ซังอวิ๋นขมวดคิ้วราวกับกำลังพิจารณาคำแนะนำของเธอหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้าเบา ๆ และตอบตกลง: “เอาล่ะงานสเก็ตช์ของผมใกล้เสร็จแล้วเหมาะเจาะกับเวลาที่พวกคุณจะไปพอดี ทำไมตะกี้ผมคิดไม่ออก .”
เขาตบหน้าผากตัวเองทำไมเรื่องง่ายๆแค่นี้ถึงคิดไม่ออก
เฉินเฉียวหัวเราะออกมารู้สึกขบขันกับรูปลักษณ์ของเขา
ฉันไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเมื่อเขาโตขึ้นอาอวิ๋นจะเป็นแบบนี้บางทีก็สับสนและบางครั้งก็ฉลาด
แต่ยังคงจริงใจต่อผู้คน
“ ผมตลกมากเลยหรอ”ซังอวิ๋นถาม
เขาจ้องไปที่ เฉินเฉียว อย่างไม่กระพริบตาและดวงตาที่แคบและชั่วร้ายของเขาดูเย็นชาแทบจะดึงวิญญาณของคน ๆ หนึ่งออกมาและเขาก็ยิ้มด้วยท่าทางที่มีเสน่ห์
เฉินเฉียวตกตะลึงดวงตาของเขาเธอหลีกเลี่ยงการจ้องมองจากเขาอย่างรวดเร็วหลังจากเห็นดวงตาของซังอวิ๋นที่ทำให้เธอตะลึง
“เก็บของก่อนไหม”เฉินเฉียวเปลี่ยนเรื่องและจิตใจที่อ่อนไหวของเธอสังเกตเห็นว่าตอนนี้บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองแปลกไปเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามข้อเสนอของเธอถือได้ว่าเป็นแผนของซังอวิ๋นพอดี
เขาไม่ได้ตั้งใจจะไปจากเฉินเฉียวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินใจที่จะจากไปหรืออยู่ด้วยกัน ก็เป็นเฉินเฉียวที่เป็นคนพูดขึ้น
ถ้ามีคนรู้สึกว่ามันไม่ปกติ ก็ไม่ใช่ปัญหาของเขา
“โอเค ตอนมาผมไม่ได้รู้สึก ตอนนี้จะไปแล้วผมรู้สึกว่าผมเอามาเยอะไปหน่อย”เขาเอามือโอบเอวร่างเพรียวและใบหน้าของเขาดูสบาย ๆ
ฉันช่วยคุณเองมันเป็นข้อเสนอของเธอและเธอก็เป็นคนช่วยเอง
ได้ซังอวิ๋นไม่ได้ปฏิเสธ แต่อย่างใด แต่กลับชี้ไปที่สิ่งของที่จำเป็นต้องเอาไปด้วย แล้วบอกเฉินเฉียว
ทั้งสองช่วยกันเก็บของ อย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ ซังหลินจวินกลับมาจากที่เจียงอี้ฝานเขายังไม่เห็นเฉินเฉียวอยู่ในห้องก็ใจหายทันที
เจียงฉยงฉยงอยู่กับเจียงอี้ฝานดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าเฉินเฉียวอยู่ที่ไหน
แค่ไปบอกคนๆนั้น ว่าเธอจะไป
เวลาผ่านไปนานมาก แต่เธอก็ยังไม่กลับมา
ดวงตาของซังหลินจวินมืดมน
เขารอและไม่สามารถรอได้อีกต่อไปเขาจึงเปิดประตูและเดินออกไป
ลานเล็ก ๆ ในหมู่บ้านไม่ใหญ่นักเพียงเดินไปไม่กี่ก้าวก็จะเจออีกห้องหนึ่ง
เดินไปจนถึงหน้าประตู ยังไม่ทันผลักประตูเข้าไป ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมา
“เฉียวเฉียว วันหลังมาเป็นแบบให้ผมอีกได้ไหม”
เมื่อซังหลินจวินได้ยินก็รู้ว่าเสียงใคร
ดวงตาสีเข้มของเขาแข็งกร้าว
ได้สิเฉินเฉียวรับปากและดูเหมือนว่าเธอจะยิ้มให้เขา
เพราะหูของซังหลินจวินได้ยินเสียงหัวเราะ
เธอดูมีความสุขมาก
จู่ๆซังหลินจวินก็รู้สึกว่ามือของเขาหนักอึ้งและเขาก็ไม่กล้าเปิดประตูต่อหน้าเขา
เขากลัวว่าพวกเขาสองคนข้างในจะทำอะไรสนิทมสนมกัน
แล้วเขาก็ระงับความกลัวนี้ในใจทันที
จะประหม่ายังไงก็ไม่ใช่เขา
ของที่เขาต้องการ ต้องกำแน่นไว้ในเงื้อมือไม่ปล่อย
เฉินเฉียวเป็นของเขา ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต
ตอนนี่้กลับมีผู้ชายคนนี้ปรากฎตัวออกมา ถึงแม้จะรู้จักกันมาก่อนแต่เขาไม่ได้มาตอนที่เธอต้องการ
ซังหลินจวินจัดสื้อผ้ายับๆของเขาและเคาะประตูอย่างใจเย็น
ไม่นานประตูก็เปิดออก
คนที่เปิดประตูคือ เฉินเฉียวเมื่อเธอเห็น ซังหลินจวินดวงตาของเธอก็ยิ้ม
“ ทำไมคุยกับเจียงอี้ฝานเร็วจัง เข้ามาสิ ฉันกำลังช่วยอาอวิ๋นเก็บของ”เฉินเฉียวเปิดประตูทั้งสองด้าน
ดวงตาของเธอกระจ่างใสไร้ร่องรอย
เมื่อมองไปที่ท่าทางของเฉินเฉียวซังหลินจวินก็เข้าใจว่าสิ่งที่เขากังวลนั้นไม่มีความหมาย
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมละสายตาที่ไม่เป็นมิตรกับอีกฝ่าย
ซังหลินจวินเดินตรงไปที่ เฉินเฉียวจับมือของเธอไว้และพูดอย่างจริงจังว่า: “เฉินเฉียวคุณยังเหนื่อย ทำไมมาช่วยเขาแบบนี้ละ ถ้ามีเรื่องอะไรก็เรียกผมสิ? ลำบากตายเลย”
เขาบีบปลายจมูกของเธออย่างรักใคร่
ใบหน้าของเฉินเฉียวแดงก่ำ
เธอส่ายหัวพยายามจับมือเขาที่ปลายจมูกของเธอ
แต่มือของซังหลินจวินไม่ขยับเลยเขากลับยิ้มให้เธอแทน
“เฉียวเฉียว คุณกับคุณซังไปพักก่อนเถอะ ของที่เหลือผมเก็บเอง”เมื่อเขาเห็นทั้งสองคนซังอวิ๋นก็ตระหนักว่าหัวใจของเขาไม่ได้สงบอย่างที่เขาคิด
เขามองไปที่มือของซังหลินจวิน อยากจะตัดมือส่วนเกินนั้นออก
แต่บนใบหน้าเขายังคงยิ้ม
“ไม่ได้ ฉันรับปากคุณแล้ว”ตอนแรกพูดไว้แล้วว่าจะอยู่ด้วยกันที่หมู่บ้านเสี่ยวเหลียนแต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้่ชวยเขาเก็บของ
ถ้าทำเรื่องง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเธอช่วยไม่ได้ ความรู้สึกผิดบนในใจเธอคงจะไม่หายไป?
คิ้วของซังหลินจวินเลิกขึ้น
โชคดีที่เขารู้จักเฉินเฉียว รู้ว่าเธอกำลังช่วยเหลือเพื่อนของเธอและเมื่อมองไปที่ชายที่ยุ่งๆอยู่เขาก็พูดว่า: “เฉียวเฉียวเป็นคนที่ชอบช่วยคนอื่นเสมอ อย่าปฏิเสธเธอเลย ได้ยินว่าเฉียวเฉียวบอกว่าพวกคุณรู้จักกันตั้งแต่เด็ก ยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย?”
น้ำเสียงของเขาไม่นับว่าดี แต่ก็เรียบๆ
ตอนถามก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
มีเพียงผู้ชายสองคนที่มองหน้ากันเท่านั้นที่รู้ว่ารอยยิ้มของพวกเขาเป็นรอยยิ้มปลอมๆ
ซังหลินจวินอยากรู้ว่าชายตรงหน้าไปทำอะไรมา หลายปีมาแล้วไม่ได้เจอกันแล้วจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นและเขาก็กลายเป็นผู้ช่วยชีวิตของเฉินเฉียว
เขาอยากจะทำให้เธอติดหนี้บุญคุณหรือมีแผนอื่นๆมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้อยู่แก่ใจ
แต่ไม่ว่าเขาต้องการจะทำอะไร แค่อย่ายื่นมือมาแตะต้องตัวเฉินเฉียว เขาก็จะทำแบบไม่รับรู้
ยังไงซะ เขาก็อยู่ในใจของเฉินเฉียวหมดแล้ว
มันที่น่ารำคาญจริงๆ
“ผมชื่อซางอวิ๋น ถ้าจะให้พูดผมกับคุณซังก็เป็นคนบ้านเดียวกันนิ”เขายื่นมือออกไปและจับมือกับเขาอย่างสุภาพ
ซังหลินจวินก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน แต่เมื่อทั้งสองคนประสานมือกันฝ่ามือมีพลังบางอย่างโดยไม่รู้ตัว
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็ปล่อย
ซังหลินจวินนึกออกแล้ว เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ผมนึกออกแล้ว ครอบครัวผมมีคนชื่อซังอวิ๋น ไม่รู้ว่าคุณซังอวิ๋นกับซังอวิ๋นครอบครัวผมคนนั้นมีอะไรเกี่ยวข้องกันไหม”
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพูดเรื่องครัวครอบ ซังหลินจวินคงจะลืมเรื่องเมื่อหลายปีก่อนไปแล้ว ผู้ชายคนที่โดนไล่ออกจากบ้าน
