“แกให้คุณอาต่งเตรียมเงินไว้ให้พร้อม ฉันยังต้องแข่งกับเย่ซือเฉินต่อนะ ถ้าหากรอบต่อไปฉันเกิดผิดพลาดจนแพ้ขึ้นมาอีกล่ะ” หัวหน้าน้อยไม่ได้คิดถึงเรื่องที่อะเฉียงพูดเลยสักนิด ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าจะทำยังไงให้ชนะเย่ซือเฉิน
อะเฉียงได้ยินที่หัวหน้าน้อยของตัวเองพูด ก็ได้แต่เบะปากแรง ๆ
ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมา? ผิดพลาดจนแพ้อีก?
หัวหน้าน้อยแพ้เป็นเรื่องที่ผิดพลาด เป็นเรื่องที่อาจจะเป็นไปได้งั้นเหรอ?
ที่หัวหน้าน้อยแพ้ให้กับคุณชายสามเย่มันเป็นเรื่องที่แน่นอนจนแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วต่างหาก
เขารู้สึกว่าที่หัวหน้าน้อยคิดว่าอาจจะแพ้ อาจจะผิดพลาด เป็นการคิดมากเกินไปแล้ว
แต่อะเฉียงรู้ดีว่าตัวเองห้ามปรามหัวหน้าน้อยไม่ได้ อะเฉียงรู้ว่าเรื่องที่หัวหน้าน้อยตัดสินใจไปแล้วไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ บางครั้งความคิดของหัวหน้าน้อยก็แปลกประหลาดมากจริง ๆ ทำให้คนอื่นยากที่จะเข้าใจ
อะเฉียงถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาทำได้แค่ติดต่อคุณอาต่ง เพื่อให้คุณอาต่งเตรียมเงินไว้ให้พร้อม ยังไงซะหัวหน้าน้อยก็ต้องจ่ายค่าหยกแขวนที่ประมูลมาสามร้อยล้าน ส่วนหนึ่งล้านก่อนหน้านั้น ไม่ต้องนับแล้วล่ะ
อะเฉียงส่งข้อความไปหาคุณอาต่ง บอกว่าหัวหน้าน้อยต้องการใช้เงิน ให้คุณอาต่งช่วยเตรียมเงินไว้ให้หน่อย
คุณอาต่งตอบกลับทันที : “ในบัญชีมีเงินอยู่แล้ว หัวหน้าน้อยต้องการใช้ก็ใช้ได้เลย ยังต้องเตรียมอะไรอีก?”
อะเฉียงคิดไปคิดมา จึงตัดสินใจส่งข้อความไปหาคุณอาต่งอีกครั้ง เพื่อคุณอาต่งว่าครั้งนี้หัวหน้าน้อยอาจต้องใช้เงินค่อนข้างมาก
อะเฉียงใช้คำว่าค่อนข้างมาก อะเฉียงทำงานกับหัวหน้าน้อยมาหลายปีแล้ว ถึงแม้เขาเป็นเพียงบอดี้การ์ดคนหนึ่ง แต่ค่าตอบแทนของเขาถือว่าสูงมาก
เงินจำนวนหลายร้อยล้าน พันกว่าล้าน แม้กระทั่งหลายพันล้าน สำหรับคนทั่วไปเรียกได้ว่าเป็นจำนวนเงินที่มากมายเหลือเกิน สำหรับธุรกิจก็ถือว่าเยอะมากเช่นกัน แต่สำหรับองค์กรโกสต์ซิตี้กลับไม่ถือว่าเยอะเท่าไหร่
ที่อะเฉียงพูดไปอย่างนั้น เพราะกลัวว่าอีกเดี๋ยวหัวหน้าน้อยจะคุมตัวเองไว้ไม่อยู่
คุณอาต่งตอบกลับอย่างรวดเร็ว : “หัวหน้าน้อยจะใช้เงิน ต้องการเท่าไหร่ก็มีพอ”
คุณอาต่งตอบกลับอย่างเรียบง่ายตรงไปตรงมา แต่ความหมายนั้นชัดเจนมาก
อะเฉียงเห็นข้อความที่ตอบกลับของคุณอาต่งก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็นึกขึ้นได้แล้วหันไปมองหัวหน้าน้อยของตัวเองแวบหนึ่ง เขาเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วว่าทำไมหัวหน้าน้อยถึงไม่แคร์เรื่องเงินขนาดนี้
หรือเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขากังวลมากเกินไปจริง ๆ
ก็ใช่ แม้ว่าบางครั้งหัวหน้าน้อยจะทำอะไรไม่ได้เรื่อง แต่เวลามีเรื่องสำคัญก็เก่งกาจมาก การที่หัวหน้าน้อยไม่กังวลใจแสดงว่าเรื่องนี้ไม่มีทางมีปัญหาเด็ดขาด
น่าจะพูดว่าหัวหน้าน้อยเชื่อมั่นในตัวหัวหน้า ไม่ว่าหัวหน้าจะมีหรือไม่มีลูกแท้ ๆ เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีทางส่งผลกระทบต่อหัวหน้าน้อยเลยสักนิด
ต่อให้ในอนาคตลูกสาวที่หัวหน้าตามกลับมาจะเผด็จการเกินไป แต่ขอแค่มีหัวหน้าอยู่ ตำแหน่งของหัวหน้าน้อยในองค์กรโกสต์ซิตี้ก็ไม่มีทางสั่นคลอนไปได้หรอก
ดูท่าเขาจะคิดมากเกินไปซะแล้ว
อะเฉียงเพิ่งติดต่อกับคุณอาต่งเสร็จ ประตูห้องของพวกเราก็ถูกเปิดออก
“คุณมู่ สวัสดีครับ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายการเงินของสมาคมประมูลหงเยว่ ตามระเบียบของสมาคมประมูลหงเยว่ของพวกเรา คุณจำเป็นต้องจ่ายเงินเต็มจำนวนให้กับสมาคมประมูลหงเยว่ของพวกเราก่อน หรืออาจจะวางหลักทรัพย์ที่มีมูลค่าเท่ากันค้ำประกันไว้ก่อน เมื่อครู่คุณประมูลหยกแขวนไปในราคาสามร้อยล้าน แต่ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้จ่ายเงินหรือวางหลักทรัพย์ค้ำประกันให้กับสมาคมประมูลหงเยว่ของพวกเราเลย……” น้ำเสียงของผู้จัดการฟังดูเกรงใจเป็นอย่างมาก แต่ความหมายที่แสดงออกมามีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นคือมาเอาเงิน
“ผู้จัดการฝ่ายการเงินใช่ไหม? คุณวางใจเถอะ พวกเราองค์กร……คุณชายของพวกเราไม่มีทางจ่ายเงินให้พวกคุณขาดไปแม้แต่สตางค์เดียวแน่นอน” อะเฉียงมองไปทางผู้จัดการฝ่ายการเงิน ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างชัดเจน นี่กลัวพวกเขาไม่มีเงินจริง ๆ สินะ?
แต่อะเฉียงก็เข้าใจที่พวกเขาเป็นกังวล เพราะหัวหน้าน้อยดูเหมือนมาก่อความวุ่นวายจริง ๆ นั่นแหละ!!
“คุณชายครับ อาจต้องให้คุณอาต่งโอนเงินมาให้สักจำนวนหนึ่งก่อน คุณว่าจะให้คุณอาต่งโอนเงินมาให้เท่าไหร่ดีครับ?” เมื่ออยู่กันส่วนตัวอะเฉียงคอยพูดโน้มน้าวหัวหน้าน้อยของตัวเองหลายครั้ง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอก เขาต้องไว้หน้าหัวหน้าน้อยของตัวเองอยู่แล้ว
“แกดูตามความเหมาะสมเลย” หัวหน้าน้อยไม่มองผู้จัดการฝ่ายการเงินเลยสักนิด สีหน้าเขาสงบนิ่งมาก ดูไม่สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย!!
ผู้จัดการฝ่ายการเงินมองไปทางหัวหน้าน้อย เห็นท่าทางของหัวหน้าน้อย ก็มั่นใจว่าหัวหน้าน้อยแสร้งทำเป็นวางมาด ในแววตาของผู้จัดการฝ่ายการเงินดูเยาะเย้ยมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คนแบบนี้เขาเห็นมานักต่อนักแล้ว ก็แค่แสร้งทำเป็นวางมาดเท่านั้นแหละ
คนที่มีฐานะจริง ๆ เหล่านั้นล้วนแต่จ่ายเงินเต็มจำนวนให้สมาคมประมูลหงเยว่ก่อนล่วงหน้าทั้งนั้น แต่คุณมู่คนนี้กลับไม่จ่ายแม้แต่สตางค์เดียว และคุณมู่คนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในรายชื่อแขกที่ถูกเชิญมาด้วย เห็นได้ชัดว่าเข้ามากะทันหันเพื่อก่อความวุ่นวาย แล้วยังจงใจแสร้งทำเป็นวางมาดต่อหน้าเขาอีก น่าขำสิ้นดี
ขณะที่อะเฉียงหันไปก็เห็นสีหน้าเย้ยหยันของผู้จัดการฝ่ายการเงินพอดี อะเฉียงจึงหรี่ตาลงทันที เขาแสยะยิ้มออกมา จากนั้นก็พูดว่า : “คุณชายครับ งั้นผมให้คุณอาต่งโอนเงินมาให้สามพันล้านก่อนนะครับ”
ดูถูกหัวหน้าน้อยงั้นเหรอ? มันไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าดูถูกหัวหน้าน้อย? !
หาว่าพวกเขาไม่มีเงินงั้นเหรอ? มองผิดไปแล้วล่ะ!!
อะเฉียงไม่ใช่คนที่มีนิสัยวางอำนาจบาตรใหญ่แน่นอน แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขารู้ว่าจำเป็นต้องใช้อำนาจข่มอีกฝ่าย ดังนั้นอะเฉียงจึงเอ่ยปากพูดว่าสามพันล้าน
หัวหน้าน้อยอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปมองอะเฉียง อะเฉียงหมายความว่ายังไง? คือมั่นใจว่าเขาจะแพ้ให้กับเย่ซือเฉินงั้นเหรอ?
เขาบอกไปแล้วว่ารอบต่อไปเขาจะไม่แพ้ให้กับเย่ซือเฉินอีกแล้ว
อะเฉียงไม่เชื่อเขาหรือไง?
แต่ว่า ในตอนนั้นเอง หลังจากที่ผู้จัดการฝ่ายการเงินได้ยินที่อะเฉียงพูดก็หัวเราะออกมาทันที เป็นการหัวเราะเยาะเย้ยที่ชัดเจนมาก
“สามพันล้าน? งั้นก็รบกวนคุณมู่รีบโอนเงินสามพันล้านมาเถอะครับ ไม่อย่างนั้นคุณมู่จะไม่สามารถแข่งประมูลต่อได้อีก” ตอนที่ผู้จัดการฝ่ายการเงินพูดถึงเงินสามพันล้าน เขาได้เน้นเสียงอย่างชัดเจน แสดงให้เห็นว่ากำลังเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัด
หัวหน้าน้อยจึงเข้าใจเหตุผลที่อะเฉียงทำแบบนั้นทันที หัวหน้าน้อยได้แต่มองผู้จัดการฝ่ายการเงินอย่างเรียบเฉย ไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็ละสายตาไปทางอื่น
อะเฉียงกำลังมองผู้จัดการฝ่ายการเงินด้วยสายตาอำมหิตมากขึ้น
“นี่เป็นบัญชีของพวกเราครับ คุณจะโอนเงินสามพันล้านมาเลยใช่ไหม?” ผู้จัดการฝ่ายการเงินยิ้มมุมปากด้วยท่าทางเยาะเย้ยอย่างมาก แล้วเอาเลขบัญชีให้อะเฉียงดู
อะเฉียงดูเลขบัญชีแวบหนึ่ง จากนั้นก็ถ่ายรูปส่งไปให้คุณอาต่งก่อน
แล้วอะเฉียงก็ส่งข้อความไปหาคุณอาต่ง ในข้อความพิมพ์เพียงสามคำเท่านั้น สามพันล้าน
ตอนที่อะเฉียงส่งข้อความไปนั้นเขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย เขากลัวว่าจำนวนเงินจะเยอะเกินไป แล้วคุณอาต่งจะไม่โอนมาให้
แต่ว่า เรื่องจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าอะเฉียงกังวลมากเกินไป ไม่ถึง 10 วินาที เงินก็ถูกโอนเข้าบัญชีแล้ว ความเร็วนั้นทำให้คนอึ้งจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว
คุณอาต่งไม่กังวลเลยแม้แต่น้อยว่าจะมีคนมาหลอกเอาเงิน ใครที่กล้าหลอกเอาเงินองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา องค์กรโกสต์ซิตี้จะต้องให้มันชดใช้คืนเป็นสิบเท่าแน่นอน ฉะนั้นคุณอาต่งจึงไม่ถามเลยสักคำ แล้วโอนเงินมาให้ทันที
อะเฉียงรู้สึกอย่างหัวเราะออกมา ดูท่าก่อนหน้านี้เขาคงกังวลใจมากเกินไปจริง ๆ
ตอนที่ผู้จัดการฝ่ายการเงินได้ยินเสียงเตือนว่าเงินเข้าบัญชีแล้ว ก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เขานึกขึ้นได้ก็รีบเปิดดูจำนวนเงินทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเงินจำนวนสามพันล้านจริง ๆ ก็รู้สึกช็อกไปเลย
ในฐานะที่เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายการเงินของสมาคมประมูลหงเยว่ หลายปีที่ผ่านมาได้พบเจอคนมีฐานะมากมาย แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่ได้พบคนมีเงินมากขนาดนี้
เงินสดสามพันล้าน โอนเข้าบัญชีด้วยเวลาไม่ถึง 10 วินาที!!
นี่มีอำนาจยิ่งใหญ่ขนาดไหนกันเนี่ย? !
ถามดูหน่อยว่าจะมีสักกี่บริษัทที่สามารถเอาเงินจำนวนมากขนาดนี้ออกมาได้ในเวลารวดเร็ว?
ต่อให้เป็นบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปที่มีอำนาจใหญ่โตที่สุดในเมือง A ก็ไม่มีทางเอาเงินจำนวนมากขนาดนี้ออกมาได้ทันทีหรอก
มิน่าล่ะคุณมู่ถึงได้กล้าต่อกรกับคุณชายสามเย่อย่างโจ่งแจ้งแบบนี้
เพียงแต่ไม่รู้ว่าคุณมู่คนนี้ตกลงเป็นใครมาจากไหนกันแน่? เมื่อครู่เถ้าแก่ก็สั่งให้คนไปสืบดูแล้ว แต่กลับไม่พบเบาะแสอะไรเลย
“ยังมีปัญหาอีกไหม?” อะเฉียงมองไปทางผู้จัดการฝ่ายการเงินที่ยังคงทำหน้าตกตะลึง ด้วยใบหน้ายิ้มเยาะ
“ไม่มีปัญหาแล้วครับ ไม่มีอะไรแล้วครับ” ท่าทีของผู้จัดการฝ่ายการเงินเปลี่ยนไปทันที ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมา แล้วโค้งตัวลง ท่าทางเหมือนแทบจะคุกเข่าให้หัวหน้าน้อยด้วยซ้ำ
“ประมูลกันต่อได้หรือยัง?” หัวหน้าน้อยไม่สนใจเรื่องอื่น เขาสนใจแค่เรื่องการประมูล ถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็คือ เขาสนใจแค่เรื่องที่ต้องการเอาชนะเย่ซือเฉิน
รอบต่อไป เขาต้องชนะเย่ซือเฉินแน่นอน!
ต้องชนะแน่ ๆ!!
