“ฉันเป็นคนในตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ” หัวหน้าน้อยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วปรายตามองอะเฉียง
อะเฉียงหุบปากทันที ไม่พูดอะไรอีกแล้ว อะไรที่พูดได้เขาพูดไปหมดแล้ว อะไรที่ไม่ควรพูดเขาก็ได้พูดไปแล้ว หัวหน้าน้อยไม่ฟังเขาเลยสักนิด ซ้ำยังพูดจาไม่มีเหตุผลอีกต่างหาก เขาจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?
หัวหน้าน้อยอยากหาเรื่องใส่ตัว ก็ปล่อยหัวหน้าน้อยไปแล้วกัน
“หัวหน้าน้อย พรุ่งนี้ผมขอลาได้ไหมครับ?” อะเฉียงคิด ๆ ดูแล้ว ก็เอ่ยปากขอร้อง ถ้าหัวหน้าจะไปตาย เขาขอไม่ไปเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า?
“บอกเหตุผลที่ฉันต้องตอบตกลงมาหน่อยสิ” หัวหน้าน้อยเงยหน้ามองเขา สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ
“พรุ่งนี้ผมต้องไปนัดบอด” อะเฉียงนึกเหตุผลที่เขาคิดว่าไม่เลวขึ้นมาได้เหตุผลหนึ่ง วัน ๆ เขาเอาแต่อยู่กับหัวหน้าน้อย อายุก็ใกล้จะสามสิบแล้ว แม้แต่แฟนสักคนก็ไม่มี
“อย่างแกเนี่ย จะไปให้เสียเวลาทำไม ยังไงแกก็ไม่เข้าตาใครเขาหรอก”
อะเฉียง : “……”
“หัวหน้าน้อย ผม……”
“อะเฉียง นายหาเหตุผลแบบไม่ใส่ขนาดนี้ ฉันจะใจร้ายตอบตกลงนายได้ยังไงล่ะ?” หัวหน้าน้อยพูดขัดขึ้นมา ไม่ยอมเปิดโอกาสให้อะเฉียงได้เอ่ยปากเลย
อะเฉียงยืนบื้อไปเลย อะไรคือใจร้ายตอบตกลงเขา? แค่ยอมให้เขาลางาน เกี่ยวอะไรกับเรื่องใจร้ายใจดีด้วยล่ะ?
ไม่ใช่สิ หัวหน้าน้อยมีความใจดีด้วยเหรอ?
ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้หัวหน้าจะเห็นอกเห็นใจไว้หน้ากันบ้าง อย่าทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยเลย หัวหน้าโกรธแค้นอะไร ก็ให้ไปลงที่หัวหน้าน้อยคนเดียวเถอะครับ
ใครใช้ให้หัวหน้าน้อยหาเรื่องใส่ตัวล่ะ
วันถัดมา เจ้าเก้าไปยังที่พักของเฉิงโหรวโหรวตั้งแต่เช้าตรู่ ครั้งนี้เฉิงโหรวโหรวอยู่ในห้องพอดี แต่เฉิงโหรวโหรวกำลังนอนหลับอยู่
คนที่พักอยู่กับเฉิงโหรวโหรวเรียกอยู่หลายครั้ง ออกแรงผลักเฉิงโหรวโหรวหลายรอบ กว่าเฉิงโหรวโหรวจะตื่น
หลังจากที่เฉิงโหรวโหรวตื่นนอน ก็ดูท่าทางไม่สดชื่นเลยสักนิด เหมือนกับเหนื่อยมาก อาจจะเป็นเพราะรีบกลับมาตั้งแต่เช้าตรู่เลยพักผ่อนไม่เพียงพอ
เจ้าเก้าอธิบายให้เฉิงโหรวโหรวฟังว่ามาทำไม แล้วบอกผลตรวจดีเอ็นเอให้เฉิงโหรวโหรวรับรู้
แต่ว่า เจ้าเก้ายังไม่บอกพูดถึงเรื่ององค์กรโกสต์ซิตี้ และไม่ได้พูดถึงหัวหน้า
ตอนที่ไป๋หยิงตามหาเฉิงโหรวโหรว บอกเฉิงโหรวโหรวแค่ว่าจะช่วยตามหาญาติ ตอนที่เฉิงโหรวโหรวได้ยินเจ้าเก้าพูดก็รู้สึกตกใจ เธอคิดไม่ถึงว่าจะเจอพ่อได้ง่ายขนาดนี้
เธอรู้มาตั้งแต่เด็กแล้วว่าย่าเก็บเธอมาเลี้ยง ลูกชายของย่าไม่ใช่พ่อของเธอ เธออยากตามหาพ่อที่แท้จริงของตัวเองมาโดยตลอด
แต่ว่า แม่ของเธอคลอดเธอได้ไม่นานก็จากโลกนี้ไป ตอนนั้นเธอยังเด็กมาก จึงไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
ต่อมาเธอจึงได้ยินคนอื่นเขาพูดกัน ว่าแม่ของเธอไปคลอดเธอที่โรงพยาบาลคนเดียว พ่อของเธอไม่เคยโผล่หน้ามาเลยสักครั้ง
นอกจากแม่แล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าพ่อของเธอเป็นใคร ส่วนแม่ของเธอก็เสียชีวิตไปนานแล้ว ฉะนั้นเธอจึงไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับพ่อของเธอเลยสักนิด
ตอนที่ไป๋หยิงมาเจอเธอ เธอรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง แต่เพราะไป๋หยิงดูจริงใจมาก คำพูดพวกนั้นของไป๋หยิงทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจตามไป๋หยิงมา
ที่จริงเธอก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนักหรอก
“คุณหมายความว่า ตามหาพ่อฉันเจอแล้วจริง ๆ เหรอ?” เฉิงโหรวโหรวไม่ค่อยอยากจะเชื่อมากนัก เธอคิดว่าตัวเองฟังผิดไป
“ใช่ ตรวจดีเอ็นเอแล้ว ผลตรวจดีเอ็นเอยืนยันว่าพวกเธอเป็นพ่อลูกกัน ตอนนี้ฉันตั้งใจมารับเธอ” ลุงเหลียงไม่ได้บอกเจ้าเก้าว่าจะทำการตรวจดีเอ็นเออีกครั้ง ดังนั้นเจ้าเก้าจึงคิดว่าหัวหน้าให้มารับเฉิงโหรวโหรวกลับไป เพื่อให้พ่อลูกทำความรู้จักกัน
“นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ? เรื่องจริงใช่ไหม? คุณไม่ได้หลอกฉันนะ?” ถึงแม้เจ้าเก้าจะพูดอย่างชัดเจน แต่เฉิงโหรวโหรวยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
เรื่องนี้กะทันหันเกินไป เธอเลยรู้สึกทำอะไรไม่ถูก
“เป็นเรื่องจริง ฉันไม่จำเป็นต้องหลอกเธอ วันนั้นที่ร้านอาหารฉันจงใจชนเธอ ตอนนั้นฉันเก็บเส้นผมของเธอมา แล้วเอากลับไปตรวจดีเอ็นเอ” เจ้าเก้าอธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น
เมื่อเจ้าเก้าบอกอย่างนี้ เฉิงโหรวโหรวก็นึกขึ้นมาได้ เลยเริ่มเชื่อเธอมากขึ้น
“แล้วพ่อของฉันเป็นใคร? เขาเป็นคนยังไงเหรอ?” ตอนนี้เฉิงโหรวโหรวรู้สึกตื่นเต้นมาก น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย
“เธอไปถึงก็รู้เองแหละ” เจ้าเก้าไม่ได้พูดตรง ๆ ยังไงฐานะของหัวหน้าก็พิเศษมาก เรื่องนี้ให้หัวหน้าเป็นคนพูดเองจะดีที่สุด
“ได้ค่ะ ตกลง ฉันจะไปกับคุณ ฉันอยากรู้มาตลอดว่าพ่อของฉันเป็นคนแบบไหน ฉันจะไปพบเขากับคุณ” เฉิงโหรวโหรวตื่นเต้นจนมือไม้สั่นไปหมด เธอตามหาพ่อแท้ ๆ ของตัวเองเจอแล้ว เยี่ยมไปเลย!!
เจ้าเก้าพยักหน้าเล็กน้อย
ไม่รู้ว่าเฉิงโหรวโหรวตื่นเต้นเกินไปหรือเปล่า ตอนที่กำลังจะออกไป จู่ ๆ ก็เซจนเกือบล้ม
เจ้าเก้ารีบยื่นมือไปประคองเธอไว้ : “เธอไม่สบายหรือเปล่า ฉันเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดีนะ” เจ้าเก้ามองไปที่เฉิงโหรวโหรว แล้วเห็นว่าหน้าเธอค่อนข้างซีด ดูเหมือนอ่อนแอ
“ไม่เป็นไร คงเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ ฉันรีบกลับมาตั้งแต่หกโมงกว่า ได้นอนไม่ถึงสองชั่วโมง” เฉิงโหรวโหรวไม่ได้สนใจอะไร ไม่ได้คิดอะไรมาก และไม่ได้รู้สึกผิดปกติตรงไหน ตอนนี้เธออยากรีบไปพบพ่อของเธอ
เจ้าเก้าไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นก็พาเฉิงโหรวโหรวออกเดินทาง
ที่นี่อยู่ไม่ห่างจากที่ของพวกเขานัก ขับรถสามนาทีก็ถึงแล้ว
ตอนที่เจ้าเก้าพาเฉิงโหรวโหรวมาถึง ซ่างกวนหงก็ได้มาถึงแล้ว
เพราะลุงเหลียงได้บอกผู้ดูแลจ้งไว้ก่อนแล้ว ว่าเมื่อวานตอนที่เจ้าเก้ากลับมาได้บอกเอาไว้ว่าพรุ่งนี้จะพาเฉิงโหรวโหรวมาหา ลุงเหลียงเลยอยากรีบตรวจสอบเรื่องนี้ให้แน่ชัด เพื่อผลดีต่อทุกฝ่าย
แต่เมื่อวานหัวหน้าน้อยที่บอกว่าจะมาร่วมสนุกด้วยกลับยังมาไม่ถึง ถึงแม้หัวหน้าน้อยจะชอบเรื่องสนุก ๆ แต่ก็เกลียดการรอคอยเป็นที่สุด ดังนั้น เขาตั้งใจว่าจะมาตอนที่ผลตรวจออกมาแล้ว
ตอนที่เจ้าเก้าพาเฉิงโหรวโหรวเข้ามา แต่ละคนที่ได้เห็นเฉิงโหรวโหรวก็พากันตกตะลึง
ผู้ชายหลายคนที่แต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนไม่ตื่นตระหนกง่าย ๆ ก็มีสีหน้าตกตะลึงด้วยความเหลือเชื่อ ถึงขั้นช็อกไปเลยก็มี!!
ผู้ดูแลจ้งที่สุขุมนุ่มลึกมาตลอดก็ตกใจตาค้าง หลายปีมานี้ เขาอยู่ข้างกายหัวหน้ามาโดยตลอด ตอนที่หัวหน้าวาดภาพเหมือน เขาก็มักจะยืนดูอยู่ข้าง ๆ
ดังนั้น เขาจึงคุ้นเคยกับผู้หญิงในภาพวาดของหัวหน้าเป็นอย่างดี
เด็กสาวคนนี้อยู่คล้ายกับผู้หญิงในภาพเหมือนของหัวหน้ามาก ๆ เหมือนมากเกินไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะอายุของเด็กสาวคนนี้น้อยเกินไป เขาคงจะสงสัยว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในภาพเหมือนของหัวหน้าแน่นอน
ทำไมถึงได้เหมือนขนาดนี้นะ? จะเหมือนกันขนาดนี้ได้ยังไง?
ถ้าไม่ใช่เพราะมีคุณหนูใหญ่ตระกูลถังอยู่แล้ว ผู้ดูแลจ้งคงคิดว่าเด็กสาวคนนี้เป็นลูกสาวของหัวหน้า
ตอนนี้ แม้แต่แววตาของซ่างกวนหงก็ดูเปลี่ยนไป……
