ผู้ดูแลจ้งเอาแต่คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่คนเดียว เลยไม่ได้ตอบคำถามของซ่างกวนหง
ซ่างกวนหงหันไปกวาดตามองเขา
“เอ่อ เรื่องของถังหยุนเฉิงจัดการได้ยากมากครับ องค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเราไม่กล้าลงมือทำอะไรผลีผลาม เพราะเรื่องของถังหยุนเฉิงไม่ธรรมดาเลย ตอนนี้ถ้าพวกเราช่วยเหลือ แล้วคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเราขึ้นมาจริง ๆ ถึงตอนนั้นอาจจะถูกสื่อโจมตีว่าใช้อำนาจรังแกคนอื่นได้นะครับ ถึงตอนนั้นก็จะส่งผลกระทบต่อตระกูลถังแน่นอน” ผู้ดูแลจ้งคำนึงถึงจุดนี้ จึงไม่กล้าประมาท
“เด็กสาวคนนั้นสองวันมานี้ได้ให้สัมภาษณ์กับสื่ออีกหลายสำนัก สถานการณ์อย่างนี้ใครก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม” ผู้ดูแลจ้งถอนหายใจออกมาเบา ๆ : “อีกฝ่ายโหดเหี้ยมมาก เหมือนตั้งใจจะจัดการถังหยุนเฉิงให้ถึงตายเลย”
“เธอตอบโต้ยังไงบ้าง?” ซ่างกวนหงกะพริบตาเล็กน้อย จู่ ๆ ก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
แต่ในฐานะที่ผู้ดูแลจ้งเป็นผู้ดูแลมากความสามารถขององค์กรโกสต์ซิตี้ เขาจึงเข้าใจความหมายของหัวหน้าตัวเองเป็นอย่างดี
“หลังจากที่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังกลับมาก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ตระกูลถังเองก็ไม่ทำอะไรเช่นกันครับ” ผู้ดูแลจ้งมองไปที่ซ่างกวนหง ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็พูดต่อว่า : “หัวหน้าครับ หรือจะเป็นอย่างที่ข้างนอกเขาลือกัน ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังถอยออกมาเพราะต้องการปกป้องตระกูลถัง และอยากปกป้องถังหลิน?”
คำพูดของผู้ดูแลจ้งเหมือนมีความหมายอื่นแฝงอยู่ ถ้าพูดตรง ๆ ก็คือ ตระกูลถังคิดจะทอดทิ้งถังหยุนเฉิง
ใครก็รู้ดีว่าสถานการณ์อย่างนี้ ไม่มีใครกล้าช่วยถังหยุนเฉิงหรอก ถ้าตระกูลถังทำอะไรขึ้นมา ก็จะทำให้ตระกูลถังตกต่ำไปด้วย สู้ปกป้องตระกูลถังเอาไว้ดีกว่า อย่างน้อยตระกูลถังก็ยังมีถังหลินอยู่ทั้งคน
จู่ ๆ ซ่างกวนหงก็หยิบพู่กันขึ้นมา แล้วแตะลงไปตรงจุดที่มีรอยเปื้อนเมื่อครู่นี้ ตวัดพู่กันไปมาสองสามครั้ง ก็วาดออกมาเป็นภาพที่ดูมีเอกลักษณ์
“นายเชื่องั้นเหรอ?” ซ่างกวนหงตั้งใจวาดภาพมาก ดังนั้นคำถามที่เขาถามออกมาจึงฟังดูสบาย ๆ
ผู้ดูแลจ้ง : “……”
เขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อ มันสำคัญเหรอ?
ไม่ว่าเขาจะเชื่อหรือว่าไม่เชื่อ ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง
นี่หัวหน้ากำลังสบประมาทเขาเหรอ?
“ผมเชื่อในตัวคุณหนูใหญ่ตระกูลถังครับ” ผู้ดูแลจ้งแสดงท่าทีออกมา หัวหน้าลำเอียงเข้าข้างคุณหนูใหญ่ตระกูลถังมากเกินไปแล้ว เขาจะกล้าบอกว่าไม่เชื่อคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเหรอ?
อีกอย่างเป็นไปได้สูงว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา เขาจะสงสัยในความสามารถของเจ้าหญิงพวกเขาได้เหรอ?
พูดเป็นเล่นไปน่า? !
ผู้ดูแลจ้งที่มากความสามารถยังถือว่าตามีแววอยู่
“งั้นนายลองพูดดูสิ ว่าเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง?” ซ่างกวนหงตวัดพู่กันไปมา ความงามของภาพจึงเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้ดูแลจ้ง : “……”
หัวหน้ากำลังทำให้เขาลำบากใจชัด ๆ
เขาแค่แสดงท่าทีที่แน่วแน่ของตัวเองเท่านั้น เขาทำผิดไปงั้นเหรอ?
เขาจะรู้ได้ยังไงว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะแก้ปัญหาเรื่องนี้แบบไหน ยังไงตอนนี้เขาก็ยังคิดวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้
ที่จริงวิธีที่ดีที่สุดที่เขาคิดได้ก็คือทอดทิ้งถังหยุนเฉิงเพื่อปกป้องตระกูลถัง
“หัวหน้าล่ะครับ ทราบไหมครับ?” นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ดูแลจ้งคิดอยากจะตอบโต้หัวหน้าตัวเองขึ้นมา แต่ผู้ดูแลจ้งคิด ๆ ดูแล้ว พยายามพูดให้นุ่มนวลหน่อยดีกว่า
หัวหน้าถามเขา แล้วตัวหัวหน้าเองรู้หรือเปล่า?
หัวหน้าจะทำให้เขาลำบากใจไม่ได้ จะรังแกเขาคนเดียวไม่ได้!!
“เรื่องหลอกคือเรื่องจริง เรื่องจริงคือเรื่องหลอก สถานการณ์ที่ดีจะเกิดขึ้นกะทันหัน” ซ่างกวนหงหยุดตวัดพู่กัน แล้วมองไปยังภาพเหมือนตรงหน้าด้วยท่าทางที่ค่อนข้างพอใจ
รอยเปื้อนเมื่อครู่นี้หายไปแล้ว กลับกลายเป็นการเพิ่มเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่สวยแปลกตาให้กับภาพวาดนี้แทน
คำพูดของซ่างกวนหงไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงภาพวาดของตัวเอง หรือกำลังตอบคำถามของผู้ดูแลจ้งกันแน่
ผู้ดูแลจ้งเบ้ปากเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรมาหัวหน้าเป็นคนที่เดาใจได้ยาก เขาไม่สามารถเทียบได้เลย ความคิดของหัวหน้าเขาเองก็ไม่สามารถเดาได้ตลอดเช่นกัน
แต่หัวหน้าในตอนนี้เอาแต่พูดจาบ่ายเบี่ยงเขามันดีจริง ๆ เหรอ?
เขารู้สึกว่าหัวหน้ายิ่งอยู่ยิ่งเอาแต่ใจมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว
“อะจ้ง นายอยู่กับฉันมานานเท่าไหร่แล้ว?” จู่ ๆ ซ่างกวนหงก็หันไปถามผู้ดูแลจ้ง
“ครับ? สามสิบกว่าปีแล้วครับ” ผู้ดูแลจ้งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วตอบกลับ เขาไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมจู่ ๆ หัวหน้าถึงได้ถามคำถามนี้ขึ้นมา
“อืม ค่อนข้างนานเลย นายแก่แล้วนะ” ซ่างกวนหงพยักหน้าช้า ๆ จากนั้นก็พูดด้วยท่าทางจริงจัง
ผู้ดูแลจ้ง : “……”
เขารู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมากะทันหัน นี่หัวหน้าว่าเขาเหรอ?
หัวหน้าว่าเขาแก่เหรอ? แต่เขาแก่กว่าหัวหน้าแค่สองเดือนเองนะ
หัวหน้ามีสิทธิ์อะไรมาว่าเขาแก่?
ไม่สิ หัวหน้าไม่ได้ว่าเขาแก่ แต่กำลังคิดว่าเขาโง่
ผู้ดูแลจ้งที่มากความสามารถถูกหาว่าโง่ ได้แต่รู้สึกอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
แต่ตอนนี้ผู้ดูแลจ้งกลับรู้สึกชื่นใจ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน หัวหน้าก็ไม่มีท่าทางผ่อนคลายอย่างนี้อีกเลย
หลายปีที่ผ่านมา อย่าว่าแต่หัวหน้าจะพูดเล่นหยอกล้อเลย แม้แต่พูดคุยปกติก็ถือว่าน้อยมาก หัวหน้าเอาแต่นั่งอยู่ในห้องวาดภาพทั้งวัน บางครั้งก็หลายวันเลยทีเดียว ไม่สนใจแม้กระทั่งเขา ตอนนั้นเขาเห็นหัวหน้าเป็นแบบนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงมาก
แต่ตอนนี้หัวหน้ากลับใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดเล่นกับเขา จะไม่ให้เขาชื่นใจได้ยังไงล่ะ
ผู้ดูแลจ้งรู้ดีว่าทั้งหมดนี่เป็นเพราะคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ดังนั้น ผลตรวจพรุ่งนี้ต้องแตกต่างจากวันนี้เท่านั้น!!
“หัวหน้าครับ เรื่องของถังหยุนเฉิง พวกเราต้องทำอะไรหรือเปล่าครับ?” ผู้ดูแลจ้งเก็บอาการตื่นเต้นของตัวเองเอาไว้ในใจ แล้วกลับไปพูดเรื่องเดิม เดิมทีหัวหน้าเป็นฝ่ายถามเรื่องถังหยุนเฉิงขึ้นมาเอง ฉะนั้นหัวหน้าคงอยากจะให้เขาอะไรหรือเปล่า?
“ไม่ต้อง เด็กคนนั้นจะแก้ไขได้เอง นายไม่ต้องไปวุ่นวายหรอก” ตอนที่ซ่างกวนหงมองไปทางผู้ดูแลจ้ง ก็ดูออกได้ว่ากำลังต่อว่าเขาอยู่ ถึงแม้จะไม่ชัดเจนนัก แต่สายตาอันเฉียบแหลมของผู้ดูแลจ้งก็สามารถมองมันออก
ผู้ดูแลจ้งรู้สึกไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว เขาเป็นผู้ดูแลขององค์กรโกสต์ซิตี้มานานหลายปีขนาดนี้ เขาจะไปก่อความวุ่นวายได้ยังไงกัน?
หัวหน้าพูดจาอะไรก็ควรมีมโนธรรมหน่อยสิ!!
แต่ว่าฟังจากที่หัวหน้าพูดดูเหมือนมั่นใจมากว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ หรือหัวหน้ารู้จริง ๆ ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะทำยังไง?
แต่หัวหน้าไม่เคยเจอกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังมาก่อน หัวหน้าเคยเห็นแค่ในรูปถ่ายเท่านั้น หัวหน้าไม่ได้ติดตามเรื่องของถังหยุนเฉิงสักเท่าไหร่ แล้วหัวหน้ารู้ได้ยังไงว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะจัดการเรื่องนี้ด้วยวิธีไหน?
หรือว่าใจสื่อถึงกันได้เหมือนอย่างที่คนเขาพูดกัน?
หัวหน้ากับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังใจสื่อถึงกัน?
นี่แสดงว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังอาจจะเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขาจริง ๆ ใช่ไหม?
สำหรับผลลัพธ์เช่นนี้ ผู้ดูแลจ้งเต็มใจยอมรับมาก แน่นอนว่าเขาก็อยากรู้มากเช่นกันว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะแก้ปัญหาเรื่องถังหยุนเฉิงได้ยังไง เขาเฝ้ารอด้วยความอยากรู้มากเลยล่ะ
ผู้ดูแลจ้งอยากถามหัวหน้าของตัวเองมาก ๆ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ถามออกมา เมื่อครู่นี้หัวหน้าบ่ายเบี่ยงเขา แสดงว่าไม่มีทางบอกเขาแน่นอน ถ้าหากเขาถามออกมาจริง ๆ กลัวว่าหัวหน้าจะยิ่งหาว่าเขาโง่มากขึ้นไปอีก
