ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 262 โหมวเจิ้งถิงมาแล้ว

ชางหลิงกลับขึ้นรถนั่งข้างคนขับ ใส่แว่นกันแดดไว้บนหน้า ถอนหายใจอย่างแรง
ปากไวดีใจแค่ชั่วครู่ จบเรื่องแล้วน้ำตาไหล ซื้อหนังสือของซูเสี่ยวเฉิงหนึ่งเล่ม เธอต้องกลับสู่ก่อนปลดปล่อยแล้ว
ดีที่ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นประธานในนามของบริษัท ชางซื่อจื้อเย่ จำกัด เงินปันผลที่ได้ทุกเดือนก็ใช้ได้ ไม่ถึงขั้นอดตาย
“ทำแบบนี้ มันคุ้มไหม?” ป๋ายจื๋อ สตาร์ทรถ เสียงรถสปอร์ตขับเคลื่อนด้วยเสียงต่ำคำราม ออกรถในสวนที่เงียบสงบ
“คุณยังไม่บอกเธอ หากเธอไม่รู้ความจริง ก็ไม่รู้จักขอบคุณเธอ”
“สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่คำขอบคุณจากเธอ” ชางหลิงตอบ
ซูเสี่ยวเฉิงพูดถูก หลายปีมานี้ เธอผูกมัดเธอไว้ข้างกายนานขนาดนี้ ถึงเวลาแล้วที่เธอต้องออกไปค้นหาสิ่งที่เธอต้องการ ในเมื่อนี่คือความฝันของเธอ เป็นเพื่อนกัน ก็ต้องสนับสนุนเต็มที่
“กลับเถอะ” ชางหลิงรัดเข็มขัด
อากาศกำลังดี แสงแดดฤดูใบไม้ผลิสาดส่องบนหน้าจากกระจกเข้ามา ชางหลิงสัมผัสความอบอุ่นนี้ตลอดทาง จัดการเรื่องใหญ่สำเร็จ ดูเหมือนอารมณ์ก็ดีตามไปด้วย
ใกล้ถึงเขตคฤหาสน์ ชางหลิงยังลงจากรถ ลงไปซื้อสตรอว์เบอร์รีตะกร้าหนึ่งโดยเฉพาะ และเมื่อเธอผลักประตูคฤหาสน์ออกด้วยความดีใจนั้น คนที่นั่งอยู่บนโซฟา ทำให้เธอรู้สึกตกใจ
โหมวเจิ้งถิงมือข้างหนึ่งวางบนหัวเข่า อีกข้างหนึ่งจับไม้เท้าไว้ ในทีวีกำลังออกอากาศละครดังการต่อต้านญี่ปุ่น โจวฝูยืนอยู่ข้างเขา ตอนที่เห็นเธอ ก็ทำเสียงไอเบาๆ
โหมวเจิ้งถิงมาได้ยังไง…….ในใจชางหลิงคิดไม่ออก รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
“ท่านประธาน” ชางหลิงยื่นตะกร้าสตรอว์เบอร์รีให้ป๋ายจื๋อ ตัวเองเดินเข้าไป ทำความเคารพต่อโหมวเจิ้งถิง “ท่านมาได้ยังไงคะ?”
มาได้กะทันหันเกินไปแล้ว เธอไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย
ชางหลิงมองไปรอบด้าน ดูแล้ว โหมวยู่ยังไม่ได้กลับมา
เพราะฉะนั้น เธอต้องเผชิญหน้าตัวคนเดียวเหรอ?
โหมวเจิ้งถิงทำเสียงเย็นชาจากจมูก เขามองชางหลิงด้วยสายตาดูถูก แล้วมองไปข้างหลังเธอ แน่ใจแล้วว่าไม่เห็นร่างของโหมวยู่ สีหน้ายิ่งไม่ดี “โหมวยู่ไม่ได้กลับมาพร้อมเธอ?”
“เขามีธุระออกไปแล้วค่ะ” ชางหลินตอบ
โหมวเจิ้นถิงเหล่ตามองป๋ายจื๋อ ความเกลียดชังในตัวชางหลิงยิ่งเพิ่มขึ้น “เขามีธุระออกไป เพราะฉะนั้นเธอก็อยู่กับผู้ชายคนอื่นได้?”
ช่างใจกล้าจริงๆ ยังกล้าพากลับบ้านแบบนี้?
อะไร? หัวของชางหลิงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“ท่านประธาน ท่านเข้าใจผิดแล้ว” ชางหลิงอธิบาย “ป๋ายจื๋อเป็นเพื่อนของหนู โหมวยู่ก็รู้ค่ะ”
โหมวยู่ถิงไม่ได้มีความสนใจในฐานะของป๋ายจื๋อแม้แต่น้อย มัวแต่โมโห “ไม่ต้องอธิบาย คนอย่างเธอ ฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะมีดีอะไร”​
ชางหลิงรู้ว่าโหมวเจิ้งถิงมีอคติ และก็รู้ดีว่าอคตินี้มันไม่ได้ทำให้ขายไปในระยะเวลาสั้นๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก
“ท่านหาโหมวยู่มีเรื่องอะไรไหมคะ? หนูโทรหาเขาดีกว่า” เธอไม่รู้จริงว่าควรจะสื่อสารกับคนแก่ดื้อรั้นคนนี้ยังไง หากพูดผิดแค่คำเดียวก็ได้ทะเลาะกันอีก รอโหมวยู่กลับมา ไม่ใช่เสียเมียไปก็ต้องเสียพ่อไป
“ไม่มีเรื่องอะไรก็มาไม่ได้เหรอ?” โหมวเจิ้นถิงมองเธออย่างอึดอัด “วันตรุษจีนทั้งปี ไม่กลับบ้านก็แล้วไป แม้จะทักทายก็ไม่ไป ฉันยังมีชีวิตอยู่นะ พวกเธอเห็นฉันตายไปแล้วเหรอ?”
ชางหลิงเบิกตากว้าง
ใช่แล้ว
วันนี้เป็นวันไหว้
ก่อนหน้านี้เธออยากเตือนโหมวยู่ว่ายังไงก็ต้องกลับบ้านตระกูลโหมวสักครั้ง ปรากฏว่าถูกจี้เหยากวงก่อกวนแบบนี้ ก็ทำให้ลืมเรื่องนี้ไปหมดเลย
“ขอโทษด้วยค่ะท่านประธาน” ชางหลิงตอบสนองได้ทัน จึงอยากเข้าไปเทน้ำชาให้โหมวเจิ้นถิง แต่พอวางน้ำชาลงบนโต๊ะ ถึงเห็นว่าบนโต๊ะมีแก้วน้ำชาที่เหมือนกันวางอยู่แล้วหนึ่งแก้ว
“คุณลุง ผลไม้ล้างเรียบร้อยแล้ว……” จี้เหยากวงเดินออกมาจากห้องครัวอย่างยิ้มแย้ม เห็นร่างของชางหลิงแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
“ชาง……พี่สะใภ้” จี้เหยากวงยกถาดผลไม้เดินออกมาอย่างช้าๆ วางบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง “กลับมาแล้วเหรอ”
“คุณลุงมาแล้ว ฉันเห็นว่าไม่มีคนอยู่บ้าน ก็เลยให้ท่านเข้ามานั่ง พี่คงไม่โกรธหรอกนะ”
น้ำเสียงแบบนี้ ทำให้ชางหลิงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนแม่มดที่ดุร้าย
“ทำไม? ฉันเข้ามานั่งไม่ได้หรือไง?” โหมวเจิ้นถิงดูทัศนคติที่จี้เหยากวงมีต่อชางหลิง
เด็กผู้หญิงที่รู้มารยาทดี พอเห็นชางหลิงก็เหมือนหนูเห็นแมว
แต่ว่า ความโหดร้ายของชางหลิงเขาก็เคยเห็นมาแล้ว ยโสโอหังไม่มีใครเทียบ มิน่าคนอื่นถึงได้กลัวเธอ
“ไม่หรอกค่ะ” ชางหลิงยิ้ม แล้วมองไปที่จี้เหยากวง “เธอช่วยฉันรับรองท่านประธาน ฉันต้องขอบคุณเธอมากกว่า จะโกรธได้ยังไง”
เธอไม่ได้โกรธจริงๆ เสือตัวใหญ่แบบนี้ จี้เหยากวงอยากจะต้อนรับก็ให้เธอต้อนรับไปเลย
“งั้นก็ดี” จี้เหยากวงหัวเราะขึ้นมา นั่งลงไปอย่างเรียบร้อย หยิบพุทราขึ้นมาลูกหนึ่งยื่นให้โหมวเจิ้นถิง “คุณลุง ลองชิมดู อันนี้ลูกพุทราสดใหม่เลยค่ะ”
ท่าทางที่เคารพและน้ำเสียงอย่างสนิทสนมแบบนี้ ชางหลิงให้ตายก็ทำไม่ได้
สำหรับคนที่เคยเกือบเอาชีวิตของเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพ่อของโหมวยู่ ใจของเธอก็ยังคงกลัวอยู่
โหมวเจิ้งถิงรับเอาลูกพุทราจากมือจี้เหยากวงมา เอาเข้าปาก ถึงแม้ในปากจะไม่พูดอะไร แต่ว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธ ก็หมายความว่า ไม่ได้รังเกียจจี้เหยากวง
“ยืนทำอะไรอยู่?” โหมวเจิ้งถิงเสียงดุ พูดกับชางหลิง “นี่ก็คือวิธีรับแขกของเธอเหรอ?”
ฐานะต่ำต้อยเหมือนกัน จี้เหยากวงยังไงก็ยังมีความเจียมตัวหน่อย แต่ชางหลิงคนนี้กลับก้าวร้าวแบบนี้ ช่างขัดหูขัดตาจริงๆ
ชางหลิงขมวดคิ้ว เดินเข้าไป นั่งลงบนโซฟาข้างโหมวเจิ้งถิง
“เธอ……” โหมวเจิ้งถิงโมโหจนตัวแข็ง น้ำชาของเธอยังไม่ยกเข้ามาให้ แต่กลับนั่งลงแล้ว?
ชางหลิงมองสีหน้าของโหมวเจิ้งถิง ก็รู้สึกตะลึง
หรือว่า เธอไม่ควรนั่ง?
แต่ว่า เขาไม่ให้เธอยืน ก็แปลว่าให้เธอนั่งไม่ใช่เหรอ?