บทที่93สุดยอดของความเลว！
“คุณเฉียวเป็นแขก……”คุณชายสามเย่เห็นภรรยาตัวเองยิ้ม ก็โล่งอก แน่นอนว่าเขาคิดว่าบางเรื่องก็ต้องอธิบายให้ชัดเจนกับภรรยา เขาไม่ชอบความเข้าใจอะไรทั้งนั้น
คำว่าคุณเฉียวเป็นแขก ทำให้ร่างของเฉียววี่หนานสั่นอย่างชัดเจน และก็ทำให้หน้ากากที่เฉียววี่หนานพยายามสวมมีรอยแยก แต่ว่าเย่ซือเฉินไม่ได้สนใจเธอ ก็เลยไม่เห็น
ถึงแม้เวินลั่วฉิงจะแค่ทิ้งสายตาไว้ แต่ทำให้การตอบสนองของเฉียววี่หนานมองออกอย่างชัดเจน
“งั้นฉันล่ะ？”เวินลั่วฉิงจงใจตัดบทของเย่ซือเฉิน เงยหน้ามองเขานิดๆ
“คุณคือภรรยาผม เป็นคุณนายน้อยของตระกูลเย่”เย่ซือเฉินจะไม่เข้าใจความหมายของเธอได้ไง เขายื่นมือ บิดจมูกเธอเบาๆ：“พอใจไหม？”
“อือ พอใจ”เวินลั่วฉิงพยักหน้า ยิ้มอย่างมีความสุข ความร่วมมือของเย่ซือเฉินครั้งนี้ เธอจะไม่พอใจได้อย่างไร？
เธอคิดว่าเย่ซือเฉินให้ความร่วมมือเธอ ทำตามสัญญาที่เย่ซือเฉินแต่งงานกับเธอก็เพื่อให้คุณปู่เย่เห็น ดังนั้น ต่อหน้าคุณปู่เย่ เย่ซือเฉินจะต้องให้ความร่วมมือ ‘แสดงความรัก’ฉากนี้กับเธอ
เวินลั่วฉิงถือว่าคิดได้อย่างแม่นยำ ถึงคิดใช้วิธีนี้มาจัดการเฉียววี่หนาน
แต่ว่าเธอคิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะให้ความร่วมมืออย่างดี ดูเหมือน คุณชายสามเย่คนนี้จะแสดงละครเก่ง！！
ผลลัพธ์นี้ดีอย่างไม่คาดคิด นี่เป็นผลลัพธ์ที่เธอต้องการ！！
เฉียววี่หนานก็เหมือนดอกบัวที่บานบนก้อนเมฆ เป็นธรรมและสง่างาม บริสุทธิ์และมีเกียรติ และยังอ่อนโยนใส่ใจ คนดีเข้าใจผู้อื่น
และเธอก็เหมือนกระบองเพชรที่ไร้สีสัน หน้าตาไม่ดี และยังมีหนามทั้งตัว อีกทั้งยังหยิ่งผยอง ชอบบงการ ไม่มีเหตุผลเลย
การเปรียบเทียบสิ่งนี้ช่างมีความแตกต่าง！
เวินลั่วฉิงจงใจแสดงถึงความแตกต่างนี้ จากนั้นเธอก็ใช้ประโยคธรรมดาๆในความแตกต่างนี้มาพูดเพื่อแสดงถึงความจริงที่โหดร้ายที่เฉียววี่หนานรับไม่ได้ที่สุด
ไม่ว่าเฉียววี่หนานจะดีแค่ไหน แต่สำหรับเฉียววี่หนานแล้ว เย่ซือเฉินก็เหมือนพระจันทร์ตรงท้องฟ้า ที่ดูเหมือนอยู่ใกล้ตา แต่ห่างไกลเกินจะคว้าได้ ในใจเธอต้องการแต่ก็ได้มาไม่ได้
ไม่ว่าเธอเวินลั่วฉิงจะธรรมดาแค่ไหน แต่สำหรับเธอแล้ว เย่ซือเฉินที่ควรจะอยู่ไกลเกินคว้า ตอนนี้เธอกลับได้มาโดยไม่ต้องคว้า
ระดับสุดยอดของคนเลวก็เป็นแบบนี้แหละ！！
วันนี้ไม่สามารถเฉียววี่หนานเจ็บช้ำใจได้ เธอก็ไม่ใช่เวินลั่วฉิงแล้ว
“โอเค ไม่ต้องยืนหน้าประตูแล้ว เข้ามากันเถอะ”จู่ๆท่านหญิงเย่ก็พูด ประโยคนั้นฟังดูไม่ค่อยพอใจ ท่านหญิงเย่เงยหน้ามองเวินลั่วฉิง จากนั้นก็พูดเสริมไปว่า：“วี่หนานฉันเชิญมาเอง”
ประโยคที่เสริมของท่านหญิงเย่นี้สามาถพูดได้ว่าเป็นประโยชน์ เพื่อให้เฉียววี่หนานโล่งอก และอยากทำเพื่อข่มเวินลั่วฉิง
จากประโยคนี้ เวินลั่วฉิงก็เข้าใจทัศนคติของท่านหญิงเย่ ว่าพอใจเฉียววี่หนานมาก แต่ไม่ค่อยพอใจเธอ ถึงเย่ซือเฉินจะแต่งงานกับเธอ ท่านหญิงเย่ก็ยังหมายความว่าอยากให้เฉียววี่หนานมาแทนที่
“อือ ฉันรู้ค่ะ เมื่อครู่สามีพูดแล้ว คุณเฉียวเป็นแขก”เวินลั่วฉิงมองไปที่ท่านหญิงเย่ ยิ้มหวานให้ ดูเหมือนไม่รู้ตัว ท่าทางไร้เดียงสามาก จริงใจมาก
ท่านหญิงเย่：“……”
ท่านหญิงเย่มองไปที่รอยยิ้มโง่ๆของเวินลั่วฉิงรำคาญและโกรธมาก แต่ก็พูดไม่ออก
เย่ซือเฉินมองเวินลั่วฉิง ดวงตาเขาสั่นไหว ที่เธอตอบดูเหมือนไม่ตั้งใจ แต่กลับเป็นประโยคที่เหมือนเข็มแทงลง ทำให้คนโต้กลับไม่ได้
ไม่ได้ตั้งใจ？！ถ้าเขาเชื่อว่าเธอไม่ตั้งใจงั้นก็ตกนรกแล้วจริงๆ！
วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านของตระกูลเย่ ที่จริงอยากใช้โอกาสทดสอบเธอ เห็นแบบนี้แล้ว ผลลัพธ์ก็ไม่เลวเลย
“แกแต่งกับคนบ้าน่าเกลียดขนาดนี้เพื่อเอากลับมาตั้งใจทำให้ฉันโกรธหรือไง？”คุณปู่เย่มองเวินลั่วฉิงอย่างเย็นชา ปกปิดคาวมเยาะเย้ยและดูถูกของเขาไม่หมด คำนี้ช่างไม่น่าฟังเสียจริง
ตาของเย่ซือเฉินก็หรี่ลง สีหน้าก็เคร่งขรึมลง เขาอยากจะพูด
“สามี ฉันโง่ไหม？”เวินลั่วฉิงกลับเงยหน้าขึ้น มองเขา ถามอย่างตั้งใจ
“ไม่โง่”เย่ซือเฉินอึ้ง จากนั้นมุมปากก็ยกขึ้น ประโยคนี้คุณชายสามเย่ตอบอย่างมั่นใจ
เย่ซือเฉินตอบแบบนี้ เป็นสิ่งที่เวินลั่วฉิงคาดไว้ เวินลั่วฉิงพอใจมาก เธอถามต่อไปว่า：“สามี ฉันน่าเกลียดไหม？”
“ไม่น่าเกลียด”เย่ซือเฉินไม่ลังเล ตอบอย่างไวมาก ตรงมาก ในสายตาเขา เธอไม่เคยน่าเกลียด ดังนั้นนี่คือคำพูดที่จริงใจของคุณชายสามเย่ จริงใจมาก
แต่ว่า คนอื่นไม่รู้ใจของคุณชายสามเย่ ผู้หญิงคนนั้นน่าเกลียดขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินลืมตาพูดเรื่องไร้สาระ
เวินลั่วฉิงคิดว่าเย่ซือเฉินเล่นละครไปตามน้ำ
เธอคิดว่าเย่ซือเฉินแสดงละครเก่งมากจริง
“สามี ฉันสวยไหม？”ตาของเวินลั่วฉิงเป็นประกายนิดๆ จากนั้นก็จงใจถาม
เธอรู้คิดว่า จากคำพูดของเย่ซือเฉินแล้ว บอกว่าเธอไม่น่าเกลียดไม่ยาก แต่ถ้าเธอถามไปกว่านั้นล่ะ？
เวินลั่วฉิงมองไปที่เย่ซือเฉิน อยากรู้มากว่าคำถามนี้เย่ซือเฉินจะตอบอย่างไร เธอยอมรับว่าตอนนี้เธอซนหน่อยๆ
เย่ซือชวนที่นั่งอีกข้างก็ยกมุมปากขึ้น ผู้หญิงคนนี้ผิดปกติจริง หน้าแบบเธอเนี่ย？พี่ชายบอกว่าเธอไม่น่าเกลียดก็ฝืนมากแล้ว เธอยังจะมากล้าถามพี่ชายว่าสวยไม่สวยอีก？
สวย？สวยกับผีสิ คนแบบเธอ ผีเห็นยังกลัว
คนอื่นสองสามคนได้ยินคำถามของเวินลั่วฉิงก็ต่างตะลึง มองไปที่เวินลั่วฉิงอย่างกับตัวประหลาด
ถามหน่อย ประโยคนี้เธอถามมาได้ไง？
พอทุกคนได้สติ ก็รอดูเรื่องตลกน่าขำ
ใครจะไปรู้ เย่ซือเฉินที่ไม่เคยโกหก และเย่ซือเฉินที่เย่อหยิ่งเสมอมา จากที่ไม่เคยเข้าใจนัยแฝง ไม่เคยรู้จักความอ่อนหวาน ไม่เคยรักษาน้ำใจ
เวินลั่วฉิงถามคำถามแบบนี้กับเย่ซือเฉิน แสดงว่าอยากหาเรื่องน่าอายให้ตัวเอง
“สวย”แต่ว่า คุณชายสามเย่มองไปที่เวินลั่วฉิง ตั้งใจพูดคำนี้มาก
ทันใดนั้น ทุกอย่างก็เงียบลง ทุกคนต่างตะลึงจนแข็งทื่อ ไม่มีใครรู้ว่าคุณชายสามเย่พูดว่าสวยมาได้ยังไง
ตาของเวินลั่วฉิงกะพริบ เขามองใบหน้าเธอขนาดนี้ หน้าไม่แดงไม่หายใจหอบ พูดว่าสวยทั้งที่ตาไม่กะพริบ ทำให้เขาลำบากใจจริงๆ
เวินลั่วฉิงคิดว่าเธอแสดงได้ดีแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะเก่งกว่าเธอเสียอีก
จู่ๆเธอก็รู้สึกดีใจมาก ฮ่าฮ่าฮ่า！
แน่นอน เวินลั่วฉิงได้แต่ขำในใจ ใบหน้าไม่ได้แสดงความผิดปกติอะไรออกมา ละครนี้ยังต้องแสดงต่อไป
“ว้าว แบบนี้ฉันก็โล่งใจ”เวินลั่วฉิงสูดหายใจเข้าแรงๆ มือข้างหนึ่งตบไปที่หัวใจดวงน้อยๆของเธอ：“ตกใจหมด ฉันเกือบจะเชื่อไปแล้วว่าเขาจงใจพูดให้ร้ายฉัน”
ได้ยินประโยคนี้ของเวินลั่วฉิง ทุกอย่างก็เงียบอีกครั้ง！！
