“คุณกำลังจะมีนิทรรศการภาพวาดหรอ โห เยี่ยมมาก”หลังจากได้รับบัตรเชิญในมือของเขา เฉินเฉียวก็มองไปที่รายละเอียดบนนั้น จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เขาดวงตานั้นเต็มไปด้วยความสุข
เฉินเฉียวมีความสุขมากกับเขา
เธอได้เข้าใจในทุกวันนี้ว่าการใช้ชีวิตหลังจากที่พวกเขาแยกจากกันนั้นเป็นเรื่องยากเพียงใด
ตอนที่เขาอายุยังไม่ถึงสิบขวบ เขาก็ถูกส่งไปต่างประเทศ
ตอนนี้สามารถมาถึงจุดสูงสุดนี้ได้แล้ว
เรียกได้ว่าเกินความคาดหมายของทุกคน
เพียงแค่มองไปที่เถาวัลย์หลากสี เฉินเฉียวก็ถามด้วยความสงสัย: “ทำไมบัตรเชิญของคุณถึงมีลักษณะแบบนี้ล่ะ ธีมของนิทรรศการของคุณคือเถาวัลย์หรอ?”
ซังอวิ๋นส่ายหัวและอธิบายให้เธอฟัง: “ เถาวัลย์ชนิดนี้มันเกิดมาเป็นคู่ แน่นอนว่านี่ถูกเลือกมาเป็นพิเศษสำหรับธีมของนิทรรศการ ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่ามันจะพิเศษแค่ไหนมันก็แค่เถาวัลย์ที่พันกัน ถ้ามันพิเศษมันควรจะหมายถึงอะไรต่อฉัน ซึ่งมันแตกต่างจากดอกไม้และพืชชนิดอื่น ๆ เถาวัลย์หลากสีนี้มีความพัวพันกัน แม้ว่าชีวิตจะถูกตัดขาด แต่ก็ยังมีรากที่ยังหลงเหลืออยู่พันกันอยู่เสมอ คุณคิดว่านี่มีความหมายไหม? ”
เฉินเฉียวไม่รู้ถึงความหมายของเถาวัลย์ชนิดนี้เลย เธอแค่รู้สึกว่าคำพูดของซังอวิ๋นนั้นน่ากลัวมาก
เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดถึงคำเชิญชวนบนบัตรเชิญของเขา
แต่มันทำให้คนรู้สึกว่าเขาอยากจะพัวพันกับใครสักคนไปจนตายจริงๆ
อดไม่ได้ที่ภาวนาให้ใครคนนั้น
แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดในที่สุด เฉินเฉียวก็จำได้ว่าทั้งสองคนไม่ได้เจอกันมาเกือบ 20 ปี ช่วงนี้พวกเขาได้พบกันอีกครั้งและไม่เห็นผู้หญิงคนไหนที่อยู่ข้างๆเขาเลยในตอนนั้น ตอนนี้รู้สึกว่าเขาอาจมีใครบางคนซ่อนอยู่ในใจ เฉินเฉียวอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลกว่า: “อาอวิ๋น ฉันมีพี่สะใภ้แล้ว จะไม่แนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยหรอ อย่างนี้ก็ไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว”
เมื่อซังอวิ๋นได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็เศร้าลงทันทีและเขาก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า: “ฉันไม่มีคนที่ฉันชอบเลย ดังนั้นแล้วพี่สะใภ้ที่คุณต้องการก็ไม่มีอยู่จริง ช่างเหอะวันนี้ฉันมีอะไรต้องไปทำต่อ วันนี้เอาบัตรเชิญมาให้แล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ”
เฉินเฉียวไม่ได้คาดคิดว่าเขาที่เพิ่งจะมาถึง แต่ก็จะไปแล้ว
อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วด้วย ดังนั้นเธออยากจะเว้นระยะห่างจากเขาไว้บ้าง
ดันนั้นเลยไม่ได้รั้งให้อยู่ต่อ
ได้แต่พยักหน้าและมองเขาเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป
การค้นหาที่ร้อนแรงครั้งก่อนทําให้เกิดผลสืบเนื่องบางอย่างต่อเฉินเฉียว พอตอนนี้เมื่อได้อยู่กับเขาแล้วก็แอบสั่นเล็กน้อย
เพราะกลัวว่าถ้าบังเอิญไปเจอปัญหาแบบเดียวกับครั้งที่แล้วจะไม่คุ้ม
หลังจากที่ซังอวิ๋นออกจากโรงพยาบาลไป เขาก็ตรงไปที่บริษัทของเขาทันที
บริษัทของเขาตั้งอยู่ในอาคารสำนักงานยี่สิบชั้นตรงข้ามหยวนเซิ่ง
อาคารสำนักงานแห่งนี้สร้างมานานแล้ว
เพียงแค่เขาไม่ได้กลับบ้าน เขาก็ถูกทิ้งไว้ที่นั่น
แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้ว
เตรียม “เซอร์ไพรส์” สุดพิเศษไว้ด้วย
ใครจะคิดว่าเขาจะย้ายอาคารสำนักงานไปอยู่ฝั่งตรงข้ามของหยวนเซิ่ง
“บอส ในที่สุดคุณก็มาแล้ว! เราไม่ได้เจอคุณมานานแล้ว “ชายที่ดูแข็งแรงมีคิ้วหนาและดวงตากลมโตแต่งกายด้วยชุดรักษาความปลอดภัยกำลังเดินลาดตระเวนด้านใน
“คุณเป็นใครมากจากพี่น้องตระกูลไหน?”มีผู้คนมากมายที่ประตูลัวซาและซังอวิ๋นไม่ได้ใส่ใจคนที่ไร้ประโยชน์สำหรับเขา ดังนั้นเขาจึงจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร
“เจ้านาย ผมชื่อหวังอันและผมเป็นคนของจงซิ่นถัง ครั้งสุดท้ายเจ้านายยังโทรศัพท์หาผมอยู่เลย”หวังอันดูซื่อสัตย์มากและหัวเราะเหมือนคนโง่เขลา
แต่เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ซังอวิ๋นก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นใคร
เขาเหลือบมองเขาเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ มันดูไม่เหมาะสมและคิ้วของเขาก็ขมวดแน่น: “พวกคุณคนจากจงซิ่นถังไม่สามารถเก็บข้อมูลของคนเหล่านั้นให้ดี แถมยังต้องมาเป็นรปภ. หรือผมให้ค่าจ้างไม่พอ ทำไมถึงให้มาหาเงินพิเศษแบบนี้ได้”
อาคารสำนักงานของซังอวิ๋นเป็นอาคารส่วนตัวสำหรับเขา
หลังจากการปรับปรุงใหม่ เขาหาคนมาจัดการอาคาร แต่คนที่เขาเห็นในตอนนั้นไม่ใช่เขา
ดวงตาของหวังอันเต็มไปด้วยความสับสนเขาแตะศีรษะของเขาและถามอย่างงงๆ: “คุณผู้ชาย ผมทำอะไรผิดครับ อย่าโกรธผมเลย ผมมาที่นี่ตามที่คุณโม่สั่ง เธอบอกว่าคุณย้ายผมมาที่นี่”
เมื่อซังอวิ๋นได้ยินชื่อนั้น ในหัวของเขาเริ่มคิดและเหมือนตอนเวลาที่เขาเลือกกระดาษรูปวาดครั้งแรก เธอเพิ่งบังเอิญบุกเข้ามาและเห็นว่ามีอาคารสํานักงานนี้อย่างงั้นหรอ?
เขาโบกมือและพูดอย่างชัดเจน: “ฉันไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ เอาอย่างนี้ละกันครับ คุณทำงานที่นี่สักพักไปก่อน ส่วนคนอื่น ๆ เดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลัง ”
“อ่า ขอบคุณครับเจ้านาย”เดิมทีหวังอันคิดว่าเขาจะต้องทำงานให้ถึงที่สุด
ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเจ้านายจะใจดีมากจนไม่ได้ทำเขายุ่งยากเลย ทำให้ความภักดีที่มีต่อเขาเพิ่มขึ้นในระดับที่สูงขึ้นทันใด
จากนั้นเขาก็ลูบหัวและนึกอะไรบางอย่างได้
“ เจ้านาย คุณโม่มาที่เมืองเป่ยเฉิงแล้ว ต้องระวังเธอตัวด้วย”หวังอันรายงาน เขาไม่ค่อยชอบผู้หญิงคนนี้ เธอมักจะครองประตูลัวซาและทุกคนก็มักจะมองเธอเป็นเจ้านาย ในใจได้แต่ทน
อย่างไรก็ตามโดยปกติแล้วจะไม่มีผู้หญิงอยู่รอบ ๆ เจ้านาย แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ทุกคนคิดว่าเป็นภรรยาของเขา
มีผู้หญิงจำนวนอยู่ที่ประตูก่อนที่เธอจะมาถึง
แต่หลังจากที่เธอมาถึงประตูลัวซาเธอก็ขับไล่สาว ๆ ทั้งหมดออกไป
พี่น้องที่ยังคงคิดเกี่ยวกับผลผลิตที่ผลิตเอง และทันใดนั้นทุกคนก็คลายความโกรธ
ซังอวิ๋นพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะพูด
หลังจากกลับไปที่สำนักงานของเขา
ก็ต่อสายทันที
ก่อนหน้านี้มีผู้หญิงรับสาย ทันทีเมื่อได้ยินเขาพอโทรไปอีกครั้งจนถึงสามครั้งก็ไม่มีใครรับสายอีก
ซังอวิ๋นยังคงมีเรื่องธุรกิจที่ต้องจัดการ ดังนั้นแล้วเขาจึงไม่รบกวนเธออีกต่อไป
เขาไม่สนใจสายของเธอและโทรหาคนอื่น
“ฮัลโหล สวัสดีครับ ใช่คุณเอลลิสหรือเปล่าครับ? ได้รับสินค้าครึ่งหนึ่งแล้วและเงินของคุณได้รับการชำระไปยังบัญชีแล้ว ฉันหวังว่าเราจะได้รับความสุขในการร่วมมือ! ”
รอยยิ้มที่มุมปากของเขาไม่ได้หายไปจนกระทั่งวางสายโทรศัพท์ลง
เมื่อนึกถึงซังหลินจวินที่ตอนนี้กำลังตกที่นั่งลำบากเพราะคดีนี้ความสุขในใจของเขาก็ขยายออกและเขาก็อยากเห็นมัน
เมื่อเผชิญกับสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้เขาจะทำอะไรได้อีกเพื่อพลิกสถานการณ์
หวังอันที่อยู่ชั้นล่างยกย่องตัวเขาที่เป็นพี่ชายที่แสนดีและสำหรับความเอื้ออาทรของเขา
เขาหัวเราะอวดงานปัจจุบันของเขา: “เหล่าสวี คุณไม่รู้หรอกตอนนี้ฉันก็เป็นคนในเครื่องแบบเหมือนกัน”
