ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 131 สิ่งล่อใจที่ร้ายแรง

ลู่ลี่ลี่ตะลึงเมื่อเธอได้ยินคำพูดของคุณนายเถียน จากนั้นก็ยิ้มกลับไปแล้วพูดว่า “แม้ว่า เฉินเฉียวจะเป็นลูกสาวของเฉิน แต่เด็กคนนี้ก็มีความคิดเป็นของตัวเองตั้งแต่เขายังเด็ก เธอไม่ได้เห็นแม่อยู่ในสายตาเลย”

ลู่ลี่ลี่เหลือบมองคุณนายเถียนแล้วพูดต่อว่า: “ตอนนั้นให้เธอแต่งงานกับปู้อี้เฉินก็เพราะเธออยู่กับผู้ชายที่ไม่รู้จัก ผู้อาวุโสเฉินของฉันเลยทนไม่ไหวถึงได้จัดพิธีแต่งงานให้เธอแล้วให้หย่าสัพัก แถมยังทําร้ายเธออีก เด็กคนนั้นของอี้เฉินประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้ผู้ชายอย่างอี้เฉินที่ยอมเสียสละชีวิตเพื่อผู้หญิงก็ไม่มีแล้ว คิดว่าแม้แต่คนที่ใจแข็งก็ควรจะหวั่นไหว แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะหย่าโดยไม่คิดสักนิด แต่เราไม่คาดคิดว่าคนที่เธอปีนขึ้นไปคือซังหลินจวิน”

เสียงของลู่ลี่ลี่เหมือนกับจะร้องไห้และยิ่งทำให้เฉินเฉียวเปียนไม่เชื่อ

“คิดไม่ถึงว่าผู้อํานวยการเฉินผู้มีชื่อเสียงจะเป็นคนแบบนี้”คุณนายเถียนเหลือบมองไปที่ลู่ลี่ลี่อย่างอารมณ์เสีย

ผู้หญิงคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมมากลูกสาวของเธอจสู้กับเธอได้อย่างไร

“ครั้งนี้ฉันมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณนายเถียน ยังไงซะประธานซางก็หมั้นกับลูกสาวคุณนายไปแล้ว ฉันกลัวว่าเฉียวเฉียวจะเอาแต่แต่ตัวเกินไป สุดท้ายก็ทําให้ตัวเองบาดเจ็บ ถึงแม้เธอจะไม่ได้คิดว่าฉันเป็นแม่ แต่ฉันก็ถือว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆ มาตลอด”ลู่ลี่ลี่พูดอย่างตื่นเต้นและจับมือคุณนายเทียนอย่างเป็นธรรมชาติ

“ คุณเฉิน ต้องการให้ฉันช่วยอย่างไร? ลูกเลี้ยงคุณอยากได้ลูกเขยของฉัน หรือว่าฉันต้องให้ลูกสาวของฉันถอนหมั้น และให้ลูกเขยยอมให้เธอน่ะหรอ? ”คุณนายเถียนดึงมือของลู่ลี่ลี่ออกมาอย่างรังเกียจ ผู้หญิงคนนี้ช่างมีกลวิธีบางอย่างจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเถียนเถียนเป็นลูกสาวของเธอเอง เธอก็จะรู้สึกสะเทือนใจด้วยการแสดงที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ

“คุณนายเถียนเข้าใจฉันผิดจริงๆ แม้ว่าฉันจะรู้สึกเสียใจกับเฉียวเฉียว แต่ฉันก็ไม่สามารถทำลายการแต่งงานของคนอื่นแบบนี้ได้ ฉันแค่อยากให้คุณนายช่วยกดดันให้ประธานซางปล่อยลูกสาวฉันไป อย่างไรเสียหากประธานซางไม่เต็มใจ ต่อให้เฉียวเฉียวจะกล้าเพียงใดก็จะไม่อยู่เคียงข้างประธานซางได้ง่ายๆ”ลู่ลี่ลี่มองไปที่คุณนายเถียนและไม่มีใครสังเกตเห็นประกายในดวงตาของเธอ

เมื่อเห็นว่าคุณนายเถ๊ยนรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยลู่ลี่ลี่ก็ยิ่งเล่นหนักขึ้นไปอีก

“คุณนายไม่รู้หรอก ว่าหลายวันมานี้ผู้อาวุโสเฉินของฉันกลัดกลุ้มจนไม่เป็นอันกินอันนอนแล้ว พอเห็นเขาดูแก่ชราขึ้นมาฉันก็รู้สึกปวดใจจริงๆ ดังนั้นจึงหน้าด้านมาขอความช่วยเหลือ”ลู่ลี่ลี่พูดพลางลูบน้ำตาปลอมๆของเธอ

“ต่อให้ไม่ได้เพื่อเธอ เพื่อความสุขของลูกสาวฉัน ฉันก็จะไม่ปล่อยเฉินเฉียวไปแน่นอน แต่ถ้าลูกสาวเธอหมกมุ่นอยู่กับความไม่เข้าใจนัก อย่างนั้นก็อย่าหาว่าลูกฉันไม่ไว้หน้าละกัน คุณนายเฉินในเมื่อพูดชัดเจนแล้ว ก็เชิญไปเถอะ ต่อไปถ้ามาอยู่ที่นี่อีกก็ควรคิดให้รอบคอบว่าทรัพย์สินของสามีเธอจะเพียงพอให้เธอใช้ไปสักสองสามวัน”หลังจากที่คุณนายเทียนพูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืนและออกจากตำแหน่งที่เธอเพิ่งนั่งไปทันที

เหอะเหอะ ช่างเป็นสายตาที่หยิ่งผยองจริงๆ มารดาเช่นนี้จะสอนบุตรสาวแบบใดได้ ไม่แปลกใจเลยที่ซังหลินจวินไม่ชอบเธอ อยากจะชอบนางแพศยาน้อยเฉินเฉียว

ถึงแม้ตัวเธอเองจะไม่ชอบเฉินเฉียว แต่ก็ต้องยอมรับว่าเฉินเฉียวมีใบหน้าที่ทําให้คนบ้าคลั่งจริงๆ บวกกับความเปราะบางที่เธอแสดงออกไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจยิ่งทําให้ผู้ชายอยากปกป้องมากขึ้น

ถึงแม้จะไม่ค่อยมีความสุขแต่เป้าหมายของเธอกลับสําเร็จ ลู่ลี่ลี่ลุกขึ้นเตรียมจะจากไปอย่างพอใจก่อนออกไปก็ยังไม่ลืมใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่ไม่มีวันหมด

“ร้านสวยของคุณนายเถียนคุณภาพการบริการและผลลัพธ์ไม่เลวเลย”ลู่ลี่ลี่มองร้านเสริมสวยตรงหน้าอย่างขมขื่น ผู้หญิงบ้าๆถึงกับหัวเราะเยาะเธอ ต่อให้เธอมีช่างเสริมสวยชั้นยอดแบบนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร สามีของเธอก็ยังคงหาเด็กสาวอยู่ข้างนอกอยู่ดีไม่ใช่หรอ?

“แม่….”หลายวันมานี้เฉินอินไม่ค่อยได้เจอแม่ของตัวเอง เวลาถามเธอ เธอมักจะบอกว่าตนเองกําลังยุ่งอยู่กับเรื่องอะไรบางอย่าง เฉินอินไม่รู้จริงๆ ว่าแม่กําลังยุ่งอยู่มาครึ่งชีวิต แม่แทบจะใช้เงินของพ่อมาตลอด แล้วเธอจะมีเรื่องอะไรต้องยุ่งอีก

“อินอิน” วันนี้ลู่ลี่ลี่อารมณ์ดีจริงๆ เธอมองลูกสาวตัวเองอย่างมีความสุข

“นี่คือบัตรเสริมความงามที่แม่ทําให้ เธอมีเวลาก็ไปดูแลรักษาตัวเองให้ดี แม้ว่ามันจะไม่ได้มีความหมายเท่ากับเฉินเฉียวก็ตาม จริงๆ ดังนั้นเธอต้องเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง อย่าห่วงเลย ถ้าไม่มีเงินก็บอกแม่”ลู่ลี่ลี่ยิ้มและยื่นบัตรเสริมความงามในมือให้เฉินอินพลางฮัมเพลงแล้วเดินจากไป

เฉินอินยังคงจมอยู่กับประโยคของแม่ของเธอ “แม้ว่ามันจะไม่ได้มีความหมายเท่ากับ เฉินเฉียวก็ตาม”ไม่มีอะไรอยู่ในใจ

“แม่ ทำไมฉันไม่ดีเท่าเฉินเฉียว?”เมื่อได้สติกลับคืนมา เฉินอินก็ตะโกนใส่แผ่นหลังของลู่ลี่ลี่

เธอไม่ชอบคําพูดแบบนี้ ไม่ชอบได้ยินใครบอกว่าเธอด้อยกว่าเฉินเฉียว ทําไมผู้หญิงคนนั้นถึงมีดีเยอะขนาดนี้ เธอไม่พอใจ ทุกสิ่งที่เป็นของเฉินเฉียวเธอต้องแย่งมา โดยเฉพาะซังหลินจวิน

หลังจากที่คุณนายเถียนออกจากร้านเสริมสวย เธอก็รีบหาลูกสาวของเธอ

“แม่ อีกเดี๋ยวต้องไปประชุมแล้วสําคัญด้วย แล้วตอนนี้แม่มาทําอะไรสําคัญที่นี่? แม่รู้ไหมว่าโครงการในปัจจุบันมีความสำคัญต่อหลินจวินมาก “เถียนเถียนมองไปที่แม่ของเขาอย่างช่วยไม่ได้ เธอกําลังจะไปประชุมกับหลินจุน เมื่อสองวันก่อนเธอได้รับการยอมรับจากซังหลินจุนและรู้สึกมีความสุขอยู่นาน วันนี้เธอกังวลที่จะบอกซังหลินจุนเกี่ยวกับแผนการปรับปรุงของเธอ

“หลินจวิน หลินจวิน ในสายตาของเธอมีเพียงหลินจวิน เธอรู้หรือไม่ว่าหลินจวินของเธอให้เฉินเฉียวไปพักที่สวนจิ้งหย่วนแล้ว?”คุณนายเถียนมองลูกสาวตัวเองด้วยสีหน้าเกลียดชัง

“เธอ…พูดอะไร?”เทียนเทียนหันกลับไปมองแม่ของเธอ เธอบอกว่าหลินจวินให้เฉินเฉียวไปพักที่สวนจิ้งหย่วน เธอโหยหาสถานที่นั้นมานานกว่าสิบปี หลังจากที่ซังหลินจวินออกไปอยู่ตามลำพังคนเดียว เธอก็แทบอยากจะย้ายออกไปแต่เธอมีสิทธิแค่เดินผ่านไปเท่านั้น เธอไม่เคยพักค้างคืนมาก่อน แต่เฉินเฉียวสามารถเข้าไปข้างในนั้นได้อย่างง่ายดาย

“ฉันว่าตอนนี้เฉินเฉียวอาศัยอยู่ในสวนจิ้งหย่วนของซังหลินจวินแล้ว”คุณแม่เถียนมองไปที่ลูกสาวของเธอและพูดอย่างเหลืออด

“เธอบอกว่าเธอรู้งานทุกวัน เธอคิดว่าจะกลายเป็นมือซ้ายและขวาของซางหลินจวินในห้างแล้วเขาจะหันมามองเธอหรอ?”คุณแม่เถียนจับมือลูกสาวแล้วพูดอย่างทุกข์ใจ “ เถียนเถียนผู้ชายไม่เคยชอบผู้หญิงที่เก่งเกินไปในการทำงาน”

เธอเข้าใจเหตุผลนี้แต่ลูกสาวสุดที่รักของเธอไม่เข้าใจ เธอคิดว่าการที่เธอพยายามอย่างหนักเพื่อเป็นมือซ้ายและขวาของซังหลินจวินจะทําให้ผู้ชายคนนั้นต้องการเธอ แต่เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายจะชอบผู้หญิงแบบนั้นตามคนอื่น

“ใครบอกแม่เรื่องนี้?”เถียนเถียนมองไปที่แม่ของเขา ไม่แปลกใจเลยที่เธอเห็นเฉินเฉียวพาซังไปที่ห้างอีกครั้ง ไม่แปลกใจเลยที่เฉินเฉียวเป็นแม่ของตัวเอง ที่แท้ซังหลินจวินก็อยู่กับเธอมาตลอด

แล้วสำหรับตัวเองแล้ว ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับผลเช่นนี้เพื่อแลกกับการทำงานหนักแบบนี้

“ผู้อำนวยการเถียน ประธานซังแจ้งให้คุณมีการประชุมก่อนหน้านี้”เลขาเคาะประตูเข้ามาแล้วพูดพลางหันกลับไปเตรียมจะออกไป แต่จู่ๆเถียนเถียนก็พูดขึ้นโดยไม่คาดคิด

“คุณส่งแผนนี้ให้ประธานซัง บอกว่าฉันไม่สบายชั่วคราว และจะไม่ไปประชุมแล้ว ให้ผู้ช่วยจางไปช่วยอธิบายให้ที”เถียนเถียนไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรเผชิญหน้ากับซังหลินจวินอย่างไร เธอต้องสงบสติอารมณ์หากตอนนี้เธอไม่สามารถรักษาท่าทางของเธอได้ทุกสิ่งที่เธอทำมาหลายปีก็จะไร้ผล

“ผู้อำนวยการเถียนคุณโอเคไหม?”เลขามองไปที่ผู้อำนวยการของเธออย่างเป็นห่วงตอนนี้สีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีนัก

“ไม่เป็นไร แม่ฉันอยู่กับฉัน รีบไปเถอะ อย่าทําให้การประชุมล่าช้า”เถียนเถียนโบกมือให้เลขาออกไป

“เถียนเถียน”คุณนายเถียนมองลูกสาวตัวเองอย่างปวดใจ หลายปีมานี้เธอย่อมรู้ว่าลูกสาวของเธอจ่ายไปเท่าไหร่เพื่อซังหลินจวิน ตอนนี้ซังหลินจวินทําเรื่องแบบนี้ทําให้ลูกสาวรู้สึกเสียใจอีก

“แม่ ฉันไม่เป็นไร”เถียนเถียนส่งสัญญาณให้แม่ของเธอว่าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับตัวเอง

“เฉินเฉียว”เถียนเถียนพูดชื่อเฉินเฉียวซ้ำ ๆ ทําไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่สามารถหายไปได้ แต่หลายปีมานี้เธอก็ยังหาเธอเจอ อยู่ดีๆเขาก็รู้แล้วว่าเฉินเฉียวเป็นผู้หญิงเมื่อหกปีก่อน?

“เถียนเถียนไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปง่ายๆเหมือนกัน”แม่เถียนมองไปที่ลูกสาวของเธออย่างทุกข์ใจและตอนนี้เธอก็ยิ่งแน่ใจว่าจะทำอะไรต่อไป

“แม่ ไม่ต้องเข้าไปยุ่งหรอก เดี๋ยวจะมีคนมาจัดการเธอเอง”แสงประกายแวบเข้ามาในดวงตาของเถียนเถียนและใบหน้าของคน ๆ หนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาในความคิดของเธอ

“คุณเถียนเป็นแขกหายาก ผมคิดว่าคุณลำเอียงกับผมนะ”ซังอวี้มองไปที่เถียนเถียนด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย

ผู้หญิงคนนี้ดูน่าดึงดูด เพียงแต่แข็งแกร่งเกินไปไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย และเธอไม่สามารถกระตุ้นความปรารถนาของเธอได้เลย ไม่น่าแปลกใจที่ซังหลินจวินไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ ถ้าเปรียบเทียบเฉินเฉียวแล้ว

“ถ้าฉันจําไม่ผิด แล้วช่วงนี้ประธานซังมีโครงการที่พ่อฉันเป็นคนสนับสนุน”เถียนเถึยนได้จิบกาแฟที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่รีบร้อน เธอชอบกาแฟรสเข้มและขมมาโดยตลอดเช่นเดียวกับตัวเธอเองที่ชอบทำให้ผู้คนรู้สึกกดดัน

“อะไรกัน คุณเถียนไม่ได้ห้ามพ่อคุณจากความสนิทสนมกับผมมาตลอดหรอกหรอ เพราะกลัวว่าผมจะเติบโตมาเป็นคู่ต่อสู้ของซังหลินจวิน และทําให้เขาเป็นสุนัขที่ถูกปลิดชีพ?”ซังอวี้มองไปที่เถียนเถียนตรงหน้าเขาอย่างนึกสนุก

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน ที่เธอมาหาวันนี้ต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่นอน

“คุณอาจประเมินความต้องการของคุณในบริษัทของหลินจวินมากเกินไป ถ้าคุณต้องการที่จะกลืนมัน แต่ฉันดันได้ยินมาว่าประธานซังค่อนข้างสนใจผู้หญิงอย่างเฉินเฉียว”เถียนเถียนมองไปที่ซังอวี้ เธอไม่พลาดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการแสดงสีหน้าของซังอวี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงออกที่โกรธ เมื่อเธอบอกว่าเขาไม่สามารถแข่งขันกับซังหลินจวินได้

“คุณเถียนพูดผิดแล้ว ผมไม่ได้สนใจเฉินเฉียว ผมสนใจทุกอย่างในซังหลินจวิน และแน่นอนว่าเรื่องนี้ก็รวมถึงคุณด้วย”ซังอวี้มองไปที่ของเถียนเถียนอย่างนึกสนุกและในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะเติมน้ำมันใส่เถียนเถียน

เถียนเถียนตบมือของซังอวี้ด้วยความรังเกียจ “ซังอวี้ ฉันแนะนำให้คุณให้เกียรติด้วย มิฉะนั้นหลินจวินจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน”ความโกรธของเถียนเพิ่มขึ้นเมื่อเธอถูกซังอวี้เติมน้ำมันลงไป โกรธจนหน้าอกของเธอฟึดฟัดขึ้นลงอย่างรุนแรงและมองไปที่ซังอวี้อย่างตรงไปตรงมา

“ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณเถียนจะมีความคาดหวังขนาดนี้”ซังอวี้กลืนน้ำลายและมองไปที่เถียนเถียน เขาไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างเถียนเถียนจะโกรธจนหน้าแดง

เมื่อมองไปที่เถียนเถียนที่ดูอาย ซังอวี้ก็มีปฏิกิริยาตอบสนองทันที

“ซังอวี้ ถ้าจะให้ดีคุณควรให้เกียรติฉัน”เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไร้ความปรานีของซังอวี้ เถียนเถียนก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“เถียนเถียน”ในเวลานี้เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นและทั้งซังอวี้และเถียนเถียนต่างพากันสั่น

“หลินจวิน?”เถียนเถียนพูดอย่างเมินเฉย ตอนนี้หลินจวินและซังอวี้กําลังหาเงินได้มากจากโครงการหลินไห่ แต่ในเวลานี้เธอดันถูกจับตัวไปทานข้าวเย็นกับซังอวี้ แล้วเธอจะอธิบายให้ซังหลินจวินฟังได้อย่างไร?

“ฉันได้ยินมาว่าเธอไม่สบาย ฉันคิดว่าเวลานี้เธอควรจะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน”ซังหลินจวินมองไปที่เถียนเถียนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร เธอขาดการประชุมในช่วงบ่าย และผู้ช่วยของเธอก็ไม่ได้อธิบายแผนของเธอชัดเจนเท่าไหร่ และไม่คิดว่าเธอจะนัดพบกับซังอวี้

นี่จะเดินไปยังแนวทางเดียวกันกับซังอวี้หรอ?

“หลินจวิน วันนี้ฉันเจอซังอวี้โดยบังเอิญ” เถียนเถียนลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก เธอกลัวว่าซังหลินจวินจะเปิดเผยสายตาแบบนี้ออกมา

“หืม?”ซังหลินจวินมองไปที่เถียนเถียนแล้วมองไปที่ซังอวี้

“กินข้าวเสร็จก็รีบกลับไปซะ ซังอวี้ส่งคุณเถียน”หลังจากทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้ ซังหลินจุนก็เดินตรงตามคนไปพร้อมกับเขาราวกับว่าเขาไม่ได้พบกับเถียนเถียน

“คุณเถียน”ซังอวี้เฝ้ามองดูเถียนเถียนและยิ้มออกมา แม้ว่าตระกูลเถียนจะควบคุมทรัพยากรส่วนใหญ่ของตระกูลซังแต่ซังหลินจวินก็ดูเหมือนจะไม่สนใจมันเลยสักนิด

“ผมคิดว่าท่าทีของพี่ชายของผมในตอนนี้ คงทำให้คุณเห็นชัดเจนว่าคุณควรยืนอยู่ตรงไหน”ซังอวี้ดื่มกาแฟในมือของเขาอย่างไม่รีบร้อน เขาอดทนกับแผนการของเขามาหลายปีแล้ว ดังนั้นเถียนเถียนจึงเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่ยอดเยี่ยม ถ้าเถียนเถียนตกอยู่ในเงาของเขาได้ สําหรับซังงหลินจุนแล้วมันคงไม่ใช่การโจมตีที่เล็กๆเลย

ท้ายที่สุดมีความเป็นไปได้ที่ซังหลินจวินจะพลาดที่ต่อกรกับเขาเพราะเหตุการณ์นี้

“ฉันต้องไปแล้ว”เถียนเถียนลุกขึ้นยืนอย่างผิดหวัง สายตาและทัศนคติของซังหลินจวินได้อธิบายทุกอย่างแล้ว ทําไมตัวเธอเองถึงระมัดระวังตัวอยู่ข้างๆเขามาหลายปี แต่เขาก็แทบมองไม่เห็นเธอในสายตาเลย

“ คุณเถียนเมื่อกี้พี่ชายของผมบอกให้ผมไปส่งคุณ ผมจะปล่อยให้คุณกลับเองได้ยังไง? เอางี้ ผมจะไปส่งคุณ “ซังอวี้ยืนขึ้นและกล่าวกับเถียนเถียนอย่างกระตือรือร้น

“ไม่ต้องหรอก วันนี้ฉันกับประธานซังคุณคุยถึงเรื่องความร่วมมือกันและหวังว่าคุณจะกลับไปคิดอย่างจริงจัง”เนื่องจากซังหลินจวินชอบเฉินเฉียวมาก เธอจึงอยากที่จะทำลายผู้หญิงคนนั้น เธอไม่เชื่อว่าซังหลินจวินไม่ได้รู้สึกอะไรกับตัวเองมาหลายปีแล้วและเธอก็เป็นภรรยาเพียงคนเดียวของซังหลินจวิน

“คุณเถียนปฏิเสธผู้ร่วมงานแบบนี้ก็ไม่จริงใจเลย”ซังอวี้มองไปที่เถียนเถียนและยิ้มอย่างเฉยเมย อดไม่ได้ที่จะบอกว่าผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์แต่พอเมื่อเทียบกับซังหลินจุนแล้วมันยังคงห่างกันเกินไป

“ได้ งั้นก็คงต้องรบกวนประธานซังแล้ว”เมื่อได้ยินว่าซังอวี้ตกลงที่จะร่วมมือกับเถียนเถียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“คุณเถียนควรแสดงความจริงใจของตัวเองหน่อยไหม อย่างไรเสียผมก็ยังต้องช่วยคุณนะ”ซังอวี้มองไปที่เถียนเถียน แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับเถียนเถียนแล้วสิ่งที่เขาต้องการมากกว่าคือเจียงซาน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเถียนเถียนที่เขาไม่ได้สนใจเลย