เย่ซือเฉินถอนหายใจ ในใจรู้สึกผิดหวัง สืบชัดเจนแล้วแท้ๆ เขายังคาดหวังอะไรอีก?
รู้ผลแล้วแท้ๆ ทำไมถึงต้องคาดหวังอีก นี่เขาตั้งใจทรมานตัวเองไม่ใช่หรอ?
ความหวังก็คือความหวัง！ ไม่มีทางเป็นไปได้
เขาไม่สามารถคิดแล้ว ไม่สามารถคิดได้แล้ว?
รู้อยู่แล้วว่านั่นคือพิษชนิดหนึ่ง เขาจำเป็นต้องควบคุมการเข้าใกล้
หากถังจื่อซีรู้ว่าคุณพ่อเห็นตัวเองเป็นพิษชนิดหนึ่ง อาจจะโมโหจนไม่ยอมรับคุณพ่ออีก
แต่ว่าดีที่ถังจื่อซียังเด็กยังอ่านใจคนไม่ออก ยังไม่รู้ความคิดของคุณชายสามเย่
องค์หญิงน้อยถังจื่อซียังคิดอยู่เลยว่าจะบอกคุณพ่อยังไง ถึงจะทำให้คุณพ่อเข้าใจเรื่องนี้ได้ง่ายๆ?
จะทำยังไงคุณพ่อจึงจะยอมรับเธอได้ง่ายๆ?
คุณพ่อในตอนนี้เย็นชากับเธอมากเกินไปแล้วจริงๆ เย็นชาเกินไปแล้ว ห้ามเป็นแบบนี้เด็ดขาด
อีกอย่าง เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าคุณพ่อยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้
“คนที่สวยที่สุดคือคุณแม่ของหนู” ถังจื่อซีรู้สึกว่าเธอควรจะพูดให้ชัดเจนหน่อย คุณพ่อนั้นรู้ถึงหน้าตาที่แท้จริงของคุณแม่ ดังนั้นคุณพ่อรู้ว่าคุณแม่สวยที่สุด
แม่ของเธอสวยที่สุดจริงๆ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถสงสัยได้เลย เด็กน้อยถังจื่อซีรู้สึกว่าคำพูดนี้ชัดเจนมากๆ แล้ว
แต่ว่า เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าคุณชายสามเย่ฟังไม่เข้าใจ เพราะว่าบนเอกสารของเลขาหลิวเขียนไว้แล้วว่าคุณแม่ของเจ้าเด็กนี่คือเห่อถงถง ขณะนี้เห่อถงถงก็อยู่กับเวินลั่วฉิงพอดี
ในใจของเด็กทุกตน คุณแม่ของเธอเป็นคนที่สวยที่สุดอยู่แล้ว ดังนั้นคุณชายสามเย่ยังคงคิดว่าคนที่ถังจื่อซีพูดถึงคือเห่อถงถง
ดังนั้นขณะนี้พอได้ยินคำพูดของถังจื่อซีแล้วคุณชายสามเย่ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกเซอร์ไพรส์ ยังผิดหวังด้วย เธอไม่ใช่ลูกสาวของตัวเอง ไม่ใช่จริงๆ!!
ไม่ ไม่สามารถคิดอีกได้แล้ว ไม่สามารถคิดอีกได้แล้วจริงๆ เย่ซือเฉินไม่ได้มองไปทางถังจื่อซีอีก แต่กลับบังคับตัวเองให้นำความสนใจทั้งหมดวางอยู่บนตัวของเวินลั่วฉิง
ตอนนี้ ในสายตาของเขา ในใจของเขาก็มีเพียงแต่ภรรยาของเขา เป็นไปได้แค่ภรรยาของข้าง ห้ามมีสิ่งอื่นอีก
องค์หญิงน้อยถังจื่อซีอึ้งไปเล็กน้อย การตอบสนองนี้ของคุณพ่อไม่ถูกนิ?
คุณพ่อไม่ได้ยินคำพูดของเธอหรอ?
องค์หญิงน้อยถังจื่อซีรู้สึกว่าคุณพ่อต้องได้ยินคำพูดของเธอแน่น แต่ว่าเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าคุณพ่อไม่เข้าใจ
เธอพูดได้ชัดเจนขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ทำไมคุณพ่อยังไม่เข้าใจอีกล่ะ?
จู่ๆ เธอรู้สึกว่าคุณพ่อโง่มาก ยังดีที่เธอและพี่ชายได้คุณแม่มา ไม่ได้โง่เหมือนคุณพ่อ
โชคดีที่พี่ชายไม่ลงมา หากพี่ชายลงมาแล้วเห็นคุณพ่อแบบนี้จะต้องรังเกียจคุณพ่อมากแน่ๆ
เธอคือองค์หญิงน้อยที่จิตใจดี เธอไม่มีทางรังเกียจคุณพ่ออแน่นอน
อื้ม เธอไม่มีทางรังเกียจคุณพ่อแน่นอน
อย่างน้อยเธอก็ไม่ให้คุณพ่อรู้ถึงความรังเกียจที่มีต่อคุณพ่อแน่นอน!!
อื้ม เธอก็เป็นคนจิตใจดีแบบนี้แหละ!!
ถังจื่อซีเห็นคุณพ่อมองแต่คุณแม่อยู่ตลอดเวลา ไม่ได้มองเธออีกเลย องค์หญิงน้อยถังจื่อซีก็ไม่ได้โกรธ
คุณพ่อโง่ขนาดนี้แล้ว โง่ขนาดนี้แล้วยังถูกญาติทอดทิ้ง หากเธอยังโกรธคุณพ่ออีก คุณพ่อก็น่าสงสารมากๆ แล้ว
ดังนั้นองค์หญิงน้อยถังจื่อซีที่จิตใจดีต้องให้อภัยคุณพ่อ ใครให้เขาเป็นคุณพ่อของเธอล่ะ
ดังนั้น เธอยิ่งห้ามท้อถอยไปใหญ่
เธอต้องยอมรับคุณพ่อ เธอต้องปลอบใจคุณพ่อ
“คุณรู้สึกว่าคุณแม่ของฉันสวยมากใช่ไหม?” ในเมื่อคุณพ่อจ้องแต่คุณแม่ตลอดเวลา ถังจื่อซีก็ถามอีกครั้ง
“อื้ม” คุณชายสามเย่ตอบกลับไปคำหนึ่ง ยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ เพราะว่าความสนใจในตอนนี้ของคุณชายสามเย่ต่างก็อยู่บนตัวของภรรยาของตัวเอง เขาบังคับให้ตัวเองอย่าไปคิดเรื่องอื่น ขณะนี้ถึงขั้นไม่ได้คิดอย่างลึกซึ้งในคำพูดของเด็กน้อยจื่อซี หรืออาจจะพูดว่าเด็กน้อยจื่อซีแค่พูดเข้าหูของของคุณชายสามเย่ แต่ไม่ได้เข้าสมอง ดังนั้นจึงไม่ได้ดึงดูดการตอบสนองของคุณชายสามเย่
แน่นอน นี่เป็นเพราะคุณชายสามเย่บังคับตัวเองห้ามไปคิดเรื่องพวกนั้นอีก ไม่สามารถมีการตอบสนองใดๆ กับเรื่องนี้อีก
การตอบสนองนี้ของคุณชายสามเย่ ทำให้จื่อซีที่มีความมั่นใจมาโดยตลอดเริ่มกังวลแล้ว “คุณไม่ถามเลยว่าคุณแม่ของหนูเป็นใคร?”
คุณพ่อที่โง่ขนาดนี้จะทำเอากังวลใจจนตายแล้ว ดังนั้น เธอถามไปตรงๆ ละกัน อย่าให้คุณพ่อเดาอีก
เธอรู้สึกว่าหากให้คุณพ่อที่โง่เดาอีกต่อไป คุณพ่อลงเดาไม่ออก เธอคงจะรีบมากๆ
เย่ซือเฉินอึ้งไปเลย สุดท้ายก็ทนไม่เขา เขาค่อยๆ หันไปทางถังจื่อซี แววตาของเขาเปล่งประกายขึ้น ริมฝีปากขยับ “ฉันรู้”
สำหรับเรื่องคุณแม่ของเธอคือใคร เลขาหลิวได้เขียนอยู่บนเอกสารอย่างชัดเจนแล้ว เขารู้ตั้งนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องถามอีก
“คุณรู้ไหม?” องค์หญิงน้อยถังจื่อซีอึ้งไปเลย เขารู้? คุณพ่อรู้?
ในเมื่อคุณพ่อรู้แล้วทำไมถึงยังมีการตอบสนองแบบนี้ล่ะ?
ในเมื่อคุณพ่อรู้แล้วว่าคุณแม่ของเธอคือใคร งั้นคุณพ่อก็ต้องรู้แล้วว่าเธอก็คือลูกสาวของเขา
งั้นการตอบสนองที่เย็นชาขนาดนี้ของคุณพ่อคือไม่อยากจะยอมรับเธอหรอ?
คุณพ่อไม่ชอบเธอหรอ?
คุณพ่อไม่ชอบเด็กจริงๆ ใช่ไหม?
ถังจื่อซีมองดูเย่ซือเฉิน เบ้ปากเล็กๆ ของเขา บนใบหน้ามีความลำบากใจเพิ่มขึ้น “งั้นคุณไม่ชอบฉันหรอ?”
เย่ซือเฉิน “…….”
ชอบเธอไหม
ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินอยากจะหลบหนี แต่กลับไม่สามารถไม่ยอมรับได้เลยว่า เขาชอบเด็กนี่มาก ชอบมากๆ
แต่ว่าถึงแม้ว่าจะชอบขนาดไหน ไม่ว่ายังไงแล้วก็ไม่ใช่ลูกสาวของเขา
เพื่อที่จะไม่เป็นการเพิ่มภาระให้กับเวินลั่วฉิง เขาจำเป็นที่จะต้องออกห่างจากเด็กน้อยคนนี้
ดังนั้น เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบคำถามขององค์หญิงน้อยถังจื่อซี
“คุณชอบคุณแม่แต่ไม่ชอบหนูใช่ไหม” องค์หญิงน้อยถังจื่อซีเบ้ปากอีกครั้ง เธอในขณะนี้รู้สึกลำบากใจมาก อยากจะร้องไห้มากจริงๆ
เมื่อกี้พี่ชายไม่อยากจะให้เธอลงมา แต่ว่าเพื่อที่เธอจะมายอมรับกับคุณพ่อ ก็ไม่ได้ฟังพี่ชาย อีกอย่างยังทำให้พี่ชายโมโหเพราะคุณพ่ออีกด้วย
คิดไม่ถึงเลยว่าคุณพ่อจะไม่ชอบเธอ?
“อะไรนะ?” เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว ทันใดนั้นยังไม่เข้าใจคำพูดของถังจื่อซี อะไรคือเขาชอบคุณแม่ของเธอแต่ไม่ชอบเธอ?
ทำไมประโยคนี้ฟังแล้วดูแปลกๆ ล่ะ?
เขาชอบแต่ภรรยาของเขาแท้ๆ ไม่ได้ชอบคุณแม่ของเด็กน้อย!
คุณแม่ของเด็กน้อยไม่ใช่ภรรยาของเขา!!
เขาเองก็หวังว่าคุณแม่ของเด็กน้อยจะเป็นภรรยาของเขา แต่ว่าความจริง ยืนยันแล้วว่าไม่ใช่ เขายังจะสามารถทำอะไรได้อีก?
“คุณพ่อ คุณพ่อชอบคุณแม่หนูไม่หึง แต่ว่าคุณพ่อก็สามารถชอบหนูได้นิ ที่จริงแล้วก็ไม่ได้กระทบทั้งสองฝ่ายเลย” องค์หญิงน้อยถังจื่อซีเป็นคนที่อ่อนแอมาโดยตลอด คุณแม่บอกกับเธอว่า ไม่ว่าเจอกับปัญหาอะไรก็อย่าล้มลง ต้องหาวิธีแก้ไข
ร่างกายของเย่ซือเฉินแข็งไปเลย ร่างกายที่แข็งนั้นยังมีความสั่นอยู่ด้วย แววตาคู่หนึ่งเบิกตากว้าง จ้องถังจื่อซีไว้ “เธอ เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
