ตอนที่85 โทรศัพท์จากลูกน้อย!
อยู่ๆคุณชายห้าฉิงก็รู้สึกเหมือนมีมีดเป็นพันเล่มทิ่มแทงมายังร่าง
เขารึ พูดอะไรผิดไปอีกแล้วล่ะ
ว่าสายตาพี่สามน่ากลัวแล้วนะ พอมาพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ยังจะมองเขาแบบนี้อีกทำไม
ขณะที่เห็นว่าถังหลินเบนสายตาไปมองคุณชายห้าฉิง คุณชายสามเย่ก็ค่อยๆลดสายตาลง
“เมียผมรออยู่น่ะ งั้นผมกลับก่อนนะ” ครู่ถัดไปคุณชายสามเย่ก็หายลับไปจากสายตาอย่างว่องไว เขามองถังหลินปราดหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้น และพุ่งตรงออกไป
“พี่สาม แบบนี้มันใช่หรอ พี่เพิ่งจะมาถึงก็จะไปแล้วหรอ” คุณชายห้าฉิงอึ้งไป นี่มันอะไรกัน พี่สามเพิ่งจะมาถึง นั่งลงก้นยังไม่ทันร้อนก็จะกลับแล้วหรอ
ไม่สิ ที่พี่สามแต่งงานกับเวินลั่วฉิงเดิมก็เพื่อวัตถุประสงค์อื่น ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าพี่สามจริงจังกับเรื่องนี้ล่ะ
เย่ซือเฉินไม่ได้ใส่ใจเขา เขาตรงไปที่ประตู และเดินออกไป
ถังหลินก็ลุกขึ้นจากไป คุณชายห้าฉิงอดถอนใจไม่ได้ กลางดึกเช่นนี้ เขาวิ่งมาอยู่เป็นเพื่อนพวกเขา แต่ปรากฏว่าพวกเขาทั้งคู่กลับไปเสีย ทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว
เขาโมโหจนไม่รู้จะพูดอะไรอีก! ทำไมเขาต้องซวยอย่างนี้ด้วยนะ
ตอนที่เย่ซือเฉินถึงบ้านก็เป็นเวลาตีสามกว่าแล้ว คฤหาสน์นั้นสงบมาก ไฟในห้องเวินลั่วฉิงก็ปิดลงแล้ว
เย่ซือเฉินเปิดประตูห้องออก เขาเข้าไปในห้อง อาศัยแสงจากดวงจันทร์มองเธอซึ่งอยู่บนเตียง เย่ซือเฉินแอบถอนหายใจเบาๆ
ผู้หญิงหน้าไม่อาย!!
เขาออกไปดึกดื่นขนาดนี้ ไม่ถามสักคำ โทรก็ไม่โทรตาม กลับหลับอุตุเสียอีก
คุณชายสามเย่ทั้งสุขใจทั้งหดหู่ ครั้งนี้ เขาคิดแล้วว่าจะไม่ปลุกเธออีก แต่ว่า เขาก็ไม่ได้ไปไหน แต่กลับขึ้นเตียงไปอีกครั้ง เอนตัวลงข้างเธอ คิดแล้ว ก็สุขใจนัก จากนั้นก็ยื่นมือออกมากอดเธอให้ชิดเขาขึ้นอีกหน่อย
ก็เห็นๆอยู่ว่าเขาแต่งภรรยาแล้ว ทำไมต้องนอนคนเดียวอยู่ทุกคืนด้วย
เวินลั่วฉิงรู้สึกตัวง่ายมาก ดังนั้น ตอนที่เขาขึ้นเตียงมา เธอก็ตื่นแล้ว แต่ พอนึกถึงเรื่องก่อนหน้า เธอจึงไม่กล้าลืมตาขึ้น ได้แต่แกล้งหลับต่อไป
เดิมทีคิดว่าถูกเขาโอบไว้อย่างนี้ เธอกลัวว่าคงจะหลับยากแล้ว แต่พอผ่านไปไม่นาน เธอก็หลับไปเฉยๆ
วันรุ่งขึ้น เวินลั่วฉิงตื่นขึ้นมา พอลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าอันสวยงามไร้ที่ติอยู่ตรงหน้า เธอตกตะลึง และรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย
เธอหลับตาลง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง คนตรงหน้าก็ยังอยู่
เวินลั่วฉิงลอบถอนหายใจ สถานการณ์แบบนี้ช่างน่าอึดอัด
เวลานี้เขาควรที่จะไปที่ทำงานแล้วไม่ใช่รึ
เวินลั่งฉิงเห็นว่าเขายังคงหลับอยู่ เธอจึงพลิกตัวเบาๆเพื่อลุกจากเตียง
แต่ว่า วินาทีต่อมา มือของเขาก็ดึงมือเธอไว้ ดึงเธอเข้ามาแนบอก ริมฝีปากเขาอยู่ใกล้กับใบหูของเธอ “นอนต่ออีกหน่อย”
“สามี วันนี้คุณไม่ไปทำงานหรอคะ” โดนเขากอดไว้ ร่างเวินลั่วฉิงก็เกร็งไปหมด เธอไม่ชินกับเรื่องแบบนี้
เธอไม่ชินกับการถูกผู้ชายกอดรัดแบบนี้
“ไม่ไป อยากอยู่บ้านกับคุณ” ริมฝีปากเย่ซือเฉินงุ้มงอขึ้น มือที่โอบรอบหญิงสาวก็กระชับขึ้นอีกเล็กน้อย
เมื่อได้ยินคำพูดเขา เวินลั่วฉิงก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม การพรางตัวของเธอเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ไม่สวย ยังดูน่าเกลียดด้วยซ้ำ ใครก็รู้ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินโง่ออกอย่างนั้น แม้ว่าโรคจะหายขาดแล้ว แต่ว่าก็ยังไม่ฉลาดอยู่ดี
แต่ว่าเขาซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของสวรรค์ ไม่มีเหตุมีผลอันใดที่จะทำให้เขามาชอบเธอได้
ถ้าหากเป็นเพราะผลประโยชน์ หรือว่าเป็นเรื่องเมื่อก่อน อย่างไรเสียการแต่งงานกับคนไม่ฉลาดก็ช่วยตัดปัญหาเรื่องต่างๆไปได้ไม่น้อย
แต่ว่าตอนนี้เขาไม่คิดอยากไปทำงาน อยากจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอ นี่มันเรื่องอะไรกัน
เธอชักจะสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆว่าที่เขาแต่งกับเธอเพราะวัตถุประสงค์อย่างอื่น
ถ้าหากเป็นเพราะว่าเขาอยากได้หุ้นของบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป เขาคงจะไม่ปฏิบัติกับเธอเช่นนี้
เมื่อนึกถึงว่าเขาอาจจะเป็นผู้ชายเมื่อห้าปีก่อน คิดถึงลูกน้อยทั้งสอง เวินลั่วฉิงก็อดใจสั่นไม่ได้
“คิดอะไรอยู่น่ะ” ริมฝีปากเย่ซือฉินแนบไปกับใบหูของเธอ เสียงกระเส่าจนทำเอาเวินลั่วฉิงแตกตื่น
ตอนนี้ผู้ชายคนนี้กำลังทดสอบเธออย่างนั้นหรือ
“ฉันจะไปทำกับข้าว” เวินลั่งฉิงแอบถอนหายใจ และผลักเขาออก เธอลุกจากเตียง และไม่รอให้เขาอ้าปากพูดอีก รีบตรงออกจากห้องนอนไป
มุมปากเย่ซือเฉินกระตุก คิดหนีรึ ดูสิว่าเธอจะหนีไปไหนได้
ตอนนี้เขามีเวลา ค่อยๆตอดเธอไปทีละนิดทีละนิด
เขาไม่รีบ ไม่รีบเลยสักนิด!
โทรศัพท์เขาที่ข้างเตียงดังขึ้น เย่ซือเฉินมองแวบหนึ่ง คิ้วขมวดเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่รับ
“คุณแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลเวิน เวินลั่วฉิงรึ” พอสายได้รับการเชื่อมต่อ เสียงชัดแจ๋วแห่งความไม่พอใจก็ดังขึ้น
“ใช่” เย่ซือเฉินสายตาเครียดขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากนิ่งงันไปครู่หนึ่ง
“…” ความเงียบเกิดขึ้นที่ปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง “เย็นนี้กลับมาบ้านเก่าด้วย”
พอพูดจบ เย่ซือเฉินยังไม่ทันได้ตอบ ทางนั้นก็วางสายลงทันที
เย่ซือเฉินมองไปยังโทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย มุมปากโค้งขึ้นงุ้มงอ ส่วนโค้งมนนั้นเยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด
เรารู้ดีว่าเย็นนี้กลับบ้านเก่าไปแล้วมีอะไรรอเขาอยู่ แต่ว่าอย่างไรเสียรอบนี้คงจะต้องกลับไป
ถึงแม้ว่าปู่จะไม่อนุญาตให้เขาพาภรรยากลับไปด้วย แต่ว่าเย็นนี้อย่างไรเขาก็ต้องพาเธอไปด้วย
เมื่อคิดว่าภรรยากำลังเตรียมอาหารให้เขาอยู่ที่ชั้นล่าง มุมปากเขาก็ยกขึ้นมา
เย่ซือเฉินลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องน้ำ เขาคิดว่าเก็บข้าวของเสร็จ เธอก็น่าจะทำอาหารเช้าเสร็จพอดี
ที่ชั้นล่าง เวินลั่วฉิงกำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว เธอรู้ว่าจากเรื่องที่เกิดเมื่อคืนนี้ วันนี้คงจะไม่ได้ไปส่งลูกน้อยทั้งสองเข้าเรียนแล้ว แต่เธอก็ไม่คิดว่าวันนี้เย่ซือเฉินจะไม่ไปออฟฟิต ทำเอาเธอโทรหาลูกๆก็ยังไม่ได้
เมื่อนึกถึงโทรศัพท์ เวินลั่วฉิงก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่เธอลงมาแล้วลืมหยิบโทรศัพท์มาด้วย
ลูกอาจจะโทรหาเธอก็เป็นได้!
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เวินลั่วฉิงก็ถอนหายใจออกอย่างแรง และวางทุกสิ่งทุกอย่างลงอย่างรวดเร็ว และวิ่งทะยานไปยังชั้นสอง
ตอนนี้ เย่ซือเฉินกำลังล้างหน้า เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก เย่ซือเฉินฟังออกว่าเป็นเสียงโทรศัพท์ของเวินลั่วฉิง
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง เช็ดหน้าอยู่พักหนึ่ง และเดินออกไป
โทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงตอนนี้วางตั้งอยู่ที่หัวเตียง โทรศัพท์คว่ำลง หน้าจอโทรศัพท์อยู่ด้านล่าง ดังนั้นจึงมองไม่เห็นว่าใครโทรมา
เย่ซือเฉินเดินไป หยิบโทรศัพท์เธอขึ้น เดิมทีเขาอยากที่จะไปหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นตัดสาย แต่ว่า ตอนที่เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั้น เขามองไปอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นหน้าจอ ความตั้งใจเดิมของเขาก็หยุดลง
เขาเห็นบนหน้าจอเขียนไว้สามคำโต—สุดที่รัก!!
ตาเขาเพ่งไปที่ตัวหนังสือสามคำบนหน้าจอ ดวงตาทั้งคู่ค่อยๆหรี่ลง
สุดที่รักรึ
เจ้าสุดที่รักนี่มันใครกัน
นัยน์ตาเย่ซือเฉินเป็นประกาย ครู่ต่อมา นิ้วเรียวยาวของเขาก็ค่อยๆเลื่อนไปตามโทรศัพท์ และกดลงบนปุ่มตอบรับสีเขียว
