ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 134 รักแรกพบ

“สิ่งที่ฉันทำอาจไม่มีผลกับคุณ ยิ่งคุณรู้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีสำหรับคุณ แต่เรื่องวันนี้ผมหวังว่าคุณเถียนจะจําผมได้ ”ซังอวี้หลีกเลี่ยงเขาและมองไปที่เถียนเถียนแล้วพูด

“หากคุณสามารถบอกให้ฉันและหลินจวินเลิกความรังเกียจได้ ฉันจะตอบแทนคุณด้วยความรู้สึกนี้”เถียนเถียนมองไปที่คำตอบที่เฉยเมยของซังอวี้ เธอสามารถช่วยซังอวี้ได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะทรยศซังหลินจวิน จริงๆและด้วยความสามารถของซังหลินจวินทำให้ซังอวี้ไม่สามารถสัมผัสเขาได้แม้แต่น้อย

“โอเค หวังว่าคุณเถียนจะสามารถพูดความในใจออกมาได้”ซังอวี้พอใจกับคำตอบ

ซังหลินจวินเป็นหนามยอกอกในใจเขามาตลอดและมันทำให้เขาทนไม่ไหว เขาไม่สามารถดึงมันออกมาได้ในคราวเดียวดังนั้นเขาจึงบีบมันออกทีละนิดได้เท่านั้น

“ประธานซัง พวกเราเจอคุณหนูรองเฉินแล้ว”อวี้เฟยเดินไปข้างหน้าซังอวี้พร้อมกับเฉินอินที่มึนงง

“พี่”เฉินอินเห็นเฉินเฉียวที่นอนอยู่บนเตียงก็ฟื้นคืนสติได้ทันที เมื่อครู่เธอถูกซังอวี้ทำตัวอัธพาลใส่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการคบกับซังหลินจวิน แม้แต่ผู้ชายธรรมดาๆ ก็ยังรังเกียจความสกปรกของตัวเธอ

ทั้งหมดเป็นเพราะเฉินเฉียว ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยู่กับซังหลินจวิน แล้วมันจะทำให้เธอจะอิจฉาจนบ้าคลั่งได้ยังไง? ทําไมเธอถึงเชื่อใจเถียนเถียนได้? และเธอจะไม่ปล่อยพวกเธอไปแน่นอน

“อินอิน คุณเป็นอะไร?”เฉินเฉียวรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเธอเมื่อเธอมองไปที่เฉินอินที่ดูพงไม่เป็นท่า เธอเข้าใจโดยธรรมชาติว่าเฉินอินต้องทนทุกข์ทรมานแบบไหน แต่ใครกันล่ะที่ใช้วิธีที่น่ารังเกียจเช่นนี้

“คือซังอวี้”เฉินอินขบกัดฟัน ผู้ชายบ้าคนนั้นตอนนั้นที่เธออ้อนวอนอย่างขมขื่นและถึงกับละทิ้งความนับถือตนเองทั้งหมดเพื่อยั่วยวนเขา แต่เขากลับไม่กระพริบตาและส่งเธอให้กับผู้ชายที่น่าขยะแขยงเหล่านั้น

“ซังอวี้”ซังหลินจวินมองไปที่เฉินอิน สายตาของเขามีความสงสัยมาก ซังอวี้เป็นคนยุยงให้เฉินอินหรอ?

หันศีรษะไปมองอวี้เฟยและเขาเห็นอวี้เฟยส่ายหัว

“นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?”ซังหลินจวินพาอวี้เฟยไปที่ประตู

“ประธานซัง เรื่องนี้ยังไม่ได้รับการตรวจสอบ พวกเราเจอเฉินอินในสถานที่ของรองประธานซังจริงๆ แต่พวกเรากลับพบว่าตอนแรกๆ เธอไปพบกับคุณเถียนมาก่อน”อวี้เฟยมองไปที่ซังหลินจวินและอธิบาย

“เอาล่ะตรวจสอบต่อไป เรื่องระหว่างซังอวี้กับฉันไม่ควรเอาเฉียวเฉียวมาเอี่ยวด้วย เรื่องนี้จะต้องไม่ง่ายอย่างนั้น”หลังจากที่ซังหลินจวินพูดจบเขาก็หันหลังและเดินกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย

“พี่ รองประธานซังบอกว่าเขาชอบพี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ได้โปรด ช่วยอ้อนวอนให้ฉันด้วย ให้เขาเอาวิดีโอคืนมา”เมื่อซังหลินจวินเข้าประตูมา ก็เห็นเฉินอินร้องไห้

แต่เขาไม่ได้เพิกเฉยต่อสิ่งที่เฉินอินพูด ซังอวี้ชอบเฉียวเฉียว? แล้วความตั้งใจเดิมที่จะออกมาในวันนี้คืออะไร?

“เฉินอินฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับซังอวี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถช่วยคุณในเรื่องนี้ได้หรือเปล่า”เฉินเฉียวขมวดคิ้ว การพบเจอคนๆนั้นและเขาเป็นบุคคลอันตรายอย่างยิ่ง เธออยู่ในห้างมานานขนาดนี้ ถึงแม้จะไม่เคยมีเรื่องกันแต่ก็ได้เรียนรู้มาบ้างจากการรู้จักคนอื่นๆ

ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ดูดิ้นรนเหมือนกับที่เขาทํากับคนอื่น ตรงกันข้ามเขามีความคิดลึกล้ำ และเมื่อเทียบกับซังหลินจวินแล้ว เขาน่าจะไม่ได้ด้อยกว่าซังหลินจวิน เพียงแต่เขาโหดเหี้ยมกว่าซังหลินจวินกว่ามาก

“คุณกลับไปก่อนเถอะ”ซังหลินจวินเดินไปที่เตียงของเฉินเฉียวและนั่งลงโดยไม่มองเฉินอินเลยสักนิด

แต่เฉินอินก็รู้โดยธรรมชาติว่าเขากำลังพูดกับตัวเธอ เมื่อเธอยืนขึ้นและกำลังจะเดินออกไป เธอก็มองไปที่เฉินเฉียวอย่างจริงจัง

“ เรื่องของเฉินอิน”ทันทีที่เฉินอินออกไป เฉินเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับซังหลินจวิน

“เฉียวเฉียว เรื่องนี้ฉันหวังว่าคุณจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเทียบกับความปลอดภัยแล้วชีวิตและความตายของใครก็ไม่สําคัญสําหรับฉัน”ซังหลินจวินขัดจังหวเฉินเฉียว ผู้หญิงตัวเล็กๆของเขาใจดีเกินไป

“ซังหลินจวินคุณรู้ไหมว่าวิดีโอแบบนั้นมันคุกคามผู้หญิงอย่างไร”เฉินเฉียวโกรธเล็กน้อย เธอไม่สามารถมองเฉินอินให้เจอเรื่องแบบนี้ได้ แต่ตัวเธอเองนั้นกลับไม่สนใจไม่ได้

“ฉันย่อมรู้ดี แต่ฉันเองก็รู้ดีว่าเธอหาเรื่องเข้าตัวเอง”ซังหลินจวินโกรธเล็กน้อย เธอรู้หรือไม่ว่าเฉินอินทำเพื่อประโยชน์ของเธอเองและเธอรู้หรือไม่ว่าเรื่องของเฉินอินไม่ได้ง่ายอย่างที่เห็นๆกัน

“โอเค ฉันจะแก้ไขเรื่องนี้เองในช่วงเวลานี้ และฉันหวังว่าคุณจะอยู่บ้านเฉย ๆ “ซังหลินจวินมองไปที่เฉินเฉียวอย่างเฉยเมย

“ คุณจะช่วยเธอแก้ไขมัน?”เฉินเฉียวเหลือบมองและยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำพูดของซังหลินจวิน

ซังหลินจวินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาเข้าใจอารมณ์ของเฉินเฉียว ถ้าเขาไม่จัดการเรื่องนี้เขาก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้จะไปหาซังอวี้ด้วยตัวคนเดียว

ซังหลินจวินอยู่กับเฉินเฉียวในโรงพยาบาลในช่วงนี้ ซังโย่วอีก็กลับมาเยี่ยมหลายครั้ง แต่ถูกซังหลินจวินขัดขวางเพราะเฉินเฉียวยังไม่สบายดีและพยายามขัดขวางไม่ให้เขาค้างคืน

“พี่เฉียว วันนี้พี่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว งั้นคืนนี้จะไปนอนด้วยกันไหม?”ตาโตๆของซังโย่วอีกระพริบตาปริบๆและมองไปที่เฉินเฉียวอย่างน่าสงสาร

“ไม่ได้”ทันทีที่เฉินเฉียวกำลังจะตอบตกลง ก็ได้ยินเสียงที่ไม่ปรานีและปฏิเสธคำวิงวอนของ ซังโย่วอีสวนขึ้นมาก่อน

“ท่านพ่อไม่ชอบพ่อแล้ว หลายวันมานี้พ่อยึดพี่เฉียวไปทุกวัน จะให้พี่เขานอนกับฉันทั้งคืนไม่ได้หรอ?”ซังโย่วอีมองไปที่ซังหลินจวินด้วยความโกรธอีกครั้ง เขาไม่มีความสุข แต่ก่อนพ่อเคยทำตามเขาทุกอย่าง แต่ตอนนี้เขาปฏิเสธตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อพี่เฉียว

“ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน”ซังหลินจวินโอบเฉินเฉียวไว้ในอ้อมแขนอย่างโอหัง แล้วส่งรอยยิ้มยั่วยุให้ซังโย่วอี

เฉินเฉียวกุมหน้าผาก ทําไมช่วงนี้เธอถึงรู้สึกว่าซังหลินจวินไร้เดียงสามาก ถ้าคนภายนอกที่ยกย่องเขาแล้วมาเห็นซังหลินจวินแบบนี้ พวกเขาคงจะตกใจมาก?

“พี่เฉียวบอกว่าเธอไม่ชอบพ่อ แต่พี่ชอบฉันต่างหาก”ซังโย่วอีมุ่ยปากอีกครั้งอย่างไม่พอใจ “ฉันจะแต่งงานกับพี่เฉียว เธอเป็นภรรยาของฉันในอนาคต ”

“ไม่ได้ เธอเป็นแม่ของลูก”ซังหลินจวินมองไปที่ลูกชายตัวน้อยของเขาและพูดอย่างจริงจัง

ซังโย่วอีอ้าปากค้างเพราะคําพูดของพ่อเขา แล้วเขาก็ไม่ใช่เด็กๆที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร

ส่วนเฉินเฉียวกลับหน้าแดงเพราะคําพูดของเขา ซังหลินจวินบอกว่าเธอเป็นแม่ของซังโย่วอี แต่อย่างที่เถียนเถียนเคยพูดว่าตัวตนของเธอจะคู่ควรกับการเป็นแม่ของซังโย่วอีได้อย่างไร?

“เอาล่ะ รีบให้อาจารย์ฟู่พาลูกไปโรงเรียนเร็วเข้า”ซังหลินจวินมองไปที่เฉินเฉียวและเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่ครุ่นคิดของเธอ

เขารู้ว่าเธอไม่มั่นใจในสัญญาใด ๆ ที่เขาให้เธอในตอนนี้ แต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่ต้องการใครแล้วนอกจากเธอ

“กลับบ้านไปพักผ่อนให้เต็มที่ แม่บ้านจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้”ซังหลินจวินเดินไปและถือสิ่งของของเฉินเฉียวไว้ในมือ แล้วเดินออกไปข้างนอกโดยมีมือข้างหนึ่งโอบเธอไว้

“คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้ว”ทันทีที่แม่บ้านเดินเข้ามาเธอก็เดินขึ้นไปช่วยเฉินเฉียวทันที เมื่อเห็นผ้าก๊อซของเฉินเฉียวพันรอบศีรษะเธอก็รู้สึกเจ็บปวด

ทำไมตัวเองต้องมาเห็นเธอเจ็บปวดทุกครั้งที่เจอเธอ

“ฉันไม่เป็นไร”เฉินเฉียวยิ้มให้แม่พ่อบ้านอย่างลำบากใจ แต่การกระทําของแม่บ้านกลับทําให้หัวใจเธออบอุ่น ตั้งแต่เด็กเธอไม่เคยรู้สึกถึงความรักของแม่เลย แต่ตอนนี้เธอเจอของที่ขาดหายไปจากแม่บ้านแทน

“คุณผู้ชาย คุณท่านโทรมาเมื่อกี้และบอกว่าคืนนี้เขาต้องการให้คุณกลับไปที่บ้านเก่า”แม่บ้านหันไปมองซังหลินจวินและพูดด้วยสีหน้ากังวล

เธอเพิกเฉยโดยอัตโนมัติ ในโทรศัพท์ของคุณท่านซังบอกให้เธอบอกซังหลินจวินให้ไล่เฉินเฉียวออกจากจิ้งหยวน เพราะเธอไม่อยากให้เฉินเฉียวไป

“โอเค ฉันรู้แล้ว”ซังหลินจวินหยุดชะงักไป วันนี้เขากําลังจะกลับไปสืบหาความดีความต่ำตมของซังอวี้พอดี จึงบอกพ่อตัวเองว่าอย่าเพิ่งมาคิดเรื่องเฉินเฉียว

“อยู่บ้านพักผ่อนนะ”ซังหลินจวินมองเฉินเฉียวที่สีหน้าไม่ค่อยดีและพูดปลอบใจ “ยังมีฉันที่อยู่ข้างๆเสมอ ฉันเป็นผู้ชายของคุณ ย่อมไม่ยอมให้คุณไปเผชิญหน้ากับลมฝนข้างนอกคนเดียว วางใจเถอะฉันจะจัดการเอง ”

เฉินเฉียวรู้ว่าซังหลินจวินมีอคติกับมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ซังหลินจวินได้สูญเสียโครงการที่สำคัญมากมาก สำหรับตัวเองนักธุรกิจเก่าก็คงต้องโกรธมาก

“ แต่โปรเจ็กต์นั้นสำคัญสำหรับคุณจริงหรอ”เฉินเฉียวอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ซังหลินจวินคิดว่าเธอหลับไปแล้ว ตอนที่ประชุมกับอวี้เฟยเธอแอบได้ยิน

เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเฉียวพูด ซังหลินจวินก็หยุดทันที มันสำคัญมากแต่ไม่สำคัญขนาดนั้นเพราะเมื่อเทียบกับเธอแล้วทุกอย่างมันไม่สำคัญเลย

“ฉันคิดไว้แล้ว”ซังหลินจวินไม่อยากวางภาระให้เฉินเฉียว เขากลัวว่าเธอจะตัดสินใจในสิ่งที่เขาไม่ได้ต้องการ

“ ซังหลินจุน ถ้าฉันเป็นอุปสรรคของคุณล่ะก็ … ”ก่อนที่เฉินเฉียวจะพูดอะไรออกมา ซังหลินจวินก็ปิดปากเธอด้วยการจูบที่ดุดัน

“ซัง ซังหลินจวิน”เฉินเฉียวรู้ว่าเขาโกรธเพราะจูบของเขาที่ดุดันและเกือบที่จะกัดเธอ

“เฉินเฉียว ทิ้งความคิดของคุณที่จะทิ้งฉันไปซะ”ซังหลินจุนมองไปที่เฉินเฉียวและพูดอย่างขมขื่น ผู้ชายคนนี้เป็นน่ากลัวจริงๆ แรงกดดันเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เธอนอนขดตัวได้

“คุณไปเถอะ ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”เฉินเฉียวไม่ต้องการคุยต่อ เธอแค่อยากอยู่คนเดียวในเวลานี้

“อืม พักผ่อนเยอะๆ ฉันจะรีบกลับมา”ซังหลินจวินบอกเฉินเฉียวสองสามคำ แล้วจากนั้นก็ไปที่บ้านตระกูลซังทันที

ในบ้านหลังเก่า ท่านซังกำลังสอนซังอวี้อยู่

“ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าบริษัทอยากเดินต่อไปได้นาน ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเป็นทางออกเดียวของพวกนาย ฉันไม่อยากเห็นนายกับหลินจวินทำชีวิตฉันพัง”ซังหลีหย่วนมองไปที่ซังอวี้ที่โง่เขลาตรงหน้าที่กำลังถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง บริษัท สามารถก้าวไปอีกขั้นได้ในมือของพี่ชายคุณ ”

ซังอวี้มองไปที่ซังหลีหย่วนอย่างเย็นชาและ หยวนเซิ่งสามารถก้าวไปอีกขั้นด้วยมือของซังหลินจวินด้วยวิธีนี้ ซังหลีหยว่นได้บอกเขาไปมากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว

แต่การที่เขาพบเจอกับซังอวี้กลับไม่เชื่อในความชั่วร้ายนี้ เขากลับต้องควบคุมหยวนเซิ่งไว้ในมือของตัวเองให้ได้ ให้ซังหลีหย่วนมองจากที่ไกลๆ มองดูหยวนเซิ่งในมือเขาที่จะยิ่งทําให้ยิ่งดี

“ลุง ถึงแม้ว่าพี่ชายคนโตจะกล้าหาญ แต่สุดท้ายก็เหมือนกับคุณเขาก็พ่ายแพ้ต่อผู้หญิง พี่ชายคนโตสืบทอดยีนของคุณอย่างสมบูรณ์แบบตราบใดที่สาวงามไม่รักเจียงซาน”ซังอวี้เล่นกับบุหรี่ในมือ จริงๆห้ามสูบบุหรี่ในบ้านนี้เพราะผู้หญิงของซังหลีหย่วนทนกลิ่นไม่ได้

ซังหลีหย่วนมองซังอวี้ด้วยสายตาลึกล้ำ ก่อนหน้านี้เขาอาจจะมองเด็กคนนี้ผิดไป คิดว่าเขาเป็นแค่แกะตัวหนึ่ง จนถึงตอนนี้เขากลับเป็นหมาป่าและไม่แพ้ซังหลินจวิน

“ซังอวี้ถ้านายสนใจที่จะบริหารบริษัทจริงๆ นายควรจะหาวิธีที่ยุติธรรมและซื่อสัตย์อย่างน้อยที่สุดอย่าให้ฉันเห็นว่านายใช้วิธีการที่น่ารังเกียจเหล่านั้น”สําหรับวิธีการทางด้านธุรกิจของเขา ซังหลีหย่วนต้องบอกว่าเขาทํางานเร็วและโหดเหี้ยม คนแบบนี้ถ้าได้ในบริหารในห้างจะต้องเป็นคนมีอํานาจอย่างแน่นอน

“โอ้? แต่วิธีการเหล่านี้ได้เรียนรู้มาจากลุง

“ซังอวี้เป็นคนหยิ่งผยองและหวังอี๋จวินก็กลัวที่จะเห็นว่าลูกชายซึ่งเป็นพี่ชายคนโตจะถูกไล่ออกจากบริษัท

ด้วยความตื่นตระหนกจึงรีบดึงแขนเสื้อลูกชายของเธอ และกวักมือเรียกเขาว่าอย่าไปมีเรื่องกับลุงของเขา

“มีอะไรหรอ? ต้องเรียกกลับ?”เมื่อบรรยากาศในบ้านตึงเครียดจนทุกคนหายใจไม่ออก จู่ๆเสียงของซังหลินจวินก็ทำลายบรรยากาศตึงเครียดภายในห้องนั่งเล่น

“ ฉันถาม ว่าทำไมคุณถึงพลาดโครงการหลินไห่ในครั้งนี้?เมื่อซังหลีหย่วนมองไปที่ซังหลินจวิน เขาก็ยิ่งโกรธ

“เหตุผลของผม ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟัง”ซังหลินจวินมองผู้หญิงในอ้อมแขนของซังหลีหย่วนอย่างเย็นชา

“ แค่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว”หลังจากพูดจบซังหลินจวินก็นั่งลงบนโซฟาจากนั้นสายตาของเขาก็หันไปหาซังอวี้

“นายหักฉันกับผู้หญิงที่ชื่อเฉินเฉียว ผู้หญิงแบบนั้นไม่มีทางเข้าบ้านธุรกิจของฉันได้แน่นอน”เมื่อซังหลีหย่วนเห็นว่าซังหลินจวินไม่ได้ซื้อบัญชีของเขา เขาก็เลยโกรธมาก

แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าเมื่อเขาพูดชื่อของเฉินเฉียว ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

“คุณตรวจสอบรายละเอียดผู้หญิงของคุณแล้วหรือยัง?”ซังหลินจวินมองไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของซังหลีหย่วนและเห็นเธอก้มศีรษะลงด้วยความตื่นตระหนก มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่โหดร้าย

“คุณหมายความว่ายังไง”เมื่อได้ยินคําพูดของซังหลินจวิน ซังหลีหย่วนก็โกรธจนไม่สบอารมณ์ เจ้าเด็กดื้อรั้นคนนี้มักจะขัดแต่กับตัวเองเท่านั้น เขามองลูกชายตัวเองอย่างเย็นชา ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เด็กคนนั้นที่หลอกหลอนเขาแปลกๆ ไม่คุ้นเคยเหมือนไม่ใช่พ่อลูก แต่เหมือนกลับเป็นเป็นคนแปลกหน้าสองคนที่ไม่เกี่ยวข้องกัน

“ฉันหมายความว่ายังไงคุณควรถามเธอ”เมื่อซังหลินจวินพูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนและไม่ได้มองกลับไปที่ซังหลีหย่วน

“ออกมากับฉัน”เมื่อซังหลินจวินเดินผ่านซังอวี้ เขาก็หันกลับมาและเดินออกไปข้างนอก

“อาอวี้ อย่าทะเลาะกับพี่เลย เราอยู่เงียบ ๆ แบบนี้ไม่ได้เหรอ? “หวังอี๋จวินออกไปดึงลูกชายาและอ้อนวอน

ซังอวี้ไม่ได้พูด แต่ดึงมือแม่ของเขาออกไปอย่างเงียบ ๆ และเดินตามหลังของซังหลินจวิน

“โครงการหลินไห่ ฉันบอกว่าคุณสามารถทำได้ด้วยความสามารถของคุณเองถ้าคุณฉลาดคุณควรดูแลบ้านเล็กให้ดี”เมื่อซังอวี้เห็นซังหลินจวินหยุดเขาก็หยุดเช่นกัน

“ฉันแค่เตือนให้คุณอยู่ห่างจากเฉินเฉียว ไม่สำคัญว่าโครงการจะให้คุณแค่หนึ่งหรือสองคน”ซังหลินจุนหันไปมองซังอวี้อย่างไม่ลดละ “ และยิ่งไปกว่านั้นถ้าคุณฉลาด คุณจะไม่ประมูลโครงการหลินไห่