทำอะไร เขาก็ไม่เคยถามไถ่ เพียงแต่ครั้งนี้เกิดความบาดหมางกับถังหลินเสียใหญ่โต เขาไม่อยากรู้ก็คงยาก
“อืม นายไปทำหน้าที่ของนายเถอะ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ผมจะไปที่สาขา”ผู้ดูแลจ้งมีความคิดในใจ สีหน้าก็กลับมาเย็นเยียบเฉกเช่นปกติ เรื่องบางเรื่องไปดูให้เห็นกับตาถึงจะน่าเชื่อถือกว่า
เขาจะไปเสียหน่อยว่าสาขาในเมืองAของพวกเขากับตระกูลถังขัดแย้งด้วยเรื่องอันใด พวกเขาถึงกับต้องโจมตีตระกูลถังอย่างอึกทึกเช่นนี้？
ระหว่างนี้ ตั้งแต่จนยันจบซ่างกวนหงยืนอยู่กับที่โดยไม่กระดุกกระดิกใดๆ ไม่มีการตอบสนองอะไรเลยสักอย่าง ราวกับไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา หรือเขาไม่ได้ฟังบทสนทนาระหว่างผู้ดูแลจ้งกับอะเหลียงเข้าหูเลยด้วยซ้ำ
ผู้ดูแลจ้งแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก ตอนนี้นอกเสียจากเรื่องของคุณนาย เกรงว่าคงไม่ส่งผลกระทบต่อหัวหน้าแล้วละ
อะเหลียงก็เข้าใจจุดนี้ ก้นบึ้งของแววตามีความกังวลแวบผ่าน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่หันหน้าเดินออกไปโดยเร็ว หวังว่าครั้งนี้จะได้เบาะแสเกี่ยวกับคุณนายบ้าง
“หัวหน้าครับ เข้าไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ”ผู้ดูแลจ้งเห็นหัวหน้าของตนยืนไม่ขยับมาหลายชั่วโมงแล้ว จึงเป็นห่วงทนดูต่อไปไม่ได้
หลายปีมานี้หัวหน้าคิดถึงคำนึกหาจนล้มป่วย ร่างกายไม่แข็งแรงมาโดยตลอด เมื่อสักครู่หัวหน้ายังสำลักเลือดออกมาด้วย ขืนยืนแบบนี้ต่อไป เกรงว่าร่างกายคงรับไม่ไหว
ยังดีที่บริเวณรอบๆถูกหัวหน้ากวาดซื้อหมดแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีคนมารบกวน
บริเวณนี้เป็นจุดรุ่งโรจน์ที่สุดของใจกลางเมือง เรียกได้ว่าพื้นที่ทุกตารางนิ้วนั้นมีค่าดั่งทองคำ หัวหน้ากว้านซื้อตึกใหญ่ทั้งตึกและร้านค้าใกล้เคียงไว้หมดแล้ว แต่กลับปิดกิจการ ปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ทำอะไรเลย
เขารู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลที่หัวหน้าทำเป็นเพราะต้องการระลึกถึงคุณนาย เพราะที่นี่คือสถานที่ที่หัวหน้ากับคุณนายพบหน้ากัน
พื้นที่มีมูลค่าดั่งทองคำถูกทิ้งให้ว่างเปล่า มันช่างสิ้นเปลืองจริงๆ เพื่อรักษาพื้นที่ส่วนนี้ไว้ แต่ละปีหัวหน้ายังต้องจ่ายภาษีในตัวเลขที่น่าทึ่งอีกด้วย
ต้องบอกว่าหัวหน้ามีความตั้งใจโดยแท้
ทว่าคนนอกไม่ทราบเรื่องพวกนี้ และมีคนน้อยมากที่รู้ว่าตึกใหญ่แห่งนี้กับเขตการค้าระแวงนี้เป็นขององค์กรโกสต์ซิตี้ ดังนั้นจึงเป็นสถานที่ลี้ลับและแปลกพิสดารมากในสายตาคนนอก
“อะจ้ง เธอมีตัวตนจริงๆนะ”ไม่รู้ว่าซ่างกวนหงนึกอะไรออก จึงลั่นวาจาที่แปลกประหลาดนี้ออกมา
“ครับ ครับ คุณนายมีตัวตนอย่างแน่นอนครับ”อะจ้งกลับเข้าใจความหมายหัวหน้าตนในชั่วพริบตา
หลายปีมานี้ เป็นเพราะไม่รู้ข้อมูลเกี่ยวกับคุณนายเลยสักนิด ประกอบกับภาพวาดเหมือนของหัวหน้าก็ไม่ชัดเจน ดังนั้นหลายๆคนจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีอยู่จริงหรือไม่？
เป็นเพียงความฝันของหัวหน้าหรือเปล่า？
เมื่อกี้เขาเห็นอะเหลียงไม่พูดในสิ่งที่คิด เกรงว่าคงสงสัยจุดนี้เช่นกัน
ถึงแม้เมื่อกี้อะเหลียงไม่พูด ถึงแม้เมื่อกี้หัวหน้าตีตัวออกมา ไม่ได้ถามอะไรและไม่ได้มองอะเหลียงสักแวบ แต่หัวหน้ากลับรับรู้ทุกอย่างเป็นอย่างดี
หัวหน้ามีสายตาแหลมคมสามารถมองทะลุปรุโปร่งได้ทุกเรื่องราว หัวหน้าปรีชาญาณเช่นนี้เสมอมา หากแม้ใช้เพียงความจดจ่อของหัวหน้าเพียงเศษหนึ่งส่วนพัน ก็สามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างเหมาะสม
กลัวก็แต่ หลายปีมานี้หัวหน้าไม่เคยใช้แรงกายแรงใจแม้เพียงเศษหนึ่งส่วนพันในการดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้เลย
ผู้ดูแลจ้งมองหัวหน้าตน พบว่าแววตาของหัวหน้าในตอนนี้พร่ามัว เลื่อนลอย คล้ายกับไม่มีจุดรวบรวมความสนใจ ไม่รู้ว่ากำลังดูอะไรอยู่
ผู้ดูแลจ้งตื่นตระหนกตกใจ หัวหน้าเริ่มสงสัยจุดนี้แล้วหรือเปล่า？
หากตัวหัวหน้าเองยังเริ่มสงสัยการมีตัวตนของคุณนาย แล้วยังมีอะไรที่สามารถดึงดูดความสนใจหัวหน้าให้ใช้ชีวิตต่อไป？
“หัวหน้าครับ ตอนนั้นคุณนายช่วยหัวหน้าไว้ มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันจริงๆแล้ว ไม่แน่ว่าตอนนั้นคุณนายคงตั้งท้องกับหัวหน้าแล้วก็ได้นะครับ หากตอนนั้นคุณนายตั้งครรภ์จริงๆ เมื่อคำนวณเวลาดูแล้ว ตอนนี้ลูกของหัวหน้าก็มีอายุยี่สิบสี่ปีแล้วนะครับ”ผู้ดูแลจ้งรู้สึกว่าหัวหน้าของตนใกล้ถึงจุดแหลกสลายแล้ว ผู้ดูแลจ้งรู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องดึงหัวหน้ากลับมาให้จงได้
หลายปีมานี้ ผู้ดูแลจ้งก็ไม่กล้าเอ่ยถึงเรื่องคุณนายมากนัก เพราะเกรงว่าจะเป็นตัวกระตุ้นให้หัวหน้ายิ่งช้ำใจ ยังเสียใจหนักขึ้น
แต่ตอนนี้ผู้ดูแลจ้งอยากหาความหวังให้หัวหน้ามีชีวิตอยู่ต่อไป ในสมองผู้ดูแลจ้งจึงโผล่ความคิดนี้ขึ้นมา
ถึงแม้จะเป็นความคิดเพ้อฝันเกินจริง ทว่าตอนนี้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ผู้ดูแลจ้งคิดวิธีอื่นไม่ได้อีกแล้ว
“ลูก？”คำพูดของผู้ดูแลจ้งกระตุ้นซ่างกวนหงได้ในที่สุด ซ่างกวนหงมีการตอบสนองเสียที อีกทั้งยังไม่ใช่การตอบสนองน้อยๆอีกด้วย
แววตาของเขาที่เลื่อนลอยเริ่มจดจ่อขึ้น เขาค่อยๆหันหน้าไปมองผู้ดูแลจ้ง อ้ามุมปากขึ้นเล็กน้อย：“นายบอกว่าลูกหรือ？”
“ครับ ลูก ตอนนั้นหัวหน้ากับคุณนายมีสัมพันธ์ลึกซึ้งฉันสามีภริยากันแล้ว คุณนายอาจจะตั้งท้องกับหัวหน้าก็ได้ครับ”ผู้ดูแลจ้งเห็นว่าได้ผล พลางรู้สึกปลื้มใจหลายส่วน：“ลูกของหัวหน้า ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ล้วนต้อง……”
“ผมหวังว่าจะเป็นลูกผู้หญิงเหมือนเธอ”มุมปากซ่างกวนหงค่อยยกโค้งขึ้น ถึงแม้จะเล็กนิดเดียว แต่ยังคงมองเห็นความปลื้มปีติอย่างเด่นชัด ซ่างกวนหงให้ความสนใจกับลูกที่ผู้ดูแลจ้งแต่งขึ้นมาตาม‘จินตนาการ’เป็นอย่างยิ่ง แถมยังชื่นชอบมากๆอีกด้วย
ลูกของเขา？
ลูกของเขากับเธอ？
ช่างน่าอัศจรรย์ใจจริงๆ！
ผู้ดูแลจ้งชะงัก เห็นมุมปากหัวหน้ายกโค้งขึ้นเล็กน้อย เขาทั้งรู้สึกปลาบปลื้มใจระคนความละอายใจต่อคำโกหกพร้อมๆกัน
เขาแค่พูดไปงั้นๆ หัวหน้าถึงกลับเอาจริงขึ้นมา？
แถมหัวหน้ายังรั้นอยากได้ลูกสาวอีกด้วย！！
หากตอนนั้นคุณนายคลอดลูกสาวให้หัวหน้าจริงๆ หัวหน้าคงต้องฟูมฟักเลี้ยงดูเจ้าหญิงน้อยประหนึ่งของล้ำค่าอย่างแน่นอน
หากมีเจ้าหญิงน้อยอย่างนี้หนึ่งคนจริงๆก็คงจะดี
“ใช่ครับ ถ้าเป็นลูกสาว คงต้องงดงามเหมือนคุณนายแน่ๆครับ ฉลาดเฉียบแหลมได้หัวหน้าแน่นอนครับ”ถึงแม้ผู้ดูแลจ้งจะละอายใจ แต่เห็นหัวหน้าตนให้ความสนใจมากเช่นนี้ เขาก็ต้องให้ความร่วมมืออยู่แล้ว
“อืม นายพูดถูก ลูกสาวของผมกับเธอต้องดีที่สุดอยู่แล้ว”บัดนี้ซ่างกวนหงไม่ได้สังเกตถึงความละอายใจของผู้ดูแลจ้งเลย แต่เกิดความสุขจากคำพูดของผู้ดูแลจ้งแทน
