โดยไม่คาดคิดคุณผู้หญิงที่กำลังยิ้ม ก็กลับมีใบหน้าที่แข็งกระด้างและปล่อยมือของ เฉินเฉียวออกอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอสัมผัสบางสิ่งที่ไม่ควรสัมผัส
เฉินเฉียวมีจิตใจที่อ่อนไหวมาแต่ใด ความเคลื่อนไหวของคุณผู้หญิงพลันเปลี่ยนกะทันหันเกินไป รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครู่ของเฉินเฉียวพลันหยุดลง ความอบอุ่นในใจเย็นเยือกลงไปทันที
เมื่อเห็นว่าสิ่งต่าง ๆ มันเริ่มไปอย่างไม่ควรจะเป็น ซังหลินจวินก็ตบก้นของโย่วอีทันทีและก่อนที่เด็กน้อยจะลืมตา เขาก็ส่งโย่วอีเข้าไปในอ้อมอกของแม่ของเขาทันที
“ แม่ โย่วอีตื่นแล้ว แม่ไม่ได้เจอเขามาหลายวันแล้วงั้นพาเขาไปเดินเล่นด้วยดีกว่า”
หลังจากใช้โย่วอีเพื่อเปิดระยะห่างระหว่างเฉินเฉียวและแม่ของเขา ซังหลินจวินก็แนะนำเธอด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นที่หาได้ยากบนใบหน้าของเขา
คุณผู้หญิงดูเหมือนจะได้สติอย่างกะทันหัน ทำให้ใบหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอีกครั้ง เธอไม่ได้มองไปที่ใบหน้าของเฉินเฉียวอีกต่อไป แต่น้ำเสียงของเธอชัดเจนและทรงพลัง: “หลินจวิน ลูกพาเฉินเฉียวกลับไปที่ห้องเก่าของคุณก่อนไป ของเก็บกวาดหมดแล้ว”
อุ้มโย่วอีที่ยังไม่ตื่นดีแล้วพูดว่า: “โย่วอี ย่าจะพาหนูไปดูหมาตัวใหญ่พันธุ์ใหม่ล่าสุด”
“ดีๆ ผมชอบหมาตัวใหญ่ที่สุดแล้วก็ชอบคุณยายมากที่สุดด้วย”ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่น่าสนใจเสียงของโย่วอีก็เปลี่ยนเป็นเสียงหวานหยดย้อย
เมื่อด้านหลังของโย่วอีและคุณผู้หญิงหายลับออกไป ป้าหยวนก็ต่อยๆจากไปอย่างเงียบ ๆ เสียงที่แผ่วเบาและแทบไม่ได้ยินของเฉินเฉียวก็สั่นสะท้าน: “หลินจวิน คุณผู้หญิงไม่พอใจฉันใช่ไหม?
ซังหลินจวินแทบไม่พูดอะไออกมาและก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
แม้ว่าจะคิดไว้มานานแล้วว่าแม่ของเขาอาจรับรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเฉียวและผู้หญิงคนนั้น แต่หัวใจมักจะผสมกับความคาดหวังเสมอ
แอบคิดกับตัวเองว่าแม่ของเขาไม่ค่อยได้เห็นผู้หญิงคนนั้น เธอจะจำได้หรอเมื่อเห็นเฉินเฉียวในครั้งแรก
แต่ความจริงแล้ว แม่ก็จำได้อยู่แล้ว
อย่างไรก็ตามซังหลินจวินต้องทนเห็นเธอเศร้าอย่างนี้ได้อย่างไร เขาส่ายหัว: “ได้ยังไง? แม่พอใจคุณมาตลอด ถ้าเธอไม่พอใจคุณจะให้ดูแลโย่วอีได้ยังไง เฉียวเฉียว อย่าคิดมากเลย สิ่งที่คุณควรทำตอนนี้คือเชื่อในตัวฉันและเชื่อในผู้ชายคนนี้ ต่อหน้าคุณฉันอาจไม่ได้มีอำนาจทุกอย่าง แต่ฉันอยากจะเอาแผ่นฟ้ามาให้คุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะแบกมันไว้เอง ”
คำพูดที่อบอุ่นหัวใจเช่นนี้ยากที่จะเชื่อว่ามันจะมาจากปากของซังหลินจวิน
เฉินเฉียวพยายามระงับการขาดความมั่นใจของตัวเองและพยักหน้า: “หลินจวิน ฉันเชื่อในตัวคุณ”
“ไปดูห้องกันเถอะ คืนนี้เราน่าจะได้อยู่ที่นี่”เขาไม่ได้อยู่ที่นี่มานานแล้ว ในฐานะลูกผู้ชายเขายังดีไม่พอจริงๆ
ทั้งสองขึ้นบันไดไปชั้นสองพร้อมๆกัน
เนื่องจากเป็นเวลาเที่ยงวัน พวกเขาอยู่ได้ไม่นานสักพักก็ได้ยินเสียงของป้าหยวนข้างนอกประตู
หลังจากเปิดประตู ถึงรู้ว่าป้าหยวนมาที่นี่เพื่อเรียกพวกเขาไปกินข้าว
“เรากำลังจะลงไป”ซังหลินจวินพูดกับป้าหยวน
หลังจากลงไปชั้นล่างพร้อมกัน ทุกคนก็นั่งลงบนโต๊ะไม้ทรงกลมสี่เหลี่ยมหมดแล้ว
โย่วอีนั่งอยู่กับคุณผู้หญิง คุณผู้หญิงคอยตักอาหารลงในชามของเขา
“ พอแล้วฮะคุณย่า”เมื่อเร็ว ๆ นี้รู้สึกว่าโย่วอีจะมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นและพุงน้อยๆของเขาก็เริ่มเป็นก้อน
เพื่อนร่วมชั้นทุกคนต่างบอกว่า หลังจากน้ำหนักขึ้นก็จะไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบเขาอีกแล้ว
เขาไม่ต้องการแบบนั้น เดี๋ยวพี่เฉียวจะไม่ชอบเขา
คุณผู้หญิงเห็นว่าหลานชายของเธอไม่กินอีกต่อไป เธอรู้สึกเสียใจและเธอก็เชิญชวนว่า “ ตอนนี้หลานยังเด็กมากและหลานจะไม่โตได้ถ้าไม่กินอาหารนะ ดูพ่อสิสูงมาก เพราะตอนเด็ก ๆ กินอาหารเยอะมาก”
“จริงหรอฮะ?”โย่วอีไม่อยากจะเชื่อ เขาพยายามคิดเรื่องนี้แล้วถามว่า “ย่า ตอนที่พ่อเป็นเด็กเขาอ้วนขึ้นกว่าผมหรือเปล่า”
เพื่อให้หลานชายกินข้าวคุณผู้หญิงโกหกและพูดว่า “นั่นคือ ตอนที่พ่อของหลานยังเด็ก เหมือนหลานตอนนี้เลยแข็งแรงพอ ๆกัน”
“จริงๆรอ งั้นผมจะกิน”โย่วอีตักหนึ่งคำ แล้วกินอย่างเต็มปากเต็มคำ
การแสดงออกของซังหลินจวินเปลี่ยนไปหลังจากที่ได้ยินทุกอย่าง
เดิมทีเฉินเฉียวกังวลว่าคุณผู้หญิงจะทำให้เธอลำบาก แต่หลังจากได้ยินเรื่องความอ้วนของซังหลินจวินเมื่อตอนเป็นเด็ก ใจเธอก็ค่อยๆสงบลง
นี้น่าจะเป็นเมื่อคุณพบคนที่แย่ยิ่งกว่าคุณ เพิ่งจะรู้สึกว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นมันไม่มีอะไร
“พวกเธอนั่งลงแล้วกินข้าวเถอะ”คุณผู้หญิงดูเหมือนจะทั้งสองคน เธอยื่นมือออกไปเพื่อกวักมือเรียกพวกเขา
คนบ้านซังมักจะเงียบเมื่ออยู่ที่โต๊ะอาหาร
แม้ว่าคุณผู้หญิงจะห่างหายจากบ้านซังไปนาน แต่นิสัยที่เธอติดมาในอดีตก็ไม่ได้เปลี่ยนไป
ห้องโถงเงียบมาก ยกเว้นเสียงของโย่วอีที่เคลื่อนไปทางซ้ายทีทางขวาที มันสงบจนเกือบจะน่ากลัว
หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสามคนตัวโตและคนตัวเล็กก็ย้ายมานั่งบนโซฟา
ป้าหยวนเดินไปที่ห้องครัวเพื่อชงชาและนำมันมาเสริฟ หลังจากรินให้ทุกคนเธอก็วางนมลงตรงหน้าโย่วอี
เขาไม่ชอบเพราะเขาติดหวานมาโดยตลอด อย่างที่ใคร ๆ ก็รู้กัน
หยิบหลอดและดูดนม
ไอน้ำหอมกรุ่นลอยฟุ้งในอากาศ
ไม่มีใครเอ่ยปากภายในห้องนั่งเล่นเป็นเวลานาน
เมื่อความเงียบดูเหมือนจะยืดเยื้อเป็นเวลานานคุณผู้หญิงก็พูดขึ้น
“คุณเฉิน ฉันได้ยินมาว่าคุณเพิ่งเริ่มเปิดบริษัทหรอ?”
เฉินเฉียวที่จู่ๆก็รู้สึกกระวนกระวายใจ แต่กลับสงบสติอารมณ์ลงได้อย่างรวดเร็วและพูดอย่างไม่อ่อนน้อมถ่อมตนว่า “ใช่แล้วค่ะ แต่บริษัทนี้ฉันกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจียงร่วมมือกัน ”
“งั้นหรอ?”คุณผู้หญิงจิบชา ไอน้ำที่ขุ่นมัวทำให้การแสดงออกของเธอไม่สามารถเห็นได้ว่าเธอพอใจหรือไม่พอใจ
“ได้ยินมาว่าบริษัทของคุณเฉินกับรยื่ออังได้ร่วมมือกันเมื่อเร็วๆนี้ ครอบครัวของเราได้มอบคดีความร่วมมือของหยวนเซิ่งให้กับรยื่ออัง ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า?”แม้ว่าคำพูดของคุณผู้หญิงจะน่าสงสัย แต่แววตาของเธอก็สามารถยืนยันได้อย่างชัดเจน
เฉินเฉียวเหมือนถูกแทง เธอไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิดและทำไมคุณผู้หญิงถึงไม่พอใจเธอมาก
“ แม่ คดีความร่วมมือของบริษัทถูกส่งมอบให้รยื่ออังแล้ว และมันจะไม่เดือดร้อนเรา ไม่เชื่อในตัวลูกชายตัวเองเลยหรอ?”ซังหลินจวินใช้คำพูดตรงๆ
เขารู้ว่านั่นเป็นเพราะเขาทำได้ไม่ดีพอ เลยทำให้สิ่งต่างๆเข้าสู่สถานการณ์ที่น่าอึดอัดเช่นนี้
ถ้าเขารีบบอกแม่ก่อนหน้านี้ ตัวตนอื่น ๆ ของเฉินเฉียวบางทีอาจจะไม่ถูกขัดขวางขนาดนี้
“เชื่อ”ร่องรอยแห่งความเศร้าฉายในดวงตาของคุณผู้หญิง เธอจะไม่เชื่อลูกชายของเธอได้อย่างไร แต่กลับเป็นลูกชายคนนี้ที่ปกปิดเรื่องสำคัญขนาดนี้
“ แม่แค่เชื่อลูกมากเกินไป”คุณผู้หญิงมีน้ำเสียงที่ซับซ้อนและเด็ดขาด เธอวางถ้วยชาลงอย่างแรงและเดินไปที่บันไดโดยไม่หันกลับมามอง
“พี่เฉียว คุณย่าโกรธแล้ว”ตอนที่โย่วอีดื่มนมเขาผงะทันทีอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคุณย่าของเขาโกรธมาก
ดวงตาของเศร้าและส่ายหัวเบาๆ: “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ซังหลินจวินจับมือเธอและปลอบโยน: “เฉียวเฉียว ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะไปอธิบายให้แม่ฟังเอง”
เขาลุกขึ้นเดินผ่านโซฟาและเดินตรงขึ้นไปชั้นบน
