ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 179 กลับบ้าน

เฉินเฉียวถูกคําพูดของคุณผู้หญิงพูดจนทำให้ตาแดงก่ํา กดความปวดร้าวในใจลงจนหายไป เธอพยักหน้าไม่หยุด “แม่ พวกเราจะต้องเป็นแบบนั้น หนูกับหลินจวินจะมาเยี่ยมแม่บ่อยๆ ถ้าแม่ไม่รังเกียจหนูที่เงอะงะล่ะก็ แม่มาอาศัยอยู่กับเราแล้วหนูจะทำอาหารให้แม่ทานทุกวัน”

เฉินเฉียวชอบคุณผู้หญิงจริงๆ

ก่อนที่ฉันจะเจอกับคุณผู้หญิง ก็ชอบเธอมากๆอยู่แล้ว

ตอนที่ได้พูดคุยกับคุณผู้หญิงทางโทรศัพท์ คุณผู้หญิงนั้นอ่อนโยนและใจดีเสมอ กล่าวได้ว่าเธอเป็นคนที่อ่อนโยนที่สุดที่เฉินเฉียวเคยพบมา

คุณผู้หญิงไม่ได้รู้สึกแย่กับเธอเพราะสถานะการแต่งงานของเธอ

แม้แต่ตอนที่เธอค่อยๆเริ่มชอบซังหลินจวินก็เพราะคุณผู้หญิงที่ไม่เคยปฏิเสธเธอ จึงทําให้เธอเกิดความหวังมาก

ดังนั้นหลังจากพบเจอคุณผู้หญิงด้วยตาของตัวเอง และพบว่าคุณผู้หญิงเกลียดเธอ มันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกแย่

โชคดีที่ตอนนี้มันจบแล้ว

คุณผู้หญิงก็หน้าแดงเช่นกัน เพราะเฉินเฉียวเด็กที่พูดด้วยความจริงใจ

“เฉียวเฉียว แม่จะไม่รบกวนโลกของเธอกับโลกของหลินจวินแล้ว อย่ามองว่าหลินจวินนั้นเย็นชาเลย แต่ความจริงแล้วในใจเขาน่ะชอบเธอมาก ถ้าแม่ไปรบกวนพวกเธอ เขาน่ะ ไม่แน่ว่าในใจอาจจะรอจัดการแม่ทีหลังก็ได้”

สิ่งที่คุณผู้หญิงพูดทำให้คุณผู้หญิงรู้สึกตลก จงใจดึงมุมปากของเธอและหัวเราะเขา

หลังจากพูดคุยกันเป็นเวลานาน คุณผู้หญิงเฝ้าดูเฉินเฉียวจนกระทั่งเข้าไปในรถและยืนดูอยู่เงียบ ๆอยู่ที่นอกประตูจนกระทั่งรถขับออกและหายไป

“คุณผู้หญิงน่าจะชอบคุณเฉิน?”ป้าหยวนอยู่กับคุณผู้หญิงมานานแล้ว ยังไงเธอก็รู้ว่าคุณผู้หญิงนั้นมีความสุขจริงๆหรือไม่

คุณผู้หญิงมองออกไปข้างนอกและตอบว่า: “เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่จิตใจดีและสมควรได้รับการปฏิบัติอย่างดี”

“ ไปเถอะ เข้าข้างในเถอะค่ะ อยู่ข้างนอกเดี๋ยวลมแรง”

“โอเค”ป้าหยวนช่วยพยุงแขนของคุณผู้หญิง คนแก่สองคนช่วยพากันเดินเข้าไปในห้อง

จากที่ที่คุณผู้หญิงอาศัยอยู่ไปยังบ้านเก่าที่ห่างกันมาก

หลังจากขึ้นรถแล้วซังหลินจวินก็ให้เฉินเฉียวและโย่วอีนอนหลับ

ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องตั้งสติให้เพียงพอที่จะเผชิญกับความท้าทายต่อไป

คนที่บ้านเก่าไม่ได้คุยง่ายเหมือนแม่

เมื่อลงรถก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว

ดวงอาทิตย์สีเหลืองเปล่งประกายส่องแสง

คฤหาสน์ที่โอ่อ่าและหรูหราตั้งตระหง่านอยู่บนผืนดินกว้าง

บางทีอาจจะได้รับแจ้งมาก่อน มาถึงก็มีคนมายืนรออยู่นอกประตูแล้ว

ชายและหญิงสี่คนยืนแยกกัน

เมื่อพวกเขาลงจากรถชายในชุดเครื่องแบบสีดำและถุงมือสีขาวก็เปิดประตูให้พวกเขา

โชคดีที่ก่อนที่จะถึงซังหลินจวินได้ปลุกโย่วอีและเฉินเฉียวก่อนแล้ว

พอเห็นฉากนี้ก็ไม่แปลกใจ

โย่วอีและซังหลินจวินคุ้นเคยกับความเอิกเกริกเช่นนี้มานานแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยเจอบ่อยๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน

เฉินเฉียวไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แต่เธอเริ่มสงบมากขึ้นเมื่อต้องเผชิญกับปัญหาที่ทำให้ปวดหัว

ดังนั้นเมื่อเธอลงจากรถเธอจึงมีใบหน้าที่สงบนิ่งโดยไม่ล่อกแล่ก

แต่คนรับใช้ที่อยากรู้อยากเห็นที่ยืนอยู่ที่ประตูกลับมองมาที่เธอเล็กน้อย

ซังหลินจวินจับมือของเฉินเฉียวไว้แน่นตลอดทางที่เข้าไปในบ้านหลังเก่า เขาจึงรู้ว่า เฉินเฉียวที่มีใบหน้าสงบนิ่งนั้น กำลังอารมณ์กังวลมากและเหงื่อบนฝ่ามือของเธอก็ยังไหลออกมาตลอดทาง

ซังหลินจวินเดินเข้าไปใกล้เธอเพียงไม่กี่ก้าวก้ม เขาศีรษะลงและพูดว่า: “อย่าประหม่าคุณแค่มาทานอาหารแค่ค่ำคืนนี้ เราไม่ได้อยู่ที่นี่นาน หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วเราจะกลับไปทันที”

“อืม”เฉินเฉียวเห็นด้วยกับเขา แต่ในใจของเธอยังคงกังวลอยู่เล็กน้อย

ตอนเธอแต่งงานกับปู้อี้เฉิน เธอคิดว่าบ้านของเขาหรูหรามากแล้ว

แต่ไม่คาดคิดว่าบ้านหลังเก่าของครอบครัวของซังหลินจวินนั้นจะใหญ่กว่าบ้านของตระกูลปู้หลายเท่า

ไม่น่าแปลกใจที่ผู้หญิงหลายคนต้องการที่จะเข้าหาผู้ชายตระกูลซัง

แม้จะมีความสัมพันธ์เพียงเล็กน้อย ก็ยังคงหวังว่าจะมีชีวิตที่ร่ำรวยได้

ตระกูลซังมีความเชื่อมั่นนี้

“หลินจวิน เฉินเฉียว พวกคุณมาแล้ว มาๆ มาเร็ว”เฉียวอวี้หมิ่นสวมชุดกี่เพ้าสีขาวซีด เธอยิ้มและยืนขึ้นเพื่อต้อนรับ

เธอเดินไปข้างๆพวกเขาสองคน โดยดึงเฉินเฉียวให้นั่งลงข้างๆกับเธอ

ซังหลินจวินกันเธอด้วยรวดเร็ว

“ ไม่ต้อง เราจะหานั่งเอง”ใบหน้าของซังหลินจวินเย็นชาและเขาชายตามองไปที่ผู้หญิงที่แข็งขืนตรงหน้าเขา

ดึงเฉินเฉียวและอีกคนโย่วอีเดินไปอีกด้านหนึ่งและนั่งลง

เดิมทีกําลังอ่านหนังสือพิมพ์อย่างตั้งใจ แต่แล้วซังหลีหย่วนก็แอบสังเกตเห็นผู้หญิงที่เขารักถูกลูกชายผลักออก เขาก็โวยวายปกป้องทันที “นายก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว กําลังจะแต่งงานแล้ว ยังหยาบคายกับแม่อยู่อีก”

“ฮ่าๆ เธอไม่ใช่แม่ของผม”สำหรับคำพูดของชายแก่ ซังหลินจวินโต้ตอบกลับโดยทันที

“นาย…”ซังหลีหย่วนอยากจะด่าเขา

เฉียวอวี้หมิ่นเดินไปจับมือเขาและวิงวอนด้วยเสียงต่ำ “อย่าโกรธเลยวันนี้เป็นวันที่ดี หลีหย่วน ผ่อนคลายลงหน่อยหน่า อย่าเถียงเรื่องเล็กน้อยให้เป็นเรื่องใหญ่เลย ”

“ทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นเรื่องเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้ไม่เคยเห็นคุณในสายตาของเขาเลย เขาไม่เคารพคุณเลย”ซังหลีหย่วนขมวดคิ้ว แต่เสียงของเขาไม่ได้ดังเกินไป เห็นได้ชัดเขายังคงมีความกลัวและไม่มีความคิดที่จะทะเลาะกับลูกชายของเขา

“หลีหย่วน”เฉียวอวี้หมิ่นตะโกนเบา ๆ

“รู้แล้วๆ ฉันจะไม่ใส่ใจเขา”คิ้วของซังหลีหย่วนค่อยๆคลายลงและการแสดงออกที่ไม่น่าดูของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“พวกคุณยังไม่ได้กินข้าว ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”เฉียวอวี้หมิ่นรู้ว่าซังหลินจวินไม่สามารถปล่อยวางกับเธอได้ ดังนั้นเธอจึงก้าวไปข้างหน้าและพูดกับซังหลินจวิน

“โอเค ขอบคุณค่ะคุณผู้หญิง”เฉินเฉียวเห็นว่าหลินจวินดูไม่มีความสุข และรู้ว่าเขาน่าจะไม่อยากคุยกับคุณผู้หญิง ดังนั้นเธอจึงตอบรับเอง

“ หลินจวินไปกินข้าวกันเถอะ”เธอดึงเขา

“ไป โย่วอีไปกินข้าวกันเถอะ”หลังจากที่อีกฝ่ายไปถึงบ้านหลังเก่า เขาก็เงียบสุภาพขึ้นและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลังจากร่างใหญ่และร่างเล็กเดินออกไปด้วยกัน เฉียวอวี้หมิ่นก็ยืนอยู่ข้างๆและเฝ้าดูด้านหลังของทั้งสามคนอย่างเงียบ ๆ

หัวใจของทั้งเศร้าโศกและมีความสุข

เห็นได้ชัดว่าลูกของเธอมีความสุข ดังนั้นเธอจึงรู้สึกสบายใจ

ในห้องครัว เหมือนตอนที่กลับมาจากโรงพยาบาลในทุกๆวันวางกระเป๋าและหยิบกล่องอาหารกลางวันออกมาจากกระเป๋า

เมื่อมองไปที่คุณป้าที่กำลังยุ่งอยู่ในครัว เธอก็เลิกคิ้วเบา ๆ แล้วถามว่า “วันนี้ทุกคนทานข้าวกันดึกขนาดนี้ คุณยังทำอาหารอยู่หรอ?”

คุณป้าที่กำลังหั่นผักอยู่เมื่อเธอได้ยินเธอก็หันหน้ามาและยิ้ม: “ไม่ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงรองให้ทำให้คุณซัง วันนี้คุณซังและภรรยากลับบ้านมาด้วยกัน คุณผู้หญิงกังวลว่าอาหารจะไม่พอเธอจึงบอกให้ฉันทำเพิ่ม”