บทที่ 172 ยุยงใส่ไฟ
นาทีนี้จางต้าหูเชื่อคำพูดของจางอวี่หมินไปแล้ว
ที่จริงต่อให้จางอวี่หมินโกหกมานับไม่ถ้วนแล้วจางต้าหูจับได้บ้าง แต่เขาก็ยังคงเชื่อจางอวี่หมิน
โดยเฉพาะกับเรื่องนี้ที่จางอวี่หมินพูดได้เป็นตุเป็นตะ จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จางต้าหูจะไม่เชื่อ
จางต้าหูเดินออกไปข้างนอก
แม่โจวรู้จักจางต้าหูดี รู้ว่าตอนนี้จางต้าหูกำลังโมโห ต้องคิดจะไปหาจางซิ่วเอ๋อแน่
แม่โจวจึงดึงจางต้าหูไว้ “ต้าหู! ท่านจะไปไหน?”
จางอวี่หมินพูดซ้ำเติมอย่างสะใจอยู่ข้าง ๆ “ไปไหน? ก็ต้องไปสั่งสอนจางซิ่วเอ๋อน่ะสิ!”
จางอวี่หมินพูดไปคิดไป พอจางต้าหูไปต้องด่าจางซิ่วเอ๋อแน่ ๆ
ถ้าคุณชายฉินเห็น ต้องมองจางซิ่วเอ๋อแย่ลง
ถึงตอนนั้นคุณชายฉินคงเลิกสนใจจางซิ่วเอ๋อ…..
จากนั้น……
คิดมาถึงตรงนี้ จางอวี่หมินหน้าแดงเล็กน้อย ถ้านางได้แต่งงานกับคุณชายฉินจะดีขนาดไหนนะ
คุณชายฉินหล่อเหลาถึงเพียงนั้น แล้วยังสง่างามร่ำรวย…..
จางอวี่หมินคิดไปก็เริ่มรู้สึกตัวลอย
ราวกับว่าหากคุณชายฉินเลิกสนใจจางซิ่วเอ๋อแล้วจะหันมาสนใจนาง
คนระดับคุณชายฉินถ้าเป็นเมื่อก่อนคงดูห่างไกลจากจางอวี่หมินเกินไป ถ้าจางอวี่หมินเจอคุณชายฉินในเมืองคงไม่กล้าคิดเพ้อฝันไปไกลแบบนี้ แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน
วันนี้จางอวี่หมินรู้สึกว่าขนาดคนอย่างจางซิ่วเอ๋อยังยั่วยวนจนคุณชายฉินไล่ตามมาได้
นางมีดีกว่าจางซิ่วเอ๋อเป็นร้อยเท่า คุณชายฉินจะไม่ชอบตนได้อย่างไร?
อุปสรรคใหญ่สุดที่ขวางหน้านางอยู่ตอนนี้ก็คือจางซิ่วเอ๋อ
ดังนั้น จางอวี่หมินที่ไม่ชอบจางซิ่วเอ๋ออยู่แล้วเวลานี้ยิ่งอยากจัดการจางซิ่วเอ๋อมากขึ้น และนางคิดว่าถ้าทำให้จางซิ่วเอ๋อขายหน้าต่อหน้าคุณชายฉินจะเป็นการดีที่สุด
นี่ไงล่ะ ที่เมื่อครู่นางยุยงใส่ไฟก็เพื่อการนี้
แม่โจวมองจางต้าหูพลางเอ่ย “ซิ่วเอ๋อเป็นคนแบบไหนท่านไม่รู้เลยเหรอ?”
จางต้าหูกล่าวเสียงเย็น “ก็เพราะข้ารู้ไงว่านางเป็นคนแบบไหน ตอนนี้ถึงไม่ยุ่งไม่ได้! ซิ่วเอ๋อมีวันนี้เพราะเจ้านั่นแหละคอยให้ท้าย!”
แม่โจวโดนว่าเข้าให้ก็รู้สึกสลดใจอย่างเหลือแสน
จากคำพูดของจางต้าหู แม่โจวรู้แล้วว่าเขาไม่มีทางเชื่อจางซิ่วเอ๋อ นอกจากไม่เชื่อแล้วยังยืนอยู่ฝ่ายเดียวกับแม่เฒ่าจางและจางอวี่หมิน เชื่อว่าลูกสาวของพวกเขาเป็นคนไม่รักนวลสงวนตัว สำส่อนให้ท่าผู้ชาย!
จางต้าหูยื่นมือไปกระชากมือแม่โจวที่จับแขนเขาไว้
เขาออกแรงไม่เบา แม่โจวเกือบล้มลงพื้น นางต้องจับโต๊ะไว้ถึงทรงตัวอยู่
แม่เฒ่าจางเห็นแล้วโวยวายขึ้นมาอีก “อยากตายรึไง? กับข้าวหกหมดแล้ว! ถ้าเจ้าไม่อยากกินก็ไสหัวกลับไปซะ! เห็นเจ้าแล้วข้าก็พาลนึกถึงนังตัวขาดทุนนั่น อารมณ์เสียจริง ๆ !”
พูดขนาดนี้แล้วแม่โจวจะกินข้าวต่ออย่างไรไหว
นางจึงผุดลุกขึ้น
จางอวี่หมินมองจางต้าหูที่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ “พี่สี่ พี่ยืนทำอะไรตรงนั้น ถ้าพี่ยังไม่ไปดูจางซิ่วเอ๋ออีก ไม่รู้ว่านางกับชายแปลกหน้าคนนั้นจะทำเรื่องอับอายอะไรบ้าง!”
เมื่อครู่จางต้าหูผลักแม่โจวไปทีหนึ่ง ตอนนี้เลยลนลานอยู่ พอโดนจางอวี่หมินเรียกจึงได้สติกลับมา
เขามองแม่โจว เห็นสีหน้าเรียบเฉยของนาง สายตาที่มองมาทางเขาเย็นชาดูเย็นชาอย่างยิ่งจนเขารู้สึกเดือดขึ้นมาทันที
ตอนนี้ทั้งภรรยาและลูก ๆ เอาแต่ตั้งแง่เป็นปรปักษ์กับเขา! ชีวิตนี้ช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง!
ตอนแรกเขาอยากเข้าไปปลอบโยนแม่โจว แต่พอนึกถึงจางซิ่วเอ๋อก็เดือดขึ้นมา พุ่งออกไปอย่างกระฟัดกระเฟียด
แม่โจวเห็นแล้วคิดจะตามไป นางไม่อยากเห็นจางต้าหูโดนยุจนไปรังแกจางซิ่วเอ๋อ
แต่นาทีนี้จางอวี่หมินกระโจนตัวพุ่งไปหาแม่โจว กระชากแม่โจวจนนางเซ “พี่สะใภ้สี่ พี่จะไปทำอะไร? พี่สี่จะไปสั่งสอนจางซิ่วเอ๋อก็เพราะหวังดีกับนาง เจ้าตามไปทำไม?”
“ข้ารู้ว่าเจ้ารักลูก แต่ถ้าไม่สั่งสอนลูกดี ๆ วันหน้าไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง! ถ้าเจ้าใจอ่อนตอนนี้สิจะเป็นการทำร้ายนาง!” คำพูดจางอวี่หมินพูดเหมือนหวังดีกับจางซิ่วเอ๋อ
แต่ในใจนางกลับคิดไปว่าต้องไม่ปล่อยให้แม่โจวไปทำเสียเรื่อง
แม่โจวไปแล้วก็จะข่มจางต้าหูไว้ ถ้าจางต้าหูโวยวายไม่ขึ้น แผนนางก็ล้มเหลวน่ะสิ?
ตอนนี้จางอวี่หมินจึงไม่อยากให้แม่โจวตามไปด้วยสักนิด
จางอวี่หมินออกแรงดึงอย่างแรง แม่โจวไม่ทันตั้งตัวก็เซจนเกือบล้ม
แม่เฒ่าจางเห็นจางอวี่หมินกระชากแม่โจวนอกจากจะไม่ว่าจางอวี่หมินแล้วกลับด่าลั่น “เพราะตัวซวยที่เจ้าคลอดออกมาแท้ ๆ เลย! ข้าจะบอกให้นะ วันนี้เจ้าจะไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น!”
“ถ้าวันนี้เจ้าก้าวออกจากประตูนี้ ข้าไม่มีวันเลิกรากับเจ้าแน่! เจ้ายืนดูพวกข้ากินข้าวอยู่นี่! พวกข้ากินเสร็จแล้วเจ้าถึงไปล้างจานได้!” แม่เฒ่าจางพูดอย่างเกรี้ยวกราด
แม่โจวยิ้มขมขื่น ตอนนี้นางตอบโต้อะไรไม่ได้เลย ได้แต่ยืนดูทุกคนที่โต๊ะกินข้าว
จางอวี่หมินกินข้าวอีกสองคำจึงกลอกตาแล้วเอ่ย “ข้ากินอิ่มแล้ว!”
แม่เฒ่าจางมองจางอวี่หมินพลางกล่าว “ทำไมไม่กินเยอะ ๆ ล่ะ?”
จางอวี่หมินได้ฟังแล้วมีอารมณ์ขึ้นมา “ข้าไม่กินแล้ว”
แม่เฒ่าจางมองจางอวี่หมินอย่างเป็นห่วง “มากน้อยก็ต้องกินเข้าไปหน่อย”
ตอนนี้แม่เฒ่าจางไม่รังเกียจหรอกว่าลูกสาวตัวเองจะกินจุ นางกลัวว่าจางอวี่หมินจะอด นางยังหวังให้จางอวี่หมินได้แต่งงานกับคนดี ๆ แล้วนางจะได้มีชีวิตที่ดีไปด้วย!
จางอวี่หมินเบ้ปาก “ไม่กินแล้วจริง ๆ กินเยอะไปกลายเป็นนังอ้วนจะทำอย่างไร? ข้าต้องรักษาหุ่นตัวเอง”
แม่โจวก้มมองถ้วยตัวเองโดยไม่พูดจา ถ้วยว่างเปล่าไปแล้ว แต่นางไม่กล้าคีบของกินอีก
ในบ้านนี้แบ่งเป็นสองมาตรฐาน บางคนกลัวว่าตัวเองกินมากไปแล้วจะไม่สวย แต่บางคนกลับอยากกินให้มากกว่านี้ก็กินไม่ได้
แม่โจวหัวเราะฝืดเฝื่อนในใจ ถ้าไม่ได้ลูกสาวกตัญญูสองคนของตัวเอง ตอนนี้ตัวเองคงอดตายไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเด็กในท้องว่าจะอยู่ดีไหม!
จางอวี่หมินเอ่ยขึ้นอีก “ข้าจะออกไปเดินเล่นหน่อย!”
“เดี๋ยว! อวี่หมิน เจ้าระวังตัวด้วย! เด็กหนุ่มในหมู่บ้านหมายตาเจ้าอยู่ไม่น้อย อย่าให้พวกเขาเข้าใกล้นะ พวกเราไม่ใช่สาวชาวไร่ไร้สมบัติผู้ดีแบบนั้น อนาคตไม่ยอมแต่งงานกับชาวไร่อย่างแน่นอน!” แม่เฒ่าจางกำชับ
จางอวี่หมินได้ยินแล้วยิ้มบาง หากดูดี ๆ จะเห็นแววได้ใจ
ใช่แล้ว จางอวี่หมินกำลังได้ใจ
จะไม่ให้นางได้ใจได้อย่างไร ในหมู่บ้านนี้นางถือว่าเป็นดอกไม้ประจำหมู่บ้าน! เด็กหนุ่มในหมู่บ้านมีใครไม่ชอบนางบ้าง มีใครไม่มองนางบ้าง
……………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ต้าหูก็งัวเสมอต้นเสมอปลาย แม่โจวก็ยังอ่อนแออยู่ ส่วนนังเฒ่ากับอวี่หมินก็รังแกไม่เลิกรา ด่านเคราะห์นี้ช่างหนักหนาจริง ๆ ซิ่วเอ๋อเอ๊ย
ไหหม่า(海馬)
