ดวงตาของเย่ซือเฉินเป็นประกาย ไปจดทะเบียนกับเธอเป็นสิ่งที่เขาอยากจะทำมาโดยตลอด แล้วก็เป็นเรื่องที่สำคัญมากที่สุดด้วยเช่นกัน ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายพูดเรื่องนี้ออกมาเอง จะไม่ให้เขาดีใจได้อย่างไรกัน
เพียงแต่ จู่ๆคุณชายสามเย่ก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้……
เขานึกถึงลูกสาวของพวกเขา อารมณ์ก็มีความซับซ้อนขึ้นมาบ้าง ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ไม่ได้เอ่ยถามเรื่องเกี่ยวกับลูกสาวไปในเวลานี้
“คุณมีคนรู้จักที่เมืองไห่ไหมคะ?”เวินลั่วฉิงนึกถึงเรื่องถังหยุนเฉิง ก่อนหน้านี้เดิมทีเธอจะโทรหาเย่ซือเฉิน อยากจะให้เขาช่วย
“ทางเมืองไห่ทางนั้นหรือ? ไม่มีครับ”เย่ซือเฉินคิดแล้วจึงส่ายหน้าออกมา : “คุณก็รู้ว่าอำนาจอิทธิพลของผมกว่าครึ่งอยู่ที่ต่างประเทศ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือครับ?”
“คุณอาไปที่เมืองไห่ฉันไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่น่ะค่ะ” เวินลั่วฉิงไม่ได้เล่าอย่างละเอียด ในเมื่อเย่ซือเฉินไม่มีคนรู้จัก พูดมากไปกว่านี้ก็คงไม่มีประโยชน์
ถึงแม้ว่าเวินลั่วฉิงจะไม่ได้พูดรายละเอียดออกมา เย่ซือเฉินเองก็เดาได้ว่าเรื่องราวคงจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แต่ในเมื่อตอนนี้เธอรีบมาที่ประเทศM ก็จะต้องแก้ไขเรื่องราวที่นี่ก่อน
เมิ่งเฉิงขับรถเร็วมาก ผ่านไปไม่นานก็ถึงที่แล้ว ตำแหน่งที่เวินลั่วฉิงบอกมานั้นตั้งอยู่ในสถานที่ที่มีความเจริญรุ่งเรืองที่สุดในใจกลางเมือง
ดวงตาของเมิ่งเฉิงนั้นเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย ด้วยความประหลาดใจและรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก สถานที่เจริญรุ่งเรื่องขนาดนี้ พวกเขาก็หาตัวเยว่หงหลิงไม่เจอ เขารู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะเลี้ยงคนที่ไม่ได้ทำอะไรไว้เลยอย่างไรอย่างนั้น
เวินลั่วฉิงลงมาจากรถ แล้วระมัดระวังสถานการณ์รอบๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติ หลังจากนั้นถึงได้เดินไปทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
เย่ซือเฉินและเมิ่งเฉิงก็เดินตามเธอไปด้วยเช่นกัน
เวินลั่วฉิงเดินมาหยุดด้านนอกประตูที่ดูเหมือนเป็นที่จอดรถ
“อยู่ อยู่ที่นี่หรือครับ?” เมิ่งเฉิงดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่นัก สถานที่แห่งนี้ซ่อนปิดบังอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว แม้กระทั่งสามารถพูดได้ว่าเป็นที่สะดุดตามากอีกด้วย
ลูกน้องพวกนั้นของเขาเป็นพวกไม่ยอมทำงานจริงๆ เขาคิดว่ากลับไปจะต้องจัดการคนพวกนั้นเสียหน่อยแล้ว
“อืม”เวินลั่วฉิงพยักหน้า หลังจากนั้นก็เคาะประตู
ไม่นานด้านนั้นก็มีการเคลื่อนไหว แต่เสียงนั้นได้ยินอยู่ค่อนข้างไกล ผ่านไปซักพักหนึ่ง ประตูถึงได้ถูกเปิดออก
เยว่หงหลิงเป็นคนเปิดประตูจริงๆ
“ฉิงฉิง เธอมาแล้ว” เยว่หงหลิงเห็นเวินลั่วฉิงแล้วก็รู้สึกตื่นเต้น เห็นเย่ซือเฉินปรากฎตัวอยู่ด้วยแล้วก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้แปลกใจจนเกินไป
ในใจของเธอนั้นรู้สึกดีใจแทนเวินลั่วฉิงเสียด้วยซ้ำ ดูแล้วความสัมพันธ์ของเวินลั่วฉิงกับเย่ซือเฉินนั้นไปได้ดีเลย
“เข้ามาก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ” เวินลั่วฉิงรีบเดินเข้าไปด้านใน
ประตูเปิดออกแล้ว เย่ซือเฉินและเมิ่งเฉิงถึงได้รู้ว่านี่เป็นห้องใต้ดิน สองสามคนนั้นเดินลงบันไดตามไป ช่องว่างทางด้านล่างนั้นไม่ใหญ่มาก ของไม่เยอะ ดูแล้วธรรมดายิ่งนัก
เพียงแต่ พวกเขาได้กลิ่นคาวเลือด
“พี่หงหลิง พี่ได้รับบาดเจ็บ?” เวินลั่วฉิงรีบมองไปยังเยว่หงหลิง ที่นี่ไม่มีคนอื่น มีเพียงแค่เยว่หงหลิง เธอนึกไปถึงตอนที่เยว่หงหลิงโทรหาเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนแอในตอนนั้น หัวใจก็รู้สึกจมดิ่งลง
“ไม่เป็นไรหรอก แผลภายนอกน่ะ” เยว่หงหลิงตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ บาดแผลของเธอถึงแม้จะหนัก แต่ก็ไม่ร้ายแรงถึงชีวิต ตอนนี้ไม่มีเวลามาสนใจบาดแผลของเธอแล้ว
“สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?” เวินลั่วฉิงเห็นว่าสีหน้าของเธอยังนับว่าพอไหวอยู่ ก็รู้ว่าเธอคงจะจัดการบาดแผลตัวเองไปแล้ว
“เธอยังจำคดีที่ฉันทำเมื่อปีก่อนได้ไหม? องค์กรมืดนั่น” สีหน้าของเยว่หงหลิงนั้นหม่นหมองลงทันที เธอไม่ได้เป็นเพราะเย่ซือเฉินอยู่ด้วยและจะต้องปิดบังทุกอย่างเอาไว้
ในเมื่อฉิงฉิงพาเย่ซือเฉินมาด้วย ก็แสดงว่าฉิงฉิงเชื่อใจเย่ซือเฉิน คนที่ฉิงฉิงเชื่อเธอเองก็จะไม่รู้สึกสงสัยด้วยเช่นกัน
“จำได้ค่ะ” เวินลั่วฉิงพยักหน้าลง สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอพอจะคาดเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“ตอนนั้น ฉันทำให้คนรักของลูกพี่พวกเขาได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้พวกนั้นมาแก้แค้นฉันแล้ว” มุมปากเยว่หงหลิงกระตุก มีความเยาะเย้ยอยู่บ้าง
ตอนแรกเธอที่ได้รับเชิญจากองค์กรมืด และเธอได้ทำภารกิจของตัวเองสำเร็จในตอนนั้น ที่รักษาชีวิตของลูกพี่ของพวกเขาเอาไว้ได้ เพียงแต่เป็นเพียงเพราะความผิดพลาดเล็กๆที่ทำให้คนรักของลูกพี่เขานั้นได้รับบาดเจ็บ และบาดแผลนั้นก็อยู่บนใบหน้าของคนรักเขาพอดี นับว่าเป็นการทำลายใบหน้าของคนรักเขาไปแล้ว
ตอนนั้นเดิมทีก็ผ่านไปแล้ว ไม่คิดว่าตอนนี้จู่ๆทางฝ่ายนั้นจะมาหาเธอเพื่อมาแก้แค้นแบบนี้
เวินลั่วฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย : “นี่ดูไม่เหมือนสไตล์ของคนที่เป็นลูกพี่พวกนั้นเลยนะคะ”
“อืม ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าลูกพี่ของพวกเขาเปลี่ยนคนแล้ว เรื่องนี้ก็คงจะต้องเป็นคนรักของเขาคนนั้นทำแล้วแหล่ะ” เยว่หงหลิงนึกไปถึงสาเหตุอื่น ตอนนั้นเธอเป็นคนช่วยชีวิตลูกพี่พวกเขาเอาไว้ ต่อให้ลูกพี่ของพวกเขาจะไม่มีศีลธรรมขนาดไหนก็คงจะไม่มาแก้แค้นเธอหลังจากผ่านมาสองปีแล้วแบบนี้
“ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงคะ?” เดิมทีแล้วเวินลั่วฉิงคิดเรื่องนี้อย่างซับซ้อน ตอนนี้ได้ยินเยว่หงหลิงพูดแบบนี้แล้วก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง
“พวกนั้นจับตัวน้องสาวฉันไป” ดวงตาคู่นั้นของเยว่หงหลิงเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดถึงความอาฆาตแค้นนี้ : “เดิมทีฉันคิดว่าเป้าหมายของพวกนั้นจะดึงดูดให้ฉันออกไป แล้วฆ่าฉันเพื่อเป็นการแก้แค้น แต่ต่อมาฉันถึงได้พบว่าฉันคิดผิดไป”
“หืม?” เวินลั่วฉิงมองเธอ ด้วยแววตาที่ปรากฏความสงสัยออกมา
“พวกนั้นส่งคลิปมาให้ฉันดูหลายคลิปแล้ว หนึ่งในนั้นมีสถานที่ที่น้องสาวของฉันถูกขังอยู่ แต่ในคลิปนั้นนอกจากหงเจินที่ถูกมัดเอาไว้อย่างอื่นก็มองไม่ออกเลย แล้วต่อมาพวกนั้นก็ส่งคลิปมาให้ฉันอีก ก็ยังทำให้ฉันไม่รู้ต้นสายปลายเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว” คำพูดของเยว่หงหลิงชะงักไป เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงนั้นยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น
“แต่ หนึ่งในคลิปนั้นฉันจำสถานที่นึงที่พวกนั้นอยู่ได้ ฉันคิดว่าน้องสาวของฉันจะอยู่ที่นั่น หรือนั่นก็เป็นการดักซุ่มของพวกนั้น ตอนที่ฉันไปที่นั่นมีคนดักซุ่มอยู่จริงๆ แต่มีคนไม่เยอะ น้องสาวของฉันก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน คนพวกนั้นก็ไม่ได้จะฆ่าฉัน แม้กระทั่งพวกนั้นไม่ได้จับตัวฉันด้วย”
“เพราะฉะนั้น พวกนั้นคิดอยากจะใช้เรื่องนี้มาทรมานพี่” เวินลั่วฉิงก็คาดเดาออกถึงสาเหตุนี้
“ใช่ พวกนั้นต้องการจะทรมานฉัน ให้ฉันร้อนใจ ให้ฉันเป็นทุกข์ พวกนั้นอยากจะให้ฉันมองน้องสาวตัวเองอยู่ในกำมือพวกนั้นอย่างลำบากโดยที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย” ตอนที่เยว่หงหลิงเอ่ยพูดออกมานั้น กัดฟันด้วยความเคียดแค้น : “ตั้งแต่แรกพวกนั้นเตือนฉันเอาไว้แล้วว่าอย่าให้คนมาช่วย ดังนั้นฉันก็เลยไม่กล้าบอกพวกฉู่หลิงเอ๋อ ฉันเลยทำได้เพียงต้องขอให้เธอช่วย”
“อีกทั้ง ตอนนี้ก็มีเพียงแค่เธอที่จะช่วยฉันหาน้องสาวได้” เยว่หงหลิงมองไปยังเวินลั่วฉิง ด้วยแววตาที่มีความหวัง คลิปเหล่านั้นมองอะไรไม่ออก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเวินลั่วฉิงจะมองไม่ออกด้วย
นี่เป็นสิ่งที่เวินลั่วฉิงถนัดที่สุด
“ฉันรู้แล้วค่ะ แล้วคลิปพวกนั้นล่ะคะ?” ในเมื่อเวินลั่วฉิงมาแล้ว จะต้องช่วยอย่างแน่นอน อีกทั้งตอนนี้น้องสาวของเยว่หงหลิงอยู่ในมือของคนพวกนั้น ยิ่งนานก็ยิ่งอันตราย
เยว่หงหลิงรีบเอาคลิปเหล่านั้นออกมา แล้วเปิดให้เวินลั่วฉิงดูทีละคลิป
“นี่เป็นแค่คลิปธรรมดาๆเอง จะสามารถมองอะไรออกได้อย่างไร?” หลังจากที่เมิ่งเฉิงเห็นคลิปเหล่านั้นแล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา : “นอกจากคลิปที่สองแล้วที่สามารถมองตำแหน่งออก คลิปอื่นก็มองอะไรไม่ออกเลย”
