บทที่ 171 ยุแยง
เห็นได้ชัด ที่เขาอารมณ์ดีก็เพราะคำพูดเมื่อกี้ทำนางตกใจได้
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกพ่ายแพ้ขึ้นมา ทำไมการสู้กับคุณชายฉินถึงยากเย็นขนาดนี้นะ
เทียบกับแม่เฒ่าจางและจางอวี่หมินแล้ว คุณชายฉินนี่ต่อกรด้วยยากกว่าเป็นสิบเท่า
พูดถึงจางอวี่หมิน เวลานี้กำลังกินข้าวอยู่ที่บ้านตระกูลจาง
นางกำลังเล่าบางอย่างบนโต๊ะอาหารอย่างใส่อารมณ์
พอฟังดี ๆ จะได้ยินจางอวี่หมินกำลังพูดว่า “นังต่ำช้าจางซิ่วเอ๋อไม่รู้ไปพัวพันผู้ชายสองคนจากไหน ตอนนี้ถึงกับพาผู้ชายสองคนนั้นเข้าไปในป่าผีสิงด้วยกัน”
“กลางวันแสก ๆ แบบนี้นางบังอาจพาผู้ชายเข้าป่า แถมยังพากลับบ้านด้วย หน้าไม่อายจริง ๆ”
“อวี่หมิน เจ้าเห็นกับตาจริงเหรอ” แม่เฒ่าจางถามอย่างอดไม่ได้
จางอวี่หมินพยักหน้าพลางบอก “จริงเจ้าค่ะ นางไม่อายแต่ข้าอาย! ตอนนี้ข้ากำลังคุยเรื่องแต่งงานอยู่ ถ้ามีข่าวอะไรไม่น่าฟังลือออกไป ข้าจะแต่งงานอย่างไรเจ้าคะ?”
เรื่องการแต่งงานของจางอวี่หมินแทบจะเป็นจุดอ่อนของแม่เฒ่าจางเลยล่ะ
แม่เฒ่าจางได้ฟังแล้วร้อนใจขึ้นมาทันที “ไม่ได้การ ข้าต้องไปสั่งสอนนังชั้นต่ำนั่น! อย่าได้พาเจ้าลงเหว!”
ตอนนี้แม่เฒ่าจางหวังให้จางอวี่หมินได้แต่งเข้าบ้านดี ๆ นางจะได้อยู่ดีกินดีไปด้วย
เวลานี้จะยอมให้ใครมาทำลายได้อย่างไร?
พูดไปแม่เฒ่าจางก็ทอดสายตาไปที่แม่โจวและจางต้าหูที่นั่งกินข้าวไม่พูดจาอยู่ข้าง ๆ
แม่โจวได้ยินคำพูดพวกนี้แล้วทรมานใจมาก เหงื่อผุดเต็มมือ แต่นางอดทนไว้
อยู่กับตระกูลจางมาหลายปี แม่โจวฟังคำด่าของพวกแม่เฒ่าจางจนชินแล้ว
แม่เฒ่าจางพูดอย่างเกรี้ยวกราด “กิน ๆๆ! พวกเจ้าสองคนเอาแต่กิน! ไม่รู้จักไปสั่งสอนนังตัวขาดทุนนั่นบ้าง! ดูซิว่านังตัวขาดทุนนั่นทำเรื่องโง่ ๆ อะไรลงไป! ถ้าเรื่องแต่งงานของอวี่หมินได้รับผลกระทบ ข้าจะบอกพวกเจ้าไว้เลยนะ ทั้งพวกเจ้าและนังชั้นต่ำนั้นได้เจอดีแน่!”
“ท่านแม่ ซิ่วเอ๋อไม่ใช่คนแบบนั้นเจ้าค่ะ” สุดท้ายแม่โจวก็ทนไม่ไหว พูดขึ้นเสียงแผ่ว
แต่แค่ประโยคเดียวก็เท่ากับจุดไฟประทัด แม่เฒ่าจางตวาดลั่น “แม่โจว! เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้าจะบอกว่าอวี่หมินดูผิดไปรึ?”
“อวี่หมินก็บอกอยู่ว่าคนที่เห็นมีไม่น้อย” แม่เฒ่าจางกัดฟันแน่น
“ข้าจะบอกให้ ที่ตอนนี้นังตัวขาดทุนจางซิ่วเอ๋อไม่เชื่อฟังขนาดนี้เพราะคนเป็นแม่อย่างเจ้านั่นแหละสอน เห็นปกติเงียบ ๆ ไม่พูดจา เหมือนจะรับได้ทุกอย่าง ที่จริงในใจมีแต่ความคิดเลว ๆ!” แม่เฒ่าจางด่ากราด
พูดมาถึงตรงนี้แม่เฒ่าจางแค่นเสียง “เจ้าไปตามนังชั้นต่ำจางซิ่วเอ๋อมา! วันนี้ข้าต้องสั่งสอนนางสักหน่อย!”
“อายุแค่นี้ไม่รู้จักควบคุมพฤติกรรม! ถ้าใครรู้เข้าอีกหน่อยอวี่หมินจะแต่งงานอย่างไร?” แม่เฒ่าจางพูดอย่างโมโห
ใช่แล้ว แม่เฒ่าจางไม่ได้สั่งสอนจางซิ่วเอ๋อเพราะหวังดีกับจางซิ่วเอ๋อ แต่เป็นห่วงจางอวี่หมินว่าจะได้รับผลกระทบจากจางซิ่วเอ๋อ
“ท่านแม่ อย่าโมโหไปเลยขอรับ มีอะไรเราคุยกันดี ๆ” จางต้าหูมองแม่เฒ่าจางอย่างรู้สึกผิด
เขาไม่ดีเอง ไม่ได้สั่งสอนลูกสาวตัวเองให้ดี แม่ถึงต้องมาร้อนใจและโมโห
แม่เฒ่าจางมองจางต้าหู เวลานี้แม่เฒ่าจางกำลังเดือด ใครเข้ามานางด่าหมด
แม่เฒ่าจางจิ้มนิ้วไปที่หน้าผากจางต้าหูอย่างแรง “เพราะเจ้ามันไร้ความสามารถ! แต่งเมียก็เอาแต่มีลูกเป็นตัวขาดทุน! คลอดตัวขาดทุนออกมาแล้วไม่รู้จักสั่งสอนให้ดี! มีเรื่องจนได้นี่ไง!”
จางอวี่หมินโหมไฟอยู่ข้าง ๆ “ท่านแม่ ท่านต้องให้พี่สี่และพี่สะใภ้สี่ไปสั่งสอนจางซิ่วเอ๋อนั่นได้แล้ว จางซิ่วเอ๋อเพิ่งเป็นม่ายได้นานเท่าไหร่เอง? นี่กล้าพาผู้ชายกลับบ้านอย่างเปิดเผยแล้ว อีกหน่อยไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ถ้าคลอดเด็กเวรออกมาอีก ตระกูลจางของเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?” จางอวี่หมินพูดต่อ
คำพูดของจางอวี่หมินร้ายกายสุด ๆ เด็กผู้หญิงทั่วไปจะพูดจาแบบนี้ได้อย่างไร แต่จางอวี่หมินไม่ใช่เด็กผู้หญิงทั่วไป นางอยู่ข้างกายแม่เฒ่าจาง ได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่เห็นจึงได้นิสัยแม่เฒ่าจางมาเต็ม ๆ
เรียกได้ว่าเรื่องดี ๆ ไม่รู้จักเรียนรู้ หัดเอาอย่างแต่เรื่องเลว ๆ
แต่คนอย่างแม่เฒ่าจางไม่มีจุดดี ๆ อะไรให้จางอวี่หมินเรียนรู้หรอก
แม่โจวขยับปาก เถียงเสียงเบา “ซิ่วเอ๋อไม่ทำเรื่องแบบนี้หรอก”
แม่เฒ่าจางสีหน้าเย็นยะเยือกลง “เจ้าคันเนื้อคันตัวใช่ไหมถึงกล้าเถียงข้า? ลูกสาวที่เจ้าคลอดออกมาแพศยาขนาดไหนเจ้าไม่รู้เหรอ?”
“ข้าว่าตอนนั้นน่าจะขายจางซิ่วเอ๋อให้กับคนค้ามนุษย์แล้วส่งจางซิ่วเอ๋อไปที่หอนางโลม ถึงจะถูกใจคนสำส่อนอย่างนาง!”
“คนแบบไหนก็ออกไข่แบบนั้นแหละ!”
คำพูดแต่ละคำของแม่เฒ่าจางจัดจ้านมาก
จางต้าเหอและแม่เถาสบตากัน นาทีนี้พากันนั่งกินข้าวเงียบ ๆ กลัวว่าไฟสงครามนี้จะไหม้มาถึงพวกเขา
จางต้าหูกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจ เขามองจางอวี่หมินพลันถาม “เจ้าเห็นจางซิ่วเอ๋อพาผู้ชายแปลกหน้ากลับบ้านจริง ๆ เหรอ?”
“ไม่ใช่แค่ข้าที่เห็น มีคนอีกมากมายที่เห็น!” จางอวี่หมินพูดอย่างพอใจกับเรื่องเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
พูดมาถึงตรงนี้ จางอวี่หมินก็ใส่สีตีไข่ลงไปอีก “ไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะ อย่างวันนี้ทำไมถึงมีคนมากมายขนาดนั้นมุงดูอยู่ตรงนั้นล่ะ? ก็เพราะวีรกรรมที่จางซิ่วเอ๋อสร้างไว้น่ะสิ!”
แม่เฒ่าจางถามอย่างอดไม่ได้ “นางทำเรื่องต่ำ ๆ อะไรอีก?”
“ก็เรื่องต่ำ ๆ น่ะสิเจ้าคะ! นางมีเรื่องตบตีกับแม่หลิน ข้าฟังจากที่แม่หลินพูดคือจางซิ่วเอ๋อไปหลอกล่อสวี่อวิ๋นซานจนตอนนี้สวี่อวิ๋นซานยังไม่กลับบ้าน! แม่หลินบอกว่าจางซิ่วเอ๋อเป็นคนซ่อนตัวสวี่อวิ๋นซานไว้” จางอวี่หมินกล่าวต่อ
แม่เฒ่าจางฟังจบเอามือจิ้มจางต้าหูต่อ “จางต้าหูเอ๋ยจางต้าหู! ทำไมข้าถึงมีลูกเลว ๆ อย่างเจ้ากันนะ แล้วเจ้าก็มีลูกเป็นนังชั้นต่ำ! เจ้าฟังสิ เจ้าฟังสิ นางทำเรื่องน่าอับอายขนาดไหนเนี่ย! จะให้ตระกูลจางของเราเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”
“ไม่ต้องพูดเรื่องยั่วยวนผู้ชายข้างนอก ขนาดคนในหมู่บ้านนางยังไม่เว้น เจ้าพูดมาซิว่าอีกหน่อยถ้าเราเจอคนตระกูลสวี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?” แม่เฒ่าจางโวยวาย หน้าตาปวดใจ
อย่างกับเรื่องที่จางซิ่วเอ๋อทำจะมีผลกระทบต่อตระกูลจางจริง ๆ
อย่างกับตระกูลจางยังเหลือหน้าตาอยู่
ถ้าพูดเรื่องเสียหน้า แม่เฒ่าจางและจางอวี่หมินนี่อยู่อันดับต้น ๆ
จางต้าหูฟังมาถึงนี่เริ่มทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แน่นอนว่าเขาไม่ได้ทนแม่เฒ่าจางไม่ไหว แต่ทนจางซิ่วเอ๋อไม่ไหวแล้ว
เขาพูดขึ้นเสียงต่ำ “ข้าจะไปหาจางซิ่วเอ๋อ!”
จางต้าหูอดนึกถึงข่าวซุบซิบในหมู่บ้านไม่ได้ รวมถึงวันนั้นเขาเห็นกับตาว่าบัณฑิตจ้าวเดินออกมาจากบ้านจางซิ่วเอ๋อ
นาทีนี้จางต้าหูไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
อ่านแล้วก็ขำพรืดกับความบัดซบของบ้านนี้ เป็นแกไม่ใช่เหรออวี่หมินที่ไปอ้อยคุณชายแล้วเขาไม่มอง เลยพาลกลับมาสาดน้ำเสียใส่ซิ่วเอ๋อ
ไหหม่า(海馬)
