เมื่อกี้เขาได้ยินว่าอะไร? เขาได้ยินว่าอะไร?
เขากลับได้ยินเด็กน้อยเรียกเขาว่าคุณพ่อ? เด็กน้อยเรียกเขาว่าคุณพ่อ? กำลังเรียกเขาหรอ?
เป็นความคิดไปเองของเขาหรอ? เขาหูแผ่วไปเอวหนอ?
วัยรุ่นขนาดนี้คงไม่ได้เกิดปัญหาขึ้นที่หูหรอกมั้ง? ดังนั้น เขาน่าจะไม่ได้ฟังผิดหรอก?!
น่าจะไม่ได้ฟังผิดหรอก!!
คุณชายสามเย่อึ้งไปเลย บนเรื่องแบบนี้ ช่วงนี้อารมณ์ของเขาก็เหมือนกับนั่งลอยอยู่บนก้อนเมฆ ขึ้นๆ ลงๆ มีการเปลี่ยนแปลงใหญ่มาก เหมือนว่าเดี๋ยวก็สวรรค์ เดี๋ยวก็นรก ความหวังเป็นผิดหวัง ความทรมานแบบนี้หากว่าหัวใจของเขาไม่มั่นคงพา เกรงว่าคงจะทรมานจนเป็นบ้าไปแล้ว
ก่อนหน้านี้ตอนที่ผลออกมา เขาได้ผิดหวังเต็มที่แล้ว เขาไม่ไม่กล้ามีความหวังอะไรอีกแล้วจริงๆ
ขณะนี้ ได้ยินคำพูดขององค์หญิงน้อยถังจื่อซี ทันใดนั้นสมองของเขาว่างเปล่าไปหมด เขาได้ยินคำพูดขององค์หญิงน้อยแล้ว ก็เข้าใจ แต่ว่าในสมองกลับไม่มีความคิดที่ชัดเจนเลย
อาจจะมีความคิดหนึ่ง แต่ว่าขณะนี้เขาไม่กล้าเชื่อ ไม่กล้าไปเชื่ออีก
เพราะว่าเขารู้ความหวังยิ่งมาก ผิดหวังก็ยิ่งมาก ตอนนี้เขาไม่สามารถรับกับการโจมตีแบบนั้นได้แล้ว
ดังนั้น ตอนนี้คุณชายสามเย่ไม่สามารถแน่ใจได้ หรือไม่ใช่ว่าไม่สามารถแน่ใจได้ แต่ไม่กล้าแน่ใจ
เขายังสงสัยอยู่ว่าตัวเองฟังผิดไป อารมณ์ในขณะนี้ของคุณชายสามเย่ขึ้นๆ ลงๆ วิตกกังวลกับผลได้ผลเสีย สับสนมากๆ
เมื่อกี้เด็กน้อยเรียกเขาว่าคุณพ่อจริงหรอ?
เป็นไปได้ยังไง?
แม่ของเด็กน้อยเป็นเห่อถงถงแท้ๆ เขากับเห่อถงถงไม่ได้รู้จักกัน เขาและเห่อถงถงก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน
ไม่ ไม่ถูก เขารู้สึกว่าเหมือนมีอะไรผิดไป ในสมองของเขามีอะไรบางอย่างที่ผ่านไปอย่างเร็ว เขาอยากจะจับไว้สุดขีด
“คุณแม่ของเธอคือใคร?” วินาทีนี้ความคิด ในใจของคุณชายสามเย่โผล่ขึ้นมาโดยไม่สามารถควบคุมได้อีกครั้ง
หรือว่าก่อนหน้านี้ที่เขาสืบได้นั้นผิดทั้งหมด?
เป็นไปได้ไหมที่เด็กน้อยคนนี้ก็คือลูกสาวของเขา?!
เป็นไปได้ไหมที่จะเป็นเหมือนกับที่เขาคาดหวัง?
ถึงแม้ว่าเขาจะบอกกับตัวเองว่าอย่าไปคาดหวังอีกครั้งแล้วครั้งเล่า อย่าไปคิดมากอีก แต่ว่าตอนนี้เด็กน้อยเรียกเธอว่าคุณพ่อ เขาก็ไม่สามารถกดทับความคิดแบบนี้ได้อีก
หากพระเจ้าสงสารเขาขึ้นมาจริงๆ ล่ะ?
หากเป็นความจริงขึ้นมาล่ะ?
ถึงแม้ว่าจะมีความเป็นไปหน้าหนึ่งในล้าน…….
“คุณแม่ของหนูคือเวินลั่วฉิงไง” ถังจื่อซีกะพริบตา ในแววตามีความสับสนเพิ่มขึ้น เมื่อกี้คุณพ่อบอกว่ารู้แล้วว่าคุณแม้ของเธอคือใครไม่ใช่หรอ
คุณพ่อถามเธออีกครั้งนี่หมายความว่าอะไร?
แต่ว่าในเมื่อคุณพ่อถามแล้ว แน่นอนว่าเธอต้องตอบไป
ได้ยินคำพูดของถังจื่อซีแล้ว เย่ซือเฉินอึ้งไปเลย จู่ๆ ในใจก็มีความรู้สึกบ้าคลั่ง คุณแม่ของเด็กน้อยคือเวินลั่วฉิงหรอ?
เธอคือลูกสาวของเวินลั่วฉิง? งั้นเธอก็คือลูกสาวของเขา
คือลูกสาวของเขาจริงๆ?
เป็นลูกสาวของเขาและเวินลั่วฉิง?
เพราะว่ารู้สึกดีใจมากเกินไป ทันใดนั้นเย่ซือเฉินก็ลืมการตอบสนองของเขาไปทั้งหมด แค่จ้องถังจื่อซีไว้อย่างเหม่อลอย
“แท้ๆ เลยนพ!” ถังจื่อซีเห็นการตอบสนองของเขาแล้ว แววตาสีดำก็กะพริบตาขึ้น คนคนนี้ทำไมถึงไม่มีการตอบสนอง? น่าแปลกจริงๆ ดังนั้นถังจื่อซีจึงพูดเพิ่มอีกหนึ่งประโยค
ถังจื่อซีในตอนนี้เข้าใจเรื่องหนึ่งแล้วว่า ก่อนหน้านี้คุณพ่อน่าจะไม่รู้ว่าคุณแม่ของเธอคือใคร หรือว่าคุณพ่อเข้าใจผิดไป คุณพ่อเข้าใจผิดว่าคุณแม่ถงถงคือแม่ของเธอ
ดังนั้น องค์หญิงน้อยถังจื่อซีในตอนนี้จึงตั้งใจเน้นย้ำเป็นพิเศษว่าเป็นลูกแท้ๆ เป็นลูกแท้ๆ ของเวินลั่วฉิง!
“หนูออกมาจากท้องของเธอ เป็นก้อนเนื้อที่ตกลงมาแบบนี้ เข้าใจ?” อาจจะเป็นเพราะกลัวว่าเย่ซือเฉินยังไม่เข้าใจ ถังจื่อซีจึงอธิบายอีกประโยคหนึ่ง ไม่ว่ายังไงแล้วก่อนหน้านี้คุณพ่อก็แสดงให้เห็นว่าโง่มาก เธอกลัวมากจริงๆ ว่าคุณพ่อจะไม่เข้าใจ
แน่นอนว่าเย่ซือเฉินฟังเข้าใจในคำพูดของถังจื่อซี แต่ว่า หลังจากที่เขาดีใจแล้ว ในสมองของเขาก็ว่างเปล่าทันที ความว่างเปล่าของสมองทำให้ทันใดนั้นเขาไม่สามารถมีการตอบสนองใดๆ ถึงขั้นทำให้เขาตื้นตันจนพูดไม่ออก ดังนั้นคุณชายสามเย่ในขณะนี้ยังคงยืนซื่ออยู่เหมือนเดิม ยืนมองถังจื่อซีซื่อๆ
เซอร์ไพรส์มาได้กะทันหันเกินไป เย่ซือเฉินตกใจจนซื่อไปแล้ว!!
“ห๊ะ ทำไมคุณถึง?” องค์หญิงน้อยถังจื่อซีคิดว่าคำพูดนี้ของเขาจะสามารถดึงดูดการตอบสนองบางอย่างได้ แต่ว่าผลกลับไม่เป็นเหมือนกับที่เธอคิด
ทำไมคุณพ่อดูแล้วซื่อๆ ล่ะ?
หรือว่าตกใจจนซื่อไปแล้ว?
ถังจื่อซียื่นมือออกมาขยับไปมาตรงหน้าของเย่ซือเฉิน
ทันใดนั้นเย่ซือเฉินก็ดึงสติกลับมาได้ ร่างกายที่แข็งทื่อในที่สุดก็กลับสู่สภาพเดิม ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ขยับไปหนึ่งที เพราะว่าการกระทำหนักเกินไป อีกอย่างการกระทำของเขาในตอนนี้ก็ใช้พื้นที่มาก ทำเอารถจักรยานยนต์ไฟฟ้าที่จอดอยู่ข้างๆ ล้มไปเลย
คุณชายสามเย่นั้นกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ว่าแรงของเขาในเมื่อกี้ไม่เบาเลย ไฟรถข้างหนึ่งที่ถูกเขาจนก็ตกลงไปข้างหนึ่ง
คุณชายสามเย่ในตอนนี้ไม่มีท่าทีที่เงียบสงบเหมือนปกติแล้ว ขณะนี้ก็เหมือนเด็กน้อยที่ซุ่มซ่ามคนหนึ่ง
“เห้ย นี่นายเป็นอะไร? ทำไมถึงชนรถของฉันเสียหาย นายคืนรถฉันมา” เจ้าของรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าก็ยืนดูความบันเทิงอยู่ข้างๆ เห็นรถของตัวเองจนชนจนเสีย ก็รีบมาคิดบัญชีกับเย่ซือเฉินด้วยความโหดร้าย
เย่ซือเฉินในขณะนี้กำลังหันหลังให้กับคนคนนั้น ดังนั้นคนคนนั้นมองไม่เห็นหน้าตาของเย่ซือเฉิน มองไม่ออกว่าเป็นเย่ซือเฉิน
เย่ซือเฉินในตอนนี้ไม่มีอารมณ์ไปสนใจอย่างอื่นแล้ว ถูกคนคนนั้นดึงไปหนึ่งทีแต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย แววตาคู่หนึ่งของเขายังคงจ้องถังจื่อซีอยู่ตลอดเวลา ไม่กล้ากะพริบตาเลย ราวกับว่ากลัวว่าพอกะพริบตาแล้ว เด็กน้อยตรงหน้านี้จะหายไป
ขณะนี้ ในสมองของเขามีเพียงแค่เรื่องเดียว เขาแค่อยากจะทำเรื่องนี้ให้ชัดเจน เรื่องอื่นๆ ต่างก็ไม่ส่งผลกระทบต่อเขา
ถังจื่อซีเห็นว่าคุณพ่อของตัวเป็นแบบนี้ ก็แอบถอนหายใจในใจ เห็นเจ้าของรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าดึงเย่ซือเฉิน องค์หญิงถังจื่อซีก็หยิบเงินจากในกระเป๋าออกมาไม่กี่ใบ ยื่นออกไป “คุณลุง หนูคืนให้ค่ะ”
เหตุที่พ่อของตัวเองก่อเรื่องขึ้นมา เธอได้แต่ช่วยแก้ไขภายหลัง
ใครให้นี่เป็นคุณพ่อของเธอล่ะ เฮ้อ!!
ยังดีที่วันนี้ออกจากบ้านเธอพกกระเป๋าเงินออกมา ยังดีที่เธอไม่ขาดค่าขนม
ทางนี้ห่างจากทางเวินลั่วฉิงเล็กน้อย อยู่ข้างหลังสุด คนข้างหน้าต่างก็กำลังดูความบันเทิงอยู่ ไม่ได้มองเห็นสถานการณ์ในทางนี้
เจ้าของรถคนนั้นนำเงินที่ถังจื่อซีให้ไปไม่กี่ร้อยแน่นอนว่าไม่กล้ามาหาปัญหาอะไรอีก ไม่ว่ายังไงแล้วแค่ไฟรถข้างหนึ่งของรถก็ใช้แค่ไม่กี่แล้ว
เขาไม่อยากเอาเปรียบเด็กน้อย แต่ว่ารถของเขาถูกผู้ชายคนนั้นชน เด็กน้อยกับผู้ชายคนนั้นก็ดูสนิทสนมกัน ดังนั้นเงินนี้เขาเอาไปก็ไม่ได้ผิด
แต่ในตอนที่ผู้ชายคนนั้นมองไปทางเย่ซือเฉินแววตากลับมีความดูถูก คนอะไรเนี่ย? ผู้ชายคนหนึ่งก่อนเรื่องขึ้นแล้ว กลับให้เด็กคนหนึ่งออกหน้าให้
คุณชายสามเย่ในตอนนี้……
