ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 102 เฉียวเฉียว ผมไม่ได้คุณ เป็นสิ่งที่ทรมารที่สุด

เธอหายใจหอบ พูดไม่ออกดวงตาของเธอพร่ามัว

ซังหลินจวินก้มศีรษะและมองไปที่เธอ – ในขณะนี้เสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิง

ไหล่ที่ขาวราวกับหิมะของเขาถูกเปิดเผยสายรัดชุดชั้นในเลื่อนลงและเผยให้เห็นผิวขาวของเธอครึ่งตัว ในขณะนี้ผิวขาวถูกปกคลุมไปด้วยสีชมพูที่เย้ายวน

ซังหลินจวินหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาคิดว่าเขาไม่เคยมีความปรารถนาอย่างแรงกับผู้หญิงคนไหนเท่ากับผู้หญิงคนนี้เลย ปรารถนาที่จะใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นปรารถนาที่จะครอบครองเธอ

ซังหลินจวินจำสิ่งที่ ซังโย่วอีพูดกับเขาในวันนั้นโดยไม่รู้ตัว

สองสามวันนี้เธอกับปู้อี้เฉินกำลังทำอะไรอยู่? นอกเหนือจากการจูบแล้วมีอะไรอีกไหม?

“ เฉียวเฉียวบอกผมสิคุณไปจูบกับเขาำไม? ห๊ะน้ำเสียงของซังหลินจวินอันตราย ราวกับว่าตราบใดที่เธอพูดผิดเธอก็จะกลายเป็นเหยื่อของในมือเขา “เขาทำสิ่งเหล่านี้กับคุณหรือไม่? บอกผมสิ

ดวงตาของเฉินเฉียวเต็มไปด้วยหมอกน้ำตา

หัวใจทั้งดวงของเธอยุ่งเหยิงไปหมด

เห็นได้ชัดว่าทางข้างหน้าเป็นเหวทั้งที่รู้ว่าคน ๆ นี้คือจุดจบ แต่เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แถมยังผลักดันตัวเองเข้าไปในเปลวเพลิง

“ซังหลินจวินคุณเคยทำแบบนี้กับผู้หญิงมากี่คนแล้ว?”เธอมองเขาด้วยดวงตาที่พร่ามัว“ คำพูดที่คุณหยอดทั้งหมดดูคล่องจัง …คุณไม่ใช่คนที่ไม่แตะต้องผู้หญิงเหมือนที่เค้าพูดกันตรงกันข้ามคุณกระหายผู้หญิงมาก… ”

ในมือของเขาเธอเหมือนหุ่นเชิดที่สูญเสียความสามารถในการคิด เกมแบบนี้เธอเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ทุกครั้ง

เธอไม่เต็มใจ แต่ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้

ในเกมแห่งตัณหาและความปรารถนาเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชายเลย

ซังหลินจวินหัวเราะเบา ๆ “คุณมองผมแบบนั้นหรอ”

เขาใช้ฝ่ามือใหญ่ๆของเขาควบคุมร่างกายเธอ ให้แนบชิดติดกับตัวเอง ร่างกายที่ลุกเป็นไฟทำให้เกิดชั้นเหงื่อบาง ๆ ที่ปลายจมูกของเฉินเฉียว

“ รู้สึกมั้ย? นี่คือความกระหายผู้หญิงของผม … “ซังหลินจวินเชยคางเธอขึ้นไฟในดวงตาของเขาดูเหมือนจะแผดเผาเธอ “แต่ความกระหายแบบนี้มีไว้สำหรับคุณเท่านั้น”

คำบอกรักดังกล่าวทำให้หัวใจของเธอสั่นสะท้านและเธอแทบจะอดใจไม่ไหว

ซังหลินจวินดูเหมือนจะไม่สามารถทนได้อีกต่อเส้นประสาทเกร็งถึงขีดสุด เขาจูบที่ริมฝีปากของเธอด้วยความเจ็บปวดและกระซิบว่า “เฉียวเฉียว ให้ผม … ”

ริมฝีปากอันบอบบางของ เฉินเฉียวขยับและต้องการที่จะตอบ แต่สุดท้ายก็เหลือเพียงเสียงครางที่ไม่สามารถควบคุมได้

นิ้วเรียวยาวและทรงพลังของเขาสอดเข้าไปในร่างกายเธอ

สุดท้ายมือก็หยุด

ทนไม่ไหวอีกต่อไป.

เขาอุ้มเธอขึ้น เขาไม่มีความอดทนแม้แต่น้อยที่จะเดินไปที่ห้องนอนเขาแค่ผลักเธอพิงเค้าเตอร์ในครัวและประชิดแนบตัวเธอ

มันเจ็บ

เฉินเฉียว ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดและบีบไหล่ของเขาปลายนิ้วของเธอแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อของเขา

“ คุณอย่าเกร็งสิ… ”พระเจ้า! เธอฟิตมาก

ก่อนหน้านี้ทุกครั้งเขาเล้าโลมเธออย่างใจเย็น เพื่อที่จะได้ลื่นไหล แต่เห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้ยังทำให้เธอเจ็บ

เขาไม่อยากทำให้เธอเจ็บ ซังหลินจวินไม่กล้ารีบร้อน

เขาอดกลั้นและมีเหงื่อไหลออกมาที่หน้าผากของเขา

“ ทนได้มั้ย”ซังหลินจวินเงยหน้าขึ้นและถามเบา ๆ

เฉินเฉียวค่อยๆลืมตาขึ้นท่าทางเจ็บปวดของผู้ชายตรงหน้าเธอไม่สามารถทนได้ มือลูบคิ้วของเขาเธอถามด้วยเสียงทุ้มๆ: “คุณเจ็บไหม?”

คุณว่ายังไงล่ะเขายิ้มอย่างขมขื่น“ เฉียวเฉียว นี้ต้องเป็นการทรมารที่โหดร้ายที่สุดแน่ๆ”

เฉินเฉียวกำมือแน่น“ ฉันรู้สึกทรมานมาก …ผมก็เหมือนกัน … ”

“ เจ็บแบบไหนซังหลินจวินถาม

เฉินเฉียวหายใจหอบ

เธอรู้สึกเพียงความว่างเปล่าและมันอึดอัดจนอยากจะร้องไห้

“ เจ็บมากขึ้นใช่ไหม”

อืม

“คุณรู้ไหมว่านี่หมายความว่าอย่างไร”

อะไร

เขายิ้มริมฝีปากของเขาแนบไปที่หูของเธอ “เฉียวเฉียว คุณก็ต้องการผมเหมือนกัน”

“……”หน้าของเฉินเฉียวร้อนผ่าว

แต่ในขณะนี้ …

“ปังปังปัง”

มีคนเคาะประตูดังลั่น

เสียงนั้นทำลายบรรยากาศในตอนนี้ เฉินเฉียว มีสติมากขึ้นเล็กน้อยมองไปที่ชายตรงหน้า ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินเสียงเลยและสายตาที่จับจ้องไปที่เธอก็ไม่ได้ละสายตาออกไปเลยแม้แต่ครู่เดียว

เปิดประตูทันใดนั้นเสียงของปู้อี้เฉินก็ดังขึ้นด้านนอกประตู

เฉินเฉียวตกใจ เขามาที่นี่ได้ยังไง?

คิ้วของซังหลินจวินขมวดแน่นขึ้น เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาตอนแรกร่างกายที่อ่อนปวกเปียก ตอนนี้กลับเกร็งขึ้นมาทันที

“เฉินเฉียวคุณออกมา! ผมรู้ว่าคุณอยู่ข้างใน! “เสียงของปู้อี้เฉินดังขึ้นอีกครั้งด้วยความโกรธ ราวกับเจอคนทรยศ.

ตอนนี้สถานการณ์แบบนี้เป็นการจับชู้จริงๆใช่ไหม

ความรู้สึกอับอายทำให้ เฉินเฉียวผลักซังหลินจวิน

ซังหลินจวินไม่สนใจและอุ้มเฉินเฉียวขึ้นมาเตะประตูห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียง

“คุณ……”เฉินเฉียวลุกขึ้น

ฉันทำไมซังหลินจวินคุกเข่าบนเตียงดวงตาของเขาอยู่ในระดับเดียวกับเธอ “คุณอยากไปกับเขาหรอ?”

“ ให้ฉันออกไปคุยกับเขาเถอะ”

ดูเหมือนเขาจะโมโห “วันหลัง!”

หลังจากพูดจบก็จูบเธออีกครั้ง เธอพยายามดิ้นรนและเขาประสานมือของเธอและยกขึ้นเหนือหัวของเขา

จูบที่ร้อนรนตั้งแต่ต้นคอของเธอลงมา …

เฉินเฉียวกัดริมฝีปากของเธออย่างสิ้นหวัง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญว่า “อย่าทำแบบนี้ … ”

โทรศัพท์มือถือของเฉินเฉียวดังขึ้น

มือของเธอคลำไปทั่ว คว้าโทรศัพท์ได้ก็กดรับ

อาการมึนหัวและความเจ็บปวดจากการฉีกขาดทำให้เธอไม่สามารถพยุงตัวได้

เธอแทบจะไม่สามารถยับยั้งตัวเองจากการกรีดร้องได้ แต่เมื่อเธอคิดถึงปู้อี้เฉินที่อยู่ทางนั้นสุดท้ายทำได้แค่หายใจแรงๆ

เธอเก็บซ่อนยความเจ็บปวดโดยไม่รู้ตัวและมือข้างที่ว่างเธอกำผ้าปูที่นอนใต้เป็นชั้น ๆ

ปู้อี้เฉินไม่ได้โง่

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงการหายใจ แต่เขาก็ฟังออกว่าข้างในห้องกำลังทำอะไรอยู่

“ ผมถ่ายรูปฉากที่คุณจูบซังหลินจวินและเข้าโรงแรมไว้หมดแล้ว เฉินเฉียวคุณว่าสื่อหรือ เถียนเถียนจะสนใจภาพเหล่านี้เป็นพิเศษหรือไม่? ถึงแม้ว่าผมไม่ส่งให้พวกเขา แต่ส่งให้ซังอวี้ ทายดูสิว่าซังหลินจวินจะเจ็บปวดแค่ไหน ถ้าไม่อยากให้ผมทำแบบนี้ คุณก็ออกมาเดี๋ยวนี้! “ด้วยความอดกลั้นอย่างมากเสียงของปู้อี้เฉินสั่น ทุกคำพูดนั้นหนักหน่วงราวกับโผล่ออกมาจากรอยร้าวในก้อนหิน

ดูเหมือนว่าเขาจะกลั้นไม่อยู่แล้วทันทีที่พูดเขาจบก็ขว้างโทรศัพท์เข้ากับกำแพง เสียงดัง“ปัง” ก่อนจะตัดสาย

ซังหลินจวินดึงโทรศัพท์มือถือของเฉินเฉียวออกแล้วโยนทิ้ง

“ ทำกับผมอยู่แล้วคุณยังจะมีกระจิตกระใจรับโทรศัพท์เขาอีก เฉียวเฉียว คุณจับปลาสองมือแบบนี้ สมควรโดนลงโทษ! “