บทที่ 173 มิตรภาพระหว่างสตรีด้วยกัน
เฮอะ นางดีกว่าจางซิ่วเอ๋อนั่นไม่รู้ตั้งเท่าไหร่!
ก่อนหน้านี้คุณชายฉินต้องตาบอดแน่ ๆ ถึงได้ไปชอบจางซิ่วเอ๋อ!
บางทีอาจเป็นเพราะจางซิ่วเอ๋ออาศัยอยู่ในบ้านผีสิง จึงมีพวกผีสางนางไม้ช่วยหลอกล่อผู้ชายให้หลงใหลในตัวนาง!
ชั้นต่ำ! ชั้นต่ำจริง ๆ! นางต้องทำให้คุณชายฉินเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของจางซิ่วเอ๋อให้ได้! คนดี ๆ แบบคุณชายฉินจะไปพัวพันกับคนชั้นต่ำอย่างจางซิ่วเอ๋อได้อย่างไร?
ต่อให้คุณชายฉินชอบหญิงสาวในหมู่บ้านจริง ๆ …..
ก็ควรจะเป็นนางสิ….
จางอวี่หมินคิดไปสักพัก ในความโมโหจึงมีความเขินอายปนเปมาด้วย
เวลานี้จึงเดินอย่างมาดมั่นไปทางบ้านผีสิง
แต่พอมาถึงละแวกป่าผีสิง จางอวี่หมินก็นึกถึงเสื้อเปื้อนเลือดที่ตัวเองเคยเห็น ไม่กล้าก้าวเข้าไปอีกแม้แต่ครึ่งก้าว
นางวนเวียนอยู่ตรงนี้อย่างกระวนกระวาย
“อวี่หมิน ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ล่ะ?” เสียงใส ๆ เสียงหนึ่งดังมา
จางอวี่หมินหันไปมอง ก็เห็นหลีฮวาเดินออกมาจากด้านข้าง
จางอวี่หมินขมวดคิ้ว หลีฮวาไม่ค่อยถูกกับตนเท่าใดนัก ทำไมเวลานี้ถึงเป็นฝ่ายเข้ามาทักทายตนล่ะ?
เมื่อก่อนหลีฮวาระแวงนางแทบแย่ กลัวว่าเขาจะแย่งสวี่อวิ๋นซานไป! เฮอะ ไม่คิดบ้างว่านางหน้าตาดีขนาดนี้จะแต่งงานกับคนในหมู่บ้านได้อย่างไร? ต่อให้นางคิดว่าสวี่อวิ๋นซานเป็นคนไม่เลวก็จริง แต่ก็ไม่ได้คิดจะแต่งงานกับสวี่อวิ๋นซานสักหน่อย
มีแต่หลีฮวานั่นแหละที่ไม่เอาอ่าวแบบนั้น!
ใช่แล้ว ในใจของจางอวี่หมินคิดว่าหลีฮวาเป็นคนไม่เอาอ่าว
ว่ากันตามตรงทั้งคู่ไม่ได้เป็นคู่แข่งกัน แต่นั่นก็ไม่เป็นอุปสรรคให้สองคนนี้ไม่ชอบหน้ากัน
สาวสวยในหมู่บ้านมีไม่มาก ซึ่งหลีฮวาและจางอวี่หมินถือว่าเป็นสาวสวยกันทั้งคู่
จางอวี่หมินมองหลีฮวาตั้งแต่หัวจรดเท้า หลีฮวาในตอนนี้ผอมกว่าเดิมและดูโทรมกว่าเดิม กลับให้ความรู้สึกบอบบางอ้อนแอ้น
หลีฮวาสวมชุดกระโปรงสีชมพูกลีบบัว ปักพลอยสีเขียวประณีต แค่การแต่งตัวก็ข่มจางอวี่หมินได้แล้ว
จางอวี่หมินคิดอย่างคับแค้นในใจ แล้วอย่างไรล่ะ! ต่อให้ใส่เสื้อผ้าดี ๆ กินอาหารดี ๆ ก็ได้แค่แต่งงานกับสวี่อวิ๋นซาน! ที่ตลกที่สุดคือตอนนี้สวี่อวิ๋นซานไม่ต้องการนางแล้ว!
พอคิดได้แบบนี้ใจของจางอวี่หมินก็สมดุลขึ้น ผยองขึ้นกว่าเดิมอีกต่างหาก
นางมองหลีฮวาอย่างสงสาร “เจ้ามาหาข้ามีอะไร?”
หลีฮวายิ้มหวาน “ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากเข้ามาทักทายเจ้า”
จางอวี่หมินระแวงทันที “เมื่อก่อนเจ้าไม่เคยทักทายข้า”
หลีฮวามองจางอวี่หมินพลางกล่าว “เมื่อก่อน เมื่อก่อนข้าเข้าใจเจ้าผิด เพราะพี่อวิ๋นซานชอบแอบไปบ้านพวกเจ้า ข้านึกว่า…..”
หลีฮวาชะงัก หัวเราะเฝื่อนและเอ่ยขึ้น “ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นนังชั้นต่ำจางซิ่วเอ๋อ!”
พูดถึงคำว่านังชั้นต่ำ หลีฮวากัดฟันเบา ๆ ฟังจากน้ำเสียงแล้วออกจะเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
จางอวี่หมินใจกระตุก สีหน้าอึมครึม
มิน่าล่ะทำไมหลีฮวาถึงสงสัยว่าตัวเองจะมีสัมพันธ์กับสวี่อวิ๋นซาน ที่ไหนได้จางซิ่วเอ๋อเป็นคนนำเรื่องมาให้ นางรู้อยู่แล้วว่าก่อนจางซิ่วเอ๋อแต่งงานก็ไม่รู้จักสำรวม
จางอวี่หมินรู้สึกว่าอยู่ ๆ ตัวเองต้องมาแบกความผิดแทนจางซิ่วเอ๋อ ก็แค้นจางซิ่วเอ๋อเข้าหัวใจยิ่งกว่าเดิม
ตอนนี้นางถูกชะตากับหลีฮวามากขึ้น
จางอวี่หมินโบกมือ “ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสา เจ้าไม่ได้ตั้งใจ เป็นเพราะจางซิ่วเอ๋อคอยป่วนทั้งนั้น”
หลีฮวาพยักหน้า “ข้าคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่านางจะทำเรื่องแบบนี้ได้”
หลีฮวาไม่เคยคิดว่าจางซิ่วเอ๋อกับสวี่อวิ๋นซานจะมีสัมพันธ์อะไรจริง ๆ แต่ไม่ใช่เพราะนางคิดว่าจางซิ่วเอ๋อนิสัยดีถึงไม่ทำ แต่นางคิดว่าด้วยรูปลักษณ์ของจางซิ่วเอ๋ออย่างไรก็เทียบตัวเองไม่ได้ นางคิดไม่ตกจริง ๆ ว่าทำไมสวี่อวิ๋นซานถึงไม่เอานาง เอาแต่บอกว่าจะแต่งงานกับจางซิ่วเอ๋อ!
จางอวี่หมินเอ่ยเสียงต่ำ “เจ้าไม่ใช่คนตระกูลจางของเราไม่รู้หรอก ข้าอยู่กับจางซิ่วเอ๋อมาตั้งแต่เด็ก รู้อยู่แล้วว่ากมลสันดานนางเป็นอย่างไร ก่อนหน้านี้นางเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาก็จริง แต่ในหัวมีแต่ความคิดชั่วช้า!”
หลีฮวาแค่นเสียง “ก็ใช่น่ะสิ!”
จางอวี่หมินกำลังโมโหจางซิ่วเอ๋อ เห็นหลีฮวาที่เจอชะตาเดียวกับตัวเองจะไปนึกถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้ตัวเองไม่ถูกกับหลีฮวาได้อย่างไร นางเล่าเรื่องไม่ดีต่าง ๆ ของจางซิ่วเอ๋อให้หลีฮวาฟังทันที
หลีฮวาฟังแล้วเอ่ยเสริมบ้างเป็นบางครั้ง
“หรือจางซิ่วเอ๋อรู้ว่าคุณชายฉินจะมา ถึงได้จงใจฉีกเสื้อเจ้าให้ขาด”
“นางนี่จิตใจอำมหิตจริง ๆ!”
“อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นอาเล็กของนาง! นางทำไม่ดีกับข้าที่เป็นคนนอกก็แล้วไป แต่กับเจ้ายังทำแบบนี้อีก”
คำพูดประเภทนี้ ทุกประโยคสุมเปลวไฟโทสะในใจของจางอวี่หมินได้
ส่วนตัวหลีฮวาเองไม่ต้องให้ใครยุยง นางเคียดแค้นจางซิ่วเอ๋ออยู่เต็มหัวใจ
มิตรภาพบางอย่างก็มาแบบงง ๆ เช่นนี้ เพราะเกลียดคนคนเดียวกัน ทั้งสองจึงเหมือนจะคุยกันได้ไม่มีวันจบ
ทั้งสองคุยกันพักใหญ่ จางอวี่หมินเอ่ยขึ้น “คุณชายฉินยังอยู่ที่บ้านจางซิ่วเอ๋ออยู่เลย! นางนี่เก่งกล้าสามารถจริง ๆ! ยั่วยวนคนระดับคุณชายฉินให้ติดกับได้!”
หลีฮวาพยักหน้า “นั่นสิ คุณชายฉินดูก็รู้ว่าไม่รวยก็มากด้วยอำนาจ”
หลีฮวายิ้มบาง ๆ มองจางอวี่หมินแล้วถามอีก “อวี่หมิน ข้าเห็นเจ้าเองก็ดูสนิทกับคุณชายฉิน คุณชายฉินรู้จักกับเจ้าด้วยเหรอ?”
ความอยากอวดเบ่งของจางอวี่หมินพลุ่งพล่านขึ้นมา นางเชิดหน้าและเอ่ยอย่างทะนง “แน่นอน!”
หลีฮวาถามเสียงแผ่ว “เขาเป็นใครมาจากไหนเหรอ?”
จางอวี่หมินมองหลีฮวาอย่างระแวง “หลีฮวา เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้าก็หมายตาคุณชายฉินเหรอ? ข้าจะบอกให้นะ เจ้าอย่ามาคิดอะไรกับคุณชายฉินเชียว!”
หลีฮวารีบบอก “เจ้าเห็นข้าเป็นจางซิ่วเอ๋อหรือไร? ข้าแค่ถามด้วยความอยากรู้ อย่างไรเสียพี่ข้าก็ชอบจางซิ่วเอ๋อ ข้าต้องรู้ว่าจางซิ่วเอ๋อสมาคมกับคนแบบไหนบ้าง! เจ้าอย่ามองแค่ตอนนี้พี่ข้าไปแล้ว แต่พ่อแม่ข้ายังอยู่นะ ช้าเร็วเขาก็ต้องกลับมาอยู่ดี?”
“รอให้พี่ข้ากลับมาก่อน! ข้าจะได้บอกพี่ข้าว่าจางซิ่วเอ๋อเป็นคนเห็นแก่ลาภยศสรรเสริญเพียงใด ให้พี่ข้าได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของจางซิ่วเอ๋อ!” หลีฮวาพูดเหมือนเป็นเรื่องจริง
จางอวี่หมินมองหลีฮวาอย่างพิจารณาและนึกในใจ ก็จริง หลีฮวาหลงใหลในตัวสวี่อวิ๋นซานเป็นอย่างมาก
จางอวี่หมินอ้าปาก ตั้งใจจะพูดเรื่องคุณชายฉินกับหลีฮวา
แต่พออ้าปากจางอวี่หมินพบว่าตัวเองไม่รู้จะพูดอะไรดี เมื่อกี้นางแต่งเรื่องได้ลื่นไหลเกินไป จนตัวนางเองยังเกือบเชื่อว่าตัวเองรู้จักกับคุณชายฉิน
จางอวี่หมินคิดอยู่สักพักแล้วพูดขึ้น “คุณชายฉินต้องเป็นคนชั้นสูงที่เกินคำบรรยายอยู่แล้ว เจ้าดูรถม้าเขาก็น่าจะรู้!”
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ตอนนี้จับมือร่วมมือกันได้ อย่าได้เผลอชอบผู้ชายคนเดียวกันเชียวล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็สนุกแน่
ไหหม่า(海馬)
