บทที่98 เขาเชื่อฟังภรรยา
จากที่เธอเข้าใจคุณน้ามู่หรงเป็นอย่างดี กลัวว่าคำพูดต่อไปของคุณน้ามู่หรงจะทำให้คนตกใจ
“ป้าคะ ไม่มีอะไรงั้นหนู……”เวินลั่วฉิงอยากรีบวางสาย
“ไอ้หยา ดอกไม้เล็กๆที่ป้าตั้งใจรดน้ำมาตั้งหลายปีนี้กลับถูกวัวแก่คาบไปได้ กฎของความเป็นธรรมอยู่ตรงไหน？หัวใจของป้า ใจเย็นๆ ใจเย็นๆนะ”แต่ที่ปลายสายนั้น มู่หรงหยิงหยิงกลับกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดใจ
มือเวินลั่วฉิงที่ถือโทรศัพท์สั่น อย่างที่เธอคาดไว้เลย และคำเปรียบเทียบของคุณน้ามู่หรงยัง……
วัวแก่？เย่ซือเฉินก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้น？เย่ซือเฉินยังไม่ถึงสามสิบ อายุแบบจีนก็ยี่สิบเก้า อายุตามสากลก็ยี่สิบแปด
คนในห้องโถงได้ยินประโยคนี้ของมู่หรงหยิงหยิง สีหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยนไป
ใบหน้าท่านหญิงเย่กับคุณปู่เย่ไม่พอใจอย่างชัดเจน เย่ซือเฉินของเขาดีขนาดนั้น แต่งกับคนโง่แบบนี้ก็ตาบอดแล้ว ยังมาถูกว่าได้？
เฉียววี่หนานตะลึง พอมองไปที่เวินลั่วฉิง สายตาก็ มีรอยยิ้มบนความทุกข์ของคนอื่น
หน้าของเย่ซือเฉินหม่นลงทันที แก่？เขาแก่เหรอ？
เวินลั่วฉิงขยับสายตาเล็กน้อย มองไปที่เย่ซือเฉินอย่างระวัง มองเห็นหน้าหม่นๆของเย่ซือเฉินนั้น เธอก็แอบหายใจเข้า เขาดูเหมือนโกรธนะ？
ไม่ ไม่ได้ดูเหมือน แต่โกรธจริงๆ
แต่ว่า ปลายสายนั้น เห็นได้ชัดว่ามู่หรงหยิงหยิงไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
“ฉิงฉิงจ๊ะ ป้ารู้จักคนหนุ่มๆให้หนูเลือกได้ตั้งมากมาย ถ้าไม่ได้จริงๆดัวหยางของพวกเราก็ยังได้นะหนู ถ้าหนูโอเค ป้าจะรีบจดทะเบียนให้พวกหนูเลย หนูน่ะคิดสั้น ถึงได้แต่งกับชายแก่หนังเหนียวแบบนั้นน่ะ？”
คิดสั้น？ชายแก่หนังเหนียว！
คำที่มู่หรงหยิงหยิงใช้นี้ทำให้คนตกใจมากจริงๆ
ในตอนนี้ ใบหน้าของเย่ซือเฉินหม่นลงเหมือนหมึกที่หยดลง！！
“คุณน้ามู่หรง หนูไม่ว่าง วางสายก่อนนะคะ……”มุมปากเวินลั่วฉิงยกขึ้นแรงๆ เธอคิดว่าไม่สามารถให้คุณน้ามู่หรงพูดแบบนี้ต่อไปได้อีก！！
“หนูกล้าวางสายป้าก็ลองดู……”มู่หรงหยิงหยิงพอได้ยินว่าเวินลั่วฉิงจะวางสาย ก็ร้อนใจ
แต่ว่า เวินลั่วฉิงวางไปอย่างรวดเร็ว เธอรู้ว่าตัดสายผู้ใหญ่แบบนี้ไม่ดี แต่ว่าให้มู่หรงหยิงหยิงพูดต่อไปแบบนี้ เธอคิดว่าชีวิตเล็กๆของเธอจะเป็นอันตรายได้
สายตานั้นของเย่ซือเฉินใกล้จะฆ่าคนได้แล้ว！！
“ฮึ ฮ่าฮ่าฮ่า………”พอเวินลั่วฉิงวางสาย เย่ซือชวนก็หัวเราะออกมา：“วัวแก่？ชายแก่หนังเหนียว？คิดสั้น ฮ่าฮ่าฮ่า……”
สายตาที่เย็นชาของเย่ซือเฉินมองไป เสียงหัวเราะที่ดู‘สนุก’ของเย่ซือชวนหยุดลงทันที แต่ว่าใบหน้าที่ขำกลับหยุดไม่ได้
เวินลั่วฉิงเห็นใบหน้าหม่นๆของเย่ซือเฉินที่ทำให้คนเย็บวูบตัวสั่นได้ ก็คิดว่าตัวเองต้องง้อสักหน่อย
เวินลั่วฉิงมองเย่ซือเฉินยิ้มหวาน：“สามี คุณหล่อที่สุด หน้าตาดีที่สุดแล้ว ฉันชอบคุณ”
ได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิงใบหน้าหม่นๆของเย่ซือเฉินก็ดีขึ้นอย่างเร็ว
เย่ซือชวนอึ้ง พี่ชายที่เจ้าอารมณ์เสมอมา แต่ว่าวันนี้พี่ชายเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวจริงๆ！！
อีกอย่าง เขารู้สึกว่าวันนี้ไอคิวของพี่ชายมีปัญหา เวินลั่วฉิงพูดไปงั้นๆไม่ใส่ใจ แต่พี่ชายกลับเชื่ออย่างไม่สงสัยอะไรเลย？
อย่างกับเห็นนรกจริงๆ！！
“หึ”คุณปู่เย่ร้องออกมาอย่างเย็นชา แต่ว่ากลับไม่ทำเสียงเสียดสีเหมือนเมื่อครู่แล้ว
ถึงแม้เมื่อครู่มู่หรงหยิงหยิงพูดไม่ดีต่อเย่ซือเฉิน จนเขาฟังแล้วไม่สบายใจ แต่ว่าทัศนคติที่มู่หรงหยิงหยิงปฏิบัติกับเวินลั่วฉิงทำให้เขามีความคิดเห็นอย่างอื่น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริษัทเว่ยคางหรุ๊ปเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ในประเทศที่ไม่เป็นสองรองใคร เวินลั่วฉิงกับบริษัทเว่ยคางหรุ๊ปมีความสัมพันธ์ต่อกัน……
แต่ว่าคุณปู่เย่ยังคงไม่พอใจเวินลั่วฉิง
ใบหน้าเฉียววี่หนานยากที่จะเชื่อ เพราะว่าอิจฉาสายตาคู่นั้นเลยแดงหน่อยๆ เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าผู้หญิงโง่และน่าเกลียดอย่างเวินลั่วฉิงนี่จะส่งผลกระทบได้ง่ายต่อเย่ซือเฉินได้
“โอเค ถึงเวลากินข้าวแล้ว นั่งเถอะ”ท่านหญิงเย่ไกล่เกลี่ยขึ้นมาอีกครั้ง แน่นอน ถือว่าแก้ต่างแทนเฉียววี่หนานอีกรอบ
ตอนนี้มีแค่เฉียววี่หนานยังยืนอยู่คนเดียว เฉียววี่หนานได้ยินคำพูดของท่านหญิงเย่ก็รีบตอบสนองกลับทันที รีบปิดบังใบหน้าริษยาด้วยความว่องไว นั่งลงไปข้างๆท่านหญิงเย่อย่างมีมารยาท
“ใช่สิ ซือเฉินไม่ใช่ว่าวางแผนจะลงทุนธุรกิจเครื่องประดับของตระกูลเฉียวเหรอ？วี่หนานบอกว่าออกแบบเครื่องประดับสองสามรุ่นเรียบร้อยแล้ว จะเอามาให้หลานดู”ท่านหญิงเย่มองไปที่เฉียววี่หนาน มีรอยยิ้มรักใคร่เอ็นดูปรากฏที่ใบหน้า อดพูดไม่ได้ว่าท่านหญิงเย่พอใจเฉียววี่หนานมากจริงๆ เอาแต่พูดเพื่อเฉียววี่หนานตลอด
“ใช่ค่ะ พี่ซือเฉิน นี่คือผลงานสองสามรุ่นที่ฉันออกแบบค่ะ”เฉียววี่หนานพูดถึงเรื่องออกแบบ ใบหน้ากลับมายิ้มอีกครั้ง
เฉียววี่หนานพูดไป ก็หยิบกระดาษออกแบบมาสองสามใบ ยื่นให้ตรงหน้าเย่ซือเฉิน：“พี่ซือเฉิน ดูสิคะ”
เย่ซือเฉินเคยพูดถึงเรื่องนี้ไว้จริง มือของเขายื่นไปที่ภาพออกแบบสองสามใบนั่น
แต่ว่า เวินลั่วฉิงกลับหยิบแบบภาพในมือของเฉียววี่หนานเข้ามาไว้ก่อน เวินลั่วฉิงมอง ในใจแอบยิ้มอย่างเยือกเย็น
ภาพออกแบบสองสามใบนี้ที่เฉียววี่หนานหยิบออกมายังคงเป็นหนึ่งในสองสามรุ่นที่ตอนนั้นเธอร่างไว้ แต่ว่า นี่เป็นสองสามรุ่นที่เธอเริ่มวาด ยังดูไม่สมประกอบเล็กน้อย ยังสวยไม่พอ แบบร่างทั้งหมดน่าจะใกล้ถูกเฉียววี่หนานใช้หมดแล้วในไม่กี่ปีนี้เฉียววี่หนานไม่คิดจะใช้สมองตัวเองออกแบบสักหน่อยเลยเหรอ？
เธอกลับอยากเห็นว่าเฉียววี่หนานใช้หมดแล้วงานออกแบบต่อไปของเธอจะทำยังไง？
เวินลั่วฉิงมองไปที่ภาพแบบร่าง มุมปากคว่ำหน่อยๆ：“นี่อะไรกับอะไร นี่มันไม่สวยเท่าไหร่เลย”
ถึงแม้นี่จะเป็นร่างที่เธอเคยออกแบบไว้ แต่ว่าสำหรับเธอในตอนนี้แล้ว ผลงานแบบนี้จะไม่เอาออกมาใช้ตั้งนานแล้ว
สีหน้าของเฉียววี่หนานเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าเธอไม่ได้แสดงออกมาชัดเจน ก็แค่ตอนที่ตาคู่นั้นมองไปที่ท่านหญิงเย่ ก็มีความน่าสงสารแฝงไว้
“เธอจะเข้าใจอะไร？พวกนี้ฉันเพิ่งดู ก็ไม่แย่อะไรเลย”ท่านหญิงเย่เห็นท่าทางน้อยใจของเฉียววี่หนาน ออกแบบน่าสงสารเสียจริงก็เลยว่าเวินลั่วฉิงไป：“เธอเอาภาพออกแบบส่งให้ซือเฉิน ให้ซือเฉินดู”
“ซือเฉิน ดูสิ พวกนี้วี่หนานออกแบบด้วยตัวเองหมดเลย ไม่แย่แน่นอน”ท่านหญิงเย่ก็ยังพูดให้เฉียววี่หนาน
ท่านหญิงเย่พูดไป เวินลั่วฉิงกลับเอารูปส่งให้ตรงหน้าเย่ซือเฉินอย่างเชื่อฟัง แต่ว่าเธอยังคงแสดงความเห็นของตัวเองอย่างจริงใจ：“สามี ฉันไม่ชอบ”
มุมปากของเฉียววี่หนานแสยะยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ยเล็กน้อย เวินลั่วฉิงคิดว่าตัวเองเป็นใคร ยัยโง่นี่คิดว่าตัวเองบอกไม่ชอบแล้วจะทำไรได้เหรอ？
“อ้อ”ที่จริงเย่ซือเฉินอยากยื่นมือไปหยิบแบบร่าง ได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิง ก็ได้แต่ตอบรับไปเบาๆ จากนั้นก็ไม่พูดอะไร
ภรรยาเขาบอกไม่ชอบ เขาจะดูทำไม？
