นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอประสบพบเจอกับเรื่องแบบนี้ เธอพยายามอย่างเต็มที่และใช้แรงของเธอ เธอก็สามารถคว้าเข้าที่แขนของชายที่จับเธอเอาไว้ได้และบีบคนจนเลือดไหลไม่หยุด
แต่ผ้าเช็ดหน้าที่ปิดปากเธออยู่ เห็นได้ชัดว่ามันถูกโรยด้วยอะไรสักอย่าง และในไม่ช้าเธอก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว
ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามกัดลิ้นของเธออย่างหนักเพื่อให้ตัวเองตื่นตัว แต่ในที่สุดเธอก็หมดสติลงไป
“เชี่ย ผู้หญิงคนนี้แรงเยอะเกินไป”ชายคนที่ขว้างเธอเข้ามาในรถยิ้มแสยะและเห็นรอยเล็บขนาดใหญ่ในมือของเขา ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ
“โอเค รีบขับรถไป เดี๋ยวก็มีโอกาสให้นายได้แก้แค้นทีหลัง”ผู้หญิงที่นั่งด้านหลังกล่าว
น้ำเสียงของเธออ่อนโยนและไพเราะแต่ไม่มีความรู้สึก
เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นกลัวเธอ เขารีบเปิดประตูรถและขึ้นรถ และไม่นานเขาก็หายไป
ผู้หญิงที่นั่งด้านหลังมองไปที่สภาพที่งัวเงียของเฉินเฉียว มือเรียวและขาวของเธอแตะที่ใบหน้าของเธอเบา ๆ เล็บยาวของเธอจิกไปที่แก้มและหน้าผากของเธอ ทำให้อีกคนมีเลือดไหลออกมา จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
หลังจากรอมานานในที่สุดเธอมีโอกาสที่ดีเช่นนี้
เวลาที่เหมาะสมและสถานที่ที่เหมาะสม
เฉินเฉียวเธอหลีกเลี่ยงไปได้หลายครั้ง ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะสามารถหลบหนีได้อย่างปลอดภัยในครั้งนี้
เธอถอดแว่นที่สวมอยู่ และเธอก็ดูคุ้นเคยเป็นอย่างดี เธอคือเถียนเถียนที่ยุ่งอยู่กับการดูแลพ่อของเธอในโรงพยาบาล
เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับแผนการที่สมบูรณ์แบบนี้ เธอจึงส่งคนจำนวนมากไปติดตามผู้ที่เกี่ยวข้องกับเฉินเฉียวอย่างลับๆ
ในที่สุดฉันก็มาถึงที่นี่ ไปทีละขั้นตอน
ไม่ว่าจะเป็นซังหลินจวินที่ปู้อี้เฉินให้เธอไปต่อสู้กับเขาอย่างบ้าคลั่ง ไม่ว่าหลักฐานของบริษัทหรือความจริงของอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในวันแต่งงานของเธอ เธอได้รวบรวมและส่งไปที่ตระกูลซัง หรือแม้ความจริงที่เฉินเฉียวเป็นของแม่ของโย่วอี ซึ่งนั่นทำให้เธอประหลาดใจ
อย่างไรก็ตามเธอรู้เกี่ยวกับพ่อของซังหลินจวิน เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่เขาจะปล่อยให้ผู้หญิงที่ก่อให้เกิดปัญหามากมายต่อบริษัทยืยอยู่เคียงข้างซังหลินจวิน
นอกจากนี้ยังมีรูปถ่ายของน้องชายของซังหลินจวินกับเธอ เธอรู้สึกว่าพวกเขาจะไม่สามารถกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกแล้ว
เพียงแค่สิ่งเหล่านี้ก็ยังไม่เพียงพอ
เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ พ่อก็ป่วย สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เธอจะสามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้อย่างไร
ครั้งนี้เธอต้องการชีวิตของเธอ
เมื่อเฉินเฉียวตื่นขึ้นมา ทุกอย่างมันมืดและมองไม่เห็น สิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกมันเป็นเพียงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอสัมผัสมันด้วยมือของเธอ ทันทีที่เธอลดมือลงก็ไม่มีเลือดไหล แต่เธอก็ไม่ได้โล่งใจ
เพราะว่าเธอรู้สึกว่ามือของเธอสัมผัสกับเลือดที่แข็งตัว มันทำให้เธอรู้สึกวูบวาบเล็กน้อย
ไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่สนใจเรื่องหน้าตาโดยเฉพาะผู้หญิง
“เธอฟื้นแล้ว?”จู่ๆคนที่นั่งอยู่ตรงมุมที่หันหลังให้เธอก็ส่งเสียงมาจากความมืด
เฉินเฉียวถึงกับผงะในใจ แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษาความสงบบนใบหน้าของเธอ เธอหันศีรษะและพยายามจะเดินข้ามไป แต่เธอก็รู้สึกอ่อนแอ
แค่ลุกก็ร่วงผลอย
หลังจากนั้นเธอได้แต่เฝ้าดูผู้คนที่อยู่ตรงมุมเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว
โชคดีที่เธอได้ยินเสียงของเธอ เป็นผู้หญิง
เธอจึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกล่วงละเมิดเหมือนตอนที่เธอถูกลักพาตัวเป็นครั้งแรก
เห็นได้ชัดว่าเธอคิดว่าสถานการณ์มันดีเกินไป แต่จริงๆบางครั้งการถูกลักพาตัวโดยผู้หญิงก็น่าเศร้ายิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก
“คือเธอ เถียนเถียน?”จนกระทั่งหลังจากได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเฉินเฉียวก็ได้รู้ว่าเธอเป็นคนรู้จัก
มีความประหลาดใจฉายในดวงตาของเธอ แต่ก็ไม่มีความประหลาดใจมากมายขนาดนั้น
ท้ายที่สุดเธอก็รู้ว่าเธอเกลียดตัวเอง จึงไม่แปลกใจเลยที่ลักพาตัวเธอมา
“เธอใจเย็นมากกว่าที่ฉันคิด คิดว่าฉันจะไม่ทำอะไรเธองั้นหรอ?”เถียนเถียนบีบคางของเธอแรงมากและบีบจนคางของเฉินเฉียวช้ำเป็นจ้ำสีเขียว
เฉินเฉียวต้องการหลุดออกไป แต่เนื่องจากความอ่อนแอของร่างกายเธอจึงทำได้เพียงแค่มองการเคลื่อนไหวของเธอ
“เถียนเถียน เธอทำแบบนี้มันผืดกฏหมายนะ ถ้าเธอปล่อยฉันไป ฉันไม่บอกคนอื่นก็ได้”เฉินเฉียวต้องการเจรจากับเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหมแต่เธอก็ต้องลองดู
เถียนเถียนหัวเราะในความโง่เขลาของเธอ
“ วันนี้เธอคิดว่าเธอจะได้ออกไปอย่างปลอดภัยหรือไง? ไม่กลัวที่จะบอกเธอเลยว่า เธอสามารถตื่นขึ้นมามองฉันได้ตอนนี้ แต่ฉันก็ต้องการให้เธอเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้เถียนเถียนพูดพลางเดินกลับไปที่ที่เธอนั่ง
มีมีดเล่มเล็กอยู่ในมือ ซึ่งมันมีขนาดเท่ากับมีดปอกแอปเปิ้ลทั่วไป เธอถอดปลอกมีดออกและใบมีดสีเงินก็สว่างวาบขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์
เวลานี้เฉินเฉียวถึงได้ตระหนักจริงๆว่าเถียนเถียนต้องการจะเอาชีวิตของเธอ
เธอเริ่มหมดหวัง
มือสั่นพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ
เธอถูกเตะทิ้งลงอย่างง่ายดายด้วยเท้าเดียว
เถียนเถียนคุกเข่าลงและมีดในมือของเธอก็ค่อยๆพุ่งเข้าหาเธอทีละนิด
เฉินเฉียวมองดูมีดเข้าใกล้เธอมากขึ้น ตาของเธอขยายกว้างขึ้นเพราะความกลัว
เถียนเถียนเฝ้าดูการต่อสู้ของเธอด้วยรอยยิ้มเมื่อเฉินเฉียวคิดว่าเธอจะแทงเธอด้วยมีด
ใบมีดเย็นเฉียบเฉือนไปที่ใบหน้าของเธอ
ความเจ็บปวดจากมีดที่ผสมกับเลือดทำให้เฉินเฉียวตกอยู่ในความสิ้นหวัง
ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนเธอก็ทำได้เพียงแค่มองดูเถียนเถียน ซึ่งการแสดงออกของเธอเริ่มกลายเป็นคลุ้งคลั่งและดุร้าย เธอเฉือนใบหน้าของเธอด้วยมีด
เป็นเวลานานเมื่อเธอรู้สึกว่าเธอหมดความหวังในชีวิตไปแล้ว ในที่สุดเถียนเถียนก็หยุดการกระทำลง
เธอหัวเราะอย่างบ้าครั่ง จ้องมองไปที่ผู้หญิงซึ่งเป็นที่รักของซังหลินจวินที่นอนอยู่บนพื้น คนที่มีความสุขจนทำให้เธออิจฉา
ในที่สุดเธอก็รู้สึกถึงความสุข
เธออยากรู้จริงๆว่าถ้าซังหลินจวินเห็นเฉินเฉียวในสภาพแบบนี้ เขาจะยังรักเธออยู่ไหม?
ผู้ชายเป็นสัตว์ที่รักความสวยความงาม หากไม่มีรูปลักษณ์ที่เย้ายวน เกรงว่าเขาจะต้องทิ้งเธอไปอย่างรวดเร็วแน่ๆ
เพียงแค่ว่าเถียนเถียนไม่กล้าที่จะพนัน หากเฉินเฉียวไม่มีรูปลักษณ์ที่ดี แต่เขาก็ยังคงรักเธออยู่ล่ะ เธอไม่อยากจะนึกถึงเรื่องนี้อีกต่อไป
เฉินเฉียวนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นราวกับคนตาย
เถียนเถียนยังคงไม่ปล่อยเธอไป
เธอเดินออกไปข้างนอกและหลังจากนั้นไม่นานก็เดินเข้ามาพร้อมคนสองคนจากข้างนอก
“ห่อเธอใส่กระสอบและเมื่อถึงที่หมายก็โยนเธอลงไป”เธอออกคำสั่งกับชายทั้งสอง
ชายวัยกลางคนสองคนมองไปที่ผู้หญิงที่เปื้อนเลือด ยังคงมีร่องรอยของความเห็นใจฉายอยู่ในแววตาของพวกเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่จับตัวเธอด้วยตัวเขาเอง ยิ่งดูยิ่งเสียใจ
เดิมทีเขาคิดว่าก่อนที่เขาจะฆ่าเธอ เขายังจะสามารถเล่นสนุกกับเธอได้ เขาไม่คาดคิดว่านายจ้างที่ดูอ่อนโยนแต่การกระทำนั้นเหี้ยมโหด มันตรงข้ามกับรูปลักษณ์ของเธอ กลิ่นเลือดนี้ทำให้เขาไม่กล้าที่จะเปล่งเสียง
นำคนใส่ลงไปในกระสอบ
ความแข็งแรงของมือดูเหมือนจะมากขึ้นด้วยอารมณ์ที่หดหู่
