ข้างนอกมืดครื้มและไม่มีดวงดาวสักดวงที่ปรากฏบนท้องฟ้า
ชายสองคนขับรถออกห่างจากเป่ยเฉิงมากขึ้นเรื่อย ๆ
ในช่วงเย็นพวกเขาก็มาถึงหมู่บ้านที่อยู่ไกลสุดของเป่ยเฉิงแล้ว
นายจ้างคงวางแผนจุดหมายปลายทางไว้นานแล้ว และจุดหมายที่พวกเขากำลังจะไปตอนนี้คือแม่น้ำสายใหญ่บนถนนในจังหวัดใกล้ๆ
พูดถึงแม่น้ำสายนี้ก็ยังมีชื่อเสียงอยู่บ้าง
บางครั้งมีคนจนว่ายน้ำจับปลาที่นั่น
หลังจากเดินทางไม่กี่ชั่วโมงท้องฟ้าก็สว่างขึ้นเล็กน้อยเมื่อฉันมาถึง
อาจเป็นเพราะความรู้สึกผิด พวกเขาทั้งสองคนจึงหยิบปลายกระสอบข้างหนึ่งแล้วเดินไปที่แม่น้ำ
บางทีอาจเป็นเพราะสภาพอากาศเลวร้ายเลยไม่มีใครอยู่แถวริมแม่น้ำ บางทีก็ได้ยินเสียงนกร้องสองสามตัว
พวกเขาเดินริมแม่น้ำ แม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระมัดระวังรองเท้า แต่พวกเขาก็เดินย่ำลงไปในน้ำอยู่ดี
เมื่อเห็นเช่นนี้ทั้งสองก็รีบโยนกระสอบออกไปทันที
ก้าวออกไปและวิ่งทันที
เถียนเถียนยังคงนั่งอยู่ในรถ มองดูกระสอบที่จมลงไปในแม่น้ำด้วยตาของเธอเองและดอกไม้ในใจของเธอก็ดูเหมือนจะเบ่งบานอย่างมีความสุข
เมื่อซังหลินจวินได้รับโทรศัพท์จากอวี้เฟย และบอกว่าเขายังไม่ได้ไปรับเฉินเฉียว เขาคิดว่าเธอกลับไปหาเจียงฉยงฉยงหรือกลับมาที่บริษัทแล้ว เขาโทรหาเจียงฉยงฉยงเพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของเฉินเฉียว
อาจเป็นเพราะมีหลายอย่างเกิดขึ้นกับเฉินเฉียวในช่วงเวลานี้ ทุกครั้งที่เขาไม่ได้เจอเธอเป็นเวลานานเขามักตื่นตระหนกและอยากรู้ข่าวคราวของเธอ
“เฉียวเฉียวไม่อยู่นะ เธอไปที่บ้านตระกูลเฉินและไม่ได้กลับไปที่บริษัท “เมื่อเจียงฉยงฉยงได้รับโทรศัพท์ก็ถูกสอบถามจากซังหลินจวิน เธอก็ยังคงสับสนเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำถามที่น่ากังวลของเขา เลยบอกเขาไปตรงๆ
ซังหลินจวินดูแล้ว หลังจากที่วางสายเฉินเฉียวไป เขาก็ได้โทรไปหาเฉินเฉียวอีกครั้งจากนั้นเธอก็บอกว่าเธอไม่ต้องการพบเขา แต่เธอไม่ได้บอกว่าจะไม่สามารถโทรหาเธอได้
เสียงรอสายโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานานและเขาไม่สามารถนั่งลงได้
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และออกจากบริษัทไป เขาต้องการไปที่บ้านของเจียงฉยงฉยงเพื่อไปหาเธอ
ไม่ใช่ว่าเขามีความต้องการขนาดนั้น แต่วันนี้เขารู้สึกแย่ ๆ ในใจกว่าตอนที่เฉินเฉียวหายตัวไปครั้งสุดท้าย
เพียงแค่ได้เห็นเธอเท่านั้นที่ทำให้หัวใจของเขาสงบลงได้
ตลอดทางขณะขับรถเขาก็โทรหาเธออีก
หลังจากมาถึงบ้านของเจียงฉยงฉยง เขายืนอยู่ที่ประตูและเคาะประตู แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
ความกังวลในใจของเขาชัดเจนมากขึ้น เขาโทรหาอี้ฟานโดยตรง: “อี้ฟาน คนที่ฉันให้คุณครั้งสุดท้ายกี่คน ขอให้พวกเขาหาข้อมูลเกี่ยวกับเฉินเฉียวให้ฉันเดี๋ยวนี้”
เจียงอี้ฟานผู้ซึ่งกำลังชิมไวน์และมองท้องฟ้าอยู่นั้น ก็พูดไม่ออกทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของซังหลินจวิน “เฉินเฉียวหายไปอีกแล้วงั้นหรอ โอเค รอแปปนึง ฉันจะให้คนของฉันพาคุณไปช่วยหา”
นับตั้งแต่เหตุการณ์ล่าสุดซังหลินจวินก็ได้พบคนที่ไว้ใจได้หลายสิบคนและคนของ เจียงอี้ฟานก็ถูกฝึกฝนทักษะมาอย่างดี
ท้ายที่สุดเขาไม่สามารถปล่อยให้อี้ฟานช่วยเขาได้เลย เขาเพิ่งค้นพบว่าบางครั้งเงินก็ไม่ดีเท่าคน
ระหว่างทางที่ซังหลินจวินไปหาเจียงอี้ฟาน จู่ๆก็มีคนส่งข้อความถึงเขา
จริงๆเขาไม่ต้องการตอบ แต่เขาสงสัยว่าโทรศัพท์มือถือของเฉินเฉียวอาจจะแบตหมดและจะใช้เบอร์อื่นส่งมาหาเขา
ด้วยความคาดหวังอันริบหรี่เขาจึงคลิกไปที่มัน
สิ่งที่ไม่อยากเห็นคือภาพเสื้อผ้าเปื้อนเลือด
มันเป็นชุดนั้น ซังหลินจวินเคยเห็นเฉินเฉียวสวมด้วยตาของเขาเอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาซื้อชุดนี้ให้เธอ
เขารู้สึกประหลาดใจกับภาพนี้ มือของเขาพลาดและขับรถไปชนด้านข้าง โชคดีที่เขาควบคุมได้และหยุดมันได้ทันเวลา
หลังจากจอดรถเขาก็ส่งรูปให้อี้ฟานโดยขอให้เขาตรวจสอบจุดหมายปลายทางที่รูปภาพนั้นส่งมา และเขาก็กดโทรหาหมายเลขนั้นไปเรื่อย ๆ
ไม่ว่าเขาจะโทรไปหาหมายเลขนี้อย่างไร สิ่งที่เขาได้รับก็คือไม่รับสาย
ความตื่นตระหนกในใจของเขาแพร่กระจายไปทั่ว หลังจากที่เปิดภาพดู เขากังวลมากว่าเฉินเฉียวจะได้รับบาดเจ็บขนาดไหนถึงได้เลือดออกมากขนาดนี้
เขาหวังเพียงว่าเลือดนั้นจะไม่ใช่ของเธอ
แม้ว่าความหวังนี้จะถูกขีดเส้นใต้ไว้แล้ว
มันเป็นวันที่สองที่ซังหลินจวินพบสถานที่ที่เปื้อนเลือด
เมื่อมองไปที่หญ้าสีเขียวเลือดที่แห้งแล้วมีกลิ่นที่แรง
เขานั่งยองๆแตะมือลงบนพื้นหญ้า ศีรษะของเขาก้มต้ำลง ร่างกายของเขาเริ่มสิ้นหวัง
เจียงอี้ฟานมองไปที่สภาพของซังหลินจวินและถอนหายใจในใจ ความรู้สึกของพวกเขาทรมานมาก
เขาเดินเข้าไปเพื่อพยายามปลอบ
อย่างไรก็ตามซังหลินจวินที่กำลังจับหญ้าอยู่ก็จับอะไรบางอย่างได้
เจียงอี้ฟานรีบเอนตัวไปดู
“เป็นยังไงบ้าง?” คุณพบเบาะแสหรือเปล่า? ”
ซังหลินจวินกางมือออกและพบแหวนเพชรเม็ดงาม มันเป็นแหวนของผู้หญิงที่เขาขอแต่งงาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง: “นี่คือแหวนที่ฉันมอบให้เฉียวเฉียว เธอไม่เต็มใจที่จะสวมใส่มันมาตลอด ดังนั้นเธอเลยสวมไว้ที่คอแทน”
พบแหวนวงนี้แสดงว่าเลือดนี้คือของเธอ
ร่องรอยของความสิ้นหวังและความเจ็บปวดปรากฏขึ้นในดวงตาของซังหลินจวิน แต่เขาก็ยังบอกตัวเองว่าต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเฉียวเฉียว ห้ามตื่นตระหนก
เมื่อมองไปที่พื้นหญ้า ซังหลินจวินก็พบว่ากองหญ้าที่กระจัดกระจายถูกสะกดเป็นคำที่ยุ่งเหยิงในบริเวณที่เปื้อนเลือด
เขาก้าวถอยหลังและหลังจากมองไปไกล ๆ มันก็ชัดเจนมากขึ้น
เมื่อมองไปที่ตัวอักษรที่แทบมองไม่เห็น “เถียน” ดวงตาของซังหลินจวินกลายเป็นเต็มไปด้วยความกระหายเลือด
“พี่ครับ เราเจอรอยล้อข้างนอก”ทันใดนั้นชายหลายคนที่กำลังค้นหาอยู่ข้างนอกก็วิ่งเข้ามา
เมื่อซังหลินจวินได้ยินดังนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเดินไปทันที
ไม่ไกลจากพื้นรอยเลือด มีรอยล้อรถที่เห็นได้ชัดบนพื้นหญ้าที่ถูกบดขยี้
“ พี่ ดูเหมือนว่าคนที่คุณเฉินออกไปขับรถบรรทุกใหญ่”ชายคนหนึ่งหันศีรษะไปหาเจียงอี้ฟานและพูดกับเขา
“อย่างไรก็ตามที่นี่ไม่มีการเฝ้าระวัง แม้ว่าเราจะรู้ว่าเป็นรถบรรทุกขนาดใหญ่ แต่เราก็ไม่รู้ว่ารถจะไปที่ไหน”ชายอีกคนขมวดคิ้ว
“เปล่า ที่นี่มีถนนใหญ่เพียงเส้นเดียว ถ้าเราต้องเดินตามรอยล้อก็จะพบมัน”ซังหลินจวินดูเหมือนจะเข้าใจความหวังสุดท้ายที่ริบหรี่ในตอนนี้ ราวกับว่าเขาขับรถไปบนถนนคอนกรีตโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้
ทุกคนไม่ได้พูดถึงเพราะทุกคนจะเห็นว่ามีเพียงความหวังอันริบหรี่สุดท้ายสำหรับชายผู้แข็งแกร่งตรงหน้าเขา
มีรถยนต์หลายคันเคลื่อนไปข้างหน้าเพื่อตามรอยล้อที่รถบรรทุกขนาดใหญ่ทิ้งไว้บางทีอาจเป็นเพราะเวลาผ่านไปไม่นานนัก
ไม่มีการปกปิดรอยล้อที่ทิ้งไว้
เนื่องจากรถบรรทุกค้างอยู่ในหญ้าสักพักจึงมีคราบสกปรกติดอยู่บนล้อ
แม้ว่ารอยโคลนจะจางไป แต่ก็ยังเห็นอยู่บ้าง
เมื่อห่างออกไปเรื่อยๆ รอยล้อก็ค่อยๆหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เมื่อซังหลินจวินไม่ได้บอกให้หยุดรถ รถก็ไม่หยุด
จนถึงแม่น้ำสายหนึ่ง
