ในตอนแรกเฉินเฉียวไม่เข้าใจว่าที่ซังอวิ๋นพูด หมายความว่ายังไง
หลังจากไตร่ตรองแล้วดวงตาของเธอก็หดลงและถามด้วยความไม่เชื่อว่า “ตระกูลซังที่คุณพูดถึงก็คือตระกูลซังที่ฉันคิดหรือเปล่า”
ในหัวของเฉินเฉียวพอนึกถึงตระกูลซัง ก็นึกถึงแต่ตระกูลซังของซังหลินจวิน
แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยคุ้นเคยกับเรื่องตระกูลซังก็ตาม
เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าตระกูลซังมีผู้ชายอายุราวๆซังหลินจวิน
นี่เป็นเรื่องบังเอิญ
ซังอวิ๋นพยักหน้าทำลายความหวังในใจของเฉินเฉียวอย่างสิ้นเชิง
“เฉียวเฉียว คุณน่าจะจำได้เรื่องที่จู่ๆผมหายตัวไป ตอนนี้คนในตระกูลซังเจอตัวผมแล้ว พาตัวผมไป”
เมื่อพูดถึงอดีตน้ำเสียงของซังอวิ๋นก็เรียบเฉยราวกับว่าเขากำลังพูดถึงสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา
แต่ เฉินเฉียว สามารถเข้าใจเขาได้ในเวลานั้น
เช่นเดียวกับตอนที่เฉินเฉียวยังเด็กจู่ๆแม่ของเธอก็หายตัวไปและพ่อของเขาก็แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
เธอรู้สึกหมดหนทางและตื่นตระหนกในใจ แต่เธอจะทำอย่างไรเธอไม่มีอำนาจที่จะต่อสู้กับใคร เพราะมันเหมือนหนูกับช้าง
ไม่มีกำลังพอที่จะต่อสู้
ไม่ว่าเธอจะไม่เต็มใจแค่ไหนไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหนเธอก็ทำได้เพียงเฝ้าดูสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น
“ แล้วปีนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”นับตั้งแต่เจอกัน เฉินเฉียวไม่กล้าถามคำถามนี้
แต่คราวนี้เธอถามโดยไม่ลังเล
ซังอวิ๋นเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าดวงตาของเฉินเฉียว เต็มไปด้วยความกังวลหัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้น เป็นครั้งแรกที่เขาเปิดหน้ากากคนดี
สีหน้าบึ้งตึงอยู่ครู่หนึ่งเขากัดฟันและพูดว่า: “ก็ดีนะ จะไม่ดีได้อย่างไร ตอนผมไปบ้านพวกเขา แต่ละคนมองผมเหมือนคนชั้นต่ำ แต่แล้วยังไงล่ะ ยังไงซะผมก็ไม่เคยคิดว่าพวกเขาเป็นครอบครัว ถึงแม้เขาจะมองว่าผมเป็นศัตรูผมก็ไม่ได้สนใจ แต่ว่าผู้หญิงคนนั้น เพื่อเงินสามล้านเลยลักพาตัวผมไป”
เฉินเฉียวรู้สึกทนไม่ได้ ตอนเธอยังเด็กก็รู้ว่าซังอวิ๋นมีแม่ที่สวยมากๆแต่ชื่อเสียงไม่ค่อยดี
สาเหตุที่เขาต่อสู้กับผู้คนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเพราะคนเหล่านั้นดูถูกแม่ของเขา
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะถูกทุบตีมีรอยฟกช้ำและแก้มบวมและเลือดออกเขาก็ไม่เคยกลัว
เพราะเธอรู้ว่าพวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน
รักแม่ของตัวเองหมด
แต่เธอไม่เคยคิดว่า สถานการณ์ที่คล้ายคลึงกันแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเขา
ทั้งสองคนถูกแม่ของตัวเองทิ้งไป
เฉินเฉียวพูดยาก แม่ของเธอจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เหมือนแม่ของซังอวิ๋นเธอทิ้งเขาไว้เพื่อเงิน
บางทีมันอาจจะแย่ทั้งหมด
เด็กที่ไม่มีแม่ ใครจะมีความสุข?
จากนั้นเป็นยังไงต่อ…เฉินเฉียวไม่ต้องการเปิดเผยบาดแผลที่อยู่เบื้องหลังซังอวิ๋นแต่หวังว่าเขาจะบอกเธอได้ทุกอย่าง
เฉินเฉียวได้เห็นก็เข้าใจ เขาที่เป็นสุภาพบุรุษไม่ใช่เขาตัวจริง
เขาเหมือนถูกใครบางคนทำร้ายทำให้ตัวเองสวมหน้ากากที่ไม่มีวันเปิดเผย
แต่บาดแผลมันเกิดขึ้นตั้งนานแล้ว การปิดบังแบบนี้มีแต่จะทำร้ายตัวเอง
เฉินเฉียว ไม่ต้องการให้เขาเป็นแบบนี้
เธอหวังว่าเขาจะเป็นคนที่เย็นชาคนนั้น จริงๆแล้วเป็นพี่ชายที่มีจิตใจที่ดี
เดิมทีซังอวิ๋นคิดว่าการปรากฏตัวของเขาจะทำให้เธอตกใจ คิดไม่ถึงว่าเฉินเฉียวไม่ได้ตกใจอะไรเลย แต่กลับจริงใจขึ้นมากกว่าครั้งที่แล้ว
เขามีความสุขในใจอย่างลับๆ
นี่คือผู้หญิงที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด
เธอไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง
แม้ว่าทุกคนในโลกนี้จะกลัวเขา แต่เธอก็ยังปฏิบัติกับเขาเหมือนเดิม
ซังอวิ๋นทั้งดีใจและอึดอัดจู่ๆเขาก็เสียใจ ตอนแรกมีศักยภาพที่จะต่อกรกับตระกูลซังแต่ไม่ได้ปรากฎตัวต่อหน้าเธอเร็วกว่านี้
อันที่จริงเขารู้อยู่ในใจว่าตอนนี้ที่เขาปรากฏตัวมันสายเกินไปแล้ว
เธอไม่มีเขาในใจอีกต่อไป
แม้ว่าจะมีก็ไม่ใช่ตำแหน่งที่เขาต้องการ
อย่างไรก็ตามเขายังคงต้องการที่จะต่อสู้
“ คนตระกูลซังไม่ได้ขาดทายาท เลยส่งผมไปอเมริกา ผมอยู่เมืองนอกคนเดียว ไม่มีเงินก็ไปล้างจาน ถูพื้น แล้วเก็บเงินได้นิดหน่อยก็ไปขายของเล็กๆน้อยๆ สิบกว่าปีนี้ตระเวนอยู่ที่อังกฤษ ฝรั่งเศส อเมริกา “เขายิ้มด้วยความภาคภูมิใจในดวงตาของเขา
เขาภูมิใจเพราะว่าตระกูลซังให้เงินเขา แต่เขาไม่ได้ใช้เลย
ถึงแม้เขาจะเร่ร่อนนอนข้างถนน เขาก็ไม่คิดที่จะใช้เงินของตระกูลซัง
โชคดีที่เขาพยายามอดกลั้น ตอนนี้คิดกลับไปอะไรกันนะที่ทำให้เขายืนกราดได้นานขนาดนั้น
ปลายลิ้นอุ่นของเขาสัมผัสกับฟันของเขาเขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามของเฉินเฉียวอย่างตั้งใจคิดกับตัวเองว่าในที่สุดเขาก็พบเหตุผลนี้แล้ว
หลังจากฟังคำพูดของซังอวิ๋นไม่กี่คำ เฉินเฉียว ก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อยและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
แม้ว่าเธอจะถูกดูถูกจากปู้อี้เฉิน ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเธอก็ไม่เคยร้องไห้
อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอกลั้นไม่ไหวแล้ว
เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะซังอวิ๋นลำบากตรากตรำอยู่ที่เมืองนอก
เธอแค่คิดว่าเขายืนหยัดและไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้
แต่เธอจะอดทนจนกระทั่งเธอสูญเสียทุกอย่าง
หากเธอสามารถแข็งแกร่งเหมือนเขาในตอนเริ่มต้นโดยไม่ต้องพึ่งพาสิ่งใดจากตระกูลเฉินโดยไม่ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากตระกูลปู้เธอจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขกว่าแต่ก่อน
โชคดีที่ยังไม่สายเกินไปเธอมี บริษัท ของตัวเองแล้ว
ในอนาคตเธอจะก้าวต่อไปอย่างมั่นคงในทุกๆก้าวแม้ว่าหนทางข้างหน้าจะยากลำบาก แต่เธอก็ไม่มีวันถอยหลัง
“โตขนาดนี้แล้วยังร้องไห้ขี้มูงโป่งอีก”ซังอวิ๋นมองไปที่ เฉินเฉียวที่กำลังร้องไห้เขาหยิบทิชชู่ออกมาจากกระเป๋าของเขาหยิบออกมาแล้วยื่นให้เธอ
เฉินเฉียว เช็ดน้ำตาและสะอื้น: “คุณจะไปเข้าใจอะไร ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน”
ด้านนอกห้องผู้ป่วยเฉินอินกำลังใช้มือแง้มประตู อีกมือหนึ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายคนทั้งสอง
เธอแอบดีใจที่ในที่สุดก็จับจุดอ่อนของเฉินเฉียวได้ แต่ก็มีมือหนึ่งแย่งโทรศัพท์ของเธอไป
คุณทำอะไร?ซังหลินจวินจ้องมองเธออย่างเย็นชา
เฉินอินกำลังจะตะโกนออกมาดังๆ ก็ก้าวถอยหลังไปพร้อมกับตบที่หน้าอกอย่างตกใจ: “คุณซัง อยู่ๆก็โผล่มา ฉันตกใจหมด”
จากนั้นเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างออก แนบหลังแน่นชิดประตู อยากจะปิดขวางเรื่องทั้งหมดที่อยู่ในประตู
ซังหลินจวินซึ่งเดิมทีเป็นคนใจร้อนก็มองไปที่มันโดยไม่รู้ตัว
