ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 167 เลือกแหวน

จนกระทั่งทั้งสองคนเดินจากไปซังอวิ๋นที่ยังคงยืนอยู่หน้าร้านกาแฟสีหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอึดอัดเมื่อคิดถึงการยั่วโมโหของซางหลินจุนในตอนนี้ดวงตาของเขาลึกล้ำราวกับดอกไม้พิษมีเสน่ห์และน่าหลงใหล

เขาขยับมุมปากพูดสองสามประโยค เกือบจะไม่มีเสียงพูด

ไม่มีใครได้ยินมีเพียงลมที่ความเงียบสงบเท่านั้น

เฉินเฉียวนั่งอยู่ในรถที่นั่งข้างๆคนขับ สายตาชำเลืองมองซางหลินจุนเป็นครั้งคร่าวที่ไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ขึ้นรถ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถามด้วยท่าทางเป็นห่วง: “คุณเป็นอะไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอเปล่า?”

ซังหลินจวินหันหน้าไปมองเธอเงียบ ๆ

โดนจ้องนานแบบนั้น เธอแทบอยากจะหลบสายตา

“ ทำไมจู่ๆก็ไปดื่มกาแฟกับเขา”น้ำเสียงของเขาดูสบาย ๆ แต่เขาจ้องเธออย่างเห็นได้ชัดว่าสนใจในคำตอบ

แม้ว่าเฉินเฉียวจะรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญมากนัก แต่เธอก็ตกตะลึงกับท่าทางการแสดงออกของเขาและเธอก็คิดว่าจะพูดอย่างไรดี

“ เมื่อวาน ตอนกลับไม่ใช่ว่าไมยังไม่ได้บอกลาหรอ? หลังจากกลับมา อาอวิ๋นก็โทรชวนฉันจะไม่ไปก็ไม่ได้ ”

ซังหลินจวินพยักหน้าราวกับเห็นด้วยกับคำตอบนี้

เขาไม่ได้พูดมากแค่ขับรถอย่างเงียบ ๆ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถก็จอด

“เฮ้ ทำไมจู่ๆถึงพาฉันมาที่นี่”

ยังไม่ได้ลงจากรถก็เห็นบรรยกาศผู้คนที่พลุกพล่านด้านนอก

ซังหลินจวินไม่ชอบสภาพแวดล้อมที่คึกคักแบบนี้

ที่ผ่านมาเขาสองคนแทบไม่ได้มาสถานที่แบบนี้

ซังหลินจวินลงจากรถก่อนจากนั้นก็เปิดประตูให้เธอและยื่นมือไปกันไว้ที่หัวเธอเป็นห่วงว่าหัวจะชน

เห็นเขาทำเป็นนี้ ในใจเฉินเฉียวก็รู้สึกหอมหวาน

“ไปเลือกแหวนกันเถอะ”เมื่อเขาเดินไปที่ห้างสรรพสินค้าที่คึกคัก ซังหลินจวินก็กล่าวถึงจุดประสงค์ของการมา

แหวนเฉินเฉียวดูประหลาดใจ

เธอไม่ได้คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

อย่างไรก็ตามเธอคิดเสมอว่าคนอย่างซังหลินจวิน แหวน, ชุดเดรส ฯลฯ ไม่ใช่ว่าควรสั่งทำเป็นพิเศษหรอ

เขาพาเธอไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อเลือกแบบนี้ทำให้เธอตกใจ

อย่างไรก็ตามหลังจากรู้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อเลือกแหวนเธอก็คาดหวังในใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอดึงเขาและตรงไปยังสถานที่ขายเครื่องประดับ

มีแหวนทุกแบบทุกสไตล์

เฉินเฉียวดูแหวนทุกชนิด หยิบขึ้นมาก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

แม้ว่าจะมีบางครั้งที่สะดุดตาซังหลินจวินก็ช่วยเธอเลือก

ในเวลานี้ เฉินเฉียวถือแหวนเพชรอยู่ในมือ

เพชรใสไร้สีดูหรูหราและสง่างาม

เธอชอบอยู่ในใจและกำลังจะลองแหวนในมือของเธอ

ซังหลินจวินรีบคว้าไป

เขามองอยู่สักพัก แล้วก็ส่ายหัว ตีเธอเบาๆ “แหวนวงนี้ไม่เหมาะสำหรับคุณ”

“ทำไมมันไม่เหมาะกับฉัน”เฉินเฉียวโกรธมาก

ซังหลินจวินหยิบแหวนเพชรและหมุนไปรอบ ๆ ในมือของเขาและนิ้วชี้ของเขาก็จิ้มที่ด้านบนของเพชร

“ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่แหวนไม่ดี”

เขาอธิบายว่า“ดูรูปร่างของแหวนสิ เป็นรูปหยดน้ำ ดูแล้วก็สวยดี แต่ว่าเฉียวเฉียว เราแต่งงานกัน แหวนนี้สวยแต่แฝงไปด้วยน้ำตา คุณคงไม่อยากให้คนพูดถึงแหวนของคุณแบบนี้นะ ”

คำพูดในใจของเขาที่ไม่ได้พูดก็คือ แหวนแบบนนี้ไม่รู้ว่ามีคนลองมากเท่าไหร่แล้ว จะเหมาะกับคนพิเศษอย่างเฉียวเฉียวได้ไง

ถ้าเขาอยากจะให้ก็ต้องให้สิ่งที่ดีที่สุด

แต่เพราะทั้งหมดนี้ตองรอการเตรียมการ เขาเลยนิ่งไว้ก่อน

นี่เป็นครั้งแรกที่ซังหลินจวินพูดประโยคยาว ๆ เช่นนี้

ถ้าเป็นสมัยก่อนเฉินเฉียวอาจจะค่อนข้างมีความสุข

แต่หลังจากที่เขาเพิ่งปฏิเสธแหวนที่เธอชอบในใจเฉินเฉียวก็ไม่พอใจเล็กน้อย

เธอหันหลังกลับและไปร้านอื่น

ยังไงซะก็มีร้านอัญมณีมากมายในห้างนี้ ถึงแม้ไม่ซื้อในห้าง ไปซื้อร้านข้างๆก็ได้

เฉินเฉียวเดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจซังหลินจวินที่ตามเธออย่างใกล้ชิด

ร้านอัญมณีที่อยู่ด้านหลังเขาไม่พอใจซักร้าน

เฉินเฉียวโกรธ ยืนข้างทางไม่อยากจะเดินต่อแล้ว

ซังหลินจวินก็เย็นชาเหมือนว่าเขาไม่มีความสุข

ทั้งคู่มองดูว่าใครจะถอยก่อนกัน

ในท้ายที่สุดซังหลินจวินก็ง้อก่อน

เขาจับมือเธอแล้วพูดว่า “เฉียวเฉียว เราไปดูร้านสุดท้ายกันเถอะ ถ้าไม่พอใจผมจะสั่งทำให้พิเศษ”

เฉินเฉียวสะบัดมือออกและฟังจบราวกับว่าเธอไม่พอใจที่ไม่ได้เลือกแหวนสวยๆ

“ นี่เป็นปัญหากับของร้านหรอ? คุณเอาแต่ไม่ชอบนั่นไม่ชอบบี่ ซังหลินจวินเรามาเลือกแหวนนะไม่ใช่มาเลือกโลงศพ “สิ่งที่เธอพูดมันผิดไปหน่อย

ดูเหมือนเธอจรู้สึกตัวว่าพูดผิดเธอเม้มปากขมวดคิ้วด้วยความรำคาญและเดินไปข้างหน้า

ซังหลินจวินเข้าใจว่าเธอไม่มีความสุข แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเธอกำลังจะเดินหนีเขาก็จับมือเธอไว้แน่นแล้วพูดว่า “เฉียวเฉียว พวกเราไปดูร้านสุดท้ายกันเถอะ”

เฉินเฉียวไม่ต้องการไปอีกแล้วถึงจะไป เขาก็ไม่พอใจอยู่ดี เสียเวลาเปล่าๆ

เขาแรงเยอะ เธอสลัดไม่ออกทำได้เพียงเดินตามเขาไป

ตอนเธอเข้าไปเธอไม่ได้อ่านชื่อร้านที่ประตูด้วยซ้ำ

ทั้งสองเพิ่งเดินเข้ามาและพนักงานในชุดสูทก็เดินเข้ามา

“สวัสดีครับคุณผู้หญิงคุณผู้ชายมาเลือกแหวนหรอครับ?”รอยยิ้มที่อ่อนโยนและการแต่งหน้าเบา ๆ นั้นสวยงามมาก

ซังหลินจวินจับมือของเฉินเฉียว เขาไม่ได้มองไปที่แหวนที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์และพูดห้วนๆ: “ร้านคุณมีแหวนแบบสวยๆที่ไม่ได้วางโชว์ไว้ไหม? .”

พนักงานรู้สึกลำบากใจ แต่เธอตอบด้วยรอยยิ้ม: “คุณผู้ชายคะร้านเรามีแหวนแบบใหม่ที่ตรงตามต้องการของคุณพอดีเลยค่ะ อยากให้ดิฉันนำออกมาให้ดูไหมคะ”

ซังหลินจวินพยักหน้า: “ครับ”

เมื่อพนักงานอกไปเฉินเฉียวก็ก้มหัวเหม่อลอย

ซังหลินจวินมองไปที่ท่าทางที่ไม่มีความสุขของ เฉินเฉียว แต่ก็แอบยิ้มในใจ

เขาคิดว่าแหวนต้องทำให้เธอพอใจแน่ ยังไงซะเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะชอบ แต่มันเป็นสิ่งที่น่าประทับใจที่สุดเขาต้องยอมรับว่าเขาแค่อยากให้เธอจดจำวันนี้ตลอดไป

หลังจากพนักงานหยิบแหวนออกมาซังหลินจวินก็จับมือของเฉินเฉียวโดยไม่ลังเลและสวมแหวนเข้าไปในนิ้วนางข้างขวาของเธอ

เฉินเฉียวยังคงอยู่ในความงุนงง แต่จู่ๆโดนจู่โจมกระทันหันแบบนี้เธอก็ได้สติ

เธอไม่ได้มองไปที่มันจนกระทั่งแหวนสวมไปครึ่งหนึ่งของนิ้วเธอแล้ว เธอมองอย่างตะลึง

ท่านประธานที่รัก

ท่านประธานที่รัก

เฉินเฉียวต้องมานอนกับผู้ชายลึกลับคนหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่รู้ ชื่อหรืออาชีพของเขา และไม่รู้เลยว่าเขานั้นได้แต่งานมาแล้ว แต่เขามักจะมาช่วยเธอให้หลุดพ้นจากความอับอายอยู่เสมอ อะไรนะ!!! ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่เธอคิด แต่เขาเป็นถึงซังหลินจวินที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเป่ยเฉิง และมีข่าวลือมาว่า ชายผู้มีอำนาจคนนี้ทั้งได้ผ่านการแต่งงานมาแล้วหลายครั้ง และมีลูกแล้วอีกด้วย และมีข่าวลือกอีกว่าชายคนนี้มีนิสัยเย็นชา………….

Comment

Options

not work with dark mode
Reset