เฉินอินหน้าแดงและซีดด้วยความโกรธ
ถ้ามีคนอื่นพูดแบบนี้เธอจะกลับไปทันที แต่คนที่พูดแบบนี้คือคนที่อยู่ในใจเธอตลอด
เธอทำได้เพียงแค่ทนกับความเจ็บปวดในใจของเธอและตอบว่า “ฉันขอโทษคุณซังฉันไม่ได้คิดขนาดนั้นฉันไม่ทันระวังฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
มุมของดวงตาของ เฉินอินเริ่มแดงขึ้นแล้วและหัวใจของเธอก็เจ็บปวดอย่างมาก
ด้วยท่าทางเช่นนี้เธอยังคาดหวังว่าเฉินเฉียวจะไม่เพียงแค่เฝ้าดูเธอจากไปแบบนี้
ตอนที่เธอกำลังจะเดินจากไป
เฉินเฉียว จับมือเธอ”อินอินอย่าฟังเขา เธออยากอยู่กับพี่ งั้นวันนี้ก็อยู่ต่อเถอะ พวกเราสองพี่น้องไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้ว ”
เฉินเฉียวซางหลินจุนขมวดคิ้วดวงตาของเขาเป็นห่วง
แววตาของเขาโกรธอย่างเห็นได้ชัดนี่คือสิ่งที่เขาโกรธมากจริงๆหลังจากที่กลับมาจากหมู่บ้านเสี่ยวเหลียน
ซังหลินจวินรู้ดีว่าเฉินเฉียวให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์กับเฉินอินมาก แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่คิดแบบนั้น
ซังหลินจวินมองเห็นความอาฆาตพยาบาทที่ชัดเจนในดวงตาของเธอ
เขาไม่ต้องการให้ เฉินเฉียวอยู่กับคนที่จะทำร้ายเธอได้ตลอดเวลา
อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้เห็นได้ชัดว่า เฉินเฉียวไม่รู้
“หลินจวิน เฉินอินเป็นน้องสาวของฉันฉันอยากคุยกับน้องสาวเป็นการส่วนหรือคุณอยากจะฟังล่ะ”เฉินเฉียวกล่าวด้วยความขบขัน
แม้ว่าเฉินเฉียว จะไม่เข้าใจว่าทำไมซังหลินจวินจึงห้ามไม่ให้เธอติดต่อกับ เฉินอินโดยเด็ดขาด
อาจเป็นเพราะครั้งสุดท้ายที่ เฉินอิน ลักพาตัวเธอครั้งที่แล้วตอนนี้เขากำลังระวังตัวกับเฉินอินแต่ เฉินเฉียว รู้สึกว่าเฉินอินคิดได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เข้ากับเธอได้ดีอย่างนี้หรอก
เฉินเฉียวยังคงรู้จักน้องสาวของเธออยู่บ้างแม้ว่า เฉินอินจะเอาแต่ใจตัวเองเล็กน้อย แต่ถ้าเธอเกลียดใครก็จะเกลียดจริงๆ คงจะไม่ทำดีกับคนๆนั้น
ดังนั้นตอนนี้เฉินอิน ซึ่งเป็นห่วงเธอจะไม่ทำร้ายเธออย่างแน่นอน
เมื่อซังหลินจวินเห็นท่าทางเฉินเฉียว เขาก็รู้สึกปวดขมับมากขึ้นซึ่งเหนื่อยล้าเพราะบริษัทมาก่อนแล้ว
“ผมจะกลับไปรับโย่วอี พรุ่งนี้มารับคุณออกจากโรงบาล”ซังหลินจวินพูดและจากไป
เนื่องจากสุขภาพของ เฉินเฉียวไม่ร้ายแรงดังนั้นพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงบาลได้
เมื่อเห็นซังหลินจวินออกไปเฉินอินก็จ้องมองเขาอย่างไม่กระพริบตา
เธอคิดว่าเธอจะสามารถใช้เวลากับเขาในโรงพยาบาลได้นานขึ้น
ไม่คาดคิดว่าเขาจะจากไปเร็วขนาดนี้
ในใจอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด ถ้ารู้อย่างนี้ก็ไม่พูดเล่นกลับหรอก
เฉินเฉียวที่อยู่ด้านข้างก็ไม่ค่อยสบายใจ
เธอคิดว่าเขาโกรธแล้ว จึงเดินออกไปอย่างเย็นชาแบบนั้น ตอนแรกอารมณ์ดีๆแต่กลับไม่ค่อยดีอีกแล้ว
ในตอนกลางคืนเฉินเฉียวและ เฉินอิน นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลหลังจากฉีดยาเสร็จ
ทั้งสองหันหลังชนกันไม่ได้พูดอะไร
เฉินเฉียวรู้สึกได้ว่าเธอกับเฉินอิน กลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว
บรรยากาศที่น่าเบื่อควบคู่ไปกับความเงียบของกันและกัน
เฉินเฉียวหลับตาแน่นพยายามทำให้ตัวเองหลับไปอย่างยากลำบาก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาดอ้อมกอดที่คุ้นเคยหรือไม่ ตอนนี้ในหัวเธอนับแกะห้าร้อยตัวก็ไม่ยอมหลับ
ในขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอกำลังนับแกะตัวที่หนึ่งพัน เฉินอินก็พลิกตัวกลับมา
“ พี่คะ ตอนที่พี่เจอกับคุณซังเป็นยังไงบ้าง?เมื่อเห็นด้านหลังของเฉินเฉียว เฉินอินก็มีความเกลียดชังในสายตาของเธอ แต่น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลและอ่อนหวาน
เมื่อเห็นว่า เฉินอิน ริเริ่มที่จะสนใจเธอแม้ว่าหัวข้อนั้นจะเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากพูดถึงก็ตาม เฉินเฉียวก็หันมาและมองเธอด้วยรอยยิ้ม: “ที่จริงมันก็พูดไม่มีอะไรนะเรื่องของฉันกับเขาไม่ได้โรแมนติก”
เมื่อ เฉินอินได้ยินดังนั้นเธอก็ไม่พอใจ แต่เธอก็อยากรู้มากขึ้นเธอจับมือของ เฉินเฉียว แน่นและพูด: “พี่คะ ช่วยเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังได้ไหม? ฉันชอบฟังที่สุด ”
เฉินเฉียวมองไปที่ท่าทางที่ตื่นเต้นของเฉินอินผ่านแสงจันทร์ที่ส่องแสงและเห็นว่าไม่มีความขุ่นเคืองบนใบหน้าของเธอและเธอก็ผ่อนคลายเล็กน้อย
เมื่อเห็นเธอยืนกราน เฉินเฉียว ดูเหมือนจะคิดถึงอดีต
ในเวลานั้นเธอยังคงเป็นหญิงสาวที่แข็งแกร่งเต็มไปด้วยเกราะเธอมีความสามารถในการทำงานที่แข็งแกร่งและมีรูปร่างและหน้าตาที่ดี แต่เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอ
ในทางกลับกันซังหลินจวินเป็นคนหน้าตาดีและมีนิสัยดี แต่เธอเข้าใจผิดคิดผิดว่าเขาเป็นเด็กนั่งดริ้ง
เฉินเฉียวไม่รู้ตัวเมื่อเธอคิดถึงสิ่งเหล่านั้นเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุขบนริมฝีปากของเธอ
เฉินอินกำลังรอให้เธอพูดดวงตาของเธอก็เจ็บทันทีเมื่อเธอสังเกตเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของ เฉินเฉียว
เธอทั้งเกลียดและอิจฉา
เฉินเฉียว หรือว่าจะแกล้งเธอแบบนี้โดยเจตนาเพื่อให้เธอรู้สึกอึดอัด?
เธอไม่ทำตาม
“ พี่คะ ดึกแล้วรีบนอนก่อนเถอะ ราตรีสวัสดิ์”ทันใดนั้นเฉินอินก็พูดคำหนึ่งและเธอก็หันไปและหลับตาลง
เฉินเฉียวมองไปที่เฉินอินรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
ไม่รู้ว่าเพราะตะกี้นึกถึงซังหลินจวินหรือเปล่า พอจะหลับอีกครั้ง ไม่นานก็หลับลง
ในห้องมืดเฉินอินหันไปด้านข้างด้วยท่าทางที่ดุดันและเด็ดขาดจ้องมองไปที่ เฉินเฉียวที่กำลังนอนหลับอย่างสงบดวงตาของเธอเหมือนถูกหนามทิ่มแทงเธอต้องการที่จะทำให้เธอเจ็บ แต่ในที่สุดเธอก็อดกลั้นไว้
เธอรีบร้อนไม่ได้
เช้าวันรุ่งขึ้นซังหลินจวินยังไม่มาโรงพยาบาล
ซังอวิ๋นเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยพร้อมกับช่อดอกลิลลี่ที่มีกลิ่นหอม
“เฉียวเฉียว ดีใจที่คุณตื่นขึ้นมาในที่สุด”ความกังวลในดวงตาของซังอวิ๋น หายไปมากเมื่อเขาเห็น เฉินเฉียวนั่งอยู่ข้างเตียงซึ่งดูเหมือนจะดีขึ้นมาก
“เฮ้ อาอวิ๋น คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันเข้าโรงพยาบาล”เฉินเฉียวรู้สึกว่าเธอเข้าโรงพยาบาลเพียงครั้งเดียว ทำไมเหมือนกับว่าทุกคนรู้เรื่องหมด
ใบหน้าของซังอวิ๋นแสดงความเป็นห่วงเขามองไปที่ เฉินอินที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และกำลังหั่นผลไม้
เฉินอินที่เดินเข้ามามองมาที่ซังอวิ๋นด้วยความอยากรู้อยากเห็นหยิบแอปเปิ้ลให้และพูดกับเฉินอิน: “พี่คะ เดี๋ยวฉันไปซื้อของข้างนอกก่อนนะเดี๋ยวมา
ก่อนที่เฉินเฉียวจะได้พูดอะไร ก็เห็นเธอเดินออกไปและเปิดประตูแล้ว
จริงๆแล้วตอนนี้ไม่ต้องปิดประตูก็ได้ ยังไงซะร่างกายเธอแทบจะเป็นปกติแล้ว
ซังอวิ๋นวางดอกไม้ที่เขานำมาให้ไว้ในแจกัน
ตอนนั่งพูดด้วยความสบายใจ: “เฉียวเฉียว ผมมาบอกข่าวคุณ หวังว่าคุณจะไม่โกรธผมนะ”
เฉินเฉียวมองอย่างสงสัยว่าทำไมอาอวิ๋นรู้สึกว่าเธอจะโกรธเขาหลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่เขาจะพูดเธอมองไปที่ดวงตาที่คาดหวังของเขาและในที่สุดก็พยักหน้าตอบตกลง
“เฉียวเฉียว จริงๆแล้วผมก็เป็นคนในตระกูลซังเหมือนกัน”
