บทที่95สุดยอดของความเลว（3）
“นี่คือ ของที่คุณเฉียวตั้งใจออกแบบเพื่อฉลองครอบรอบเจ็ดสิบปีของคุณย่าเหรอคะ？”เวินลั่วฉิงมองไปที่รูปออกแบบตรงหน้า มุมปากยกขึ้น……
ออกแบบเป็นพิเศษ？เฉียววี่หนานยังจะกล้าพูด！และยังมีหน้ามาพูดอีก หน้าเธอด้านมาก！
“ใช่ เดี๋ยวคุณยายก็จะครบรอบเจ็ดสิบแล้ว ฉันคิดของขวัญดีๆไม่ออก ก็เลยอยากออกแบบเครื่องประดับให้คุณยายเป็นพิเศษ”ในตอนนี้เฉียววี่หนานซ่อนความโกรธและความแค้นไว้ ใบหน้ามีรอยยิ้ม ดูสุภาพและฉลาด
“วี่หนานมีน้ำใจ ฉันชอบมาก”ที่จริงท่านหญิงเย่ก็พอใจเฉียววี่หนานเป็นพิเศษอยู่แล้ว ในตอนนี้เลยให้ความร่วมมือกับเฉียววี่หนาน
ท่านหญิงเย่ทนไม่ไหวที่จะไล่เวินลั่วฉิงออกไป ให้เฉียววี่หนานเป็นหลานสะใภ้ของเธอ
“คุณย่าชอบก็ดีค่ะ”เฉียววี่หนานยิ้มอย่างสดใส ดูอ่อนโยนบริสุทธิ์
“เอ๋ แปลกใจจัง เหมือนฉันจะเคยเห็นภาพนี้ที่ไหนมาก่อน”พอเฉียววี่หนานพูดจบ ทันใดนั้นเวินลั่วฉิงก็พูดขึ้นมา
“อะไรของเธอ？ทำให้ตกอกตกใจหมด เหมือนอะไรเนี่ย？”ท่านหญิงเย่จ้องเวินลั่วฉิงอย่างไม่พอใจมาก：“ไร้การศึกษา”
เฉียววี่หนานได้ยินเวินลั่วฉิงแบบนี้ ตัวก็สั่นขึ้นมาหน่อยๆ เฉียววี่หนานรีบหันไปมองเวินลั่วฉิง ถึงเรื่องเมื่อปีนั้นคนจะรู้ไม่เยอะ สุดท้ายมู่หรงดัวหยางก็ไม่ได้ตามมาสอบสวน แต่ว่า เฉียววี่หนานก็ยังเป็นคนทำผิด
“อ้อ ฉันจำได้แล้ว เมื่อสี่ปีก่อน ที่ ที่ ……”เวินลั่วฉิงกลับไม่สนใจท่านหญิงเย่ แต่มองไปที่เฉียววี่หนาน แกล้งทำเป็นพูดๆออกมาแต่ยังไม่พูดทันที ทำท่าทางใช้สมองคิดอย่างร้อนรน
สีหน้าของเฉียววี่หนานเปลี่ยนนิดๆ สายตาซ่อนความระแวงไว้ แล้วจึงพูดออกมาอย่างตระหนักได้ว่า：“หรือว่าเธอเคยเห็นภาพในความคิดที่weiboของฉัน ตอนฉันเรียนมหาวิทยาลัยก็เคยมีความคิดแบบนี้ แต่ว่าตอนนั้นยังเป็นผลงานที่ไม่เสร็จ ช่วงนี้คิดได้ว่าจะต้องฉลองงานวันเกิดคุณยาย จู่ๆก็มีแรงบันดาลใจ ก็เลยทำเสร็จออกมาตอนนี้”
เฉียววี่หนานพูดประโยคนี้ออกมาได้ดีทีเดียว ไม่มีอะไรรั่วไหลออกมา
ปูทางเพื่อให้ทางของตัวเอง ในขณะเดียวกันก็ประจบสอพลอท่านหญิงเย่ด้วย ผู้หญิงคนนี้มีแผนการจริงๆ
“weiboของคุณเฉียว？คุณเฉียวชอบเอาผลงานออกแบบของตัวเองลงweiboเหรอคะ？เคยชินอะไรเนี่ย？แปลกมาก”เวินลั่วฉิงมองไปที่เฉียววี่หนาน ตากะพริบ หน้างงๆ
ถึงแม้ประโยคนี้ของเวินลั่วฉิงจะไม่ได้พูดตรงๆ แต่ว่าในนี้มีแต่คนฉลาด ในฐานะนักออกแบบก่อนออกผลงานมักจะต้องปิดไว้เป็นความลับ หนึ่งเพื่อรับรองความลึกลับของผลงาน สองเพื่อป้องกันคนลอกเลียนแบบ
เฉียววี่หนานเอาผลงานลงweiboแน่นอนว่าวิธีการช่างแปลก ไม่ชัดเจน
แน่นอน ในเวลานี้ต่างไม่มีใครถามเฉียววี่หนาน
“แต่ว่าน่าเสียดายมาก ฉันไม่รู้weiboของคุณเฉียว ดังนั้นฉันมั่นใจว่าไม่ได้เจอที่weiboของคุณเฉียว”น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงเปลี่ยนไป ขมวดคิ้วแน่น จากนั้นจู่ๆก็ร้องออกมา：“อ้อใช่ ฉันคิดออกแล้ว ฉันเคยเห็นที่อาจารย์มู่หรง”
ตอนนี้เวินลั่วฉิงเอางานออกแบบพวกนั้นพูดเป็นมู่หรงดัวหยาง เพราะว่าตอนนี้เธอต้องการไม่เป็นจุดสนใจ จะเปิดเผยมากไปไม่ได้
เฉียววี่หนานได้ยินประโยคนี้ของเวินลั่วฉิง สีหน้าก็เปลี่ยนไป หัวใจก็เต้นแรง ที่จริง เฉียววี่หนานคิดมาตลอดว่าแบบร่างพวกนั้นเป็นของมู่หรงดัวหยาง
เธอนึกว่านอกจากเธอกับมู่หรงดัวหยาง ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าวันนี้จู่ๆเวินลั่วฉิงจะพูดแบบนี้ออกมาต่อหน้าคนมากมายที่ตระกูลเย่
“ตอนนั้นอาจารย์มู่หรงวาดแบบร่างตั้งมากมาย หนึ่งในนั้นก็มีอันนี้”เวินลั่วฉิงมองไปที่เธอ แล้วพูดเสริมอย่างไม่รีบร้อน
ได้ยินประโยคนี้ของเวินลั่วฉิง เฉียววี่หนานก็ตกใจเต้นแรง
เวินลั่วฉิงมองท่าทางของเธอ ในใจยิ้มนิดๆ เธอยื่นมือไปหยิบแบบร่างรูปนั้น มองดู จากนั้นก็พูดด้วยใบหน้าสงสัย：“ทำไมผลงานของแบบเมื่อสี่ปีก่อนของอาจารย์มู่หรงกลับกลายเป็นผลงานของคุณเฉียวได้ล่ะ？”
เวินลั่วฉิงพูดแบบนี้ด้วยท่าทางไร้เดียงสา แต่ว่ากลับไม่คิดว่าไม่ได้ตั้งใจพูด
หลายคนมองไปที่เฉียววี่หนานด้วยความสงสัย
“เธอพูดอะไรไร้สาระ？”ที่จริงเฉียววี่หนานที่ทำผิดได้ยินเวินลั่วฉิงพูดแบบนี้ ก็ตกใจจนอยากจะลุกขึ้นมา ลืมท่าทีไปทันทีแล้วร้องออกมา
“คุณเฉียว โกรธเหรอคะ？”เวินลั่วฉิงมองไปที่เธอ กะพริบตา ใบหน้ามีความขอโทษเล็กน้อย และดูไม่ได้ตั้งใจ：“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ตั้งแต่เด็กแม่ฉันก็สอนให้ฉันซื่อสัตย์ ต้องทำตามความเป็นจริง ดังนั้น ฉันเลยเคยชินกับการพูดความจริง โกหกไม่เป็น ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเฉียวโกรธค่ะ”
เวินลั่วฉิงพูดแบบนี้สุดยอดมาก！！
ใครจะไปรู้ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินเป็นคนโง่ คนโง่ๆซื่อๆโกหกไม่เป็น ตอนนี้เวินลั่วฉิงจงใจเน้นเสียง
ดังนั้น ในตอนนี้ถึงคุณปู่เย่กับท่านหญิงเย่ที่ไม่ค่อยพอใจเวินลั่วฉิงต่างก็เชื่อคำพูดของเวินลั่วฉิง
เย่ซือชวนมองไปที่เวินลั่วฉิงพูด มุมปากยกขึ้นแรงๆ เธอบอกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าทำไมเขารู้สึกว่าเธอจงใจล่ะ？
ผู้หญิงคนนี้โง่จริงๆไหม？
คงไม่ใช่หมาป่าสวมหนังแกะนะ？
ดวงตาเย่ซือเฉินมีรอยยิ้มนิดๆซ่อนไว้ ผู้หญิงคนนี้สุดยอดจริง คำพูดของเธอสื่อว่าเฉียววี่หนานขโมยผลงานของผู้อื่นมา เธอสุดยอดมาก เธอพูดแบบไม่มีหลักฐาน แต่ว่าทำให้คนอดสงสัยไม่ได้และยังทำให้เฉียววี่หนานตอบโต้ไม่ได้ด้วย
เฉียววี่หนานอึ้ง แอบสูดหายใจ พยายามให้ตัวเองใจเย็น จากนั้นหน้าของเธอก็ยิ้มออกมานิดๆ：“คุณเวิน ฉันไม่ได้โกรธคุณค่ะ ฉันแค่จู่ๆได้ยินแบบนี้ ก็เลยตะลึงนิดๆ คุณพูดแบบนี้ฉันกลับคิดได้ว่า ตอนนั้นฉันเป็นนักเรียนของอาจารย์มู่หรงค่ะ ตอนนั้นฉันเคยเอาแบบร่างที่วาดเสร็จไปให้อาจารย์มู่หรงดูค่ะ ตอนนั้นอาจารย์มู่หรงยังเอางานออกแบบของฉันกลับบ้านด้วย บอกว่าจะตั้งใจดูค่ะ”
ไม่พูดไม่ได้ การตอบสนองของเฉียววี่หนานไวมาก แน่นอน เธอมีความสามารถในการโกหก
“ตอนนั้นคุณเวินน่าจะเคยเห็นที่บ้านของอาจารย์มู่หรงสินะคะ？ความสัมพันธ์ของคุณเวินกับอาจารย์มู่หรงดีมากเลยเหรอคะ？”เฉียววี่หนานไม่เพียงแต่มีความสามารถในการโกหก ความสามารถในการใส่ไฟก็เก่งเช่นกัน
คำพูดธรรมดาๆนี้ไม่ใช่แค่เปลี่ยนเรื่องไป แต่ยังทำให้เวินลั่วฉิงโดนระเบิดเขวี้ยงใส่
ระเบิดที่ต้องการทำลายความสัมพันธ์ของเวินลั่วฉิงกับเย่ซือเฉิน
ตอนนี้ใจความสำคัญในคำพูดของเฉียววี่หนานเผยมาเรื่องหนึ่ง เวินลั่วฉิงเคยเห็นงานออกแบบในบ้านของมู่หรงดัวหยาง
เด็กผู้หญิงสามารถเข้าไปในบ้านชายหนุ่มได้ ความสัมพันธ์นี้……
เย่ซือเฉินมองไปที่เวินลั่วฉิง สายตาเขาช่างเยือกเย็น มีความหมายลึกซึ้ง
