“เย่ซือเฉิน……”ดวงตาเวินลั่วฉิงหรี่ขึ้นอีกครั้ง ความโกรธอัดอั้นอยู่ในใจจนเธอรู้สึกทรมาน เธอรู้สึกตัวเองใกล้จะระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่แล้ว เธอพยายามควบคุมตัวเองสุดความสามารถ บอกให้ตัวเองใจเย็นเข้าไว้“คุณรู้จักฉันดี……”
เธอหยุดพูดราวกับกำลังลังเล คล้ายกับกำลังสับสนและระคนอารมณ์อื่นร่วมด้วย
จากนั้นเธอก็แอบถอนหายใจเบาๆ เอ่ยทีละถ้อยคำช้าๆ：“เย่ซือเฉิน พวกเราจบกันด้วยดีเถอะ”
สิ่งที่เธอทำได้ก็คงมีเพียงเท่านี้ เธอคงด่าเขา ทุบตีเขา ให้เขารับผิดชอบอย่างบ้าคลั่งไม่ได้มั้ง？
เธอทำไม่ลง！
เมื่อเย่ซือเฉินได้ยินร่างกายพลันแข็งค้าง จากนั้นเขาก็ยืนตัวตรง ใบหน้าเขาเคลื่อนออกจากข้างหูเธอ ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องมองเธอ “เวินลั่วฉิง คุณลองพูดอีกครั้งนี้ดูสิ！”
บัดนี้เขาไม่โทรอีกแล้ว ไม่รู้ว่าคู่สายอย่างถังจื่อซีที่ไม่รับสายกำลังทำอะไรอยู่
ทว่าเวลานี้เย่ซือเฉินไม่มีอารมณ์ไม่ใส่ใจต่อเรื่องนั้น ตอนนี้เขารู้เพียงว่าผู้หญิงของเขาบอกเขาว่า จากกันด้วยดี？
จากกันด้วยดี？
เธอช่างกล้าพูดนัก？！
เมื่อก่อนเธอพูดเช่นนี้ ตอนนั้นเขาก็ยังพอเข้าใจได้ ถึงแม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ต้องเข้าใจ ทว่าตอนนี้……
ตอนนี้เขาอยากกัดเธอให้ตายอย่างเดียว
พวกเขาร่วมฟันฝ่าอุปสรรคมาถึงตอนนี้ง่ายหรือเปล่า？อีกทั้งเขากับเธอยังมีลูกสาวอีกหนึ่งคนแล้ว
ตอนนี้เธอจะเลิกกับเขา？
การเลิกที่สมควรตาย？
เวินลั่วฉิงมองเขา จู่ๆก็รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมและรู้สึกคาดไม่ถึง เขายังมาโกรธอีกหรือ？
เขายังโมโหใส่เธออีกหรือ？
เธอยังไม่ได้โมโหใส่เขาเลย เขากลับเป็นฝ่ายโมโหใส่ซะงั้น？
เธอพูดผิดเหรอ？
เขามีสุดที่รักอะไรนั้นแล้ว แถมยังให้ความสำคัญมากอีกต่างหาก
งั้นเธอเป็นฝ่ายถอยออกมา เพื่อให้พวกเขาได้ครองรักกัน ยังผิดหรือ？
เขายังขู่เธออีก？
เวินลั่วฉิงอย่างเธอเกลียดคนมาข่มขู่เธอที่สุด
“พวกเราจากกันด้วยดีเถอะ”เวินลั่วฉิงเน้นย้ำทีละคำอีกครั้ง เธอจะพูดแบบนี้สักอย่าง จะทำไม？
ทั้งๆที่เขาเป็นคนผิด？ทำไมเธอจะพูดไม่ได้？ยังไม่มีสิทธิ์พูดอีก？
ยังมีความยุติธรรมหลงเหลืออยู่ไหม？
ดวงตาที่เย่ซือเฉินมองเธอหรี่ขึ้นอย่างอันตราย：“เวินลั่วฉิง ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้ายในการพูดจาดีๆ”
เมื่อสักครู่เห็นเธอโกรธเพราะความหึง เขายังดีใจอยู่เลย แต่ผลสุดท้ายก็คือ เธอดันพูดกับเขาว่า จากกันด้วยดี
จากกันด้วยดี？
พวกเขาผ่านเรื่องราวต่างๆนาๆมาด้วยกัน ในหัวใจเธอเขาไม่ใช่อะไรเลยหรือ หรือบอกจะเลิกก็เลิกได้อย่างง่ายดาย？
ทำไมเธอถึง？
ทำไมเธอถึงกล้าเอ่ยคำนี้ออกมาง่ายๆ？
วันนี้หากเธอไม่พูดจาดีๆ เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่
“พูดจาดีๆ？ทำไม？ฟังไม่เข้าใจ？”เวินลั่วฉิงระเบิดอารมณ์ออกมาทั้งหมด เธอจ้องมองเย่ซือเฉิน พลางยกมุมปากขึ้นมาเอ่ยทีละคำอย่างชัดเจน“เย่ซือเฉิน พวกเราเลิกกันเถอะ ฉันจะเลิกกับคุณ……”
“ไม่ถูกสิ พวกเราก็ไม่นับว่าเลิกกันหรอก เพราะตอนนี้พวกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว……”ประโยคนี้ของเวินลั่วฉิงเปล่งออกมาจากความโกรธ เนื่องจากสะเทือนใจจากเรื่องเมื่อกี้เข้าให้แล้วจริงๆ
สาเหตุหนึ่งคือสุดที่รักคนนั้น และอีกสาเหตุก็คือท่าทีของเย่ซือเฉิน
เมื่อสักครู่นี้ขอเพียงเย่ซือเฉินอธิบายให้เธอฟัง เธอก็จะเชื่อใจเขาได้ ขอเพียงเขาบอก เธอก็จะเชื่อ
แต่ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่แม้แต่จะอธิบายสักคำ！
เวินลั่วฉิงยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นเย่ซือเฉินก็โน้มตัวมายังเธอ และริมฝีปากของเขาก็เข้าแนบชิดเธอ
ครั้งนี้เขาไม่ได้จูบ แต่เป็นการกัด เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้คุณชายสามเย่ไม่ได้ระวังทะนุถนอมเหมือนเมื่อกี้ เขาใช้แรงเล็กน้อย ถึงจะไม่มากแต่การกัดครั้งนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บไม่น้อย
ครั้งนี้การกระทำของเขาหยาบกระด้าง เจือความลงโทษอย่างเห็นได้ชัด
ลงโทษเธอที่บอกเลิกอย่างง่ายดาย
ยิ่งรู้สึกโกรธที่เธอบอกว่าระหว่างพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรเลย？
บัดนี้เย่ซือเฉินอยากกัดเธอให้ตายจริงๆ ทว่าสุดท้ายก็ตัดใจทำไม่ลง จึงไม่กล้าใช้แรงมากนัก
“เวินลั่วฉิง คุณอาละวาดได้ โวยวายได้ ด่าผมได้ ตีผมก็ได้ แต่วันหลังอย่าพูดคำว่าเลิกให้ผมได้ยิน ไม่เช่นนั้น……”ริมฝีปากเย่ซือเฉินย้ายออกมาเล็กน้อย แต่แรงที่กดเธอไว้ไม่ได้ลดลงตามไปด้วย เสียงทุ้มต่ำของเขาแว่วเข้าหูเธอ ซึ่งทุกคำล้วนระคนการข่มขู่ที่อันตรายไว้
“ไม่เช่นนั้นจะทำไม？”เวินลั่วฉิงหัวเราะออกมา เหล่ตามองคุณชายสามเย่ด้วยความโกรธ คนนี้เกินไปจริงๆ เขามีสุดที่รักได้ แต่ไม่อนุญาตให้เธอบอกเลิก？
สองมาตรฐานชัดๆ？
ใช่ เขาเป็นผู้ชาย เขาเป็นคุณชายสามเย่ ด้วยคุณสมบัติของเขาจะมีผู้หญิงกี่คนก็ได้ แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีของเธอ เธอมีหลักการของเธอ เธอไม่อยากกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม
เธอไม่มีทางยอมทนเรื่องอื่นเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงด้านความรัก
ข้อเรียกร้องของเธอต่อความรักอาจจะบริสุทธิ์กว่าคนอื่นก็เป็นได้
เธอสามารถมองข้ามปัจจัยภายนอกอย่างอื่นได้ แต่สำหรับความรัก เธอต้องการรักที่บริสุทธิ์ ไม่มีการปรุงแต่ง ไม่มีผู้อื่นมาเกี่ยวข้อง
เย่ซือเฉินมองเธอ พลางถอนหายใจเบาๆ เอาเธอไม่อยู่จริงๆเลย
เวลานี้เย่ซือเฉินทับเธอไว้อย่างแน่นหนึบ ร่างกายทั้งสองแนบติดกันเป็นหนึ่งเดียว ดังนั้นเธอได้ยินเสียงถอนหายใจของเย่ซือเฉิน
เขาไม่ได้อธิบายอะไรสักคำตั้งแต่ต้น แล้วมาถอนหายใจอะไร？
ลำบากใจมากหรือ？เบื่อมากหรือ？！
อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องลำบากใจอะไรเลย！
เวินลั่วฉิงรอคอยคำอธิบายมาโดยตลอด แต่ก็ไม่มีเลย เธอคิดว่าตัวเองอดทนสูงแล้วนะ แต่เวลานี้เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีความอดทนสูงเช่นนั้น เธอมาถึงขีดความอดทนสูงสุดแล้ว
ทว่าเวินลั่วฉิงยังคงระงับอารมณ์สุดความสามารถ และควบคุมตัวเองเต็มที่ เธอมองเขา เธอยังอยากได้ยินคำอธิบายจากปากของเขา
ขอเพียงเขาอธิบาย……
แต่เย่ซือเฉินกลับเอามือถือขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็โทรไปยังเบอร์เมื่อสักครู่นี้
สิ่งที่เย่ซือเฉินคิดก็คือ สถานการณ์อย่างนี้ เขาคงอธิบายไม่ง่าย แน่นอนเขายังรู้ว่าหากเรื่องวันนี้ไม่สะสางก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้
ดังนั้นเขาจำเป็นต้องโทรหาเจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีของเขา เขาจำเป็นต้องให้เจ้าหญิงน้อยของเขาอธิบายทุกอย่างนี้
เวินลั่วฉิงเห็นการกระทำของเย่ซือเฉิน ดวงตาของเธอก็หรี่ขึ้นเล็กน้อย หัวใจรู้สึกหนาวเย็น เธอหัวเราะออกมา จากนั้นก็พูดช้าๆว่า “เย่ซือเฉิน ฉันไม่อยากโวยวาย ฉันยิ่งไม่อยากด่าคุณ ไม่อยากตีคุณ ฉันรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องราวให้ใหญ่โตจนดูไม่ได้ ไม่สู้ทำให้เด็ดขาดจะดีกว่า ดังนั้นพวกเราเลิกกันเถอะ”
ครั้งนี้น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงสงบมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ความบุ่มบ่ามที่เกิดจากความโกรธลดน้อยลง และมีความเข้มงวดเพิ่มขึ้นหลายส่วน
เข้มงวดก็แสดงว่าจริงจัง แสดงความการบอกเลิกครั้งนี้จริงจังมาก！ซึ่งครั้งแรกไม่ได้จริงจังเท่านี้มาก่อน
