“พ่อคะ ที่จริงพ่อแพ้ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกตินะคะ เดิมทีแม่กับลุงถังก็อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีขนาดนั้น ความรู้สึกของพวกเขานั้นลึกซึ้งมากอยู่แล้ว……” ถังจื่อซีคิดทบทวนดูแล้ว เลยตัดสินใจปลอบพ่อสุดที่รักของเธอสักหน่อย
อืม ปลอบใจ!!
แต่ว่า การปลอบใจของถังจื่อซีช่างแปลกใหม่เกินไปแล้ว คนทั่วไปรับไม่ได้หรอก คุณชายสามเย่เองก็รับไม่ได้เหมือนกัน!!
คุณชายสามเย่ในตอนนี้รู้สึกเหมือนอยากจะกระอักเลือดออกมา!!!
ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนล่ะ? ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนอยู่ไหน?
ใครขโมยลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาไปแล้ว?
“ลูกรัก รอแม่กลับมาแล้วค่อยโทรศัพท์หาพ่อนะ” คุณชายสามเย่รู้สึกว่า วันนี้คงคุยกันต่อไม่ได้แล้ว
ถ้ายังคุยกันต่อ เขาคงจะกระอักเลือดออกมาจริง ๆ
ประโยคนี้ที่คุณชายสามเย่พูดกับเจ้าหญิงน้อย ตีความได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ ถ้าเวินลั่วฉิงไม่กลับไป เจ้าหญิงน้อยก็ไม่ต้องโทรหาเขาแล้ว
ไม่อย่างนั้น เจ้าหญิงน้อยคงจะพูดจาทิ่มแทงหัวใจเขาอีก
แต่ไหนแต่ไรมาเขามีภูมิต้านทานดีมาก แต่ว่า สำหรับเจ้าหญิงน้อยของเขา เขากลับเลือกที่จะยอมจำนน
“พ่อคะ ความหมายของพ่อก็คือถ้าแม่ไม่กลับมา หนูก็ไม่ต้องโทรหาพ่อเหรอคะ?” ถังจื่อซีฉลาดมาก สมองคิดได้เร็วมาก นึกไม่ถึงเลยว่าเพียงครู่เดียวเธอก็เข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของคุณชายสามเย่ได้
คุณชายสามเย่ : “……”
คำพูดของเขาอุตส่าห์พูดอ้อมขนาดนั้นแล้ว แต่เจ้าหญิงน้อยกลับเข้าใจความหมายแฝงของเขาได้?
มีลูกสาวที่ฉลาดขนาดนี้เป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายกันแน่นะ?
คุณชายสามเย่ในตอนนี้ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อไปดี
“เปล่าจ๊ะ ลูกรักโทรหาพ่อได้ทุกเวลาเลย อีกเดี๋ยวถ้าหากแม่ยังไม่กลับไป ลูกรักค่อยโทรหาพ่อนะ” คุณชายสามเย่แอบถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วแก้ไขคำพูดเมื่อกี้ใหม่อีกครั้ง
ที่จริง ถึงแม้บางครั้งเจ้าหญิงน้อยของเขาจะพูดจาทิ่มแทงหัวใจเกินไป แต่เขายังจำเป็นต้องให้เจ้าหญิงน้อยของเขาคอยรายงานข้อมูลให้อยู่ตลอดเวลา
“ค่ะ รับทราบ” ได้ยินคำพูดนี้ของคุณชายสามเย่ ในที่สุดถังจื่อซีก็พอใจสักที
“พ่อวางใจเถอะค่ะ หนูจะรายงานสถานการณ์ให้พ่อรู้ตลอดเลย” ถังจื่อซีคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดเสริมออกไปอย่างรวดเร็ว
“ครับ” คุณชายสามเย่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว ถึงแม้บางครั้งคำพูดของเจ้าหญิงน้อยจะทำให้เสียใจมาก แต่การเป็นสายลับของเธอก็ทำได้สมบูรณ์แบบมาก
เลขาหลิวยืนอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา ไม่กล้าปริปากพูดอะไร จนเมื่อคุณชายสามเย่วางสายไป เลขาหลิวยิ่งไม่กล้าแม้แต่หายใจออก
ปกติ หลังจากท่านประธานได้รับสายจากเจ้าหญิงน้อย จะอ่อนโยนมากเป็นพิเศษ จะดีใจมาก และจะมีรอยยิ้ม
แต่ว่า ครั้งนี้ ตอนที่ท่านประธานรับสายของเจ้าหญิงน้อย สีหน้าก็บึ้งตึง แสดงให้เห็นว่าตอนนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ดีมากถึงมากที่สุด
ฉะนั้น ตอนนี้เลขาหลิวจึงไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น
คุณชายสามเย่ถือโทรศัพท์ไว้ แล้วกดหาเบอร์โทรของเวินลั่วฉิง แต่เมื่อคิดไปคิดมา ก็ไม่ได้กดโทรออกไป
ก่อนหน้านี้เลขาหลิวหลอกเธอไว้ เธอต้องรู้แล้วแน่ ๆ ที่จริงเธอบอกว่าจะมาหา แต่เพราะรู้ว่าเลขาหลิวโกหกเธอ เธอเลยไม่มาแล้ว
เธอต้องคิดว่าเขาสั่งให้เลขาหลิวทำแบบนี้แน่นอน
ก่อนหน้านี้ตอนที่เลขาหลิวทำแบบนี้ เขาไม่ได้ห้ามปราม และยอมไปโดยปริยาย เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าเลขาหลิวจะกล้าปิดบังเขาด้วย
เขาไม่รู้ว่าเลขาหลิวพูดเรื่องนี้ซะรุนแรงขนาดนั้น
เขาจึงคิดว่า ด้วยนิสัยของเธอ ต้องโกรธแน่
ตอนนี้ถ้าเขาโทรไปหาเธอ กลัวว่าเธอต้องยิ่งโกรธมากกว่าเดิม
คุณชายสามเย่คิดไปคิดมา สุดท้ายก็ไม่ได้โทรไป
ตอนนี้เขาอยากรู้มากว่าเธออยู่ที่ไหน? แต่ว่า เขาไม่ได้สั่งให้คนไปสืบดู
เขารู้จักเธอดี พูดได้ว่ารู้จักเธอดีมากเชียวล่ะ สิ่งที่ไม่ชอบที่สุดคือเธอไม่ชอบให้คนอื่นไปสืบเรื่องเธอ
คุณชายสามเย่คิดแล้วว่า เธอไปเจรจากับถังไป๋เชียนเสร็จ ยังไงก็ต้องกลับไป
เมื่อเธอกลับไป เจ้าหญิงน้อยของเขาต้องโทรศัพท์หาเขาแน่นอน
คุณชายสามเย่รอจนถึงสามทุ่ม เจ้าหญิงน้อยของเขาก็โทรศัพท์มาหาเขาสองครั้ง แต่ว่า เจ้าหญิงน้อยรายงานว่าแม่ไม่ได้กลับมา
ยังไม่กลับไปอีก? !
เมื่อถึงสามทุ่มกว่า ถังจื่อซีรอต่อไปไม่ไหวแล้ว เลยกดวิดีโอคอลไปหาเวินลั่วฉิง
เวินลั่วฉิงกดรับสายเร็วมาก
“แม่คะ จะกลับมาเมื่อไหร่คะ?” ถังจื่อซีเห็นแม่ของตัวเองผ่านวิดีโอคอล รอยยิ้มบนใบหน้าก็สดใสขึ้นทันที
แต่ว่าถังจื่อซีที่ช่างสังเกตก็พบว่าตอนนี้เหมือนแม่อยู่ที่โรงแรม
แม่ไปหาลุงถังไม่ใช่เหรอ? ทำไมไปโรงแรมล่ะ?
“ลูกรัก แม่ยังมีธุระ คืนนี้ลูกนอนกับคุณย่าก่อนนะ ได้ไหมจ๊ะ?” ก่อนหน้านี้เวินลั่วฉิงโทรศัพท์ไปหาเฟิ่งเหมียวเหมียวแล้ว
ตอนนี้เธอกำลังจัดการเรื่องของถังหยุนเฉิงอยู่ คนนี้อาจจะไม่ได้กลับไป เลยให้เฟิ่งเหมียวเหมียวช่วยดูแลถังจื่อซีแทน
“แม่คะ ทำไมถึงไม่กลับมาล่ะคะ?” ถังจื่อซีดูวิตกกังวลขึ้นมาทันที
แม่กับลุงถังอยู่ที่โรงแรม ไม่กลับมาแล้วเหรอ?
เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องร้ายแรงสำหรับพ่อเลยนะ
“แม่มีเรื่องที่สำคัญมากต้องจัดการ จื่อซีเด็กดี เชื่อฟังคุณย่านะคะ” เวินลั่วฉิงเห็นท่าทางของถังจื่อซี ก็อดหัวเราะไม่ได้
เพราะถังจื่อซีติดเธอมากมาตลอด ดังนั้นเวินลั่วฉิงจึงไม่ได้คิดอะไรมาก
“แม่คะ แม่อยู่ที่ไหนเหรอ?” ถึงแม้ถังจื่อซีดูออกว่าแม่น่าจะอยู่ที่โรงแรม แต่เธอยังอยากรู้ข้อมูลว่ามากกว่านี้ เพื่อพ่อ เธอต้องถามให้รู้เรื่องมากกว่านี้
เธอจำเป็นต้องทำหน้าที่ที่พ่อมอบหมายให้เธอให้สำเร็จ……
“แม่อยู่ที่โรงแรม คืนนี้แม่อาจจะต้องนอนที่โรงแรม” ใบหน้าของเวินลั่วฉิงดูอ่อนโยนและยิ้มเล็กน้อย เธอรู้ว่าลูกสาวอยากให้เธอกลับไป แต่ว่าคืนนี้เธอมีธุระจริง ๆ
“แม่คะ แม่พักอยู่ที่โรงแรมไหน?” ถังจื่อซีถามต่ออย่างรวดเร็ว เธอเพียงดูออกว่าแม่อยู่ที่โรงแรม แต่ไม่รู้ว่าแม่อยู่โรงแรมไหน
ถ้าไม่รู้ว่าแม่อยู่ที่โรงแรมไหน อีกเดี๋ยวเธอคงไม่สามารถรายงานพ่อได้ ดังนั้น เธอจำเป็นต้องถามให้รู้เรื่อง
“ลูกรัก มีอะไรหรือเปล่า?” เวินลั่วฉิงกะพริบตาปริบ ๆ ถึงแม้ปกติถังจื่อซีจะตัวติดเธอมาก แต่ก็ไม่ถามเรื่องเธออย่างนี้
วันนี้ถังจื่อซีถามมากอย่างเห็นได้ชัด
หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
“เปล่านี่ค่ะ หนูก็แค่ถามดูว่าแม่อยู่ที่ไหน” ถังจื่อซีรู้ว่าตัวเองจะมีพิรุธไม่ได้ ถ้าเธอมีพิรุธขึ้นมา ก็จะทำให้ความลับพ่อแตกไปด้วย
“ฉิงฉิง เธอมาดูนี่หน่อยสิ” ทันใดนั้น ในวิดีโอคอลของเวินลั่วฉิงก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
ถังจื่อซีได้ยินเสียงนั้น ดวงตาทั้งสองข้างก็โตขึ้นทันที นั่นเป็นเสียงผู้ชายนี่!!
เพราะอยู่ห่างจากโทรศัพท์พอสมควร เธอจึงฟังไม่ออกว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของลุงถังหรือเปล่า
“ลูกรัก แม่มีธุระ วางก่อนนะ” เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงคนนั้น ก็พูดกับถังจื่อซี แล้ววางสายไป
