ทันทีที่เฉินเฉียวออกจากโรงรถโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เมื่อมองไปที่หมายเลขบนหน้าจอเธอก็หยิบมันขึ้นมา
“ประธานเฉิน ได้ยินเหล่าหลิวบอกว่าซังหลินจวินเพิ่งไปหาคุณ”คนที่โทรมาคือหลูตงซิ้ง
เขาเป็นคนฉลาดจริงๆ!
หลูตงซิ้งถามอย่างกระตือรือร้น: “ประธานซังถามเรื่องประมูลหรือเปล่า?”
“ ถ้ามีความคืบหน้าฉันจะบอก ประธานหลูฉันติดธุระแค่นี้ก่อนนะคะ “เฉินเฉียวเพียงตอบและวางสาย
แม้ว่า หลูตงซิ้งจะรีบร้อน แต่เขาก็ไม่สามารถถามอะไรได้มากกว่านี้เพราะเขาต้องการความช่วยเหลือจากเฉินเฉียว
——
เฉินเฉียวกลับมาที่ บริษัท
ในช่วงบ่ายระหว่างการประชุมเธอเหม่อลอยและฟุ้งซ่านบ่อยครั้ง
เจียงฉยงฉยงสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอเลยใช้ศอกแตะเธอสองครั้ง “เฉียวเฉียว เป็นอะไรไป?” คิดอะไรอยู๋? ”
เฉินเฉียวได้สติและส่ายหัว “ไม่เป็นไร พูดถึงไหนแล้วนะ? ”
“เรื่องที่กำลังจัดเตรียมขายสินค้าใหม่ เธอมีอะไรเพิ่มเติมไหม ”
เฉินเฉียวพูด “อืม” และจ้องมองไปที่ภาพนิ่งที่กระพริบอยู่ตรงหน้าพยายามทำให้ตัวเองโฟกัสกับการทำงานให้ได้มากที่สุด
อย่างไรก็ตามหัวใจของเธอมักจะกังวลอยู่เสมอ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาตื่นหรือยัง? เป็นยังไงบ้าง ปอดติดเชื้อไหม?
ตอนเลิกงานเจียงฉยงฉยงขับรถให้ ส่วนเฉินเฉียวก็นั่งด้านหน้าข้างๆคนขับ
เจียงฉยงฉยงมองเฉินเฉียวเป็นครั้งที่สาม
เฉินเฉียวต้องนั่งตัวตรงและเตือนว่า“ ตั้งใจขับรถสิ ขับรถก็ไม่ได้เก่งแล้วยังจะมองฉันอีก ”
“ ฉันว่านะ วันนี้หลังจากที่เธอไปจิ้งหยวน เธอก็แปลกๆไป”เจียงฉยงฉยงยิ้ม “เฉียวเฉียวเธอเจอประธานซังแล้วใช่ไหม?”
“ พอดีเขาป่วยและถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไร “เฉินเฉียวมองออกไปนอกหน้าต่างและบ่นพึมพำ: “ตอนนั้นดูเหมือนจะอาการมาก”
เจียงฉยงฉยงนึกขึ้นได้“ ฉันว่าเธอรู้สึกกระสับกระส่ายตลอดทั้งวัน ง่ายๆก็ไปหาเขาที่โรงพยาบาลสิ บอกมาสิ โรงบาลไหน ”
ไม่รู้
“ งั้นเธอโทรไปถามสิ”เห็นเธอนิ่งเฉย เจียงฉยงฉยงเร่ง: “เฮ้ฉันบอกว่าให้โทรถาม! ถ้าไม่รีบถาม จะรู้ได้ยังไง ใช่ไหมล่ะ ”
เฉินเฉียวไม่ได้โทรแต่พูดว่า “ไปกินข้าวเย็นข้างนอกกันเถอะ ตอนกลางวันฉันกินไปนิดเดียวเอง ตอนนี้หิวมาก”
“……”เจียงฉยงฉยงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
เฉินเฉียวให้เธอคิดเอง ไม่ได้บังคับ
——
ที่ห้องผู้ป่วยพิเศษในโรงพยาบาล
เมื่อซังหลินจวินตื่นขึ้นมารอบเตียงก็เต็มไปด้วยผู้คน
อวี้เฟยตั้งแต่อวี้เฟย, หมอหลิน, เฒ่าแก่ซังและคุณหญิง ไปจนถึง หวังอี๋จวินแม่ของซังอวี้, เถียนเฟิงเสียง, เถียนเถียน ฯลฯ พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นั่น
ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้ว หลินจุนตื่นแล้ว! “หวังอี๋จวินเป็นคนแรกที่พูด
เมื่อเธอพูด คุณนายก็รีบเข้ามาดู
“ ลูกโอเคมั้ย? แม่ตกใจแทบแย่ “คุณนายร้องไห้ “โตขนาดนี้แล้วทำไมถึงทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้”
แม่ ผมสบายดีซังหลินจวินยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง เถียนเถียนเดินมาวางหมอนที่หลังของเขาและพูดเบา ๆ : “ทุกคนเป็นห่วงคุณพวกเขาอยู่ที่นี่นานแล้ว”
ซังหลินจวินชำเลืองมองเธอจากนั้นมองไปรอบ ๆ และเพียงกระซิบ: “ขอบคุณ”
พวกเขาสองคนเรียบๆง่ายๆ ไม่ได้มีอารมณ์ความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ
“ เหล่าหลินบอกว่าคุณต้องอยู่โรงพยาบาลอีกสองสามวัน นอนพักที่นี้ก่อนนะ อย่าเพิ่งไปบริษัท ”
ซังหลินจวินพยักหน้าตอบรับ “โอเค”
“ สัญญานะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก!”คุณหญิงหันหน้าไปมองอวี้เฟย “เสี่ยวอวี้ฉันฝากดูแลด้วยนะ ถ้าเกิดเขาไปทำงานที่บริษัทไม่ยอมพักผ่อน แล้วเกิดเรื่องอะไรอีก ฉันจะโทษคุณ ”
“ ลูกคุณอายุสามสิบแล้วนะ ไม่ต้องกังวลถึงขนาดนั้นหรอก”เฒ่าแก่ซังพึมพำข้างๆ
คุณหญฺิงตะคอก“ ถีงจะอายุสามสิบแต่ก็ยังเป็นลูกชายฉัน คุณเป็นพ่อมาตั้งหลายปีได้แต่ชี้นิ้วสั่งแบบนั้น ก็ไม่กังวลสิ”
“ใช่ผมเอาแต่ชี้นิ้วสั่ง ก็เพราะหวังดี”ชายชราฮึดฮัด
“ ผมไม่ได้คาดหวังให้คุณทำร้ายจิตใจลูก คุณเอาแต่คิดถึงเมียที่บ้าน วันนี้ฉันแปลกใจมากที่ออกจากบ้านมาได้ ”
ใบหน้าของชายชราเริ่มบึ้งตึงขึ้น“ พูดก็พูดเรื่องของเราสิ จะไปลากคนอื่นมาเกี่ยวทำไม? ”
“พอฉันพูดถึงเธอ คุณก็เป็นเดือดเป็นร้อน ฉันขึ้เกียจพูดจริงๆ”คุณหญิงหน้าตึงหันหน้าทางชายชรา แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ใบหน้าของเขาก็มี แต่ความเศร้าโศก
ชายชรามองไปที่ร่างนั้นและเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ซังหลินจวินห้ามไว้ก่อน “เอาล่ะๆ ที่นี่คือโรงพยาบาล ผมคือคนป่วย พวกคุณทะเลาะกันแบบนี้ผมปวดหัว ”
“ ใช่ หยุดพูดได้แล้ว”หวังอี๋จวินเสริม มองไปด้านข้างกวาดตามองเถียนเฟิงเสียงและ เถียนเถียนพื่อไม่ให้คนนอกเห็นภาพไม่ดี
ชายชรากุมมือไว้ข้างหลังเขาด้วยมือข้างเดียวและไม่พูดอะไร
มีเสียงดังในห้องเป็นเวลานานก่อนที่จะสงบลงในที่สุด ——เถียนเถียนอยากจะอยู่ แต่ซังหลินจวินบอกเพียงว่าเขาเหนื่อยเขาต้องพักผ่อนเถียนเถียนจึงทำได้เพียงจากไป
อวี้เฟยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้อง
“ดื่มน้ำก่อนครับท่าน.”อวี้เฟยรินน้ำให้เขา
ซังหลินจวินดื่มและถามว่า “เธออยู่ที่ไหน”
ใคร?”อวี้เฟยไม่เข้าใจในครั้งเดียว
ซังหลินจวินไม่ตอบเช่นกันเพียงแค่มองไปที่เขา อวี้เฟยเข้าใจทันที“ คุณหมายถึงคุณเฉิน? คุณเฉินแค่มาส่งคุณที่รถ แต่ไม่ได้ตามไปที่โรงพยาบาล ”
ซังหลินจวินเม้มปากแน่นและเขาก็พูดไม่ออกเป็นเวลานาน
อวี้เฟยเห็นว่าเขาอารมณ์เสียและเสริมว่า:“ คุณเฉินเป็นห่วงคุณมาก แต่เธอไม่อยากทำให้คุณเดือดร้อน”
หรอ?คำตอบด้วยความเย็นชา
ซังหลินจวินวางแก้วน้ำลงอีกครั้งการสีหน้าเรียบเฉย
ดูเหมือนว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้จะใส่ใจตัวเองมากกว่าที่คิด!
……………………
ทางด้านนี้ เฉินเฉียว และ เจียงฉยงฉยงกลับบ้านหลังจากทานอาหารเย็นข้างนอก
เฉินเฉียวหลังจากอาบน้ำเฉินเฉียว ก็นอนลงบนเตียงและพบว่าเวลาตอนนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเธอก็หยิบโทรศัพท์จากข้างเตียงและเปิดวีแชท
แตะไปที่รูปของ”โย่วอี” และส่งข้อความ
—— โย่วอีหลับหรือยัง?
เธอรอนาทีนึงก็ไม่มีการตอบกลับ
รู้สึกทรมาน
ลุกขึ้นจากเตียงหยิบเอกสารและตรวจดู อย่างไรก็ตามจิตใจของเธอตกอยู่กับโทรศัพท์เป็นครั้งคราว
เป็นไปได้ไหมว่าเด็กน้อยไม่เข้าใจข้อความที่เธอส่งไป?
เฉินเฉียวคิดว่าเธอควรเปลี่ยนเป็นข้อความเสียงและส่งต่อไปหรือไม่
เพิ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรศัพท์ก็สั่น
เธอกำลังยุ่ง.
—— ผมยังไม่นอน! พี่เฉียวคิดถึงผมแล้วหรอ?
