ซังหลินจวินลุกขึ้นจากโซฟาและเปิดประตู
ด้านนอกพนักงานเสิร์ฟถือผ้าขนหนูและกล่าวด้วยความเคารพว่า: “ประธานซัง นี่คือผ้าขนหนูผืนใหม่สำหรับท่าน ผ่านการฆ่าเชื้อแล้ว”
ขอบใจซังหลินจวินขอบคุณเขา
บริกรพูดว่า ‘ราตรีสวัสดิ์’ และออกไป
ซางหลินจุนแช่ผ้าขนหนูในน้ำร้อนและบิดให้หมาดก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนอน
เฉินเฉียวไม่ได้นอนบนเตียง แต่นั่งบนโซฟาในขณะนี้เขากำลังเปลี่ยนช่องทีวีอย่างไร้จุดหมาย
เธอไม่หันกลับมามองเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากประตู
เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองจนกระทั่งซังหลินจวินเดินเข้ามากอดเธอด้านข้าง ท่าทางดูเหมือนกำลังถามว่าเขาจะทำอะไร
ซังหลินจวินวางเธอลงบนเตียงอย่างเงียบ ๆ มองไปที่เธอและดึงกางเกงของเธอลง เฉินเฉียว ถึงกับผงะและจับมือของเขาโดยสัญชาตญาณ
ซังหลินจวินหัวเราะเบา ๆ ด้วยความอ่อนโยนในดวงตาของเขา “ทายา คุณจะถอดเองหรือจะให้ผมถอด ”
แสงนั้นสว่างเกินไปจนมองไม่เห็นความเขินอาย
ผู้ชายคนนี้…
มันยากที่จะปฏิเสธ
เฉินเฉียวหน้าแดงเธอตัดสินใจเลือกช้อยที่สาม “ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”
“ งั้นให้ผมทำเถอะ”เขาช่วยเธอเลือก
ให้เขาทาให้ อายตายเลย!
ถึงแม้ในความเป็นจริงตัวระหว่างพวกเขาสองคนไม่มีพื้นที่สงวนต่อกันแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมรับความใกล้ชิดทั้งหมด
เฉินเฉียวปัดมือของเขาทันที เมื่อรู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ไม่สามารถห้ามผู้ชายคนนี้ได้เธอจึงต้องพูดว่า “ฉันจะทำเอง”
ซังหลินจวินไม่ได้บังคับเธอเนื่องจากเธอเลือกทางนี้เขาจึงถอนมือออกและหันไปปิดไฟในห้องให้เธอ
เมื่อความมืดเข้ามาเฉินเฉียว รู้สึกสงบและรู้สึกขอบคุณสำหรับการกระทำของสุภาพบุรุษเช่นเขา
เธอคว้าผ้านวมมาพันตัว ในพื้นห้องที่เงียบและมืดสามารถได้ยินเสียงของผ้าถูและเสียงหายใจของกันและกัน
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หยุด
มือของซังหลินจวินสอดเข้าไปในผ้าห่ม นิ้วยาวๆแตะที่ขาของเธอเฉินเฉียวตัวสั่นหายใจติดขัด หันไปชนไหล่เขาโดยไม่รู้ตัว ซังหลินจวินโอบด้านหลังศีรษะของเธอด้วยมือข้างหนึ่งกอดเธอแน่นและกระซิบ: “ผ่อนคลายก่อนประคบอุ่น ๆ จะได้หายเร็วขึ้น”
เฉินเฉียวไม่ได้หลบ แต่ตอบ “อืม” เบา ๆ บนไหล่ของเขา
กางขาเธอออกด้วยนิ้วยาวๆ
ผ้าขนหนูอุ่น ๆคลายความรู้สึกแสบร้อนได้มาก ร่างกายที่เกร็งของเฉินเฉียวก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน
ผู้ชายคนนี้มีน้ำใจและอ่อนโยนเธอจะลุ่มหลงก็โทษเธอไม่ได้เลยจริงๆ
อย่างไรก็ตามมันเป็นความผิดของเธอเอง
“ ยังเจ็บอยู่ไหม”เสียงของเขาดังขึ้นในหูเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
– ดีขึ้นมากแล้ว
“ ผมช่วยคุณทายา”ซังหลินจวินหันกลับมาและเปิดไฟ
เฉินเฉียวแทบจะนอนทับเขาแล้วห้ามมือที่ยื่นออกมา“ อย่าเปิดไฟ”
บนหน้าอกของเขาคือร่างกายที่อบอุ่นและอ่อนนุ่มของเธอ ผมนุ่มสลวยของเธอพาดลงบนใบหน้าเขา
ซังหลินจวินสูดลมหายใจลึกๆ ใช้ฝ่ามือใหญ่ๆคว้าเอวของเธอและจับมือของเธอไว้
“ ไม่เปิดไฟแล้วผมจะทายาให้คุณได้ยังไง”สองคนประสานนิ้วเข้าหากัน นิ้วยาวๆของเขามั่นคงและแข็งแรงนิ้วของเธอนุ่มราวกับไม่มีกระดูก
เฉินเฉียวนอนอยู่บนหน้าอกเขามองเขาจากบนลงล่าง ในความมืดมิดสายตาของทั้งสองคนที่หันหน้าเข้าหากันเปล่งประกายเล็กน้อย เฉินเฉียวสามารถรับรู้ความอ่อนโยนจากดวงตาที่มีเสน่ห์ของชายคนนั้นได้และน้ำเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ฉันจะทำเอง”
“ แน่ใจเหรอ”
อืม แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่อย่างน้อยฉันก็รู้สึกได้ว่าตรงไหนเจ็บ ”
โอเค ผมจะไม่บังคับคุณ “หลังจากคิดเรื่องนี้ซังหลินจวินก็หันมาที่หัวเตียงหยิบยาและสำลีให้เธอ
เฉินเฉียวซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มและให้ทายาตัวเอง
อ๊ะ.
แม้ว่ามันจะมืด แต่เสียงหายใจของเขาก็อยู่ในหูของเธอซึ่งยังทำให้เธอรู้สึกอายอยู่พอสมควร
ซังหลินจวินดูเหมือนจะรับรู้ถึงความลำบากใจของเธอ เขาถามพลางเขา”เป็นไรหรือเปล่า?”
“คุณยังหัวเราะได้!”เฉินเฉียวรู้สึกหดหู่ “ไม่ดีเลย มันเจ็บ”
แน่นอนว่าเธอพูดอย่างจริงจัง
จริงๆแล้วหลังจากประคบร้อนก็ดีขึ้นมากแล้ว
แต่พวกเขายังทำไม่เสร็จ ฉีกขาดเล็กน้อย เจ็บมันก็เจ็บแหละ แต่ว่าถ้าจะบอกว่าเจ็บจนทนไม่ได้มันก็เวอร์ไป
“ งั้นให้ผมช่วยไหม”เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น ซังหลินจวินก็หุบยิ้มแล้วถามอย่างจริงจัง
“ ฉันทาเสร็จแล้ว”เฉินเฉียวไม่ต้องการให้เขาช่วย
จริงหรอซังหลินจวินกังวล “หรือว่าแค่หลอกผม?”
“แน่นอนว่าฉันพูดจริง ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ไม่เจ็บแล้ว”เฉินเฉียวรู้สึกโล่งใจลุกจากผ้าห่มและคืนยาให้เขา “เก็บให้ฉันหน่อย”
เขาเก็บมันกลับเข้าที่เดิมและบอกเธอว่า “ทาวันละสองครั้งมันจะหายเร็วขึ้น อย่าลืมนะ
เข้าใจแล้วเฉินเฉียวคิดกับตัวเองทำไมเธอถึงออดอ้อนแบบนั้น
อยากจะขจัดความลำบากใจออกไปเลยหาหัวข้อสนทนา “คุณจะกลับลอนดอนไหม”
ซังหลินจวินพยักหน้า “ผมต้องกลับ”
“ แล้วจะไปเมื่อไหร่?”
พรุ่งนี้ การประชุมที่นั่นเลื่อนไปอีกไม่ได้แล้ว ”
เฉินเฉียวไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เธอตอบแค่ “โอ้” แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก พอนึกถึงเถียนเถียนที่โทรมา เธอก็อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด
ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าผู้ชายรอบๆตัวเธอเหมือนกับราชา และเธอก็เป็นเพียงหนึ่งในผู้หญิงหลายๆคนที่รอคอยโชคของเขา
เธอคิดว่าตัวเองตลกสิ้นดี
หลังจากได้พบกับปู้อี้เฉินแล้วก็เหมือนยืนอยู่บนแผ่นน้ำแข็ง คอยเตือนตัวเองซ้ำๆว่าต้องเคารพตัวเองมากขึ้นในความสัมพันธ์ครั้งใหม่ แต่ตอนนี้เธอจมดิ่งลงไปแล้ว
ถ้าเธอฉลาดพอเธอจะโผล่ออกมาจากหลุมนี้ในรุ่งเช้าวันพรุ่งนี้
เฉินเฉียวฝังตัวเองลึกลงไปในอ้อมแขนของชายคนนั้น มือทั้งสองโอบกอดเขาอย่างแน่น
ร่างกายของซังหลินจวินเกร็งขึ้นและเขาถอนหายใจด้วยความเจ็บปวดและทำอะไรไม่ถูก“ เฉียวเฉียวคุณชอบทรมานคนจริงๆ อยากให้ผมตายใช่มั้ย? ”
เมื่อเฉินเฉียวได้ยินเขาพูดดูเหมือนว่าเธอจะรู้: “ถ้าอย่างนั้นฉันควรอยู่ห่างจากคุณ”
ในขณะที่พูดเธอถอนมือออกจากร่างกายของเขาและก็ขยับไปใกล้ๆ
เห็นได้ชัดว่าเจตนา!
ซังหลินจวินจับนิ้วของเธอ และกัดที่ปลายนิ้วเธอ ใช้แรงจับเธอให้กลับมากอด
——————
วันรุ่งขึ้น
เฉินเฉียวตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของซังหลินจวิน
เมื่อมองไปที่แสงสว่างนอกหน้าต่างเฉินเฉียวก็มองไปที่ผู้ชายด้านข้างอีกครั้งในแวดตามีความเศร้าอยู่ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเธอก็จูบเขา
หลังจากจูบเธอต้องการที่จะจากไป
ทันใดนั้นเขาก็ตื่นขึ้นแขนของเขากระชับขึ้นและเธอก็กอดเธอไว้ทั้งตัว
“ ขโมยจูบเสร็จแล้วจะหนีหรอ?”เขายังตื่นไม่เต็มที่ น้ำเสียงอันขี้เกียจของเขามีเสน่ห์มาก
