“ฉันลงไปหาคุณพ่อตอนนี้เลย ฉันจะให้เซอร์ไพรส์คุณพ่อ” องค์หญิงน้อยถังจื่อซีพูดอยู่ตลอดเวลาว่าจะให้เซอร์ไพรส์กับคุณพ่อ
เซอร์ไพรส์ไง！！
ทันใดนั้นรอยยิ้มขององค์หญิงน้อยถังจื่อซีก็ปลอบชโลมของความเจ็บปวดที่ถูกแทงใจของถังจื่อโม่ สามารถทำให้น้องสาวดีใจ สามารถทำให้น้องสาวมีความสุข เขาทำอะไรก็มีค่าหมด
ถังจื่อซีตอบกลับด้วยความดีใจ แล้วเปิดประตูรถ อยากจะลงรถ
“เดี๋ยวก่อน” แต่ว่า ถังจื่อโม่ตะโกนเรียกเธอไว้
ถังจื่อซีหยุดการกระทำ รีบมองไปทางพี่ชายของตัวเอง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันที อารมณ์มีความเป็นห่วงเล็กน้อย เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ากลัวว่าพี่ชายของตัวเองจะเปลี่ยนใจ
เห็นหน้าตาของน้องสาวตัวเองแล้ว ถังจื่อโม่ถอนหายใจเบาๆ ทำเขารู้สึกว่า เพื่อเย่ซือเฉิน น้องสาวของเขาเริ่มไม่เชื่อใจเขาแล้ว?
เจ้าเด็กนี่กลับคิดว่าเขาจะเปลี่ยนใจ จริงๆ เลย จริงๆ เลย…….
ช่างน่าโมโหจริงๆ!!
“เธอจะยอมรับเขาได้ แต่ว่าเธอไม่สามารถให้เขารู้เรื่องของฉัน ตอนนี้ฉันยังไม่อยากยอมรับเขา” ถังจื่อโม่มีความเห็นกับเย่ซือเฉินตั้งแต่เรื่องของคุณปู่เย่และคุณย่าเย่อยู่แล้ว ตอนนี้ดูท่าทีของน้องสาวตัวเองแล้ว ในใจก็อึดอัดมากๆ
น้องสาวอยากจะยอมรับกับคุณพ่อเขาห้ามไม่อยู่ แต่ว่าตอนนี้เขายังไม่อยากยอมรับเย่ซือเฉิน
อยากให้เขายอมรับเย่ซือเฉินอย่างเต็มไป เย่ซือเฉินจำเป็นต้องจัดการกับปัญหาตระกูลเย่พวกนั้นก่อน
คุณแม่ของเขาห้ามได้รับความลำบากใจใดๆ ทั้งสิ้น
“อื้ม อื้ม ฉันรู้แล้ว” ถังจื่อซีเห็นพี่ชายไม่ได้จะห้ามเธอ จึงใช้แรงพยักหน้า บนใบหน้าเผยรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง
ขอแค่พี่ชายไม่ห้ามเธอไปยอมรับกับคุณพ่อก็พอแล้ว ขอแค่เธอยอมรับกับคุณพ่อ คุณพ่อฉลาดขนาดนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องของพี่ชาย คุณพ่อก็ต้องรู้ในเร็วๆ นี้แน่
ถังจื่อซีกระโดดลงจากรถโดยไม่มีข้อสงสัยใดๆ ราวกับว่าเกรงว่าหากช้าไปหนึ่งก้าวก็จะถูกถังจื่อโม่ห้ามไว้แล้ว
ถังจื่อโม่เห็นความเร่งรีบของน้องสาวตัวเอง ก็รู้สึกว่าตัวเองถูกแทงใจอีกแล้ว
ถังจื่อซีลงจากรถ วิ่งไปยังข้างกายของเย่ซือเฉินด้วยความดีใจ
ขณะนี้เย่ซือเฉินกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนและมองเวินลั่วฉิงอยู่ ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตว่าข้างกายของตัวเองมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่มขึ้นมา
ถังจื่อซียืนไปสักพัก เห็นทางที่คุณพ่อมองไปเป็นทางของคุณแม่ตลอด ไม่ได้หันข้างมามองเธอเลย
ถังจื่อซีเบ้ปากเล็กน้อย เธอยืนอยู่ข้างกายของคุณพ่อแล้ว เธออยู่ใกล้กับคุณพ่อขนาดนี้ คุณพ่อกลับมองไปไม่เห็นเธอ?
ในใจของถังจื่อซีมีความเศร้าเล็กน้อย
แต่ว่า ความเศร้านั้นไม่สามารถเทียบกับความตื่นเต้นที่จะยอมรับกับคุณพ่อได้ องค์หญิงน้อยถังจื่อซีรู้สึกว่าเธอควรจะใจกว้างหน่อย ไม่คิดอะไรแบบนี้กับคุณพ่อ
ไม่ว่ายังไงแล้วคุณพ่อก็น่าสงสารมากแล้ว เธอมาปลอบใจคุณพ่อ ดังนั้นเธอต้องให้อภัยคุณพ่อ
ดังนั้น องค์หญิงน้อยถังจื่อซีไม่อยากรอจนคุณพ่อเห็นเธอ เธอจะต้องออกตัวก่อนจึงจะได้
องค์หญิงน้อยถังจื่อซีเข้าใกล้คุณชายสามเย่อีกครั้ง ยืนมือเล็กๆ ไป ดึงไปที่ปลายเมื่อของเย่ซือเฉิน
คุณชายสามเย่มองแต่ภรรยาของตัวเองไม่หันไปมองทางอื่นเลย รู้สึกว่าปลายเสื้อของตัวเองถูกดึง เขามีความแปลกใจ จึงได้หันไปมอง
แววตาของเขามองไปทางปลายเสื้อของตัวเอง แน่นอนว่าก็เห็นองค์หญิงน้อยถังจื่อซียืนจับปลายเสื้อของเขาอยู่ข้างๆ
วินาทีนั้น เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าคุณชายสามเย่อึ้งไปเลย เขากะพริบตาทันที รู้สึกว่าตัวเองตาถั่วไป เป็นไปได้ยังไงที่มองเห็นเด็กผู้หญิงตรงนี้?
คุณชายสามเย่กะพริบตาไปไม่กี่ที เห็นว่าเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้หายใจ ยังคงอยู่อย่างชัดเจน ดังนั้น นี่ไม่ใช่ความคิดของเขา?
ดังนั้น นี่คือคนที่พบเจอที่ห้างสรรพสินค้าครั้งนั้น เด็กน้อยทำให้เขาเข้าใจผิดว่าเป็นลูกสาวของตัวเอง?
เด็กน้อยคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
มองดูเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างกายของเขา ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความซับซ้อน ทันใดนั้นยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้
ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเป็นลูกสาวของตัวเอง แต่ว่าความจริงยืนยันแล้วว่านั่นเป็นเพียงความคิดความหวังของเขา
ตอนแรกเขาคิดว่า หากพบเจอกับเด็กน้อยอีกครั้งในใจจะมีความวู่วาม แต่ว่าตอนนี้มองดูเธอ เขากลับรู้สึกถึงความพอใจที่แปลก แล้วก็ความสนิทสนมที่ออกมาจากใจ ความพอใจที่แปลกและความสนิทสนมนั้นทำให้เขาอยากจะเข้าใกล้เด็กน้อยคนนี้
แต่ว่เย่ซือเฉินอดเอาไว้ เขาเกรงว่า เขาติดต่อใกล้ชิดกับเด็กน้อยคนนี้มากเกินไป จะยิ่งเสียดายไปใหญ่
สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่ลูกของตัวเอง เขาเป็นห่วงว่าจะสร้างภาระให้กับเวินลั่วฉิง
ดังนั้นเย่ซือเฉินกดทับความวู่วามที่อยากจะเข้าใกล้เด็กน้อยลงไป สีหน้าเงียบสงบ จากนั้นก็บังคับให้ตัวเองหลบสายตาจากเด็กน้อยคนนี้ออกไป
ไม่สามารถคาดหวังได้อีก ไม่สามารถคาดหวังได้อีก!!
นั่นคือพิษชนิดหนึ่ง เขาเกรงว่า……
องค์หญิงน้อยถังจื่อซีเห็นท่าทีที่เย็นชาของเย่ซือเฉิน แววตาคู่หนึ่งก็เบิกตากว้าง เธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อ คุณพ่อของเธอกลับเย็นชากับเธอขนาดนี้
ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณพ่อยังไม่รู้ว่าเธอก็คือลูกสาวของเขา แต่ว่าเธอน่ารักขนาดนี้ เป็นที่รักของทุกคนขนาดนี้ คุณพ่อไม่ควรจะเย็นชากับเธอแบบนี้นิ?
อีกอย่าง ครั้งที่แล้วพวกเขาก็เคยเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าแล้วแท้ๆ ถือว่ารู้จักกันแล้ว ทำไมคุณพ่อถึงเป็นแบบนี้?
องค์หญิงน้อยถังจื่อซีรู้สึกว่าตัวเองได้รับการโจมตี มีความเสียใจเล็กน้อย
แต่ว่าถังจื่อซีเป็นเด็กที เป็นองค์หญิงน้อยที่จิตใจดีมาโดยตลอด คนตรงหน้านี้เป็นคุณพ่อของเธอ งั้นเธอก็ต้อนรับคุณพ่อของเธอหน่อยเถอะ
โชคดีที่คนที่มาคือเธอ ไม่ใช่พี่ชาย ไม่เช่นนั้นท่าทีนี้พี่ชายต้องโกรธอีกแน่ๆ
เธอเป็นคนที่ใจกว้างมาโดยตลอด ไม่คิดอะไรเล็กน้อยๆ กับคุณพ่อแน่นอน
องค์หญิงน้อยถังจื่อซีมองเห็นแววตาของเย่ซือเฉินที่หยุดอยู่บนตัวของคุณแม่ องค์หญิงน้อยที่ได้รับความเย็นชาถึงแม้ว่าจะมีความเสียใจ แต่ว่าเธอไม่มีทางแย่งความเอ็นดูกับคุณแม้
“สวยไหมคะ?” องค์หญิงน้อยถังจื่อซีรู้สึกว่าการพูดคุยในตอนนี้จำเป็นต้องมีจุดแตกหนึ่ง คุณแม่ก็คือจุดแตกที่ดีที่สุด
“อื้ม?” เย่ซือเฉินอึ้งไปเลย อารมณ์ในขณะนี้ของเขาซับซ้อนมาก แต่ว่าความสนใจส่วนใหญ่ก็อยู่บนตัวของเวินลั่วฉิง ได้ยินเสียงของถังจื่อซีแล้วก็ตอบกลับทันทีว่า “สวย”
ภรรยาของเขานั้นสวยที่สุดละตลอดอยู่แล้ว
“อื้ม คุณแม่สวยที่สุดแล้ว” แววตาของถังจื่อซีมองเองก็มองไปทางเวินลั่วฉิง แล้วพยักหน้าด้วยความร่วมมือ แม่ของเธอสวยที่สุดและตลอดไปอยู่แล้ว
แววตาของเย่ซือเฉินสั่นกะพริบเล็กน้อย ในใจมีความรู้สึกแปลกๆ เขาหันข้างเล็กน้อย มองเห็นถังจื่อซีเองก็กำลังมองไปทางเวินลั่วฉิงอยู่ในตอนนี้ ความแปลกใจของเย่ซือเฉินจู่ๆ ก็เพิ่มขึ้น
แต่ว่า เวินลั่วฉิงในขณะนี้อยู่กับเห่อถงถง ไม่แน่คนที่ถังจื่อซีมองอาจจะไม่ใช่เวินลั่วฉิง อาจจะเป็นเห่อถงถง
เย่ซือเฉินนึกถึงเอกสารที่เลขาหลิวหามา บนเอกสารเขียนไว้ว่าคุณแม่ของเด็กน้อยก็คือเห่อถงถง ดังนั้นคนที่เด็กน้อยพูดในตอนนี้ต้องเป็นเห่อถงถงแน่นอน
ใช่แล้ว แม่ของเธอคือเห่อถงถง!!
