เขาได้เห็นการสบตาระหว่างบริกรและเถียนเถียนตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามาในห้อง เขาไม่คิดว่าเธอจะนึกเรื่องนี้
“ หลินจวิน”เถียนเถียนเฝ้าดูซังหลินจวินอุ้มซังโย่วอีและเดินจากไป หัวใจของเธอเจ็บปวดมากที่โดนเขาดูถูกขนาดนี้
“ อย่าเสียใจไปเลย พ่อฉันจะไม่ปล่อยให้ฉันต้องอับอายขายหน้าแบบนี้แน่”เถียนเถียนตะโกนใส่ซังหลินจวินด้วยแรงเฮือกสุดท้าย“หลินจวิน”เมื่อเห็นว่าซังหลินจวินหยุดเดิน มุมปากของเถียนเถียนก็เผยรอยยิ้มออกมา เธอรู้ว่าซังหลินจวินจะต้องให้ความสําคัญกับบริษัทสาขาย่อยอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามซังหลินจวินหยุดเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น “อย่าขู่ฉันเรื่องงานของบริษัท พ่อของคุณเป็นผู้อาวุโสและฉันจะปล่อยไป แต่ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเรื่องแบบนี้ในวันนี้”
เถียนเถียนมองไปที่ประตูที่ปิดลง เธอแค่อยากอยู่กับซังหลินจวิน ทำไมเขาถึงยอมรับ เฉินเฉียวได้ แต่เขาไม่เต็มใจที่จะอยู่กับเธอในคืนนี้
“ พ่อ น้าเถียนเถียนดูไม่สบาย”ซังโย่วอีมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่อย่างไม่สบายใจและเขาก็เห็นว่าป้าซังโย่วอีไม่สบาย ทำไมพ่อของเขาถึงปล่อยให้เธออยู่คนเดียว
“ไม่เป็นอะไรหรอก”ซังหลินจวินลูบหัวเด็กน้อยของเขา เขาอดทนต่อเถียนเถียนมาตลอด เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะเอาชนะเถียนเฟิงเสียง แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าความอดทนของเธอจะทําให้เธอไม่สามารถเห็นจุดของเธอได้อย่างชัดเจน
“พ่อ พี่เฉียว”ซังโย่วอียังคงคิดถึงเฉินเฉียว วันนี้เขามีความสุขจริงๆ เขาคิดว่าพวกเขาจะอยู่อย่างมีความสุขเหมือนครอบครัวสามคนแบบครอบครัวอื่นๆ แต่จู่ๆพี่เฉียวก็ไปอย่างกะทันหัน
“ เธอสบายดีไม่ต้องห่วง”ซังหลินจวินคิดว่าสัมผัสแห่งความซับซ้อนแวบขึ้นมาในดวงตาของเฉินเฉียว ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เริ่มเรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่
วันนี้เขาทำให้เถียนเถียนรู้สึกขุ่นเคืองใจ อนาคตของเฉินเฉียวจะยุ่งยากยิ่งขึ้น
เฉินเฉียวกลับไปบ้านเฉินตามคําร้องขอของเฉินอัน หลังจากกลับมาก็ใช้ชีวิตอย่างสุขสงบ ซังหลินจวินก็เหมือนโลกอีกโลกที่หายไป ไม่เคยโทรหาเธอ แม้แต่สถานที่ที่เคยใช้ชีวิจร่วมกันของพวกเขา เขาก็ยังหลีกเลี่ยง
ในวันที่ไม่มีซังหลินจวิน แม้ว่าเฉินเฉียวจะมีชีวิตที่ผ่อนคลาย แต่เธอก็ไม่ค่อยยิ้มราวกับว่าซังหลินจวินเป็นเสียงหัวเราะของเธอ
“พี่เฉียว”ซังโย่วอีรีบเข้าไปในห้องทำงานของเฉินเฉียว โดยถือกระเป๋านักเรียนใบเล็ก เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนี้มักจะมาที่นี่ในช่วงเวลาสั้น ๆ และอยู่กับเธอตลอดทั้งบ่าย
“พี่เฉียว วันนี้พ่อบอกว่าจะให้พี่ไปกินข้าวที่บ้าน”ซังโย่วอีวางกระเป๋านักเรียนใบเล็กลงบนโซฟาและถูไปที่ด้านข้างของเฉินเฉียว
“โอเค”เฉินเฉียวางงานของเธอลงและแตะไปที่หัวของซังโย่วอี
“เฉินเฉียว”ปู้อี้เฉินมักปรากฏตัวในห้องทำงานของเฉินเฉียวในช่วงเวลาทำงาน และยังไปที่บ้านเฉินบ้างเป็นครั้งเป็นคราว
“ ลุง ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีก”ซังโย่วอีทำแก้มป่องและมองไปที่ปู้อี้เฉินอย่างโกรธๆ ผู้ชายคนนี้มาหาพี่เฉียวทุกวันดังนั้นพี่เฉียวจึงไม่มีเวลาสนใจพ่อของเขา
ปู้อี้เฉินไม่ได้สนใจผู้ชายตัวเล็กตรงหน้าเขา“ วันนี้ฉันไปทานอาหารเย็นหลังจากเลิกงานกัน ความร่วมมือครั้งนี้สําคัญกับฉัน พอดีผู้ร่วมงานอยากเห็นแผนการของคุณ คุณต้องมากับฉัน ”
“ หลีชิงก็จะไปกับคุณด้วยเหมือนกัน”เฉินเฉียวมองไปที่ซังโย่วอี เธอไม่อยากออกไปข้างนอกกับปู้อี้เฉินตามลำพังจริงๆ เขาวุ่นวายเกินไปในช่วงนี้
“ หลีชิงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปกับฉัน”ปู้อี้เฉินโกรธผู้หญิงคนนี้ปฏิเสธเขามาแล้วหลายต่อหลายครั้ง และทุกครั้งที่เธอไม่เต็มใจที่จะออกไปกับเขา ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีใดก็ตามเธอก็ปฏิเสทุกครั้ง ขนาดครั้งนี้ที่ขอให้ไปด้วยเพราะเรื่องงานก็เช่นกัน
“ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ยิ่งมีคุณสมบัติน้อยกว่ามากที่จะไปกับคุณ”เฉินเฉียวยิ้มและมองไปที่ปู้อี้เฉิน ชายคนนี้ดูภูมิใจในตัวเองมากเกินไป
“เฉินเฉียวความร่วมมือนี้สำคัญมากสำหรับฉัน อย่าลืมสิ่งที่คุณสัญญากับฉัน”หลังจากถูกปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าปู้อี้เฉินก็แทบไม่เหลือความอดทน
“ ปู้อี้เฉิน อย่าลืมว่าภรรยาของคุณใกล้จะคลอดแล้ว”เฉินเฉียวจ้องไปที่ปู้อี้เฉินอย่างโกรธๆ ชายคนนี้เคยปฏิบัติกับตัวเองราวกับว่าไม่มีอะไร แต่ตอนนี้กลับมาตามเธออีกครั้ง
“คุณโหยวจิ้งหลีฉันพอจะมีคำอธิบาย แต่เฉินเฉียวคุณและซังหลินจวินจะไปกันรอดจริงๆหรอ?”ปู้อี้เฉินมองไปที่เฉินเฉียวและชี้ไปที่ซังโย่วอีที่อยู่ข้างหลังเธอ
“ใช่ พ่อของผมบอกว่าพี่เฉียวเป็นแม่ของผม”ซังโย่วอีชิงตอบก่อน
“พ่อของนายดูจะเพลิดเพลินกับความสุขของชีวิตจริงๆ”ปู้อี้เฉินหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินคำพูดของซังโย่วอี เขาไม่คาดคิดว่าซังหลินจวินจะแนะนำเฉินเฉียวให้กับลูกชายของเขาด้วยวิธีนี้ ถ้าเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ของหยวนเซิ่งเขาอาจคิดว่าซังหลินจวินนั้นจริงจังกับเฉินเฉียว
“เหอะ!”ซังโย่วอีมองไปที่ปู้อี้เฉินอย่างไม่พอใจ “พี่เฉียว พี่บอกไปสิว่าวันนี้พี่อยากไปทานอาหารเย็นกับผม”จากนั้นเขาก็มองไปที่เฉินเฉียวด้วยความข้องใจ
“โอเค ฉันจะพาไปด้วย งั้นอีกสักพักค่อยไปกับพี่นะโอเคไหม?”เฉินเฉียวได้ยินคําพูดของซังโย่วอีก็ตาเป็นประกาย พาซังโย่วอีไปด้วยก็นับว่าไม่ผิดสัญญาแล้วกระมัง
“โอเค”ซังโย่วอีสามารถมองไปที่ลุงประหลาดตรงหน้าได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เฉียวเขาก็สามารถโทรหาพ่อได้
“ คุณจะเอาเด็กคนนี้ไปด้วยงั้นหรอ?”ปู้อี้เฉินมองไปที่เฉินเฉียวอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ แล้วเธอต้องการพาลูกของซังหลินจวินออกไปกินข้าวกับเขา
“ ถ้าคุณไม่ต้องการ ฉันก็จะกลับ”เฉินเฉียวถูมือของเธอ เธอมั่นใจว่าปู้อี้เฉินจะประนีประนอม
“โอเค เอาไปด้วยก็เอาไปด้วย”ปู้อี้เฉินกัดฟันพูดและมองไปที่เฉินเฉียว ผู้หญิงคนนี้ไม่ผิดสัญญากับเขาแถมยังพาลูกชายของคนอื่นไปทำานกับเขาด้วย
เดิมทีปู้อี้เฉินวางแผนที่จะพาเฉินเฉียวไปพบหุ้นส่วนของเขาเพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าเขาเปลี่ยนไปมากขนาดไหน แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าซังหลินจวินจะมา
“ประธานซัง เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณมา”หุ้นส่วนของปู้อี้เฉินมองไปที่ซังหลินจวินด้วยรอยยิ้มที่ประจบ
“ ถ้าคุณเชิญลูกชายและผู้หญิงของผม ผมก็ต้องมาด้วยเป็นธรรมดา”ซังหลินจวินตอบอย่างสุภาพและในขณะเดียวกันเขาก็มองไปที่เฉินเฉียว
เพราะการแนะนำของซังหลินจวินในตอนนี้ ทำให้เฉินเฉียวมองไปที่เขาอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มที่ลำบากใจของเขา
“ไม่น่าเชื่อว่าคุณเฉินจะมีความสัมพันธ์แบบนี้กับประธานซัง”เมื่อได้ยินสิ่งที่ซังหลินจวินพูด ประธานหงก็หันหน้าไปมองเฉินเฉียวด้วยความประหลาดใจ เมื่อเขามาถึงเขาได้ยินปู้อี้เฉินพูดว่าคุณเฉินเป็นผู้หญิงของเขา แต่ตอนนี้ซังหลินจวินกลับบอกว่าเธอเป็นของเขา
ดูเหมือนว่าคุณเฉินไม่ได้ง่ายๆ
ปากของเฉินเฉียวกระตุกเมื่อเห็นสายตาที่ซับซ้อนและคลุมเครือของประธานหงประธานหงคนนี้คงต้องคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ต้องพึ่งพาผู้ชาย
“ ดังนั้นในอนาคตคงต้องพึ่งพาประธานหงให้ดูแลตอนทำงาน”ซังหลินจวินยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วชนกับประธานหง
ซังหลินจวินมองไปที่ซังหลินจวินอย่างเศร้าใจ แต่หัวใจของเธอกำลังเต้นแรงเพราะตอนที่เขาพูดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา เธอไม่ได้คาดหวังให้เขาพูดอย่างเปิดเผยว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาต่อหน้าคนนอกแบบนี้
แต่ปู้อี้เฉินซึ่งแต่เดิมเป็นตัวเอก ตอนนี้ดูเหมือนจะถูกลืม และเขาที่นั่งอยู่ที่มุมแอบกำหมัดแน่น
คําพูดที่ซังหลินจวินสาบานไปเมื่อครู่ เขาได้ยินทุกคําและสิ่งที่ทําให้เขาโกรธมากขึ้นคือปฏิกิริยาของเฉินเฉียวที่เธอทําตัวเขินอาย ทําไมก่อนหน้านี้ถึงไม่เคยแสดงต่อหน้าเขามาก่อน?
อาหารเย็นจบลงก่อนเวลาอันควรเนื่องจากการแทรกแซงของซังหลินจวินเพราะเขาบอกว่าลูกชายของเขาต้องนอนและผู้หญิงของเขาต้องกลับไปกับเขา
ไม่มีใครกล้าหักหน้าซังหลินจวิน ทําได้เพียงเร่งให้เฉินเฉียวรีบตามซังหลินจวินกลับไป
“เฉินเฉียว อย่าลืมที่คุณสัญญากับฉัน”ปู้อี้เฉินไล่ตามออกไปและคว้าแขนของเฉินเฉียว
“ ฉันสัญญาว่าเวลางานฉันจะฟังและทำตามกำหนดการของคุณ แต่ตอนนี้มันเป็นเวลาส่วนตัวของฉันแล้ว”เฉินเฉียวมาวันนี้เพียงเพราะปู้อี้เฉินขู่เธอด้วยชื่อของเขาเอง
“เฉินเฉียว คุณเต็มใจที่จะเป็นแม่เลี้ยงของคนอื่นงั้นหรอ?”ปู้อี้เฉินมองไปที่เฉินเฉียวและพูดด้วยความโกรธ เธอดูเขินมากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับซังหลินจวิน แต่เธอหยิ่งผยองมากเมื่อเผชิญหน้ากับตัวเขาเอง ทำไมถึงไม่แสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขา
“นี่มันเรื่องของฉัน”เฉินเฉียวมองปู้อี้เฉินอย่างรังเกียจ ถ้าชายคนนี้เคยให้ความสงสารเธอ เธอคงไม่ได้มาจนถึงทุกวันนี้เพราะความนับถือตัวเธอเอง
“เฉินเฉียว ฉันไม่เคยคิดว่าคุณจะเป็นคนไร้สาระขนาดนี้”ปู้อี้เฉินโกรธมาก ขนาดเขางลดท่าทางลงแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ยังคงปฏิบัติต่อเขาแบบนี้อยู่ดี
เฉินเฉียวไม่ได้พูดอะไร แต่เข้าไปในรถของซังหลินจวิน
เมื่อเห็นเฉินเฉียวออกไปกับซังหลินจวิน ปู้อี้เฉินก็โทรหาเถียนเถียนทันที
“ดูเหมือนว่าคุณจะทำไม่สำเร็จ”เมื่อได้ยินคำพูดของปู้อี้เฉิน เถียนเถียนรู้สึกอับอายอย่างมากในใจของเธอ
วันนั้นซังหลินจวินโยนเธอทิ้งในร้านอาหารแบบนั้นโดยไม่สนใจว่าเธอได้ดื่มยาปลุกเซ็กส์ไป เรี่ยวแรงที่เธอเหลือในวันนั้นหายไปหมด เถียนเถียนเดินออกจากร้านอาหาร แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกนักเลงสองสามคนหยุดและขวางเธอไว้ เถียนเถียนไม่กล้าคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนั้น มันเป็นวันที่น่าอับอายที่สุดที่เธอเคยมีชีวิตอยู่
“ คุณไม่มีความสามารถที่จะโค่นเฉินเฉียวได้ดังนั้น คุณเลยมาทิ้งความหวังทั้งหมดไว้ที่ฉัน”เถียนเถียนตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยความโกรธ เธอระบายความคับแค้นใจทั้งหมดที่มีต่อปู้อี้เฉิน
เมื่อนึกถึงคำดูถูกที่ซังหลินจวินพูดกับตัวเองในร้านอาหารครั้งสุดท้าย และนึกถึงการเผชิญหน้าของเธอในวันนั้น ตอนนี้เถียนเถียนอยากที่จะทุบร่างของเฉินเฉียวเหลือเกิน
“ประธานซัง คุณปล่อยฉันลงตรงสี่แยกข้างหน้าก็ได้ เดี๋ยวฉันขึ้นรถกลับเองได้”เฉินเฉียวมองซังหลินจวินแล้วพูด เธอรู้สึกซาบซึ้งใจมากที่ซังหลินจวินช่วยตัวเธอ แต่เธอก็เข้าใจถึงแรงกดดันที่ซังหลินจวินจะต้องเผชิญต่อไปในวันนี้
“เฉินเฉียว ฉันนึกว่าคุณกล้าหาญมากกว่านี้ ก่อนหน้านีคุณกล้าสู้กับแม่สามีกับอาเล็ก แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการยั่วยุของเมียน้อยก็ไม่เห็นคุณจะถอยไปแม้แต่ครึ่งเดียว แล้วทําไมตอนนี้ถึงคิดจะหนี”เดิมทีซังหลินจวินคิดจะให้โอกาสเธอคิด แต่กลับพบว่าสาวน้อยคนนี้ซ่อนตัวเธอไว้ลึกๆ และเขาก็กลัวว่าเขาจะเสียเธอไปแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ให้เขามีโอกาสที่จะหลีกเลี่ยง
“ประธานซัง คุณมันน่ายกย่อง”เฉินเฉียวมองไปที่ซังหลินจวินที่บ้าคลั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ เฉินอันได้กดดันเธอและเฉินอินก็มี อารมณ์ที่ไม่มั่นคงเพราะเหตุการณ์ล่าสุด
“ เฉินเฉียวคุณคิดว่าฉันจะปล่อยคุณไปง่ายๆงั้นหรอ ฉันาบอกแล้วว่าถ้าคุณไม่อยากยุ่งกับฉันอีกก็อย่าท้าทายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า”ซังหลินจวินมองไปที่เฉินเฉียวอย่างโกรธ ๆ ผู้หญิงคนนี้ต้องการที่จะวิ่งหนีหลัง ใครบอกเธอว่าเรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่ดี
“ ฉันระวังรักษาความสัมพันธ์กับคุณมาตลอด ทำไมคุณถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปล่ะ”เฉินเฉียวก็โกรธเล็กน้อยเมื่อเห็นเฉินอินไม่กี่วันมานี้ หัวใจของเธอเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง ท้ายที่สุดเป็นเพียงเพราะเธอทำผิดต่อผู้ชายคนนี้
“เฉินเฉียวถ้าคุณรักษาความสัมพันธ์กับฉันอย่างระมัดระวัง คุณก็ไม่ควรหนีไปไหนและไม่มีความรับผิดชอบต่อฉันแบบนี้”ซังหลินจวินโกรธผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ เธอไม่เข้าใจความคิดของตัวเธอ เขาเข้าใจความคิดของเธอ และเข้าใจความรู้สึกผิดของเธอ แต่ทำไมเธอถึงปฏิเสธที่จะให้เขาปกป้องเธอ
“เฉียวเฉียวฉันจะไม่บังคับคุณ ฉันจะให้เวลาคุณสามวัน คุณควรคิดให้ชัดเจนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณกับฉัน”ซังหลินจวินส่งเฉินเฉียวลงที่สี่แยกตามคำขอของเฉินเฉียว
เฉินเฉียวมองไปที่รถฮัมเมอร์ที่กำลังขับออกไปด้วยความรู้สึกเศร้ามาก
“สาวน้อย ดึกขนาดนี้ อยากให้พี่พาเธอกลับบ้านไหม?”เฉินเฉียวหันหลังและเดินไปที่รอรถเพื่อขึ้นแท็กซี่ แต่ผู้ชายโรคจิตหื่นคนนั้นก็เดินเข้ามาทางเธอ
เฉินเฉียวไม่สนใจกับการพูดลวนลามของผู้ชายคนนั้น คงจะไม่เป็นไรตราบใดที่เธอเพิกเฉย
แต่ความคิดของเฉินเฉียวนั้นดูไร้เดียงสาเกินไป
“ไอ้หยา หยิ่งซะด้วย พี่ชอบ”อันธพาลมองเฉินเฉียวด้วยสีหน้าลามก เมื่อครู่เขาเก็บเงินมา ทั้งได้เงินและได้สาวสวยแบบนี้ ทําให้ตัวเองมีความสุขมันเป็นเรื่องที่วิเศษที่สุดในชีวิตเขาจริงๆ
“ออกไป”เฉินเฉียวตะโกนใส่คนตรงหน้าด้วยความโกรธ เธอเริ่มเสียใจที่ให้ซังหลินจวินจากไปในตอนนี้
ถ้ามีอันตรายตอนนี้เธอจะหนีไปได้หรือไม่?
“ออกไป” ไปไหนล่ะ? พี่ชายกําลังเข้าใกล้เธออยู่นี่ไง? ”อันธพาลพูดในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาเฉินเฉียว
เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเข้ามาใกล้ตัวเอง ด้วยความตกใจเฉินเฉียวเลยวิ่งหนีไป
“จะวิ่งหนีไปไหน?”เสียงแหลมของชายคนนั้นดังมาจากด้านหลัง
เฉินเฉียวไม่สนใจเรื่องอื่น ๆ ทำได้เพียงรีบวิ่งหนีอย่างหมดหวัง
“สาวน้อย วิ่งหนีหรอ”อันธพาลไล่ตามเฉินเฉียว
“อ้ะ”เฉินเฉียวบังเอิญล้มลงไปตรงข้างถนนและตอนนี้เธอไม่สามารถวิ่งต่อไปได้จริงๆ เธอทำได้เพียงมองคนที่เข้ามาใกล้และใกล้กับเธอเข้ามามากขึ้น
“วิ่งสิ”เมื่อเห็นเฉินเฉียวล้มลง ไอ้นั้นก็ชะลอตัวลงและค่อยๆเข้ามาหาเฉินเฉียว
“อ้าก!”เมื่อเขาที่กำลังจะเข้าใกล้เฉินเฉียว จู่ๆก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเขา
“เฉียวเฉียว”เจียงฉยงฉยงปล่อยหมัดเข้าที่หัวและเดินเข้าไปหาเฉินเฉียวอย่างเป็นกังวล
“ฉยงฉยง”เฉินเฉียวที่กำลังตกใจกลัว พอเห็นเจียงฉยงฉยงปรากฏตัวขึ้น ราวกับว่าเธอได้เห็นผู้ช่วยชีวิต
“เธอมาทำอะไรที่นี่?” ปู้อี้เฉินล่ะ ฉันได้ยินหลีชิงพูดว่าเขาพาเธอไปงานเลี้ยง “เจียงฉยงฉยงกอดเฉินเฉียวด้วยความเป็นห่วง หากเธอไม่เพิ่งมาปรากฏตัวที่นี่ ถ้าเธอมาช้าไปสักก้าว เธอก็ไม่กล้าคิดเรื่องนี้เลย โชคดีที่เธอมาและโชคดีที่ยังไม่สายเกินไป
ทั้งหมดนี้ถูกจ้องมองด้วยดวงตาคู่หนึ่งในระยะไกล และเมื่อเห็นอันตรายของเฉินเฉียวกลายเป็นเพียงสายลมไปในชั่วพริบตา ประกายไฟก็พุ่งออกมาจากดวงตาที่อาฆาตแค้นของเธอทันที
