เขาจับมือของเฉินเฉียว ที่จับของเขาทันทีและบิดมันอย่างแรงซึ่งทำให้เธอปล่อย
ในห้องผู้ป่วย เสียงดังเหมือนฆ่าหมู
เมื่อเฉินเฉียว เห็นหลินจวินกลับมาเธอก็ปล่อยแจกันทันทีและวิ่งตรงเข้าไปในอ้อมแขนของเขากอดเขาไว้แน่น
เมื่อเห็นว่าซังอวี้ทำให้เฉินเฉียวกลัว ซังหลินจวินก็โกรธมากจนเตะขาเขาและทำให้เขาคุกเข่าลง
เขาก้มศีรษะลงและมองลงไปที่คนที่เหงื่อท่วมตัวจ้องมองคนของเขาด้วยความเกลียดชังและเยาะเย้ย: “ไม่อยากออกจากโรงบาลก็พูดตรงๆสิ ฉันจะส่งแกไปอยู่โรงบาลตลอดชีวิต ซังอวี้ ฉันเตือนแกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับคนของฉันอีก หลายครั้งแล้วนะที่ไม่จำคำเตือนของฉัน แต่คราวนี้แหละ แกไม่ต้องจำอีกต่อไปแล้ว ”
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อและโทรหาอวี้เฟย: “หยุดสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ส่งให้คนอื่นทำต่อ มาโรงพยาบาลก่อน”
ครึ่งชั่วโมงต่อมาอวี้เฟยรีบไปอย่างเร่งรีบ พบว่านายของเขากำลังปลอบนายหญิง คุณชายซังที่สองคุกเข่าอยู่ข้างนายของเขา
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตามที่เห็น เขาต้องทำร้ายนายหญิงจนทำให้นายของเขาโกรธแน่ๆ
เขาอาลัยอาวรณ์ในใจ อวี้เฟยเดินไปข้างและถามว่า “นายท่านเรียกผมมามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”
ซังหลินจวินชี้ไปที่ด้านข้างของซังอวี้และพูดอย่างเย็นชาและโหดเหี้ยม: “เอามันไปโรงพยาบาลจิตเวช ไม่ว่าใครจะมา ห้ามปล่อยมันออกมา”
ได้ครับ นายท่านอวี้เฟยทำตามอย่างเคร่งครัด
เขาอุ้มซังอวี้ด้วยมือของเขา แต่เขาไม่คาดคิดว่าทันทีที่เขาทรงตัวได้ก็วิ่งไปที่ประตู
อวี้เฟยสังเกตสายตาตำหนิของเจ้านายเขา เขาก็รีบวิ่งตามไปทันที
โชคดีที่แม้ว่าซังอวี้จะวิ่งไป แต่ไม่นานเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นเลือดยังไหลเวียนได้ไม่ดี
หลังจากนั้นไม่นาน อวี้เฟย ก็จับได้คราวนี้อวี้เฟยจับมือของเขาแน่นโดยไม่พูดอะไรมากและตรงไปที่แผนกจิตเวชของโรงพยาบาลแห่งนี้
ยังไงซะจะต้องได้รับใบรับรองทางจิตเพื่อส่งไปโรงพยาบาลโรคจิต
ไม่ต้องพูดถึงซังอวี้ว่าอยู่ที่โรงบาลจิตเวช แล้วจะเจออะไรบ้าง
ซังหลินจวินพาเฉินเฉียวกลับจิ้งหย่วน
หลังจากนั้นสามวัน
นานๆทีโย่วอีจะไม่อยู่บ้าน ซังหลินจวินอยู่กับเฉินเฉียว คุยกับเธอเรื่องงานแต่ง
“คุณชอบบอลลูนไหม”ซังหลินจวินชี้ไปบอลลูนขนาดใหญ่ที่อยู่ในสมุดแผนงานแต่ง
เมื่อเฉินเฉียวได้ยินดังนั้นใบหน้าของเธอก็ซีดลงด้วยความตกใจ: “ฉันกลัวความสูง”
สำหรับงานแต่งงานสุดโรแมนติกบนฟ้าก็จบลง
เฉินเฉียว คว้าหนังสือวางแผนงานแต่งงานของซังหลินจวิน และเข้าไปดูใกล้ ๆ
จากนั้นก็ชี้ไปที่ดอกไม้สีรุ้ง
“ ชอบแบบนี้ แน่ใจหรอซังหลินจวินรู้สึกว่ามันเป็นเพียงสายรุ้งปลอมๆที่ทำจากดอกไม้ธรรมดาเจ็ดชนิดซึ่งดูธรรมดา
เฉินเฉียวพยักหน้า: “อันนี้สวยมากเลยนะ แต่ฉันว่าต้องใช้เงินเยอะ”
ซังหลินจวินตรงเข้ากอดคนในอ้อมแขนของเขาและยิ้ม: “ไม่เป็นไร สามีของคุณไม่ได้ขาดเงิน”
“ยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ รีบเรียกอะไรขนาดนั้น รีบก่อนไปแล้วมั้ง”เฉินเฉียวหลบเขาอย่างจงใจ
“ใช่ ผมรีบไปจริงๆ คุณนายซัง ผมรอมาสิบสามปีแล้ว ไม่อยากรอแล้ว”ซังหลินจวินมองใบหน้าของเธอด้วยสายตาที่แผดเผาและค่อยๆเคลื่อนมือไปที่แก้มของเธอและจูบอย่างแผ่วเบา
เพราะไม่มีคนที่ไม่เกี่ยวข้องมารบกวน.
เฉินเฉียวหลับตาลงและตอบรับเขา
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว.
ห่างจากวันแต่งงานของพวกเรา เพียงแค่วันเดียว
ไม่ว่าเฉินเฉียวจะไม่เต็มใจสักแค่ไหน เธอก็อยากจะแต่งงานแล้วออกจากตระกูลเฉิน
เฉินอินซ่อนตัวอยู่ในห้องของเธอเธอมองไปที่เฉินเฉียวที่ถูกพ่อของเธอสั่งสอน กัดฟันและเกือบจะวิ่งออกไปด้วยความเกลียดชังเพื่อถามว่าทำไมถึงแย่งผู้ชายของเธอ
แม้ว่าในวันนั้นหลังจากที่ซังหลินจวินพูดคำเหล่านั้นเธอก็รู้ว่าพวกเขาจะต้องแต่งงานกัน
แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเร็วขนาดนี้
และไม่รู้ว่าซังหลินจวินพูดอะไรกับแม่และพ่อของเธอ พวกเขาไม่ยอมให้เธอทำอะไรเพื่อขัดขวางงานแต่งงาน ?
เฉินอินกำโทรศัพท์ไว้ในมือและกดหมายเลขที่ไม่ได้โทรออกมาเป็นเวลานานอีกครั้ง
“ฉันคิอเฉินอิน”
เถียนเถียนซึ่งกำลังดูแลพ่อของเขาอยู่ที่โรงพยาบาลเห็นโทรศัพท์มือถือข้างเตียงสั่นเธอหยิบมันขึ้นมาและเหลือบมอง ตอนที่กำลังจะวางสายเธอกดรับพอดี
“คุณนั่นเอง คุณอยากจะพูดอะไรอีก”เถียนเถียนออกมาจากห้องผู้ป่วยและกล่าวอย่างเย็นชา
เฉินอินคิดว่าน่าจะโทรไม่ติด เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะรับสายจริงๆ
ต้องไม่เต็มใจแน่ๆ
“ คุณเถียนเรามาร่วมมือกันเถอะ”เฉินอิน ระงับความตื่นเต้นในใจของเธอและแนะนำ
เถียนเถียนหัวเราะเยาะโทรศัพท์: “ถ้าคุณจะมาพูดอะไรแบบนี้ ฉันขอวางก่อนนะ”
เดี๋ยวก่อนเดิมทีเฉินอินคิดว่าเธอจะเป็นคนยุ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะเฉยเมยเธอไม่สนใจอะไรเลยและพูดว่า“ พวกเขาสองคนจะอยู่กันอย่างมีความสุข คุณเต็มใจหรอ?” เราทั้งคู่ต่างก็เป็นเหยื่อของความรักของพวกเขา แต่ทำไมเราถึงปล่อยให้พวกเขาเหยียบย่ำแบบนี้ฉันไม่เต็มใจฉันเชื่อว่าคุณก็เหมือนกับฉัน ”
เถียนเถียนแทบจะจับมือถือไม่อยู่
แน่นอนว่าเธอไม่เต็มใจหลังจากพ่อของเธอล้มป่วยเพราะ หยวนเซิ้งความรักที่เธอมีให้ซังหลินจวิน ก็ไม่มีอีกแล้ว
ในใจเธอมี แต่ความเกลียดชังเขาทำไมพวกเขาถึงมีความสุขได้ขนาดนี้
ตอนนี้มีคนอยากที่จะริเริ่มแก้แค้น เธอจะไม่รับมันได้อย่างไร
คำพูดของเธอเรียบง่าย: “ถ้าเธออยากได้ซังหลินจวิน วิธีที่ดีที่สุด คือทำให้เฉินเฉียวหายไป หายไปตลอดกาลจากโลกนี้”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็วางสายดึงซิมออกจากโทรศัพท์ขยี้แล้วโยนลงถังขยะ
เมื่อเขากลับไปที่ห้องผู้ป่วยเธอก็กลับสู่ความสงบตามปกติ
เฉินอินฟังเสียงวางสายจากโทรศัพท์มือถือและเธอรู้สึกชัดเจนมากในหัวใจของเธอ
ใช่แล้ว ทำไมเธอคิดไม่ได้ว่า แค่ทำให้เฉินเฉียวหายไป ทำให้เธอไม่อยู่บนโลกนี้อีก
ซังหลินจวินจะไม่ได้อยู่กับเฉินเฉียวอีกต่อไป วันหนึ่งเขาจะได้หันมามองเธอบ้าง
“ฮ่าฮ่าฮ่า” เฉินอินหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
เหลือเพียงความสิ้นหวังสุดท้ายในสายตาของเธอ
เธอเต็มใจที่จะละทิ้งความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่มีต่อ ซังหลินจวินเธอเชื่อว่าข้างๆเขาจะมีเพียงเธอเท่านั้น
หลังจากได้ยินคำพูดของพ่อเฉินเฉียว ก็กลับมาที่ห้องรู้สึกได้ว่ามีลมหนาวที่ทำให้เธอตัวสั่นลอยอยู่ข้างหลังเธอ
เธอตัวสั่นและพบว่าหลังจากความหนาวเย็นหายไปเธอจึงปิดประตูหน้าต่างที่เปิดอยู่และนอนอย่างเงียบ ๆ บนเตียงที่ไม่ได้นอนมานาน
หลับตาและนอนอย่างสงบ
รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ งานแต่งที่มีความสุขที่สุดของเธอ
——————————————————
