นิทรรศการที่จัดขึ้นโดยซังอวิ๋นมีผู้คนมาเยี่ยมชมจากทุกเพศทุกวัย
หลินหย่วนจากตระกูลหลิน ซูเหยียนจากตระกูลซู เยี่ยนเฟิงจากตระกูลเหยียน ลู่ฉีลูกชายคนโตของตระกูลลู่ และลู่หมีลูกชายคนที่สองของตระกูลลู่
ในจำนวนคนเหล่านี้มีเพียงไม่กี่คนที่ไม่ใช่ลูกของพี่ชายผู้ชอบธรรม
แม้ว่าหลินหย่วนไม่ได้ตั้งใจที่จะสืบทอดบริษัทของตระกูลหลินและเป็นแค่หมอธรรมดาๆ แต่ทุกคนก็รู้อยู่ในใจว่านี่เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น เมื่อเวลามาถึงแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการสืบทอด แต่ใครบางคนก็ต้องบังคับให้เขาต้องสืบทอดแน่นอน
นี่คือกฎของตระกูลที่ร่ำรวยและไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงกฎนี้ได้
ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้
ทำไมซังเสี่ยนถึงยอมให้ซังเวยแต่งงานกับหลินหย่วน
แม้ว่าลูกสาวของเขาจะชอบเขา แต่ถ้าเขาไม่ได้มีสถานะเป็นทายาทและเขาก็เป็นเพียงแค่หมอธรรมดา ๆ ซังเสี่ยนก็ไม่น่าจะเห็นด้วยกับพวกเขา
ความสัมพันธ์ระหว่างเหยียนเฟิงและลู่หมีค่อนข้างใกล้ชิดกับซังหลินจวิน
ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นซังหลินจวินที่เดินเข้ามาพร้อมกับเฉินเฉียว ทั้งสองก็เดินมาหาเขาและจะโอบไหล่
เป็นเหตุผลที่ว่าในนิทรรศการทุกคนควรรักษามารยาทที่เหมาะสมเพราะที่นี่เป็นสถานที่ที่เคร่งครัด
แต่เยี่ยนเฟิงและลู่หมีซึ่งรู้จักตัวตนจริงๆของซังอวิ๋น พวกเขาไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่
ในฐานะลูกนอกสมรสพวกเขาไม่ได้จริงจังกับเขา
แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีชื่อเสียงในโลกแห่งการวาดภาพ แต่หากพวกเขาต้องการอะไรพวกเขาก็สามารถทำลายทุกสิ่งที่เขาสร้างขึ้นได้ในไม่กี่นาที
ก่อนที่ทั้งสองจะเดินมาถึงซังหลินจวิน พวกเขามองไปที่ซังหลินจวินซึ่งเดิมทีหน้าของเขาดูไม่ได้แยแส กลับเห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาดูไม่มีความสุข
เยี่ยนเฟิงปัดมือของลู่หมี คิ้วที่หล่อเหลายกขึ้นเล็กน้อยและส่งสายตาที่ดูสนอกสนใจ เขาเอ่ยถาม “เฮ้ๆ เฮียลู่ คุณคิดว่าเฮียซังเห็นอะไรหรอ ทำไมจู่ๆใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที มันทำให้ผู้คนงงงวยและรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ ”
เหยียนเฟิงมีความสุข เขาชอบฟังคนเล่าเรื่องและชอบดูละคร
ในเวลานี้หัวใจของเขาคันยุบยิบ มือขอลู่หมีก็ค่อยๆเคลื่อนตรงไปที่ด้านนั้น
มีผู้คนมากมายในนิทรรศการและทุกคนยืนดูภาพวาดเพื่อดูและแสดงความคิดเห็นอย่างระมัดระวัง
เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เพราะมีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด
ไม่ง่ายที่เขาจะจับไปที่ซังหลินจวิน และเขาก็ได้สติ
เยี่ยนเฟิงที่มาหาเขาอดรู้สึกเบื่อหน่ายไม่ได้ เพียงแต่เขาอยากรู้จริงๆว่าเมื่อครู่อะไรทําให้เขาหน้าเปลี่ยนสี แล้วมองไปรอบๆ สายตาจับจ้องไปที่ภาพคนครึ่งทิวทัศน์
เยี่ยนเฟิงมีความสุขและนั่นเป็นเพราะภาพวาดนั่นเอง
“พี่ซัง ผู้หญิงของพี่กลายไปเป็นรูปที่คนอื่นวาดไว้ได้ยังไง จิ๊ๆ จะบอกว่าเด็กคนนี้ซังอวิ๋นทำไปโดยที่ไม่ได้เจตนา ฉันคิดว่าเขาจงใจยั่วยุชัดๆ พี่ซัง แค่พี่สั่งฉัน ฉันก็จะจัดการเด็กคนนี้ให้คุณ”
เยี่ยนเฟิงเก่งที่สุดในการแกว่งเท้าหาเสี้ยน โดยปกติแล้วเขาไม่สนว่าใครจะแก่กว่าหรือเด็กกว่าก็จะเรียกเขาว่าเหล่าซังเสมอ และพอเมื่อเขาเรียกเขาว่าพี่ซัง ทำให้เขาไม่รู้ว่าเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
พวกเขาทั้งหมดเติบโตมาด้วยกัน ไม่รู้ใครเป็นใคร
ดังนั้นซังหลินจวินเพียงแค่พ่นลมจมูกของเขาเบาๆ พูดเพียงสองสามคำและเขาก็หมดอารมณ์
“ฉันได้ยินมาว่าเมื่อเร็ว ๆนี้คุณผู้หญิงตระกูลคุณกำลังช่วยคุณเลือกคู่แต่งงานที่เหมาะสมให้คุณ แล้วถ้าเธอรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่จะเกิดอะไรขึ้น”
“ อย่าๆ เฮียซังกับเราเป็นพี่น้องกันมาหลายปีแล้ว นายจะทำร้ายฉันแบบนั้นไม่ได้”เยี่ยนเฟิงไม่ได้ขัดคำพูดของเขา ทั้งให้คำแนะนำโดยตรง
ไม่มีทาง ครอบครัวของพวกเขากลัวคุณผู้หญิงมากที่สุด
อายุก็เยอะและชอบที่จะจับคู่กับคนอื่น ๆ
แต่ก่อนยังเคยช่วยคนอื่นให้จับคู่กัน แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดถูกเลือกไปเป็นสมาชิกในครอบครัวของตัวเอง
เมื่อนึกถึงผู้หญิงที่มีบั้นท้ายกลมกลึงและใบหน้ากลมมาที่บ้านในฐานะแขกครั้งสุดท้าย เธอบอกว่าเยี่ยนเฟิงนั้นไม่ดีพอ
ในเวลานี้ ลู่หมีที่ยิ้มและไม่พูดมาตลอดเริ่มเล่นเกม
“เฮียซัง ทำไมคุณไม่บอกเราเกี่ยวกับหญิงสาวคนนี้ที่อยู่ข้างๆเรา เธอสวยมาก เราควรรู้จักกันก่อนหน้านี้นะ?”ลู่หมีนั้นปากหวาน แต่จริงๆแล้วหัวใจของเขานั้นเย็นชาที่สุด
เพียงแค่ว่าถ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาไม่ใช่เฉินเฉียว ซังหลินจวินจะไม่พูดกับคนอื่นเลย
แต่เมื่อลู่หมีหยอกล้อเฉินเฉียวดวงตาที่เย็นชาของซังหลินจวินก็ส่งตรงไปที่ลู่หมีทันที น้ำเสียงของเขาเอ่ยอย่างเย็นชา: “ลู่หมี มากเกินไปแล้ว”
อย่างไรก็ตามเขายังไม่ลืมที่ควรจะแนะนำ
ซังหลินจวินจับมือเฉินเฉียวแล้วพูดว่า “นี่คือเฉินเฉียวภรรยาใหม่ของฉัน ในอนาคตพวกนายต้องเรียกเธอว่าพี่สะใภ้”
เฉินเฉียวที่ยืนอยู่ด้านข้างหน้าแดงด้วยความเขินอายเมื่อซังหลินจวินประกาศต่อหน้าพวกเขา และมือนุ่มของเธอก็หยิกเข้าที่แขนของเขาเบาๆ
ซังหลินจวินขมวดคิ้วและไม่แม้แต่จะยิ้มหรือฮัมเพลง
เฉินเฉียวรู้สึกขอโทษที่ทำกับเขาแบบนี้
ในใจมีฟองนุ่ม ๆล้นออกมา
มือเล็ก ๆ เริ่มนวดเบา ๆ ตรงจุดที่เขาเพิ่งถูกเธอหยิกและถามเบา ๆ : “เจ็บไหม ถ้าเจ็บก็บอกฉันสิ”
เห็นได้ชัดว่าเฉินเฉียวกังวลเกี่ยวกับเขา หลังจากที่เธอเริ่มโกรธและตั้งใจหยิกเขา
ซังหลินจวินเป็นนักธุรกิจที่ดีที่สุดในการฉกฉวยโอกาส แม้ว่าจะต่อเฉินเฉียว แม้ว่าเขาจะไม่คำนวณเธอ แต่เขาก็จะได้ผลประโยชน์บางอย่างที่ทำให้เขาพึงพอใจ เขาไม่สนใจที่จะแกล้งอ่อนแอโดยตั้งใจ
เขาขมวดคิ้วแน่นเสียงของเขาแหบเล็กน้อยและพูดว่า: “เจ็บนิดหน่อย แต่หลังจากถูกคุณหยิกแล้วกลับรู้สึกสดชื่นขึ้น คุณจะหยิกอีกก็ได้”
ทันใดนั้นดวงตาของเฉินเฉียวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และเธอรู้สึกว่าซังหลินจวินนั้นดีกับเธอมาก
แม้ว่าเธอจะทำให้เขาเจ็บนิดหน่อยโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอทั้งหมดเธอก็บริสุทธิ์ใจ
ในชีวิตนี้เธอคงไม่เจอคนแบบเขาที่ห่วงใยเธอมากขนาดนี้
เยี่ยนเฟิงและลู่หมีที่ยืนอยู่ข้างๆดูฉากตรงหน้าพวกเขา กระต่ายขาวตัวน้อยที่ถูกหมาป่าตัวใหญ่เล้าโลมทำให้ทั้งสองคนสั่นสะท้านในใจ พวกเขาตัดสินใจว่าคิดจะเล่นกับใครในอนาคตยังไงก็ต้องเว้นเหล่าซังไว้ แม้ว่าจะถูกผลักตกหลุมยังไงก็ต้องวิ่งมาขอบคุณเขา
ซังหลินจวินไม่รู้ถึงความรู้สึกของทั้งสองคนข้างๆเขาในเวลานี้ ในสายตาของเขามีเพียงเฉินเฉียวเท่านั้น เขาแตะที่หัวของเธอและพูดอย่างไม่พอใจ: “ไม่ชมภาพวาดแล้วหรอ? ดวงตาอันงดงามของคุณที่มองมาที่ฉัน มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉันเลยนะที่จะทำอะไรบางอย่างโดยที่ไม่ได้สนใจใคร ดังนั้นเฉียวเฉียวเลิกมองฉันได้แล้วและไปดูนิทรรศการนี้ต่อเถอะ เมื่อดูเสร็จแล้วฉันจะทำให้คุณพอใจเอง ”
เฉินเฉียวกรอกตามองเขา
แต่มันก็หวานอยู่ในใจ
ลู่หมีและเยี่ยนเฟิงมองหน้ากันและทั้งคู่ก็ยักไหล่
ไม่ช่วยแล้ว อีกคนเต็มใจที่จะต่อสู้และอีกคนเต็มใจที่จะทนทุกข์ทรมาน
แล้วทำไมกระต่ายขาวตัวน้อยถึงถูกกินโดยหมาป่าตัวใหญ่อยู่เสมอๆ ไม่ใช่เพราะความต้องการของมันเองงั้นหรอ?
“ เฉียวเฉียว ประธานซัง ฉันไม่คิดว่าวันนี้จะมาด้วยกัน?”ซังอวิ๋นเดินออกมาจากห้องโถงและเดินไปที่ข้างๆเฉินเฉียว
