ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 150 ระวังตัวด้วยนะ

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ท้องฟ้ามืดสลัวและมีฟ้าแลบเป็นระยะ ๆ

เมื่อเสียงฟ้าร้องดังขึ้นร่างของเฉินเฉียวบนหลังของซังอวิ๋น ก็สั่นสะท้าน

“เฉียวเฉียว คุณกลัวฟ้าร้องหรอ?”น้ำเสียงของซังอวิ๋นดูสงสัยและล้อเล่นการถามเธอในเวลานี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการจงใจพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ

“นิดหน่อย ทำไมล่ะ ไม่เคยเห็นผู้หญิงกลัวฟ้าร้องหรอ”เฉินเฉียวลุกลี้ลุกลนเธอจับเสื้อที่เปียกโชกของซังอวิ๋น ไว้แน่นและเปล่งเสียงราวกับว่าเธอกำลังพยายามระงับความกลัวที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ

ในทิศที่เฉินเฉียวมองไม่เห็น ซังอวิ๋น ยิ้มเบา ๆ บนใบหน้าของเขาและใบหน้าที่ชั่วร้ายของเขามีเม็ดฝนตกลงมาบนเส้นผมของเขาไหลลงคางที่เซ็กซี่ของเขา

หยดน้ำซุกซนดูพวกมันก็จะไหลลงก็ไม่ไหล

“คุณอย่าโกรธสิถึงแม้คุณจะกลัวผมก็ไม่ล้อคุณหรอก”ซังอวิ๋นยื่นมือออกไปเพื่อดึงหนามยาวที่ขวางทางเขามองกลับไปที่ เฉินเฉียวเป็นครั้งคราวเมื่อเห็นว่าผิวของเธอดูซีดแม้จะอยู่ในแสงสลัวเขาก็กังวล

ตอนแรกเขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดพายุฝนฉับพลัน

หมู่บ้านเสี่ยวเหลียนเป็นที่ที่ลูกน้องเขาเจอ เขาไม่ค่อยชำนาญทางตรงนี้

เขาไม่รู้ว่าสภาพแวดล้อมที่นี่มันแย่ขนาดนี้

เฉินเฉียวไม่ได้พูดอะไรกับเขา แต่จาม

เมื่อซังอวิ๋นได้ยินดังนั้นเขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นยังมีหนทางอีกยาวไกลที่จะต้องลงภูเขาและฝนก็ตกหนักมากในเวลานี้เขาไม่สามารถกลับไปที่หมู่บ้านเสี่ยวเหลียนได้เลย

เขามองซ้ายมองขวา

ตอนเขาอยู่ในหมู่บ้านเขาได้ยินคนแก่บางคนพูดว่ามีถ้ำบนภูเขาพวกเขาเคยพักที่นั่นเมื่อฝนตกหนัก

เฉินเฉียวสังเกตเห็นว่าซังอวิ๋นเปลี่ยนทิศทางและถามด้วยน้ำเสียงสงสัย: “อาอวิ๋นคุณกำลังไปไหนนี่ไม่ใช่ทางลงจากภูเขานะคุณไม่ได้หลงทางใช่ไหม”

เธอตบไหล่เขาเพราะกลัวว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงของเธอ

“พวกเราจะไม่ลงเขาแล้ว หาถ้ำใกล้ๆตะกี้ผมเห็นแล้ว เดินอีกแปปเดียวก็ถึงแล้ว”ถ้ำนั้นที่ซังอวิ๋นเพิ่งเห็น ทำให้เขารีบเร่งฝีเท้าโดยไม่ลืมที่จะอธิบายให้เฉินเฉียวที่อยู่บนหลังเขาฟัง

อ๋อเฉินเฉียวตอบ

เธอชะโงกคอดูฝนที่ตกหนักขึ้นโดยเห็นว่าทางลงภูเขาอีกยาวไกล ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกที่ต้องอยู่ถ้ำ แต่มันก็ดีกว่าที่จะเกิดอันตราย

และซังหลินจวินที่เดินทางไปหมู่บ้านเสี่ยวเหลียน เพราะฝนตกหนักเลยติดอยู่กลางถนน

เนื่องจากฝนตกหนักต้นไม้ใหญ่ในป่าหลายต้นจึงถล่มลงมา

ล้มลงขวางถนนพอดี

“ มู้ซาน เราจะไปต่อได้ไหม?”ซังหลินจวินถามคนขับด้วยความเร่งรีบในสายตาของเขา

สภาพอากาศเลวร้ายนี้ทำให้จิตใจที่วิตกกังวลอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ เขามักจะรู้สึกวิตกกังวลในใจเมื่อเวลาผ่านไปความรู้สึกวิตกกังวลนี้ก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ รอก่อนนะครับ ประธานซัง”มู้ซาน เป็นคนของเฟยอี้เหมินและเป็นคนที่นำทาง

เฟยอี้เหมินไม่ได้รับงานเป็นเวลานานเนื่องจากหัวหน้าของพวกเขาละมือมานานดังนั้นพวกเขาแยกกันไปทางใครทางมัน ตอนนี้เขาชีวิตปกติธรรมดา

ครั้งนี้นานๆทีเจ้านายเขาจะออกคำสั่ง เขาดีใจมาก

แม้ว่าจะตามหาใครสักคน

ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่สามารถเตะต่อยได้

แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องง่ายๆขนาดนี้ หามาตั้งนานแล้วยังไม่พบเบาะแสอะไรเลย

ท้ายที่สุดไม่มีใครเห็นของในรถด้วยตาของตัวเองและไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ในรถหรือไม่

ทุกอย่างอาจเป็นการคาดเดาและน่าจะเป็นความชอบโดยสูญเปล่า

ตอนนี้ในสภาพอากาศที่น่ากลัวหาตัวเธอไม่พบและพวกเขาอาจติดอยู่กลางถนนเมื่อนึกถึงภารกิจแรกที่ได้รับคำสั่งจากหัวหน้า ก็จะล้มเหลวแล้วมู้ซานคิดว่าถึงจะเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำแต่ก็ต้องเอาขอนไม้หลบออกไปให้ได้

มู้ซานลงจากรถโดยไม่มีร่มอยู่ในมือเขาเดินตรงไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

ขอนไม้ที่อยู่กลางถนนเป็นต้นไม้ที่เพิ่งเกิดใหม่อายุไม่กี่ปี

มู้ซานพับแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแขนที่แข็งแรงราวกับต้นไม้

เขาเอื้อมมือออกไปอุ้มต้นไม้ตรงหน้าสุดแรง

เจียงอี้ฝานในรถคันหลังขมวดคิ้วและเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของมู้ซาน เขาคลายแขนเสื้อและจะลงไปช่วย

และเจียงฉยงฉยงซึ่งนั่งอยู่ในรถเต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอเห็นมู้ซานเคลื่อนย้ายต้นไม้ออกไปง่ายดายราวกับก้อนอิฐที่เคลื่อนย้ายได้

แต่เมื่อพี่ชายของเขาเปิดประตูรถและเห็นได้ชัดว่าจะออกไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักเธอก็จับมือเขาไว้ทันที

“ พี่คะ ข้างนอกฝนตกหนักมาก จะออกไปทำไม”เจียงฉยงฉยงดึงแขนของ เจียงอี้ฝานไว้แน่นราวกับว่าเขาไม่ได้ให้เหตุผลที่เหมาะสมกับเธอและไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อย

ใบหน้าของเจียงอี้ฝานทำอะไรไม่ถูกแม้ว่าเขาจะดีใจมากที่เธอเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเขามาก แต่เขาก็คิดว่า ซังหลินจวินไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับ เฉินเฉียวไปหลายวันแล้ววันนี้เขามีเบาะแสเกี่ยวกับเธอ กลับมาติดแหง็กอยู่บนถนน

เขาทำได้เพียงกุมมือของเธอบนแขนเขาและอธิบายให้เธอฟังด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล:“ ฉยงฉยง ฉันแค่อยากลงไปช่วย ตอนนี้พวกเราติดอยู่บนถนน เฉินเฉียวจะเป็นจะตายยังไงบ้างก็ไม่รู้ ถ้าไม่รีบไป เกรงว่าเขาจะเป็นอันตราย”สายตาของเขามองออกไปด้านนอก

เจียงฉยงฉยงมองตามไปโดยไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตามซังหลินจวินซึ่งอยู่ในชุดสูทในตอนแรกได้ถอดเสื้อตัวนอกของเขาออกแล้วและกำลังยกต้นไม้ออกไป

เจียงฉยงฉยงรู้สึกผิดที่ห้ามพี่ชายเธอไว้เธอค่อยๆปล่อยมือ พี่ชายของเธอค่อยๆเปิดประตูและเดินออกไป : “พี่คะ ตอนยกขอนไม้ระวังมือด้วยนะคะ เดี๋ยวบาดเจ็บ ”

เจียงอี้ฝานยิ้มโบกมือให้เธอ

เจียงฉยงฉยงที่นั่งอยู่ฮึดฮัดและพูดด้วยความโกรธ: “พี่สิเป็นคนทึ่ม ทึ่มกันทั้งบ้าน”

เธอเพิ่งนึกได้ว่า เธอก็เป็นคนในครอบครัว รู้สึกว่าตัวเองโง่จริง

พลังของคนสามคนมากกว่าหนึ่งคน

แม้ว่าจะมีต้นไม้ล้มจำนวนมาก แต่ก็มีคนสองสามคนค่อยๆย้ายมันออกไป หลังจากนั้นไม่นานถนนข้างหน้าก็กลับมาโล่งอีกครั้ง

เมื่อเห็นถนนโล่งอีกครั้งซางหลินจุนตบไหล่เจียงอี้ฟานและมู้ซานที่ด้านหลังแล้วพูดว่า “ขอบใจนะ”

“ เป็นพี่น้องกันไม่ต้องพูดแบบนี้ก็ได้ รีบไปเถอะ ดูท่าฝนจะไม่หยุดง่ายๆ ขับรถระวังด้วยนะ”