ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 184 คุณยังทำอะไรอีกบ้าง

“โหมวยู่…” เธอรู้สึกถึงเนื้อหาในสายตาของโหมวยู่ และโม่โม่ก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก “คุณ คุณจะทำอะไรกับตระกูลโม่งั้นเหรอ!”
“คุณควรถามนะว่า ผมได้ทำอะไรกับตระกูลโม่ไปบ้าง” รอยยิ้มที่มุมปากโหมวยู่ยิ่งเข้มขึ้น
สีหน้าโม่โม่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
“โหมวยู่ คุณลุงโหมวจะไม่อนุญาตให้คุณทำสิ่งเหล่านั้นหรอก” โม่โม่ยังคงดิ้นรน
“เธอคิดจริงๆ เหรอว่าเขาไม่รู้เรื่องที่พวกเธอสองพ่อลูกได้ทำไว้เมื่อหลายปีที่ผ่านมา? มันก็แค่ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองมองคนผิดไปเท่านั้นเอง
ถ้าผมแค่ทำลายตระกูลโม่อย่างง่ายๆ เขาคงจะไม่อนุญาตให้ขาดผู้ช่วยหรอก แต่……. ถ้าผมแย่งทรัพย์สินเล็กน้อยทั้งหมดนั้นของตระกูลโม่ มาล่ะ?”
โหมวยู่นั่งลงบนโซฟาอย่างชะล่าใจ และหยิบไฟแช็กออกจากกระเป๋า
“นี่คุณ…คุณกล้าจริงๆ เหรอ…” โม่โม่ตกใจจนพูดสะเปะสะปะ “ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ พ่อของฉันเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาที่ของเมืองหนาน และธุรกิจอุตสาหกรรมของตระกูลโม่ ก็มีรากฐานที่มั่นคงและมีกำลัง คุณคงทำไม่ได้หรอก
“การทำลายความเชื่อมั่นของตระกูลโม่ในช่วงเวลาสั้นๆ มันไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่การแย่งมามันความยากก็อาจจะเพิ่มขึ้นหน่อย อย่างไรก็ตาม…” โหมวยู่มองมา
“มันจะมีอะไรยากล่ะ” ออโรร่าสาวเท้าพร้อมกับเดินเข้ามา แล้วมองดูโม่โม่อย่างเย่อหยิ่ง “นี่มันไม่ใช่มีแต้มต่อที่ดีมากเหรอ? คุณโม่ ก็อยู่ในมือคุณแล้ว คุณยังกลัวว่าไอ้แก่ของตระกูลโม่จะไม่ยอมมอบทรัพย์สมบัติให้คุณอีกเหรอ?”
โม่โม่ขดตัวและถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ออโรร่ากลับยิ้มไปด้วยพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอโม่โม่ไว้ “มาๆ เราไปดูกันเถอะ คุณหนูโม่ของตระกูลโม่ วางยาในไวน์ของผู้ชาย และถอดเสื้อผ้ามาหาผู้ชายถึงที่เลยนะ”
“เธอกำลังทำอะไรน่ะ?” โม่โม่ได้ยินคำพูดของออโรร่า จึงรีบใช้เสื้อผ้าคลุมตัวเองให้แน่นขึ้น “อย่าถ่ายฉันนะ”
โม่โม่ใช้มือปิดหน้าตัวเองอย่างตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
ออโรร่าทั้งเย่อหยิ่งและก้าวร้าว เธอไม่ไว้หน้าโม่โม่เลยสักนิด ยังพูดติดตลกอีกว่า “ปิดอะไร เกิดมาสวยสะขนาดนี้ แต่ก็น่าเสียดายที่เธอไม่เปิดเผยหน้า”
“ออโรร่า” แม้ว่าโหมวยู่จะไม่ได้อยู่ข้างโม่โม่ แต่เมื่อเห็นออโรร่าหยอกล้อโม่โม่แบบนี้ ก็ยังรู้สึกไม่เห็นด้วย “ผมรู้สึกขอบคุณมากที่คุณออกมือช่วยผม แต่นี่มันเรื่องระหว่างเราสองคน โปรดอย่าเข้ามาแทรกแซงเลยครับ”
ออโรร่าได้ยินสิ่งที่โหมวยู่พูดแล้ว ก็ยักไหล่อย่างโกรธเคือง จากนั้นก็ทำท่าทีอย่างรู้สึกเสียใจมาก “โอเคค่ะ เอางั้นก็ได้”
เธอเขย่ามือถือในมือให้โมโม่ ด้วยใบหน้าที่ประสบความสำเร็จ “พวกคุณก็คุยกันไปก่อนเถอะ ถ้าเคลียร์กันจบแล้ว อย่าลืมมาขอบคุณฉันก็แล้วกัน”
ออโรร่าส่งสายตาหวานให้โหมวยู่ เธอบิดเอวแล้วออกจากห้องโหมวยู่ไป
ในห้องยังคงเหลือไว้แค่ความเงียบ และมีเพียงไฟแช็กในมือของโหมวยู่เท่านั้นที่ส่งเสียงดังเอี๊ยดเป็นครั้งคราว
“นอกจากวางยาในไวน์แล้ว เธอยังทำอะไรอีกบ้าง?” โหมวยู่ไม่แม้แต่จะมองเธอเลย
โม่โม่สวมเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ และผูกเชือกอย่างแรง ราวกับว่าผิวที่เปลือยโล่งออกมาข้างนอกของตัวเองนั้นมันน่าอับอาย
ลมหายใจของโหมวยู่คงที่ เขาหลับตาลง แต่สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าเขากลับเป็นสิ่งที่ชางหลิงได้พูดไปในที่เกิดเหตุ
แท้จริงแล้ว เขาเชื่อทุกคำที่เธอได้พูดออกไป เธอปรารถนาอิสรภาพ และเกลียดการถูกบีบบังคับ และถูกควบคุมซึ่งเขาทั้งหมดเขาก็รู้ และเขาก็รู้ดีด้วยว่าการอยู่กับเขาจะนำแต่เคราะห์ร้ายมาให้เธอ แต่ว่า ลางสังหรณ์ของเขาบอกกับเขาว่า เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แม้ว่าโดยปกติแล้วชางหลิงจะเป็นคนหัวแข็งบ้าง แต่ปัญหาความถูกต้องและความไม่ถูกต้องตรงหน้าเธอก็ชัดเจนดี และพวกเขาก็เคยจดทะเบียนสมรสมาแล้ว ดังนั้นแม้ว่าเธอจะปฏิเสธการขอแต่งงาน มันก็จะไม่ส่งผลกระทบใดๆ ต่อความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา
นอกจาก…จะยั่วให้เขาโกรธ
ทำไมเธอต้องยั่วให้เขาโกรธต่อหน้าผู้คนมากมายในเวลานั้นด้วยล่ะ? โหมวยู่ไม่เข้าใจเหตุผลนี้เลย แต่ทันทีที่เห็นโม่โม่ เขาก็เข้าใจได้ในทันที
“เธอทำอะไรกับชางหลิง?” โหมวยู่ถามอย่างตรงไปตรงมา
โม่โม่ขยับตัวเล็กน้อย และเห็นการเยาะเย้ยที่มากมายบนสีหน้าของโหมวยู่
“ฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้ แล้วฉันจะไปทำอะไรกับชางหลิงได้ล่ะ? คุณควรถามว่าตอนนี้โหมวฉี่ทำอะไรกับชางหลิงดีกว่าไหม อย่างไรเสีย เขาก็แค่พิการขาทั้งสองข้าง ไม่ใช่ว่าจะไม่สามารถไร้มนุษยธรรมได้”
โหมวยู่ค่อยๆ หรี่ตาลง
“ทำไมโหมวฉี่ถึงมาปรากฏตัวที่เกิดเหตุได้ล่ะ?” ตอนที่เขากำลังเตรียมงานหมั้นทำไมถึงไม่ทำให้รู้กันไปทั่วล่ะ ยิ่งไปกว่านั้น โหมวฉี่ไม่เคยเป็นคนที่ชอบร่วมสนุกเลย แม้ว่ารู้ว่าเขาจะทำอะไร ก็คงจะไม่รออยู่ที่นั่นด้วยความร้อนใจเพียงเพื่อตั้งใจพา ชางหลิงไป
“แล้วเรื่องของพวกเธอสองพี่น้อง มันเกี่ยวอะไรกับฉันนั้น ก็ควรไปถามเขานะ” โม่โม่เดินเข้ามาช้าๆ แล้วนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามอย่างห่อเหี่ยว
“ถ้าตอนนี้คุณบอกผมตรงๆ บางทีผมอาจจะให้ทางถอยคุณนะ” โหมวยู่ยื่นมือออกมา และรินไวน์ให้ตัวเองแก้วหนึ่ง
เมื่อรู้ว่าไม่มีการวางยาในไวน์แล้ว ผมรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษเลยเมื่อดื่มมัน
“คุณคิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ? แม้ว่าฉันจะบอกคุณ คุณก็จะไม่ปล่อยฉันหรอก ทิ้งแต้มต่อสักหน่อยไว้ในมือตัวเองมันจะไม่ดีกว่าเหรอ” สายตาโม่โม่แข็งกร้าว
การเคลื่อนไหวบนมือของโหมวยู่หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง
แล้วเธอไปทำอะไรลงไปกันแน่?
“โหมวยู่ ในเมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว มันจะไม่มีที่ว่างระหว่างเราอีกแล้ว” โม่โม่ชัดเจนอยู่ในใจ และการที่โหมวยู่จะทำลายตระกูลโม่ ก็ไม่ใช่แค่วันสองวันเท่านั้น หากไม่ใช่เพราะครั้งที่แล้วที่โหมวเจิ้งถิงเข้ามาแทรกแซงล่ะก็ เขาก็คงทำได้มันสำเร็จแล้ว แต่ครั้งนี้…
ที่โหมวเจิ้งถิงสามารถพูดได้ว่าจะให้เธอและชางหลิงอยู่เคียงข้างโหมวยู่ได้นั้น ก็แสดงว่าเขาได้แสดงเจตนาดีกับโหมวยู่จริงๆแล้ว และเขาก็ไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกแข็งทื่อจนเกินไป เพราะถ้าท่าทีของโหมวยู่ดีขึ้นบ้าง เขาอาจจะเกลี้ยกล่อมให้ตาเฒ่าจัดการกับตระกูลโหมวได้ และทั้งเธอและพ่อของเธอก็จะไม่สามารถถอยออกไปอย่างปลอดภัยด้วยน้ำมือของนายท่านใหญ่ได้
“ฉันทำมามากมายขนาดนี้แล้วคุณก็ยังไม่ชอบฉัน งั้นฉันจะไม่บังคับคุณอีกต่อไปแล้ว ขอแค่คุณไม่ลงมือโจมตีตระกูลโม่ ต่อไป เมื่อฉันกลับประเทศ ฉันจะเป็นฝ่ายคุยกับนายท่านใหญ่ ให้ยกเลิกการหมั้น คุณว่ายังไงบ้างล่ะ?”
โม่โม่รู้ว่าสิ่งที่โหมวยู่ต้องการมากที่สุดคืออะไร ไม่ใช่ว่าเขาแค่ต้องการยกเลิกการหมั้นและแต่งงานกับชางหลิงอย่างจริงใจและชอบธรรม?
โหมวยู่เลิกคิ้ว
โม่โม่จะเป็นฝ่ายให้ยกเลิกการหมั้นงั้นเหรอ? มันช่างเป็นเรื่องที่หายากจริงๆ
“อืม ก็น่าสนใจดีนะ” โหมวยู่เขย่าแก้วไวน์ในมือ
มุมปากโม่โม่ก็ยกยิ้มเช่นกัน
ยกเลิกการหมั้น…เหอะ แม้ว่าสุดท้ายเธอจะเป็นคุณนายโหมวไม่ได้ งั้นชางหลิงก็อย่าแม้แต่จะคิดเลย
ถ้าการตายของหยูเฉินคนเดียวยังไม่พอที่จะสร้างความบาดหมางใจระหว่างพวกเขา งั้นก็เพิ่มอีกชีวิตก็แล้วกัน