ในห้องผู้ป่วย เฉินเฉียวอยู่ห่างจากซังอวิ๋นไม่ใกล้ไม่ไกล
ดูเหมือนมีความสัมพันธ์กลายๆ
ซังหลินจวินเพียงแค่มองดูจากนั้นก็จ้องมองไปที่เฉินอินอีกครั้ง
“นี่คือสิ่งที่คุณอยากให้ผมเห็นหรอ คุณคิดว่าผมจะเข้าใจเฉียวเฉียวผิดหรอ บอกไว้เลยนะอย่าคิดมาใส่ร้ายอะไรเฉินเฉียวอีก ในฐานะน้องสาวเธอรักคุณมากนะ ถ้าผมเห็นคุณทำเรื่องอะไรไม่ดีอีก ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่”ซังหลินจวินยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากของเขาและดวงตาของเขามองไปที่คน ๆ นั้นคนที่เกือบจะถูกแช่แข็งสั่นสะท้านทั้งร่างกายและจิตใจ
ร่างกายของเฉินอินสั่นสะท้านปากของเธอสั่นและเธอต้องการที่จะอธิบาย แต่เธอไม่กล้าที่จะขยับสักนิดดวงตาคมคู่นั้นที่สามารถมองทะลุความคิดทั้งหมด
ซางหลินจุนเปิดประตูและจะเข้าไป แต่เมื่อเขาหันกลับมาเขาก็เตือนว่า: “อีกไม่กี่วันก็ถึงงานแต่งผมกับเฉินเฉียว ผมหวังวาคุณคงไม่ก่อเรื่องขายหน้าในงานแต่งนะ ไม่งั้นล่ะก็ครอบครัวคุณผมคงค้ำไว้ให้ไม่นาน”
ดวงตาของเฉินอินตะลึงเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ซังหลินจวิน จะรู้เรื่องที่เป็นความลับเช่นนี้
ทุกวันนี้ชีวิตของครอบครัวเฉินไม่สู้ดีนัก
ไม่รู้ว่า ปู้อี้เฉินกำลังทำบ้าอะไรและเขากัดตระกูลเฉินไม่ปล่อย เฉินอันโกรธจนเข้าโรงบาล
เขาได้ปล้นธุรกิจของ บริษัท ไปจำนวนมากและกำลังตกอยู่ในภาวะวิตกกังวลในช่วงเวลานี้
ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ เธอคงไม่มาหาซังหลินจวิน
เธอมีโอกาสใกล้ชิดเขา ดังนั้นเธอจะยอมเห็นบริษัทล่มต่อหน้าต่อตาเธอได้อย่างไร
แต่เธอไม่เคยบริหารบริษัท มาก่อนและตอนนี้เธอตระหนักว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องให้คนตำแหน่งสูงๆแบบนี้ตัดสินใจและเธอก็เหนื่อยล้าทุกวัน
ไม่ง่ายเลยที่พ่อจะอาการดีแล้วสามารถไปบริษัทด้วยตัวเองได้ เธอกับแม่ก็ออกไปผ่อนคลายสักหน่อย ได้พบกับป้าของซังหลินจวินพอดี
บางทีสวรรค์อยากให้พวกเขาคบกัน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้เรื่องอะไรเยอะแยะ
แต่ตอนนี้ที่ ซังหลินจวินได้กล่าวถึงเรื่องนี้หรือว่าเรื่องบริษัทไม่ได้เกี่ยวกับแค่ปู้อี้
เฉินอินนึกขึ้นได้ ความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในดวงตา
เธอรีบก้าวออกจากโรงพยาบาล
เมื่อซังหลินจวินเดินเข้าไปในห้องคนไข้ดวงตาของ เฉินเฉียวยังคงเป็นสีแดง
หลังจากที่เขาเห็นมันหัวใจของเขาก็เจ็บปวดทันที
เขาไม่สนใจที่จะถามว่าทำไมซังอวิ๋นถึงมาที่นี่เขาหยิบทิชชู่ออกมาจากกระเป๋าของเขานั่งที่ข้างเตียงโรงพยาบาลแล้วค่อยๆเช็ดให้เธอ
“ทำไมพอผมไม่อยู่แปปเดียว ก็ร้องไห้งองแงซะแล้ว”ซังหลินจวินบี้จมูกเธออย่างล้อเล่น
เฉินเฉียวมองบนใส่เขาเมื่อซังอวิ๋นที่อยู่ข้างๆเห็นร่องรอยของความประหม่าก็ปรากฏขึ้น
ซังหลินจวินพบว่าเธอไม่สบายใจใบหน้าของเธอไร้อารมณ์เขาแทรกตัวไปอยู่ตรงกลางระหว่างสายตาของซังอวิ๋นกับเธอพอดี
“ วันนี้คุณออกจากโรงบาลแล้ว เฉียวเฉียวดีใจไหม?”
เฉินเฉียว พยักหน้า: “อืม มีความสุขสิ”
ถ้ามองไม่เห็นดวงตาคู่นั่นที่บวมแดง คงจะมีความสุขจริงๆ
ซังหลินจวินสังเกตว่า เฉินเฉียวอารมณ์ไม่ดีเขาจึงไม่เซ้าซี้ให้เธอพูดอะไรมาก
ดูเหมือนว่าจะมองไปที่คนข้างๆโดยไม่ได้ตั้งใจและยิ้มอย่างเย็นชา: “ซังอวิ๋นก็อยู่ที่นี่หรอ พ่อฉันถามว่าวันนี้คุณไปไหน คุณมาโรงพยาบาลทำไมไม่บอกเขาสักคำ”
ซังอวิ๋นไม่ต้องการโต้ตอบเขาเขาพูดโดยไม่ยิ้มว่า“ เขาเป็นพ่อของคุณไม่ใช่พ่อของผม นอกจากมีโครโมโซมกับสายเลือดแล้วดูเหมือนจะไม่มีอย่างอื่นเกี่ยวข้องกับผมแล้ว”
“อาอวิ๋น”เฉินเฉียวเห็นเขาพูดแดกดันแบบนั้น ก็ห้ามปรามเขา
ซังอวิ๋นลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปอีกด้านหนึ่งของเตียงและยิ้มให้เฉินเฉียว: “เฉียวเฉียว ที่จริงวันนี้จะมาเยี่ยมคุณ ไหนๆคุณก็จะออกจากโรงบาลแล้ว งั้นผมก็ไม่อยู่ต่อแล้ว เฉียวเฉียวดูแลตัวเองดีๆนะ เป็นห่วง ”
หลังจากพูดจบเขาก็ปิดประตูแลเดินออกไป
หลังจากเขาเดินออกไปซางหลินจุนก็เงียบ
คุณโกรธหรอเฉินเฉียวรู้สึกว่าวันนี้อารมณ์ของเขาไม่ปกติ
ซังหลินจวินส่ายหัว: “ปัญหาเล็ก ๆ ของ บริษัทเดี๋ยวก็แก้ได้”
อวี้เฟยไม่ได้โทรมาแสดงว่ายังไม่พบคนที่ขโมยแผนงานร่วมทุนของบริษัท
เห็นได้ชัดว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่รับมือยากกว่ากลุ่มของเถียนเฟิงเสียงซึ่งครั้งหนึ่งเคยทำให้เขาลำบากใจ
สิ่งเหล่านี้เกี่ยวกับบริษัทเขาไม่ต้องการให้เฉินเฉียวกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้กับเขาดังนั้นเขาจึงรับมันไปทั้งหมด
ซังหลินจวินเริ่มเก็บของในห้องผู้ป่วย ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไร แค่เสื้อผ้าสองสามชุด
รอจนเก็บของหมดแล้ว เขาก็ไปจัดการเรื่องการออกโรงบาล
เฉินเฉียวล็อคประตูและถอดชุดของโรงพยาบาลที่เธอสวมอยู่
เธอเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าก็มีคนเคาะประตูจากด้านนอก
เข้ามาเฉินเฉียวคิดว่าคนที่เข้ามาคือ ซังหลินจวิน ดังนั้นเธอจึงเพียงหวีผมที่ค่อนข้างยุ่ง
“ มีความสุขจริงๆเลยนะ คุณเฉิน”เขาเดินเข้าไปอย่างช้าๆ
ทันทีที่เสียงหยอกล้อดังออกไป เฉินเฉียวก็ก้าวถอยหลังทันที
ดวงตาของ เฉินเฉียว ตกตะลึงและเธอมองไปที่ซังอวี้ซึ่งสวมชุดลำลองสีดำ
ในตอนนี้เขาไม่ใช่คนที่ร่าเริงอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไปดวงตาของเขามืดมนและน่ากลัวและย่างก้าวของเขากำลังใกล้เข้ามา
เฉินเฉียวโบกมือและเมื่อเธอเห็นแจกันที่ด้านข้างเธอก็หยิบมันและต้องการทุบมันลงบนหัวของเขา
ซังอวี้เห็นแล้วดวงตาของเขาฉายแววมุ่งร้ายปลายลิ้นของเขาเลียมุมปากของเขาแทนที่จะก้าวถอยหลังเขาพูด: “มาสิ ฟาดเลย อยากฟาดไม่ใช่หรอ”
เขาชี้ไปที่หัวตัวเอง: “เร็วสิ ฟาดเข้าตรงนี้เลย”
“ อย่าบังคับฉัน”นับตั้งแต่การลักพาตัวเฉินเฉียว ตอนนี้สำหรับเธอแล้วเห็นซังอวี้เหมือนเห็นผี
แต่พอเธอเจอจริงๆ เธอกลับมีสติมากยิ่งขึ้น บางครั้งยิ่งกดดันก็ยิ่งมีสติ
เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าพวกเขาทั้งสองคนอยู่ในโรงพยาบาลเขาต้องไม่กล้าทำร้ายเธออย่างเปิดเผยและหลินจวินกำลังมาเร็ว ๆ นี้เธอต้องรอสักพักและเมื่อเขา กลับมาเขาจะถูกไล่ออกไปอย่างแน่นอนโดยคิดแล้วก็ค่อยๆวางแจกันในมือลง
ซังอวี้คิดว่าเฉินเฉียว โดนเขากดดันขนาดนี้แล้วต้องเอาแจกันทุบหัวเขาแน่ๆ
พอถึงเวลานั้นเขาก็จะแจ้งจับเธอเข้าคุกได้ แต่ใครจะคิดว่า เธอได้สติแล้ววางแจกันลง
เมื่อเห็นเช่นนี้ซังอวี้จึงจับมือเธอที่ถือแจกันอยู่ แล้วฟาดที่หัวของตัวเอง
เฉินเฉียวตกใจมาก อยากจะตะโกนว่า ไอโรคจิต
