ซังอวี้พบว่าลางสังหรณ์ไม่สบายใจในใจของเขามาจากไหน
เมื่อเห็นซังหลินจวินที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าเตียงในโรงพยาบาลของเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชาและสีหน้าไร้ความรู้สึกซังอวี้รู้สึกโกรธมากในใจ
เขาไม่รู้จริงๆว่าใครเป็นคนพาเขามาที่นี่
ท้ายที่สุดตั้งแต่เหตุการณ์ลักพาตัวเฉินเฉียวถูกเปิดเผย ซังอวี้รู้ว่าตอนนี้ ซังหลินจวินเห็นเขาก็อยากจะฆ่าเขา
เขาจะไม่คิดอยากจะเจอ
หลังจากคิดไปคิดมาคนเดียวที่ทำเรื่องแบบนี้ได้คือลุงของเขา
ซังอวี้ต่อต้านความเกลียดชังในใจของเขาและยิ้มบนใบหน้าที่เย่อหยิ่งของเขา: “พี่ชายคุณหาแฟนเจอไหม?”
คำพูดของซังอวี้ไม่ใช่คำพูดที่ดี เขาคิดว่าเฉินเฉียวน่าจะตกอยู่ในมือของซังอวิ๋น เลยจะพูดประโยคนี้ถากถางเขา
ดวงตาของซังหลินจวินคมเหมือนใบมีด
เขามองไปที่ซังอวี้ที่นอนอยู่บนเตียงราวกับว่าเขากำลังมองไปที่คนที่ไม่มีอยู่จริง
“ทำให้แกผิดหวังจริงๆเฉินเฉียวและฉันจะจัดงานแต่งงานในสิ้นเดือนพอถึงตอนนั้นใส่ซองมาเยอะๆด้วยนะ”
ซังหลินจวินเยาะเย้ยเขาพูดเพียงไม่กี่ซังอวี้ก็กระอักกระอ่วนในใจ
เมื่อเห็นซังอวี้ตื่นตระหนก
ซังหลินจวินเดินไปข้างเตียงอย่างอ่อนโยนและช่วยดึงผ้าห่มให้แน่น
เมื่อผ้าห่มที่เขากำลังดึงปิดริมฝีปากของซังอวี้
ซังอวี้ที่นอนอยู่บนเตียงหน้าซีดด้วยความกลัวในดวงตาของเขามีความกลัวที่ไม่สามารถควบคุมได้ในใจของเขากลัวว่าซังอวี้จะเอาผ้าห่มคลุมตัวเขาให้ตาย
มันเหมือนกับการเดินบนปลายมีดในแนวนอนและจะล้มลงเมื่อใดก็จะได้หยดเลือด
เมื่อเห็นผ้านวมขยับขึ้นทีละนิ้วการหายใจของเขาก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนปลาที่หายใจไม่ได้และกำลังจะตาย
ซังอวี้เห็นเพียงแค่ซังหลินจวินพับขอบผ้าห่มให้ แล้วก็เดินถอยออกมานั่งเก้าอี้ข้างๆ
ซังอวี้เพียง แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ผู้ป่วยชุดเดียวที่เขาสวมอยู่นั้นเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
ริมฝีปากของเขาเปลี่ยนเป็นสีซีดเมื่อเทียบกับสีแดงก่ำในตอนแรกเขาเหมือนคนที่กำลังป่วยหนักในเวลานี้
“แกคิดว่าฉันจะฆ่าแก”ความคิดของ ซังอวี้จะปกปิดจากสายตาของซังหลินจวินได้อย่างไร
เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ตกใจของเขาซังหลินจวินก็ยิ้ม
หลังจะต่อยซังอวี้จนเข้าโรงบาล ซังหลินจวินก็ไม่นับญาติกับซังอวี้แล้ว
ยังไงซะเขาก็อยากจะไปขึ้นแทนที่เขาตลอด
เจียงอี้ฝานซึ่งไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขา แต่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเขามากกว่าปซังอวี้ที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดดังนั้นสิ่งต่างๆในฐานะพี่น้องไม่สามารถกำหนดได้ด้วยความสัมพันธ์ทางสายเลือด
ซังอวี้ไม่ได้พูด แต่แววตาที่หวาดกลัวของเขาเผยให้เห็นความคิดของเขา
ซางหลินจุนไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเขาในเรื่องเหล่านี้ ในวันนี้ที่เขามาก็เพราะพ่อของเขาสั่ง
อย่างไรก็ตามเขามีบางอย่างจะพูดกับซังอวี้
“สองสามวันนี้ในหย่วนเซิ้งเปลี่ยนคนครั้งใหญ่”เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและยังคงพูดต่อไปพลางจ้องสายตาที่สงสัยของซังอวี้: “สิ่งที่แกคิด แกกับเถียนเฟิงเสียงร่วมมือกัน ถึงแม้แกจะอยู่ในโรงบาล แต่เขาก็ไม่ได้โชคดีแบบนี้”
“เป็นไปไม่ได้เถียนเฟิงเสียงไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้น”ซังอวี้ไม่อยากจะเชื่อเลย
จิ้งจอกชราตัวนั้นเล่นงานเขาในเวลาแบบนั้นไม่น่าเชื่อว่าเขาจะแพ้ซังหลินจวินได้อย่างง่ายดาย
ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เขาจะทำได้ไม่ถึงครึ่งเชียวหรือ
เขาไม่เชื่อ
เมื่อเห็นว่าซังอวี้ยังคงยืนกราด ซังหลินจวินไม่อยากจะเถียง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาคลิกที่ข่าวที่สื่อรายงานจากนั้นจึงส่งต่อให้เขาโดยตรง
“ข่าวช็อค ประธานเถียนที่ทำงานหนักที่หย่วนเซิ้งมาหลายปีเป็นลมในห้องประชุมเนื่องจากทำงานหนักเกินไป”
“ประธานหยวนเซิ่งอยู่ในสภาพวิกฤต แต่หุ้นของหยวนเซิ่งกลับเพิ่มขึ้นแทนที่จะลดลงมีใครอยู่เบื้องหลังหรือไม่?”
“หยวนเซิ่งเปลี่ยนครั้งใหญ่ ผู้ถือหุ้นจากไปทีละคนและ หยวนเซิ่ง ตกอยู่ในอันตราย”
หน้าข่าวหลายหน้าถูกตีข่าวเรื่องหยวนเซิ่ง
ซังอวี้ไม่อยากจะเชื่ออีกต่อไปและยอมรับได้เพียงว่าเถียนเฟิงเสียงถูก ซังหลินจวินเล่นงาน
นิ้วของเขาสั่นระริกบนเตียงในโรงพยาบาลเขารู้ในใจว่าเถียนเฟิงเสียงถูกซังหลินจวินจัดการแล้วก็ถึงตาของเขาต่อไป
เขารู้สึกเศร้าโศกและขุ่นเคือง แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโชคดีโชคดีที่เขาโอนหุ้นทั้งหมดของหยวนเซิ่ง ให้ ซังอวิ๋น
ซังหลินจวินต้องการทำร้ายเขา แต่ไม่สามารถทำได้
“ ตอนนี้ เถียนเฟิงเสียงอยู่ที่ไหน?”ไหนๆเขาก็ถูกไปที่โรงพยาบาลแล้วคาดว่าเขาจะเสียชีวิตในไม่ช้า
เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ
ขอให้เขาจัดการให้แต่ตอนนี้ยังคงนอนบนเตียงไม่สามารถลุกได้
ซังหลินจวินเห็นว่าเขาเสียสติในตอนแรก สีหน้าเปลี่ยนไป
เขาเก็บโทรศัพท์แล้วยิ้มอย่างเย็นชา: “แกพักผ่อนในโรงบาลเถอะ อย่าจุ่นให้มาก ถ้าฉันเห็นแกจุ่นจ้านอีก วันหลังไม่ใช่แค่นิ้วขาดนะ.”
หลังจากพูดคำขู่เหล่านี้แล้วเขาก็ตบแขนเสื้อและจะออกไป
เดี๋ยวก่อน
ซังอวี้ที่โดนซางหลินจวินขู่จนพูดไม่ออกก็เรียกเขาให้หยุด
ซังหลินจวินหยุดมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
ซังอวี้แสยะยิ้มและแววตาของเขากลายเป็นชัยชนะ
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและซูมเข้าที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขา
ใบหน้าที่บอบบางและนุ่มนวลปรากฏต่อหน้าพวกเขาสองคน
ใบหน้าที่เรียบๆ แต่เดิมของซางหลินจุนเปลี่ยนบึ้งตึง
ภาพนั้นชัดเจนเป็นเฉินเฉียวแม้แต่เสื้อผ้าของเธอ
ที่สวมใส่ในวันนี้.
ซังหลินจวินสนใจเพียงว่าภาพถ่ายนี้ไปอยู่ในมือของซังอวี้ได้อย่างไร
ซังอวี้ดูเหมือนจะดูออก
เขาร้องด้วยความชื่นชม: “รูปนี้สวยจริงๆ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่พี่สะใภ้ในอนาคตของพี่ที่กำลังจะแต่งงานหรอกหรอ? มันปรากฏบนเหว่ยป๋อของคนอื่นได้อย่างไรและพิกเซลนั้นมีความคมชัดสูงขนาดนี้และระยะใกล้มากดูก็รู้แล้วว่าคนอื่นช่วยถ่าย พี่ ไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขพอหรอเธอถึงไปคบชู้ ”
ซังอวี้เห็นได้ชัดว่าจงใจเหยียดหยาม
ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามตราบใดที่มันสามารถทำร้ายซังหลินจวินได้เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาแผลของเขาให้มากที่สุด
อย่างไรก็ตามนอกเหนือจากนี้ ซังอวี้ไม่สามารถพึมพำไว้ในใจได้
คาดไม่ถึงว่าเฉินเฉียวกับซังอวิ๋นมีความสัมพันธ์กัน และฝีมือแยบยลมากไม่น่าละที่ในฐานะที่เป็นผู้หญิงที่แต่งงานมาแล้วสามารถจับ ซังหลินจวินที่เย็นชาและโหดเหี้ยมต่อผู้หญิงมาโดยตลอดได้
ถ้าไม่ใช่ว่าเขากดติดตามเหว่ยป๋อของซังอวิ๋นไว้ ไม่งั้นพลาดโพสนี้ไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นช่วงเวลาของการโพสนี้ดีมากเช่นเดียวกับที่ ซังหลินจวิน กำลังจะจากไปมันช่วยได้เยอะเลย
