“ลูกน้อย ลูกรู้ไหมว่าคุณแม่ไปไหน? รู้สถานที่ที่คุณแม่ไหม?” ในที่สุดคุณชายสามเย่ก็ดึงสติกลับมาได้ รีบถามไปประโยคหนึ่ง
เจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีพูดไปนานมาก เหมือนยังไม่ได้พูดเลยว่าเวินลั่วฉิงไปไหน?
“ไม่รู้ค่ะ ตอนแรกหนูอยากให้คุณแม่พาหนูไปด้วย แต่ว่าคุณแม่ไม่ยอม คุณแม่กลัวว่าหนูจะไปรบกวนพวกเขา ดังนั้นคุณแม่กับคุณลุงถังคงจะมีความลับที่ต้องคุยกันมากมาย” ถังจื่อซีนึกถึงก่อนหน้านี้ที่เวินลั่วฉิงปฏิเสธที่จะพาเธอไปด้วย ก็แอบเบ้ปากน้อยๆ “คุณพ่อ แฟนกันออกไปเดทกันเขาไม่พาเด็กไปด้วยหรอกค่ะ”
คุณลุงดัวหยางพูดแล้ว ตอนที่ผู้ใหญ่เดทกันจะไม่พาเด็กไปด้วย กลัวว่าจะไปรบกวนการพูดความลับของเขา
ดังนั้น คุณแม่ไม่พาเธอไป ต้องเป็นเพราะเหตุผลนี้แน่ๆ
“คุณพ่อ คุณแม่และคุณลุงถังไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว ต้องมีความลับที่จะคุยกันเยอะแน่ๆ คุณแม่คงไม่กลับมาง่ายๆ หรอก” ถังจื่อซีคิดไปคิดมา ก็พูดเสริมขึ้นอีกหนึ่งประโยค
เด็กน้อยถังจื่อซีพูดแต่ละประโยคล้วนมีเหตุผลทั้งนั้น มีเหตุผลและมีหลักฐาน ดูสมเหตุสมผล คุณชายสามเย่ที่อยู่อีกฝ่ายหนึ่งของโทรศัพท์ในขณะนี้อารมณ์ของเขาซับซ้อนมาก
อื้ม ซับซ้อนมากๆ!!
“ลูกน้อย คุณพ่อรู้แล้ว คุณพ่อวางสายก่อนนะ คุณพ่อขอไปหาคุณแม่ก่อน”
คุณชายสามเย่กำลังคิดอยู่ เจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีเด็กอายุห้าขวบคนหนึ่ง เด็กไม่มีทางพูดโกหกแน่นอน อีกอย่างเจ้าหญิงน้อยบ้านเขาก็ฉลาดมากๆ มีการสังเกตสูง ดังนั้น สิ่งที่เด็กน้อยพูดไม่ผิดแน่นอน
อื้ม เจ้าหญิงน้อยบ้านเขาเก่งขนาดนี้ ไม่ผิดแน่นอน
“ค่ะ คุณพ่อสู้ๆ นะคะ” ถังจื่อซีตอบกลับด้วยความดีใจ ยังไม่ลืมที่จะให้กำลังใจคุณพ่อ
“อื้ม” เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าสีหน้าของคุณชายสามเย่ดีขึ้น ตอบกลับด้วยเสียงเบา เจ้าหญิงน้อยบ้านเขาอยู่ฝ่ายเขามาโดยตลอดเลย
ก็ยังเป็นเจ้าหญิงน้อยบ้านเขาที่น่าเอ็นดู
“คุณพ่อ หนูช่วยคุณพ่อขนาดนี้แล้ว หากคุณพ่อยังแพ้ให้กับคุณลุงถังอีก จะทำให้หนูดูแย่มาก” จากนั้น อารมณ์ของคุณชายสามเย่ยังไม่ทันสบายใจปลอดโปร่ง เจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีก็พูดเสริมอีกหนึ่งประโยค
คุณชายสามเย่ “…….”
เจ็บใจมาก
เจ้าหญิงน้อยบ้านเขาโจมตีคนเก่งจริงๆ!!
“อื้ม พ่อรู้แล้ว” หัวใจของคุณชายสามเย่กำลังมีเลือดไหล แต่กลับต้องตอบกลับด้วยเสียงที่เบา เพราะว่านั้นเป็นเจ้าหญิงน้อยบ้านเขา
หลังจากวางสายของเจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีแล้ว คุณชายสามเย่ก็ขมวดคิ้วขึ้น
ถังไป๋เชียนกลับเมืองAแล้ว?
เขากลับเมืองAตั้งแต่เมื่อไหร่?
คุณชายสามเย่รีบโทรเบอร์หนึ่งออกไป มีเรื่องบางอย่าง เขาก็ยังต้องตรวจสอบก่อน
“เกิดอะไรขึ้นกับถังไป๋เชียนในตอนนี้?” พอโทรศัพท์ถูกรับ คุณชายสามเย่ก็รีบถาม
“หัวหน้า ผมกำลังจะรายงานหัวหน้าพอดี ถังไป๋เชียนออกจากอเมริกาแล้วครับ” ทางนั้นรีบตอบกลับมาประโยคหนึ่ง
“ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วไปไหน?” เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าสีหน้าของคุณชายสามเย่เปลี่ยนไป
“ออกมาประมาณเจ๊กชั่วโมงก่อน เขาได้จองตั๋วไปยังสถานที่แตกต่างกันพร้อมกัน ดังนั้นตอนนี้พวกเรายังไม่แน่ใจว่าเขาไปไหน?”
“มีไฟลต์บินที่มาเมืองAไหม?” คุณชายสามเย่รีบตอบกลับไปหนึ่งประโยค ในตอนที่ถามคำถามนี้ คุณชายสามเย่หรี่ตาขึ้น
“มี” อีกทางหนึ่งของโทรศัพท์มีคนตอบเร็วมาก ไม่มีการลังเลใดๆ
“ได้ ฉันรู้แล้ว” เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าคุณชายสามเย่หรี่ตาขึ้น น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นความเย็นชาเป็นพิเศษทันที
ถังไป๋เชียนมาที่เมืองAจริงๆ!!
เจ้าหญิงน้อยบ้านเขาไม่ได้เข้าใจผิด
ถังไป๋เชียนมาถึงเมืองAก็ติดต่อกับเวินลั่วฉิงเลย?
จากนั้นเวินลั่วฉิงก็ไปพบถังไป๋เชียนด้วยความเร่งรีบ?
คุณชายสามเย่กำลังคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเรื่องของถังหยุนเฉิงหรือเปล่า อาจจะเป็นเพราะเวินลั่วฉิงให้ถังไป๋เชียนมาช่วยจัดการกับเรื่องของถังหยุนเฉิงหรือเปล่า
แต่ว่าเวินลั่วฉิงไม่ให้เขาช่วย กลับขอให้ถังไป๋เชียนช่วย?
เขาเก่งไม่เท่าถังไป๋เชียน?
อีกอย่างถังไป๋เชียนก็ไม่ได้มีความชำนาญในการจัดการเรื่องด้านนี้
ทำเวินลั่วฉิงถึงไปขอให้ถังไป๋เชียนช่วย?
เย่ซือเฉินนึกได้ว่าตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นใหญ่ขนาดนี้กับถังหยุนเฉิง เวินลั่วฉิงคงไม่มีอารมณ์ไป ‘เดท’ หรอมั้ง?
แต่ว่าเขาก็นึกถึงเรื่องที่เขาโทรหาเวินลั่วฉิงก่อนหน้านี้ เวินลั่วฉิงเงียบสงบ เหมือนไม้ไผ่ต้นหนึ่งเลย ราวกับว่าเรื่องของถังหยุนเฉิงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ
หลังจากที่คุณชายสามเย่วางโทรศัพท์แล้ว อารมณ์ก็แปรปรวนซับซ้อน
และลอร์ดน้อยเฉิงในขณะนี้ก็มาถึงเมืองAแล้ว เขาไม่ได้ไป เขาไม่ได้ไปในส่วนองค์กรโกสต์ซิตี้ในเมืองA แต่ว่าไป๋หยิงก็ยังหาเขาเจอแล้ว ไป๋หยิงพาผู้หญิงคนหนึ่งมา
ในตอนที่ลอร์ดน้อยเฉิงเห็นผู้หญิงที่ไป๋หยิงพามา แววตาก็เปล่งประกายขึ้น เขารู้ว่าตลอดหลายปีมานี้หัวหน้ากำลังตามหาผู้หญิงคนนี้อยู่ และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่รู้ชื่อไม่รู้นามสกุล ไม่รู้อะไรทั้งนั้น มีเพียงแค่เหมือนกับภาพวาดของลอร์ดน้อยเฉิง
ผู้หญิงคนนี้ที่ไป๋หยิงพามาเหมือนกับหญิงที่อยู่ในภาพวาดของหัวหน้าเฉิงมากๆ เหมือนมาก
เขามองเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แวบแรกก็นึกถึงหญิงที่อยู่ในภาพวาดของหัวหน้าเลย หากไม่ใช่เพราะอายุไม่เหมือนกัน เขาคงจะคิดว่าเป็นผู้หญิงที่อยู่บนภาพวาดของลอร์ดน้อยเฉิงแล้ว
ถึงว่าล่ะไป๋หยิงจึงได้มีท่าทีที่ได้ใจ ผู้หญิงคนนี้ในตอนที่หัวหน้าเจอครั้งแรกก็น่าเชื่อ
นอกจากว่าเขาจะรู้มาก่อนหน้านี้ว่าไป๋หยิงมีแผนการอื่น เขาเองก็สงสัยแล้วว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นลูกสาวแท้ๆ ของหัวหน้า
แต่ว่า ก็ใช่ว่าจะไม่ใช่ความจริง ไม่ว่ายังไงแล้วอะเหลียงบอกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเป็นลูกสาวของหัวหน้าก็แค่ความสงสัย ไม่แน่ผู้หญิงคนนี้ต่างก็ที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของหัวหน้า
เรื่องนี้ยิ่งอยู่ยิ่งมีความหมายแล้ว
“ลอร์ดน้อยเฉิง คนฉันได้พามาแล้ว ต่อจากนี้ก็อยู่ที่คุณแล้ว” ขณะนี้ใบหน้าของไป๋หยิงมีรอยยิ้มอยู่ ความมั่นใจแบบนั้น มีความยิ้มที่ได้ใจอีกด้วย
“อื้ม” ลอร์ดน้อยเฉิงตอบกลับไปด้วยเสียงเบา เรื่องบางอย่าง เขาก็จะทำตามแผน เรื่องนี้ยิ่งอยู่ยิ่งมีความหมายจึงจะสนุก
ในแววตาของไป๋หยิงมีความได้ใจเพิ่มขึ้น ผ่านไปไม่นาน เธอก็สามารถเหยียบเวินลั่วฉิงไว้ที่ใต้เท้าได้แล้ว พอถึงเวลา เธอจะให้เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเหมือนตายทั้งเป็น
ลอร์ดน้อยเฉิงมองไป๋หยิงไปหนึ่งที ยิ้มที่มุมปาก ไม่ได้พูดอะไร
อีกทางหนึ่ง คุณชายสามเย่คิดไปคิดมา สุดท้ายก็โทรเบอร์ของเวินลั่วฉิงออกไป
โทรศัพท์ดังไปสองสามเสียง จึงจะรับขึ้นมา
“ฮัลโหล” เสียงของเขาดังผ่านมาด้วยความอ่อนโยน สามารถได้ยินเสียงบีบแตร ฟังก็รู้ว่าอยู่บนรถ
“เธออยู่ไหน?” ได้ยินเสียงทางนั้นของเธอแล้ว แววตาของคุณชายสามเย่ก็เปล่งประกายขึ้น
“ฉันอยู่ข้างนอก” เวินลั่วฉิงไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ตอบกลับไปประโยคหนึ่ง
“อยู่ไหน? ฉันไปหาเธอ” คุณชายสามเย่นึกถึงคำพูดที่เจ้าหญิงน้อยจื่อซีพูดขึ้น ขณะนี้เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าหัวใจของเขามีความเจ็บปวด เจ็บปวดมาก
พอนึกถึงว่าเธอจะไปพบถังไป๋เชียน เขาก็นั่งไม่อยู่กับที่แล้ว
ถังไป๋เชียนและหยวนจุนหลินนั้นไม่เหมือนกัน เธอและหยวนจุนหลินไม่ได้รู้จักกันก่อนหน้านี้ ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ ต่อกัน ยิ่งไม่มีความรู้สึก
วันนั้นที่เขาได้ยินว่าเธออยู่กับหยวนจุนหลิน ถึงแม้ว่าจะตามไปด้วยความเร่งรับ แต่ว่าจริงๆ แล้วในใจของเขาไม่ได้กังวลมากนัก!
แต่ว่าคนในตอนนี้คือถังไป๋เชียน!!
