บทที่ 177 ชายชุดเทา
แม่หลินผมยุ่งเหยิง สายตามืดครึ้ม สีหน้าบึ้งตึงของนางขณะที่พูดดูแล้วมีรังสีอำมหิตอยู่จริง ๆ
หลีฮวาถามอย่างระมัดระวัง “ท่านแม่ ท่านมีวิธีจัดการจางซิ่วเอ๋อแล้วเหรอ?”
แม่หลินเหมือนเห็นภาพอนาถของจางซิ่วเอ๋อ เผยรอยยิ้มบางบนใบหน้า แม้แต่สีหน้าตอนมองหลีฮวายังนุ่มนวลขึ้น
“หลีฮวา เจ้าไปเอาเนื้อหมักไว้ไปที่ห้องครัว วันนี้เราจะกินเนื้อเค็มกัน” แม่หลินสั่ง
หลีฮวาได้ยินแล้วดวงตาเป็นประกาย ตั้งแต่สวี่อวิ๋นซานออกจากบ้านไป ที่บ้านไม่ได้กินเนื้อมานานแล้ว
ชีวิตความเป็นอยู่ของบ้านตระกูลสวี่ถือว่าอยู่ระดับบน ๆ ของหมู่บ้านชิงสือ สาเหตุก็เพราะสวี่อวิ๋นซานล่าสัตว์เป็น
อย่างน้อยในบ้านไม่เคยขาดเนื้อ
แต่สวี่อวิ๋นซานไปแล้ว ผลที่ตามมาคือหนึ่งแม่หลินอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากอาหารเท่าใดนัก สองคือตอนสวี่อวิ๋นซานอยู่ ทั้งบ้านต่างกินอาหารป่าที่สวี่อวิ๋นซานล่ามาได้ แต่ตอนนี้สวี่อวิ๋นซานไม่อยู่แล้ว ถ้าจะกินเนื้อก็ต้องใช้เงินซื้อ ซึ่งแม่หลินเสียดายเงิน!
หลีฮวาที่มีชีวิตดี ๆ ได้กินเนื้อทุกวันจนชินกลับไม่ได้กินเนื้อมาหลายวันจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
และหลีฮวาเองก็ไม่สบายใจเพราะการหนีจากไปของสวี่อวิ๋นซาน
นางไม่รู้ว่าสวี่อวิ๋นซานจะกลับมาตอนไหน ถึงแม้นางเรียกแม่หลินว่าท่านแม่เหมือนกัน แต่นางไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่หลิน
ถ้าสวี่อวิ๋นซานไม่กลับมาอีก นางไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองต้องอยู่อย่างไร
หลีฮวากินไม่อิ่มแล้วยังวิตกกังวล บวกกับหลายวันมานี้แม่หลินปฏิบัติตัวไม่ค่อยดีกับนางนัก ชีวิตของหลีฮวาช่างทรมานเหลือเกิน
พอตอนนี้ได้ยินว่ามีเนื้อกินก็ต้องเบิกบานใจอยู่แล้ว
ตอนหลีฮวากลับไป จางต้าหูก็ยืนอยู่ข้าง ๆ พงหญ้า เห็นกับตาว่าจางซิ่วเอ๋อเดินออกจากป่าไปทางบ้านตระกูลจ้าว แล้วพาพ่อลูกตระกูลจ้าวไปที่บ้านผีสิง
เขาคิดจะหยุดพวกเขาแล้วทำการสั่งสอน ที่ออกมาคราวนี้ก็เพราะเหตุนี้ แต่พอนึกถึงจางซิ่วเอ๋อเขาก็ปวดหัว จึงยืนดูอย่างโมโห สุดท้ายต้องกลั้นโทสะเอาไว้
ตอนคุณชายฉินกลับไป เขาเลิกม่านรถม้าขึ้นแล้วมองออกไปข้างนอก
ก็เห็นเงาดำเงาเทาสองเงากำลังเดินไปทางหมู่บ้านชิงสือ
ไม่รอให้คุณชายฉินพูดอะไร เด็กติดตามชุดเขียวข้างนอกเอ่ยขึ้น “คุณชาย ทำไมข้ามองคนเมื่อครู่แล้วรู้สึกเหมือนจะเป็นคุณชายแห่งตระกูลเนี่ยเลยขอรับ?”
คุณชายฉินกล่าวเรียบ ๆ “นั่นน่าจะเป็นเนี่ยหย่วนเฉียว”
“แต่เนี่ยหย่วนเฉียวได้…..” เด็กติดตามชุดเขียวไม่เข้าใจเอาเสียเลย
คุณชายฉินหัวเราะ “กลยุทธ์จั๊กจั่นลอกคราบอย่างไรเล่า”
ถ้าจางซิ่วเอ๋ออยู่ที่นี่ต้องจำได้แน่นอนว่าเนี่ยหย่วนเฉียวที่พวกเขาพูดถึงกันก็คือเนี่ยหย่วนเฉียวที่นางเคยเจอมาหลายครั้งแล้ว
ตกกลางคืน
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกอ่อนเพลียนัก เรื่องน่ารำคาญเมื่อกลางวันมีมากเกินไป นางจึงนอนไวขึ้น
แต่แล้วเศษหินเล็กๆ ก็กระทบหน้าต่างบ้านจางซิ่วเอ๋อ
จางซิ่วเอ๋องัวเงียตื่นขึ้นมาและมองออกไปข้างนอก
ครั้งนี้จางซิ่วเอ๋อได้ยินชัด มีคนโยนหินใส่หน้าต่างบ้านนางอีกแล้ว
ครั้งนี้จางซิ่วเอ๋อจะทำเมินไม่ได้อีก
จางซิ่วเอ๋อคิดไปคิดมา มองจางชุนเถาที่หลับอยู่บนเตียงและลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก
ถ้าเป็นเมื่อก่อนจางซิ่วเอ๋อไม่กล้าเดินออกไปข้างนอกหรอก แต่ตอนนี้ที่บ้านมีรั้วกำแพงกั้นแล้ว จางซิ่วเอ๋อจึงใจกล้ามากกว่าเดิม
เมื่อจางซิ่วเอ๋อมาถึงในลานบ้าน นางกลับไม่เจอใคร
จางซิ่วเอ๋อเก็บหินสองก้อนที่หน้าต่างมาดู เห็นได้ชัดว่ามีคนตั้งใจโยนเข้ามา
จางซิ่วเอ๋อกดเสียงต่ำ “ใคร?”
ระหว่างที่พูดอยู่ จางซิ่วเอ๋อเห็นต้นหวายฉู่ในสวนไหววูบ จากนั้นเงาของคน ๆ หนึ่งก็กระโดดลงมาจากต้นไม้
จางซิ่วเอ๋อเห็นแล้วตกใจมาก
แต่ไม่นานนักจางซิ่วเอ๋อก็โล่งอก ภายใต้แสงจันทร์ นางเห็นชัดแล้วว่าคนตรงหน้าคือใคร ชายชุดเทาที่นางเคยช่วยไว้อย่างไรล่ะ
จางซิ่วเอ๋อมองคนผู้นั้น “เจ้ามาบ้านข้าทำไม?”
ชายชุดเทาอ้าปากกำลังจะพูดอะไร
ก็ได้ยินจางซิ่วเอ๋อพูดด้วยสีหน้ารำคาญใจ “เจ้าช่วยข้าไว้ครั้งหนึ่งก็จริง แต่ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ ข้าว่าเราสองคนน่าจะหายกันแล้วนะ! เจ้ามาบ้านข้าทำไม? กลางค่ำกลางคืนเจ้ามาอยู่บ้านแม่ม่ายแบบนี้ไม่เหมาะสมเท่าไหร่ว่าไหม?”
ชายชุดเทาขมวดคิ้วพลางเอ่ย “ถ้าข้าคิดร้ายกับเจ้าจริง ๆ พังประตูเข้ามาเลยไม่ดีกว่าหรือ? ไม่ใช้วิธีแบบนี้มาเตือนเจ้าหรอก”
ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เคาะประตูเอาเพราะชายชุดเทาคิดว่าจางซิ่วเอ๋อคงไม่อยากให้น้องสาวรู้
จึงซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้และโยนหินใส่หน้าต่าง
ถ้าคนที่ออกมาเป็นจางชุนเถาเขาแค่ซ่อนตัวให้ดี แม้จางชุนเถาจะสงสัย แต่สุดท้ายก็ไม่คิดมากอะไร
จางซิ่วเอ๋อมือเท้าสะเอว “เจ้าบุกบ้านข้าเสียดึกดื่น ทำไมยังทำท่าเหมือนเป็นฝ่ายถูกเต็มประดาขนาดนี้? เจ้าให้เหตุผลที่ดีกับข้ามาซะ!”
ในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ชายชุดเทาก็ส่งสัญญาณมือให้เงียบเสียง
จางซิ่วเอ๋อไม่เข้าใจ เอ่ยขึ้น “เจ้า…..”
พูดยังไม่ทันจบชายชุดเทาก็เดินมาข้าง ๆ จางซิ่วเอ๋อและปิดปากจางซิ่วเอ๋อไว้ จากนั้นจางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่าใต้เท้าว่างเปล่า รู้ตัวอีกทีก็อยู่บนยอดไม้ต้นหวายฉู่เสียแล้ว
จางซิ่วเอ๋อหน้าเขียว นี่ชายชุดเทาจะทำอะไร!
ตอนนี้จางซิ่วเอ๋ออยากจะร้องให้ช่วยโดยไม่สนอะไร แต่ก็กลัวว่าจางชุนเถาจะเข้ามาพัวพันด้วย
ถ้าชายชุดเทาคิดจะทำอะไรจริง ๆ ต่อให้จางชุนเถาออกมาก็ห้ามไม่ได้!
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่าตัวเองกำลังชักศึกเข้าบ้านชัด ๆ
ในช่วงเวลาที่จางซิ่วเอ๋อลังเลอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินสุ้มเสียงบางอย่างนอกกำแพงรั้วบ้านตัวเอง
จากนั้นก็มีคน ๆ หนึ่งกระโจนข้ามกำแพงมา!
จางซิ่วเอ๋อกัดมือชายชุดเทาอย่างแค้นเคือง! นี่เขามีผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยเหรอ!
จากนั้นคนผู้นี้ก็ไปเปิดกลอนประตูเหล็กจากด้านใน
แล้วมีคนสองคนเดินเข้ามาจากด้านนอก
ทั้งสามคนก้มตัวลงต่ำ ย่องลับ ๆ ล่อ ๆ เข้ามาด้านใน
ในขณะนั้นเอง หนึ่งในนั้นก็เงยหน้า จางซิ่วเอ๋อจึงเห็นใบหน้าหนึ่งชัดเจนใต้แสงจันทร์
จางซิ่วเอ๋อตะลึงงันไป! นี่มันหวังกลากเกลื้อนนี่?
ที่หวังกากเกลื้อนชื่อแบบนี้เพราะหน้าเป็นมีกากเกลื้อนหลายจุด
คนที่ชื่อหวังกากเกลื้อนมีอายุประมาณ 30 กว่าปี รูปร่างผอมแห้ง เป็นหนึ่งในนักเลงหมู่บ้านชิงสือ ปกติชอบก่อเรื่องลักขโมยกับพรรคพวกตัวเอง ไม่ทำเรื่องดี ๆ เลยสักนิด!
แต่คนในหมู่บ้านไม่กล้ามีเรื่องกับพวกเขา!
ต่อให้เป็นผู้ใหญ่บ้านซ่งก็ไม่กล้าแข็งข้อกับคนพวกนี้
ถ้าจับหลักฐานใหญ่ได้จริง ๆ แล้วไปฟ้องศาลจนพวกเขาถูกประหารก็แล้วไป แต่ถ้าศาลแค่จับไปขังพักนึง ถ้าอย่างนั้นตอนหวังกลากเกลื้อนกลับมาต้องแก้แค้นสุดโต่งแน่ ๆ
คนแบบนี้มีเรื่องไม่ไหวมีแต่ต้องหลีกเลี่ยงเท่านั้น
ดีที่หวังกลากเกลื้อนกลับมาไม่บ่อย พวกนักเลงในหมู่บ้านพอไม่มีหัวโจกอย่างหวังกลากเกลื้อนยังถือว่าอยู่กันดี ๆ ได้ อย่างมากก็แค่ทำเรื่องลักขโมยเล็ก ๆ น้อย ๆ
จางซิ่วเอ๋อจำหวังกลากเกลื้อนนี่ได้เพราะความทรงจำที่เจ้าของร่างทิ้งไว้ให้นาง
ความทรงจำที่เจ้าของร่างทิ้งไว้ให้จางซิ่วเอ๋อมีไม่มาก ต่อให้เป็นคนอย่างจางเป่าเกินเจ้าของร่างก็ไม่ได้สนใจเท่าใด
แต่จางซิ่วเอ๋อเจ้าของร่างกลับจำหวังกลากเกลื้อนได้ เห็นได้เลยว่าหวังกลากเกลื้อนคนนี้สร้างปมในใจที่ร้ายแรงแค่ไหนให้เจ้าของร่าง
ตอนจางซิ่วเอ๋อยังไม่เห็นคน ๆ นี้นางยังจำไม่ได้ แต่พอเห็นก็กระตุ้นความทรงจำเจ้าของร่างออกมาทันที
เมื่อก่อนจางซิ่วเอ๋อทั้งหิวทั้งหวาดกลัว พอขึ้นเขาแล้วก็กินทุกอย่าง
ต่อให้เป็นผลไม้ป่า จางซิ่วเอ๋อก็เด็ดมากินให้อิ่มท้อง
มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนจางซิ่วเอ๋อเด็ดผลไม้ไปเจอหวังกลากเกลื้อน แน่นอนว่าหวังกลากเกลื้อนไม่ชอบหญิงขี้เหร่อย่างจางซิ่วเอ๋ออยู่แล้ว แต่พอคิดได้ว่าจางซิ่วเอ๋อเป็นสาวพรหมจรรย์ จึงคิดจะใช้หมั่นโถวสองสามลูกแลกกับการมีอะไรกับจางซิ่วเอ๋อ
สุดท้ายจางซิ่วเอ๋อก็หนีไป แต่หลังจากนั้นเวลาจางซิ่วเอ๋อเจอหวังกลากเกลื้อนเมื่อใด นางก็มีท่าทางราวกับเจอเทพห่า
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
เอ๊ะ สรุปแล้วคุณชายเนี่ยยังไม่ตาย? แต่ทำไมถึงต้องแกล้งตายกันนะ แล้วทำไมคุณชายฉินถึงรู้?
มีศัตรูบุกบ้านแล้ว ชายชุดเทานี่จะช่วยเหลือน้องยังไงนะ
ไหหม่า(海馬)
