ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 177 ฉันจะดูแลทุกอย่างเอง(2)

เดินไปที่ห้องของแม่และมองผ่านประตูที่ถูกเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง แม่พิงหน้าต่างที่เปิดและไม่รู้ว่าแม่กำลังมองไปทางไหน

หลังจากที่ซังหลินจวินเดินเข้ามาแล้ว เขาก็ปิดประตูและเดินไปข้างๆแม่ของเขาและกล่าวขอโทษ: “แม่ ผมขอโทษ”

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะได้แต่งงานกับคนที่ทำให้แม่ของเขาไม่มีความสุข

ตั้งแต่วัยเด็กจนโตคนที่อยู่กับเขาล้วนแต่เป็นแม่

ชายแก่นั้นไม่ได้สนใจ นอกจากเงินแล้วเขาก็ไม่เคยให้อะไรเลย

เมื่อเขายังเด็กตอนที่เขาไปโรงเรียน เพราะทุกครั้งแม่จะเป็นคนไปรับเขาเสมอ หลายคนเลยว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีพ่อ

แม่มักจะเสียน้ำตาให้กับสิ่งนี้

ที่บ้านแม่กับชายแก่คนนั้นก็ทะเลาะกันบ่อย

หลังจากทะเลาะกันทุกครั้ง ชายแก่มักจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดีเหมือนกับอยากจะชดเชยให้เขาสำหรับคำขอโทษที่มีต่อแม่ของเขา

อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัว

หากจะพูดว่าแม่ของซังอวิ๋นนั้นดับภาพลวงตาสุดท้ายที่แม่ของเขาพยายามรักษามันไว้

ดังนั้นการปรากฏตัวของเฉียวอวี้หมิ่นคือการพลิกคว่ำภาพลวงตาทั้งหมดทั้งมวล

การปรากฏตัวของแม่ของซังอวิ๋นเป็นเพียงตอบสนองความปรารถนาเท่านั้น

อย่างไรก็ตามเฉียวอวี้หมิ่นคือสิ่งที่เขาเรียกว่ารักแท้

ถ้าจะบอกว่าเขาเกลียดใครมากกว่ากัน ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของแม่ของซังอวิ๋นจนทำให้ร่างกายของแม่แย่ลง เขาจะบอกว่ามันเป็นเพราะอย่างหลังแน่นอน

ถ้าเฉินเฉียวไม่ปรากฏตัว เขาคงเกลียดผู้หญิงคนนั้นแน่ ๆ

แต่ทว่าเธอกับเฉินเฉียวมีความสัมพันธ์กัน เขาทําได้เพียงคิดแค่ว่าเธอเป็นคนแปลกหน้า คิดซะว่าเธอไม่มีตัวตน

“หลินจวิน จำตอนที่แม่หย่ากับพ่อได้ไหม”คุณผู้หญิงเอ่ยเสียงแผ่วเบา

ซางหลินจุนที่ดิ้นรนแทบตาย เขาจะลืมได้อย่างไร

“จำได้”

“จำได้ มันเป็นความทรงจำที่ไม่เคยลืม”คุณผู้หญิงหัวเราะด้วยความโกรธ

ลูกชายที่ดีของเธอตะโกนและเดินกับลูกสาวของศัตรูที่เลวร้ายที่สุดของเธอในชีวิต

ปรากฎว่านี่เรียกว่าการจดจํา

“แม่ เฉียวเฉียวไม่รู้อะไรเลย ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเธอไปเมื่อเธออายุสี่ขวบ เฉินเฉียวบริสุทธิ์เสมอ”ซังหลินจวินไม่อยากให้ความโกรธของแม่ระบายไปที่เฉินเฉียว มันเป็นเพราะเขาไม่ได้บอกแม่เรื่องนี้ก่อนหน้านี้ คนที่ควรโดนด่าก็คือเขา

คุณผู้หญิงเงียบไปครู่หนึ่ง: “หลินจวิน แม้ว่าทุกสิ่งที่ลูกพูดจะเป็นความจริง แต่ตราบใดที่เธอเป็นลูกสาวของผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองคนก็ไม่ควรอยู่ด้วยกัน”

“แม่ ผมรู้ว่าแม่กังวลเรื่องอะไรผู้ชายแก่คนนั้นและผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เคยจดทะเบียนสมรส สิ่งที่แม่กังวลจะไม่เกิดขึ้นกับเรา”ซังหลินจวินนึกถึงเงื่อนไขที่เขาพูดถึงในตอนนั้น ในใจก็แอบดีใจ

โชคดีที่เขาทำตามคำขอนี้ ไม่อย่างนั้นกลัวว่าความสัมพันธ์ของเขากับเฉินเฉียวจะพังลง

“ได้ยังไง?”คุณผู้หญิงดูประหลาดใจ แต่เธอรู้ว่าคุณผู้หญิงแทบรอไม่ไหวที่จะหย่ากับเธอคนนั้นเพื่อแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้โดยเร็วที่สุด

จบไปได้ยังไง ไม่มีแม้แต่ทะเบียนสมรส

ซังหลินจวินรู้ว่าแม่ของเธอเขาต้องการคำอธิบายบางอย่าง ก่อนที่เธอจะเชื่ออะไรง่ายๆ ดังนั้นจึงไม่ได้ซ่อนมันอีกต่อไปและอธิบายว่า: “ตอนที่แม่หย่ากับเขา เขาไม่ถามผมสักคำว่าฉันผมจะไปอยู่กับใคร? ตอนนั้นผมวางแผนที่จะตามแม่ไป แต่…. ”

“ แต่เขาขอให้ผมตามเขาไปแทน และเขาสัญญาว่าจะไม่มีลูกอีกในอนาคต และสิทธิในมรดกของตระกูลซังทั้งหมดก็จะเป็นของผม”

“ ตอนนั้นผมปฏิเสธเขา แล้วก็ขอบางอย่างกับเขาแทน”

คุณผู้หญิงคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ลูกชายขอเขา

ซางหลินจุนกล่าวต่อว่า: “ผมพูดว่าตราบใดที่เขาไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนนั้นตลอดชีวิต ผมก็จะยอมรับข้อเสนอของเขา”

“ผมไม่คิดว่าเขาจะตกลง”ดังนั้นสิ่งที่เรียกว่ารักแท้นั้นลึกซึ้งแค่ไหน

อย่างน้อยในสายตาของชายแก่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับผลประโยชน์

คุณผู้หญิงเพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดลูกชายจึงเปลี่ยนใจและกลับไปบ้านตระกูลซัง

น้ำตาเริ่มเอ่อล้นในดวงตาของเธออย่างช้าๆ เธอค่อยๆใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา เธอตบบ่าลูกชายของเธอแล้วพูดว่า “ลูก ลูกทุกข์ทรมานมามาก”

ตอนนั้นเขายังเด็กมาก และเขาต้องแบกรับผลของความผิดพลาดที่พวกเขาทำ

ตอนนี้เขาแค่อยากจะแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาชอบ เธอจะทนได้ยังไงที่ทำให้เขาทุกข์ทรมาณซ้ำแล้วซ้ำอีก

“หลินจวิน ในเมื่อลูกกับเฉินเฉียวไม่ได้เกี่ยวข้องกันตามกฎหมาย งั้นถ้าพวกเธอสองคนอยากแต่งงานกัน ก็ต้องแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ลูกก็รู้ว่าเถียนเถียนเป็นคนอารมณ์แบบนี้ แม่กลัวว่าเธอจะทําอันตรายก่อนที่พวกลูกจะแต่งงานกัน”

คุณผู้หญิงได้เห็นการเติบโตขึ้นมาของเถียนเถียน แม้ว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณเถียนเถียนสําหรับสิ่งที่เธอเคยทํากับลูกชาย

แต่ลูกชายของเธอไม่ชอบเธอ และเธอไม่สามารถบังคับให้ใจให้อยู่ด้วยกันได้

ท้ายที่สุดโศกนาฏกรรมของการแต่งงานทางธุรกิจได้เกิดขึ้นอีกครั้ง

ลูกชายของเธอ เธอหวังเพียงแค่ให้เขามีความสุข

ซังหลินจวินพยักหน้าอย่างเข้าใจ “พวกเราวางแผนจะแต่งงานกันปลายเดือน ทุกอย่างก็น่าจะเตรียมไว้หมดแล้ว บัตรเชิญหรือของชำร่วยอะไรพวกนั้น พรุ่งนี้ผมจะให้อวี้เฟยเอามาให้ แม่ แม่มีแขกที่อยากเชิญไหม แม่สามารถเขียนชื่อแขกทั้งหมดได้”

“ แล้วเฉินเฉียวล่ะ?”เมื่อรู้ว่าเธอถูกแม่ทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก ความคิดของคุณผู้หญิงที่เกี่ยวกับเธอก็ยิ่งซับซ้อนสับสนมากขึ้น

เธอยังสอบสวนเธอในตอนแรก และรู้ว่าเด็กคนนี้เติบโตมาภายใต้ปัญหาของแม่เลี้ยงและไม่ได้มีชีวิตที่ดีมากมาย

เมื่อพูดถึงครอบครัวของเฉินเฉียวการแสดงออกของซังหลินจวินก็ดูเย็นชา: “ผมไม่ต้องการเชิญสมาชิกในครอบครัวของเธอ เฉียวเฉียวไม่เคยจดจำความชั่วร้ายที่คนอื่นทำกับเธอเลย ดังนั้นยังจะต้องเชิญคนพวกนั้นอีกหรอ”

“ เมื่อเทียบกับปัญหาที่เถียนเถียนจะทำ คิดว่าครอบครัวของพวกเขาอาจจะไม่อยากเดียวดาย”

เมื่อนึกถึงเฉินอินผู้หญิงคนนั้น เพราะเขาอยู่กับเฉียวเฉียวก็เลยทําให้คนเข้าใจเฉียวเฉียวผิด ถ้าไม่ใช่เพราะเฉียวเฉียวรั้งไว้ เขาคงจะต้องส่งคนเข้าสถานีตํารวจแน่ๆและทําให้เธอไม่สามารถออกมาได้อีก

“ ถ้าอย่างนั้นหลินจวิน ลูกต้องหาคนเพิ่ม ระวังตัวได้”สำหรับคนที่ชอบยึดติดกับคนอื่นดั่งน้ำตาลทรายแดง คุณผู้หญิงเคยเห็นมาไม่น้อยแล้ว

เธอรู้ว่าคนแบบนี้ชอบตามหลอกหลอน

งานแต่งงานของลูกชายของเธอ เธอไม่ต้องการถูกคนเหล่านี้รบกวน

“เข้าใจครับ”ซังหลินจวินพยักหน้าแลเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อบอกสิ่งเหล่านี้กับแม่ของเขาแล้ว มันจะดีกว่าไหมที่เขาจะบอกแม่เรื่องนั้นเหมือนกัน

“แม่ ผมมีอีกอย่างที่อยากจะบอก”ดวงตาของเขาเคร่งขรึม

คุณผู้หญิงเจอลูกชายของเธอน้อยครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ลูกพูดมา”

“ จริงๆแล้วเฉียวเฉียวเธอเป็นแม่โย่วอี”

คําพูดของซังหลินจวินเหมือนกับการวางระเบิดไว้ ทําให้คุณผู้หญิงช็อคไปและไม่ได้สติกลับคืนมา

หลังจากเวลาผ่านไปนาน สีหน้าของเธอดูซับซ้อน และพูดไม่ออก: “ลูกหมายถึงเฉินเฉียวเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดโย่วอีน่ะหรอ?”

“ครับ”ซังหลินจวินพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ซังหลินจวิน ช่วยอธิบายที่มาและที่ไปทั้งหมดให้ชัดเจน”เห็นได้ชัดว่าคุณผู้หญิงโกรธมากและถึงกับเรียกชื่อเต็มของลูกชาย