ซังอวี้ไม่ทันได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเธอและตอบกลับว่า “เฉินเฉียว”
ใบหน้าของเฉียวอวี้หมิ่นซีดลงและมือของเธอบนโต๊ะก็กำแน่น “คำว่า “เฉินเฉียว” เป็นเหมือนลวดที่ดึงเส้นประสาทของเธอทำให้เธอปวดหัว
มันกลายเป็นเฉินเฉียว
โลกจะเล็กขนาดนี้ได้ยังไง?
หวังอี๋จวินเห็นว่าสีหน้าของเธอผิดปกติและถามอย่างสงสัย: “พี่สะใภ้คุณโอเคไหม”
เฉียวอวี้หมิ่นได้สติและส่ายหัว: “ฉันโอเค”
หวังอี๋จวินจับมือเธอ “มือของคุณเย็นมาก”
เฉียวอวี้หมิ่นเอามือทาบหน้าอก “ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ”
เฉียวอวี้หมิ่นมองไปที่สามีของเธอ: “ฉันไม่สบายจะขึ้นไปชั้นบนไปกินยาซักสองเม็ดคุณกินต่อเถอะไม่ต้องรอฉัน
ผู้เฒ่าซังยังคงโกรธ แต่ตอนนี้เมื่อเห็นภรรยาของเขาไม่สบายความโกรธของเขาก็หายไปครึ่งหนึ่ง เขาหันหน้าไปมองเฉียวอวี้หมิ่นที่ชั้นบน
——
อีกด้าน
ครอบครัวเฉินกำลังเตรียมทานอาหารเย็น
เฉินอินมอบเน็คไทที่เธอซื้อให้เฉินอัน และเฉินอันก็มีความสุขมาก
ในอีกด้านหนึ่งเฉินเฉียวเหม่อลอยเวลากินข้าวเธอตักข้าวขึ้นมาด้วยตะเกียบเท่านั้นโดยแต่ละคำกลืนไม่ลง
พี่ พี่
“ห้ะ?”เมื่อเฉินอินเรียกเป็นครั้งที่สาม เฉินเฉียวก็กลับมามีสติและเงยหน้าขึ้น
เฉินอิน มองเธอแปลก ๆ “ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับพี่? ฉันเรียกพี่ตั้งหลายครั้งแต่พี่ไม่สนใจฉัน ”
เฉินเฉียวเม้มริมฝีปากของเธอ แต่ไม่ตอบกลับ
แม่เลี้ยงลู่ลี่ลี่มองไปที่เฉินเฉียวอย่างไม่แน่ใจและถามว่า “เฉินเฉียว มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า? ฉันคิดว่าเหม่อลอยตั้งแต่กลับมาแล้ว ”
เฉินเฉียวไม่พูด แต่ส่ายหัว
ลู่ลี่ลี่ยังคงถามต่อไป: “มีแฟนแล้วใช่ไหม?”
เฉินเฉียวกำตะเกียบแน่นและร่างนั้นก็แวบเข้ามาในความคิดของเขา แต่ในไม่ช้าใบหน้าของเถียนเถียนก็ปรากฏขึ้นและร่างหนุ่มหล่อคนนั้นแตกเป็นชิ้น ๆ อย่างง่ายดาย
เฉินเฉียวรู้สึกถึงความเศร้าโศกที่ไม่อาจบรรยายได้ในใจ
ไม่มีค่ะ ยังโสด. ”
หลังจากฟังลู่ลี่ลี่เหลือบมองเฉินอันสามีของเธอก่อนจะพูดว่า: “เฉียวเฉียว อย่าหาว่าฉันยุ่งเลยนะ เธอหน่ะ ฐานะก็ดี หน้าตาก็สวย คนที่อยากแต่งงานกับตระกูลเฉินมีตั้งเยอะ ฉันคุยกับพ่อเธอแล้ว ถ้าเธอว่างล่ะก็ สัปดาห์นี้ … ”
“ เรื่องความรัก ฉันจัดการเองได้ค่ะ”ก่อนที่ลู่ลี่ลี่จะพูดจบเฉินเฉียวก็ขัดจังหวะแล้ว
เธอวางตะเกียบลง “พ่อคะ หนูก็มีของขวัญมาให้นะคะ เดี๋ยวขอไปหยิบก่อน”
ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น เฉินอิน ก็ลุกขึ้นยืน“ เฮ้ ฉันจะไปหยิบให้! ฉันอยากดูว่าปีนี้พี่ซื้อเสื้อผ้ามาให้อีกแล้วใช่ไหม ”
เฉินเฉียวตอนแรกจะให้เฉินอินไปดู แต่พอคิดแล้วก็ห้ามไว้: “เฉินอิน ฉันไปหยิบเองดีกว่า!”
แต่นี่มันสายเกินไป
เฉินอินไม่เพียง แต่นำถุงช้อปปิ้งมาด้วยความกระตือรือร้น แต่ยังเปิดถุงช้อปปิ้งอีกด้วย
มีเสื้อสองตัวอยู่ข้างในทำให้เฉินอินงง เปล่งเสียง”เฮ้” และหยิบเสื้อทั้งสองตัวออกมา
ราวกับว่าเธอได้ค้นพบความลับที่สำคัญบางอย่างเธอมองไปที่เฉินเฉียวอย่างตื่นเต้นและซุบซิบว่า “พี่ไม่ซื่อสัตย์!”
ลู่ลี่ลี่ยังรู้สึกแปลก ๆ : “ทำไมซื้อเสื้อให้พ่อตั้งสองตัว?”
เฉินอินพูด: “แม่คะ ซื้อให้พ่อสองตัวซะที่ไหนล่ะ? ดูสิ ขนาดยังไม่ใช่ของพ่อ อีกทั้งแบบเสื้อยังเป็นแบบที่หนุ่มๆใส่อีกด้วย ”
เฉินเฉียวเดินไปพับตัวหนึ่งในนั้นใส่กลับเข้าไปในถุงช้อปปิ้งอย่างเงียบ ๆ
ในที่สุดลู่ลี่ลี่ก็ถามต่อ “เฉียวเฉียว ตกลงว่ามีแฟนใช่ไหม? เสื้อตัวนี้ซื้อนี้ให้แฟนล่ะมั้ง! ไม่น่าละถึงไม่ชอบให้พูดถึงเรื่องนัดเดท! ”
