“อืม ลองพูดมาสิว่าพวกเรารู้จักกันได้ยังไง？”มุมปากผู้ชายยกโค้งขึ้นทีละนิด
เห็นได้ชัดว่าผู้ชายไม่คิดจะปล่อยเธอไปอย่างนี้ เขารู้สึกว่าควรพูดบางเรื่องให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
สีหน้าไป๋หยูหนิงพลันเปลี่ยนไป เธอไม่ตอบคำถามนี้ได้ไหม？
เธอไม่อยากตอบและไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนั้นอีก
“ทำไม？คุณไม่ใช่จะบอกผมว่าคุณลืมแล้วนะ？”มุมปากที่ผู้ชายยกขึ้นเผยเสน่ห์หลายส่วน เสียงทุ้มต่ำเจือความยั่วยวนใจอย่างไม่อาจทานต้านได้หลายส่วน
ไป๋หยูหนิงเม้มปากไม่ได้พูดอะไร เธอไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนั้นจริงๆ
“ต้องให้พูดเตือนคุณไหม”ผู้ชายโน้มตัวลงมาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเกือบแนบติดกับใบหน้าของเธอแล้ว
เพราะอยู่กันใกล้เกินไป ไป๋หยูหนิงมองใบหน้าเขาไม่ชัดเจนแล้ว แต่ความรู้สึกกดดันที่ทำให้หายใจติดขัดนั้นเด่นชัดมาก
“ฉันยอมรับว่าครั้งนั้นฉันเป็นคนผิด แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ”ไป๋หยูหนิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามให้ตัวเองสงบที่สุด
“ขอโทษ？ขอโทษแล้วมีประโยชน์ไหม？”ถึงแม้ผู้ชายจะอยู่ใกล้เธอมาก แต่ไม่ได้แตะต้องเธอ เพียงแต่ตอนที่ผู้ชายเห็นริมฝีปากแดงตรงหน้า แววตาก็มืดมนเล็กน้อย
“ฉัน ฉันชดใช้ให้คุณได้”ไป๋หยูหนิงรู้ตัวว่าผิด จึงไม่กล้าอารมณ์เสียใส่ ซึ่งเป็นสาเหตุที่เธอกลัวเขาด้วย
“ชดใช้ยังไง？”มุมปากที่ผู้ชายยกโค้งขึ้นลึกมากกว่าเดิมอีกหลายส่วน：“คุณทำให้แฟนของผมหนีไปนะ……”
ไป๋หยูหนิง：“……”
เธอไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก แต่ผู้ชายคนนี้เหมือนจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นอุบัติเหตุจริงๆ เธอไปช่วยเพื่อนสนิทจับชู้แล้วเข้าห้องผิด เพื่อนสนิทเข้าไปถึงก็ตบตีผู้หญิงให้ห้องจนหล่อนร้องไห้หนีออกไป
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาของห้องลุกขึ้น เพื่อนสาวของเธอก็บอกว่าจำคนผิดแล้วก็หนีหายไปเลย จากนั้นเธอก็ถูกจับตัวไว้แทน
ผู้ชายบอกว่าเขาโสดมาสามสิบปี ในที่สุดก็หาแฟนสาวได้ แต่กลับถูกพวกเธอตบตีจนหนีไป ถามว่าเธอจะทำยังไง？
เธอเคยบอกว่าจะช่วยเขาหาแฟนหาเป็นการชดเชย แต่เขาบอกว่าไม่เอา เขาตอบกลับไปว่าถ้าจะคืนแฟนสาวก็ได้ งั้นก็เอาตัวเธอมาชดใช้ให้เขา
เธอไม่ได้บ้าสักหน่อย ทำไมต้องใช้ตัวเองชดเชยเขาด้วย
มากสุดเธอก็แค่ไปตามแฟนสาวที่ถูกตบจนหนีออกไปกลับมา
ทว่า ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับหายไปจากโลกอย่างไรอย่างนั้น เธอหายังไงก็ไม่เจอ ดังนั้นครั้งนี้ได้เจอเขากะทันหัน เธอจึงอยากหลบด้วยสัญชาตญาณ
สิ่งที่ไป๋หยูหนิงไม่รู้ก็คือการจับชู้ครั้งนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นแผนการของผู้ชายคนนี้ต่างหาก
ซึ่งผู้หญิงที่หนีไปก็ไม่ใช่แฟนสาวเขาแต่อย่างใด
ผู้ชายโสดมาสามสิบปีนั้นถูก แต่แฟนสาวนั้นเป็นเรื่องที่สร้างขึ้นมา ซึ่งความจริงคือเขาไม่มีแฟนสาว！
แน่นอน เขาไม่ให้ไป๋หยูหนิงรู้เรื่องพวกนี้ ไป๋หยูหนิงก็ไม่มีทางรู้เด็ดขาด
“ก็แค่แฟนไม่ใช่เหรอ？คุณไปหาใหม่อีกคนสิ คุณสมบัติเพียบพร้อมอย่างคุณ ไม่ต้องปวดหัวกับเรื่องหาแฟนเลยสักนิด”ครั้งนี้ไป๋หยูหนิงไม่กล้าบอกว่าจะคืนแฟนสาวเขาแล้ว
แฟนเก่าของเขาหาไม่เจอเลย เธอก็ไร้หนทางจริงๆ
แน่นอน เธอไม่มีทางใช้ตัวเองเพื่อชดเชยให้เขาเด็ดขาด
“ผมโสดมาสามสิบปี จึงจะมีแฟนสาวหนึ่งคน แต่กลับถูกคุณตีหายไป หมอดูบอกว่าถ้าผมอยากได้แฟนสาวอีกคน ผมต้องโสดอีกสามสิบปี ถ้ารออีกสามสิบปีอายุผมก็จะหกสิบปีแล้ว……：”ผู้ชายมองหน้าเธอ ดวงตาดอกท้อคู่งามกะพริบหลายครั้ง ซึ่งเขาพูดออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก แต่กลับทำให้คนรู้ถึงความน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมของเขา
ไป๋หยูหนิงอึ้งไปถนัด ยังมีเรื่องอย่างนี้อีกหรือ？
หรือคิดจะหลอกเธอหรือเปล่า？
“หมอดูยังบอกว่านอกเสียจากคนที่ตบหน้าแฟนสาวผมจะใช้ตัวเองชดเชยให้ผม ไม่เช่นนั้นผมจะต้องรออีกสามสิบปี โสดถึงอายุหกสิบปี”ผู้ชายถอนหายใจเบาๆ เอ่ยด้วยความเจ็บปวดอย่างจนปัญญา
โดยการถอนหายใจเป็นเรื่องแสดงละครทั้งหมด
ไป๋หยูหนิงทำหน้าอึ้งต่อไป มองเขาอย่างมึนงง ลืมตอบสนองไปชั่วขณะ
“อายุหกสิบปี คุณว่าตอนผมอายุหกสิบปีแล้วหาแฟนสาวใหม่ ถึงแม้อันนั้นของผมจะใช้งานได้ แต่เกรงว่าจะมีลูกไม่ได้แล้ว ดังนั้นตอนนี้ปัญหาไม่ได้อยู่ที่คุณตบแฟนสาวผมหนีไป แต่เป็นปัญหาที่ผมไร้สายเลือดสืบทอดวงศ์ตระกูล”ผู้ชายเห็นเธออึ้งก็อดกลั้นเสียงหัวเราะไว้ เผยแต่สีหน้าเคร่งขรึมออกมา
ยัยคนนี้เวลาทำหน้ามึนงงขึ้นมา ดูแล้วรู้สึกน่ารักเหลือเกิน
“คุณอย่าหลอกฉัน จะมีเรื่องเหลวไหลอย่างนี้ได้ไง”ไป๋หยูหนิงส่ายหัว ไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด
ไป๋หยูหนิงคือยอดฝีมือในการไต่สวนและกลบเกลื่อนหลักฐานการไต่สวนชั้นเยี่ยม แถมยังเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการกู้หลักฐานคืนอีกด้วย แต่ทางด้านความรัก การตอบสนองของเธอกลับเชื่องช้าอย่างน่าแปลกใจ
เห็นได้ชัดว่าผู้ชายจับจุดนี้ได้ตั้งนานแล้ว เรียกได้ว่าผู้ชายรู้จักเธอดีเป็นอย่างยิ่ง
“คุณไม่เชื่อเหรอ？”หางคิ้วผู้ชายยกขึ้น ดวงตาดอกท้อคู่งามก็ยกขึ้นเช่นกัน：“หากคุณไม่เชื่อสามารถพิสูจน์กับตาตัวเองได้เลย”
“พิสูจน์กับตาเหรอ？”ไป๋หยูหนิงถามอย่างมึนงง：“พิสูจน์ยังไง？”
“พิสูจน์ให้เห็นกับตาว่าสามสิบปีต่อจากนี้ผมหาแฟนสาวเจอหรือเปล่า？”ผู้ชายมองเธอ ตอบอย่างตั้งใจและจริงจัง
ไป๋หยูหนิงมองเขา ดวงตากะพริบด้วยจิตใต้สำนึก
“แน่นอน ในเมื่อพิสูจน์ก็ต้องแน่ใจว่าทุกเสี้ยววินาทีของสามสิบปีข้างหน้า ผมจะไม่มีผู้หญิงสักคน ถูกไหม？”ดวงตาดอกท้อของผู้ชายจ้องตาเธอ เสียงเบาๆของเขามีคล้ายกับมีความโน้มน้าวใจหลายส่วน
ไป๋หยูหนิงกะพริบตารัวๆอีกครั้ง เมื่อสบตากับดวงตาดอกท้อที่ยิ้มน้อยๆของเขาก็พยักหน้าด้วยจิตใต้สำนึก
ดวงตาดอกท้อคู่งามไม่เพียงแต่หว่านเสน่ห์คนเป็น ยังน่าหลงใหลอีกด้วย
“ดังนั้น อีกสามสิบปีข้างหน้า คุณต้องอยู่ติดกับผมตลอดเวลาถึงจะพิสูจน์ได้อย่างแท้จริง ถูกไหม？”มุมปากผู้ชายยกขึ้นเล็กน้อยเสียงที่เบาช้ากว่า กลับยิ่งยั่วยวนใจคนมากขึ้น
บัดนี้ไป๋หยูหนิงรู้สึกไม่รู้ตัวว่าอยู่ไหน เมื่อสบตากับดวงตาดอกท้อก็เหมือนโดนมนตร์สะกดจนไม่ได้ปฏิเสธได้ เธอพยักหน้าด้วยจิตใต้สำนึกอีกครั้ง
“ดี ตกลงตามนี้”ผู้ชายยิ้มอย่างพอใจในที่สุด：“อีกหน่อยคุณก็อยู่ข้างผมทุกเวลานะ รวมทั้งเวลาผมทำงาน และเวลาผมกินข้าวด้วย……”
แน่นอนยังรวมถึงเวลานอนด้วย ผู้ชายแอบเสริมอยู่ในใจหนึ่งประโยค ซึ่งสถานการณ์อย่างนี้ ยังไม่ต้องพูดจะดีกว่า ไม่งั้นคงทำให้เธอตกใจแน่ๆ
ไป๋หยูหนิงรู้สึกมึนงงไปหมด ทำไมถึงตกลงกันแล้วล่ะ？
เธออยู่ไหน？เธอทำอะไรลงไป？
“ไป๋หยูหนิง จำคำที่คุณรับปากผมด้วย เริ่มจากตอนนี้ คุณต้องตามผมอยู่ข้างๆ”ผู้ชายไม่ให้เธอมีโอกาสปฏิเสธ ประกาศออกมาอีกครั้ง
ราวกับไป๋หยูหนิงดึงสติกลับมาได้ในที่สุด รีบส่ายหัว：“ฉันไม่……”
“ไป๋หยูหนิง คุณรู้สึกว่าผมพูดง่ายใช่ไหม？”สีหน้าผู้ชายเคร่งขรึม รอยยิ้มบนใบหน้าจางหาย น้ำเสียงเย็นยะเยือกอย่างเด่นชัด
