ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 178 ยอมตาม

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนยังคงทำให้ซังหลินจวินรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

เขาถามตัวเองว่าเขาใช้ความพยายามอย่างมากในหยวนเซิ่ง

อย่างไรก็ตามหลังจากอุตสาหกรรมของหยวนเซิ่งขยายตัว ความคิดที่โลภของผู้ที่ถือหุ้นและผลกำไรก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาแค่เดินทางไปเพื่อธุรกิจ คนพวกนั้นแทบรอไม่ไหวที่จะลงมือและทำร้ายเขาในรถของเขา

เนื่องจากอุบัติเหตุรถชน ทำให้เขานอนไม่ฟื้นอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลานาน

บางทีคนในตระกูลซังคิดว่าเขาจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต

ต้องการที่จะปล่อยเขาไป ทั้งๆที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเขาโดยใช้สเปิร์มของเขาและไม่รู้ว่าไปหาไข่ของผู้หญิงคนไหนมาเพื่อทำเด็กหลอดแก้ว

หลังจากตื่นขึ้นมาและรับรู้ว่าเขามีลูกกะทันหัน ซังหลินจวินรู้สึกว่ามันไร้สาระมาก

เขาไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่เด็กที่เกิดมาไม่สามารถยัดเขากลับไปได้

เมื่อเขาเห็นเด็กในตู้อบ และเห็นเด็กด้วยตาของตัวเอง เขาไม่พอใจที่จะให้กําเนิดความรักของพ่อที่ไม่เคยมีมาก่อน

“แม่ ผมเพิ่งรู้เอง ตอนนั้นชายแก่คนนั้นบอกว่าหาผู้หญิงตามใจเขา เดิมทีผมแค่อยากรู้ว่าแม่ของโย่วอีเป็นยังไง จริงๆก็ไม่อยากไปรบกวนเธอ แต่โชคชะตานั้นมันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก ผมไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่ได้เจอเธอครั้งแรก ผมก็รู้สึกดีกับเธอมาก”

ซางหลินที่ได้สติแล้วบอกเหตุผลทั้งหมดให้แม่ทราบ

คุณผู้หญิงถอนหายใจเบาๆ “หลินจวิน ทั้งหมดนี้เป็นความบาปของพ่อลูก หากตอนนั้นเขาไม่ลากลูกเข้ามายังหยวนเซิ่ง ตอนนั้นลูกก็จะไม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ชีวิตนี้เขาเป็นพ่อและเป็นสามีไม่คู่ควร สิ่งเดียวที่เขาทําถูกเกรงว่าจะเป็นการเกิดมาของโย่วอี”

อย่างไรก็ตามให้คิดถึงสิ่งต่างๆให้ลึกขึ้น

ถ้าแม่ของโย่วอีไม่ใช่เฉินเฉียว หลินจวินอาจจะไม่ชอบเธอเลย บางทีถ้าวันหนึ่งในอนาคตมีแม่ของเด็กที่รู้เรื่องนี้และมาที่ประตูเพื่อขอลูกหรือขอเงิน

ในกรณีนี้การเกิดมาของโย่วอีนั้นถูกต้องหรือไม่?

สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถตรวจสอบได้เลย

“อ่า แม่แก่เกินไปที่จะเข้าไปยุ่งแล้ว รอลูกและเฉินเฉียวแต่งงานกันแล้ว ทั้งสองก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้”คุณผู้หญิงถอนหายใจและตบบ่าลูกชาย

“ แม่ยังไม่แก่สักหน่อย หลังจากนี้ไปผมจะแต่งงานกับเฉียวเฉียว และผมจะพาแม่ไปอยู่กับเรา จากนั้นแม่ก็จะได้เจอโย่วอีทุกวันและบางทีแม่อาจจะดูแลน้องของโย่วอีก็ได้”แม้ว่าซังหลินจวินมักจะดูเย็นชา แต่เวลาที่เขาต้องพูดคุยอย่างไพเราะ ทั้งชายและหญิงทั้งเด็กและผู้ใหญ่คงจะไม่สามารถต้านทานมันได้

คุณผู้หญิงกลอกตาใส่ลูกชายของเธอ

ไม่มีอาการปวดหลังขณะที่ยืนคุยกัน ตาแก่ที่อายุมากขึ้นและลูกชายของเขาไม่รู้จักเห็นอกเห็นใจเลย

แต่คุณผู้หญิงต้องยอมรับว่าหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้มันทำให้เธอรู้สึกมีความสุขที่ได้ยินมัน

“โอเค ลูก รีบไปหาเฉินเฉียวเถอะ เธอต้องเสียใจที่พูดกับเธอแบบนั้นแน่ๆ ในฐานะสามีของเธอ เวลาเธอเศร้าลูกก็ควรไปอยู่ข้างๆเธอ ลูกได้ยินไหม?”ถึงแม้ในใจจะมีก้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่คุณผู้หญิงก็ไม่ใช่คนที่คิดมากขนาดนั้น ผลักดันลูกชายและกระตุ้นให้เขาเตือน

ซังหลินจวินยอมรับในความใจดีของแม่ เขาลงไปชั้นล่างเพื่อหาเฉินเฉียว และเสียงเล็ก ๆของโย่วอีก็ดังมาจากชั้นล่าง

“โย่วอี ไปกับย่าเถอะ”ทันทีที่เขาเดินลงไปหาพวกเขาทั้งสองคน ซังหลินจวินก็จับโย่วอีออกจากตักของเฉินเฉียว

“โอ้”โย่วอีรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจเล็กน้อย แต่หลังจากเห็นสายตาที่น่ากลัวของพ่อเขาก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที

หลังจากที่รอเขาไปจนมองไม่เห็นเงาของเขา ซังหลินจวินก็นั่งลงตรงข้างๆเฉินเฉียว

“คุณกังวลไหม?”ซังหลินจวินสังเกตเห็นว่าสายตาของเฉินเฉียวค่อนข้างกระสับกระส่าย เขากุมมือเธอไว้แล้วปลอบประโลมเสียงเบา

เธอกัดริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเฉินเฉียวเล็กน้อย เธออยากจะบอกว่าไม่ แต่จำได้ว่าเธอเคยพูดว่าเธอจะไม่มีวันปิดบังอะไรกับอีกฝ่าย เธอยังคงพูดออกมาว่า: “ฉันกังวล หลินจวินฉันกลัวว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้”

เธอมองเขา ดวงตาเป็นประกายดุจดวงดาวและจ้องมองเขาโดยไม่กระพริบตา ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ไม่ต้องมองอย่างละเอียดมันก็ล้นออกมาจนรู้สึกได้

ซังหลินจวินรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขน แล้วตบเบาๆ “ไม่เป็นไร ฉันเพิ่งอธิบายให้แม่เข้าใจชัดเจนแล้ว เป็นแม่ที่เข้าใจผิดไป เธอจะไม่ทําให้คุณลําบากใจอีกแล้ว”

สำหรับตัวตนของโย่วอี ซังหลินจวินรู้สึกว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมที่จะบอกเธอ

หลังจากทั้งสองคนเสร็จสิ้นงานแต่งงานแล้ว จะถือได้ว่าเป็นเซอร์ไพรส์และอธิบายทุกอย่างอย่างชัดเจน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ในใจก็หวังว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วกว่านี้

แม้ว่าในใจเฉินเฉียวจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เธอก็เชื่อในสิ่งที่หลินจวินพูด

เมื่อเจอคุณผู้หญิงอีกครั้งในตอนเย็น เฉินเฉียวก็พบว่าคุณผู้หญิงไม่ได้ผลักไสเธอแล้วจริงๆ

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าหลินจวิรโน้มน้าวคุณผู้หญิงอย่างไร แต่ก็ต้องบอกได้เลยว่ารู้สึกโล่งใจจริงๆ

หลังจากผ่านไปหนึ่งคืนที่บ้านคุณผู้หญิง เช้าวันรุ่งขึ้นเฉินเฉียวและซังหลินจวินก็ไปที่บ้านหลังเก่าเพื่อรับประทานอาหารค่ำกับครอบครัว

ก่อนขึ้นรถเธอถูกคุณผู้หญิงจับไว้

“ คุณผู้หญิง มีอะไรหรอคะ?”เฉินเฉียวรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เธอกังวลว่าคุณผู้หญิงอยากคุยกับเธอเกี่ยวกับการปล่อยหลินจวินให้เป็นอิสระ

อย่างไรก็ตามปรากฎว่าเธอนั้นคิดมากเกินไป

คุณผู้หญิงใช้ชีวิตมาหลายปีแล้ว จะไม่เห็นถึงความวิตกกังวลในใจของเฉินเฉียวได้อย่างไร

อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจที่เมื่อวานทำให้คนตกใจ

มือเหี่ยวย่นเล็กน้อยของคุณผู้หญิงตบที่หลังมือของเธอเบา ๆ ซึ่งนั่นเป็นการปลอบประโลมเธอ “ เฉียวเฉียว เธอและหลินจวินกำลังจะแต่งงานกัน แม่เรียกเธอว่าเฉียวเฉียวไม่เกินไปเนอะ”

หากต้องการระงับความกังวลของเธอ ต้องใจเย็น ๆและค่อยๆถอยหลังกลับไปสักก้าว

สำหรับคุณผู้หญิงแล้ว สิ่งนี้มันไม่ง่ายเลย

เฉินเฉียวตกตะลึง เธอไม่คาดคิดว่าจู่ๆคุณผู้หญิงจะใจดีกับเธอ

อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคำเรียกของคุณผู้หญิง เฉินเฉียวก็เข้าใจอย่างทันทีว่าคุณผู้หญิงหมายถึงอะไร คุณผู้หญิงยอมรับเธอแล้วจริงๆและนั่นก็ทำให้เธอก็มีความสุขมาก: “แน่นอนว่าได้ค่ะ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเฉินเฉียวเธอก็มีความสุข คุณผู้หญิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งใจ

คนหนึ่งก็อ่อนไหวง่าย แถมยังเป็นเพราะพยายามมาตั้งแต่ยังเด็ก

แม้ว่าจะไม่ชอบแม่ของเธอ แต่เด็กคนนี้ก็เป็นคนดีจริงๆ

หากในตอนแรกเธอเต็มใจยอมรับมันมากขึ้นเพื่อเห็นแก่ลูกชายของเธอ ถ้าสังเกตเธอจริงๆในใจของเธอก็มีความรู้สึกดีๆต่อเธอจริงๆ

“ เฉียวเฉียว แม่เข้าใจผิดเธอไปในตอนแรก แต่หลินจวินได้อธิบายความเข้าใจผิดทั้งหมดนี้แล้ว ยังไงแม่ก็ต้องขอโทษเธอมา ณ ที่นี้ด้วย เฉียวเฉียว เธอเป็นภรรยาของหลินจวิน ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าคุณเธอก็จะอยู่กับเขา แม่แก่เกินไปและเดินไม่ค่อยไหวแล้ว จากนี้สิ่งเดียวที่แม่อยากเห็นคือเธอจะปลอดภัยสงบสุขและใช้ชีวิตอย่างราบรื่น”