แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาเป็นแค่คนทำธุระแทน แต่อวี้เฟยก็รู้สึกได้ว่าตั้งแต่เจ้านายรู้จักกับคุณเฉิน ก็ต้องการเขามากขึ้น
แม้ว่าเขาจะเคารพนายมาตลอด แต่ในเวลานี้เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองไปที่คุณเฉินที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ
“ นายครับ คนทั้งสองถูกพาออกไปแล้ว เชื่อได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมาระรานอีก”ใบหน้าของ อวี้เฟย ดูจริงจัง
ยังไงซะเขาเป็นคนที่ปลอบพวกเขาแทนเจ้านาย
เพื่อเฉินอี้ สำหรับครอบครัวเฉินตราบใดที่ผลประโยชน์มากกว่าความรัก พวกเขาไม่มาก่อกวนอีกแน่ๆ
ซังหลินจวินพอใจกับการจัดการของ อวี้เฟยมาโดยตลอด
มิฉะนั้นเขาจะไม่ให้ติดตามไปด้วยในหลายปีมานี้
ซังหลินจวินพยักหน้าจากนั้นตบไหล่และพูดว่า “เดือนนี้คุณทำงานหนักมากและโบนัสจะเพิ่มเป็นสองเท่า ถ้าว่างๆก็ไปหาแฟนไป ไม่งั้นทำหน้าบูดตลอดแบบนี้ใครจะทนดูไหว”
อวี้เฟยโดนเจ้านายพูดความในใจออกมาซะแล้ว
ใครทำให้เขายุ่งจนปลีกตัวไม่ได้ล่ะ แม้แต่เวลาหาแฟนก็ไม่มี
เขาอยากจะเขย่าไหล่เจ้านายของเขาแรงๆและถาม
อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้า
อวี้เฟยตอบ: “ครับเจ้านาย”
หลังจากที่เรื่องนี้ได้รับการจัดการแล้ว อวี้เฟยก็โดนซังหลินจวินไล่กลับไป
เพราะเกิดเรื่องขึ้นมากมายในวันนี้
แม้ว่าซังหลินจวิน ต้องการให้ เฉินเฉียวกลับไป พักผ่อนที่จิ้งหย่วนเฉินเฉียว ก็ไม่สบายใจโย่วอียังอยู่ในอาการโคม่า
ซังหลินจวินนั่งคุยกับเธอจนถึงสองทุ่มก่อนออกจากโรงพยาบาลตามลำพัง
ที่ผับในเวลากลางคืนเป็นสิ่งที่น่าดึงดูดที่สุด
แสงไฟที่พร่ามัวฝูงชนสาวสวยและหนุ่มหล่อตัวสูงต่างก็อยู่บนฟลอร์เต้นรำกันไม่หยุด
เมื่อ ซังหลินจวินมาถึงเขาก็โดนบริกรเชิญเข้าไปในห้องส่วนตัว
ในเวลานี้ชายสามคนนั่งอยู่ในห้อง
เจียงอี้ฝาน, เหยียนเฟิง, ลู้หมี
มีไวน์แดงอยู่สองสามขวดบนโต๊ะซึ่งทั้งหมดถูกเปิดมีบางอย่างตกลงบนพรมและเสื้อโค้ทของพวกเขาถูกโยนลงบนโซฟา
หยดไวน์แดงหอมกรุ่นที่หยดลงด้านข้างกำลังส่งกลิ่นหอมเย้ายวน
เมื่อซังหลินจวินเข้ามาก็ขมวดคิ้ว
ได้ยินการเคลื่อนไหวของคนสองสามคนมองไปที่เขา เหยียนเฟิงก็หยิบไวน์แดงที่ยังไม่ได้ดื่มขึ้นมาหนึ่งขวดและทักทายเขา
“เหล่าซัง มาสายอีกแล้วนะ ควรรับโทษ”
ในการรวมตัวในวันนี้ทั้งสี่คนได้ส่งข่าวถึงกันและกันก่อนที่พวกเขาจะออกจากนิทรรศการ
แต่เดิมซังหลินจวินไม่เต็มใจที่จะไป ยังไงซะถ้าเทียบกันแล้วถ้าจะให้อยู่คุยกับพวกขี้เมา เขาอยู่กับเฉินเฉียวจะดีกว่า แต่ก็ช่วยไม่ได้ เธอไม่ได้กลับจิ้งหย่วน ต้องคอยดูแลลูกเขา.
แม้ว่าเขาจะอยู่กับเธอในโรงพยาบาลในที่สุดเขาก็ยังคงถูกเธอขอให้กลับ ไหนๆก็เป็นแบบนี้เขาก็ไปที่ผับดีกว่า
ซังหลินจวินยื่นมือออกไปเพื่อคว้าไวน์
เขาล้มลงกับพื้นโซซัดโซเซ
อย่างไรก็ตามพรมบนพื้นหนาพอที่จะไม่ได้รับบาดเจ็บ
ไวน์แดงมีแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้สูงอายุ
ไวน์แดงที่เปิดทั้งหมดมีอายุหลายร้อยปี
พูดได้ว่าเป็นไวน์อันดับต้นๆ
ปกติเจียงอี้ฝานหวงมากไม่ยอมให้แกะ แต่วันนี้เขาใจกว้างแปลกๆ
ซังหลินจวินเดินไปที่ด้านข้างของเจียงอี้ฝานนั่งตรงข้ามเขาและถามด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ดีใจจริงๆ แม้กระทั่งไวน์ที่แกหวงมากยังยอมให้เปิด เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
ใบหน้าของเจียงอี้ฝานแดงไปหมดเพราะฤิทธิ์ของไวน์แดงในเวลานี้และเขาก็หัวเราะ
ซังหลินจวินรู้สึกทนมองไม่ได้ เพราะท่าทางหัวเราะโง่ๆแบบนั้น
“เอ่อ…เหล่าซัง ขอคุยด้วยหน่อย “ลู้หมีสะอึกและเดินเข้ามาจากด้านข้างเต้นไปพลางพูดว่า: “วันนี้ให้เฉินเฉียวกลับไปก่อนหรอ?”
“ผมกับเหล่าเจียงออกมาด้วยกัน คิดไม่ถึงว่ากลางทางจะเจอกับคุณนายเจียงกับผู้หญิงคนนั้นที่โดนเหล่าเจียงทิ้ง ช่างบังเอิญจริงๆ”
ซังหลินจวินจิบไวน์แดงอย่างหรูหราและพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของลู้หมี
เมื่อเห็นว่าเหล่าซังก็เห็นด้วยกับเขาลู้หมีจึงพูดอย่างกระฉับกระเฉง
เขายิ้มอย่างสดใสฟันขาวประกายระยิบระยับราวกับไข่มุก
“ตอนคุณนายเจียงเห็นเหล่าเจียง เหมือนมีไฟอยู่ในตา ผู้หญิงคนนั้นมองเขาอย่างเขินอาย เจียงฉยงฉยงหน้าซีด คุณลองเดาดูสิต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น?”ลู้หมีพูดไปเรื่อยๆ แล้วอุบเรื่องที่สำคัญไว้
ซังหลินจวินไม่สนใจ
ยังไงซะคนที่มีสมอง ยังไงก็เดาเรื่องที่จะเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว ดูท่าทางเหล่าเจียงที่ยิ้มไม่หุบดูสิ ก็จะคิดออกว่า เรื่องมันต้องเป็นไปตามที่เขารอคอยแน่ๆ
ลู้หมีเห็นเหล่าซังไม่สนใจ รู้สึกแปลกๆ เลยถาม: “เหล่าเจียงโดนคุณนายเจียงด่าเละเลย หลังจากนั้นก็ให้เขาไปส่งผู้หญิงคนนั้นกลับบ้าน สุดท้ายเจียงฉยงฉยงลากเหล่าเจียงกลับ แล้วก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายเกิดอะไรขึ้น แต่น่าจะเกิดเรื่องดีๆนะ ”
เจียงอี้ฝานหน้าแดงและนั่งลงบนโซฟาตบไหล่ลู้หมีจากนั้นพูดอะไรบางอย่างใกล้ๆหูของซังหลินจวินอย่างเงียบ ๆ ลุกขึ้นรินน้ำหนึ่งแก้ว ให้สร่าง
พวกเขามาที่นี่จริงๆแล้วมีธุระ
หลังจากกินน้ำหนึ่งแก้วคนเมาทั้งสามคนก็มีสติมากขึ้น
ดวงตาของเหยียนเฟิง แดงก่ำและเขาอยากรู้อยากเห็นเลยถามว่า:“ เหล่าซัง เรื่องนิทรรศการวันนี้ อย่าบอกว่าคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ถึงผมจะไม่ฉลาดแต่ก็ดูออก หลังจากจัดนิทรรศการ ได้ไม่นาน เรื่องก็แดงขึ้นมา ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ”
แม้ว่าเขาจะไม่วางใจกับซังอวิ๋น
แต่ต้องบอกว่าความสามารถทางธุรกิจและความสามารถในการวาดภาพของเขาอยู่ในระดับแนวหน้า
เกรงว่าอัจฉริยะในเป่ยเฉิงจะมีแค่ซังหลินจวินกับซู้เหยี้ยนที่จะเปรียบเทียบได้
ซังหลินจวินดึงเน็คไทแน่นด้วยมือของเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตข้างในออกหนึ่งเม็ดและหายใจออกก่อนที่จะพูดว่า: “เหตุการณ์ในวันนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน เขากับฉันเป็นคู่แข่งทางธุรกิจกัน เรื่องที่ไม่บังเอิญคือเขาเพิ่งแย่งแผนงานที่ฉันเพิ่งคุยเสร็จ แผนงานที่อยู่ในมือฉันแล้ว กลับโดนแย่งไป ”
เขายิ้มมุมปากดวงตาของเขาเหมือนเสือชีต้าที่พยายามจะฉีกเหยื่อในตอนกลางคืน
