เฉินเฉียวไม่มีทางเลือกนอกจากผลักเขาและบอกว่าง่วงนอนก่อนที่จะกลับไปที่ห้องนอน
แต่ตลอดทั้งคืนเธอยังคงลืมตาจนกระทั่งรุ่งสางในวันรุ่งขึ้น
เฉินเฉียวตื่นเช้ามากขณะที่กำลังใส่เสื้อผ้าให้กับ เหมิ้งเหมิ้งเธอสัมผัสใบหน้าที่เป็นสีชมพูของเหมิ้งเหมิ้งและพูดว่า “เหมิ้งเหมิ้ง ตอนลงไปข้างล่างอย่าลืมทักทายคุณปู่คุณย่านะ”
เหมิ้งเหมิ้งเหยียดมือขึ้นให้แม่สวมเสื้อ พลางพูดอย่างเชื่อฟัง “แม่ค่ะ หนูรู้แล้วค่ะ หนูต้องเป็นเด็กที่มีมารยาท”
ทุกครั้งที่เหมิ้งเหมิ้งยิ้มดวงตาของเธอหยี
มันเหมือนแมวนำโชคที่น่ารัก
เฉินเฉียวลูบหัวลูกสาวด้วยความรักและจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเธอและกล่าวชมว่า “เหมิ้งเหมิ้งเก่งจังเลย”
เมื่อลงไปชั้นล่างอาหารเช้ามากมายถูกจัดเตรียมไว้ที่โต๊ะกลาง
โจ๊กและแป้งทอดขนมปังและนม อาหารจีน อาหารฝรั่งมีหมด
“ คุณลุง คุณป้าอรุณสวิสดิ์ค่ะ”เมื่อเฉินเฉียวเดินลงไปที่โต๊ะอาหารพร้อมกับมือที่จูงเหมิ้งเหมิ้งเธอทักทายคุณหญิงและซังหลีหย่วนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
เมื่อคืนนี้คุณหญิงและซังหลีหย่วนไม่ได้กลับบ้านแต่ค้างที่ห้องนอนแขกที่จิ้งหย่วน
เมื่อเห็นเฉินเฉียวใกล้เข้ามา ซังหลีหย่วน ก็พยักหน้าเบา ๆ
คุณหญิง ยิ้มให้เธออย่างใจดีและตอบกลับ : “อยู่ต่างประเทศมาซะนาน ชินกับเวลาหรือยัง คุณตื่นเช้าขนาดนี้ เดี๋ยวอีกสักครู่ไปพักผ่อนต่อเถอะ”
จากนั้นเมื่อเห็นเหมิ้งเหมิ้งฉันก็จูงมือเธอและอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอดแล้วพูดว่า “มาๆ ย่าจะป้อนข้าวเหมิ้งเหมิ้งให้”
เฉินเฉียวตะลึงเธออยากจะบอกว่าลูกเธอจะติดสบายแบบนี้ไม่ได้ แต่พอคิดแล้วว่าเธอก็ป้อนข้าวเหมิ้งเหมิ้งอยู่บ่อยๆเธอเลยไม่ได้พูดอะไรออกไป
ซังหลินจวินลงมาช้ากว่าเฉินเฉียว เขาน่าจะนอนดึก ขอบตาดำเล็กน้อย
คุณหญิงรู้สึกกังวลมากเมื่อเธอเห็นและพูดกับเขา:“ หลินหลินแม้ว่าเรื่องของ บริษัท จะสำคัญมาก แต่ร่างกายก็สำคัญกว่าก็ยังจำเป็นที่จะต้องจัดเวลาพักผ่อนให้เหมาะส ดูสิดูซูบลงนะช่วงนี้”
ซังหลีหย่วนดูลูกชายของเขาและพบว่าเขาผอมลงกว่าเมื่อวันก่อนและพูดว่า: “สองสามวันนี้แกพักผ่อนที่บ้านเถอะฉันจะไปที่ บริษัทแทนแกเอง”
แม้ว่าเสียงของเขาจะยังคงเย็นชาเล็กน้อย แต่ก็เห็นได้ว่าซังหลีหย่วนก็กังวลเรื่องสุขภาพของลูกชายเช่นกัน
ซังหลินจวินพยักหน้าไม่ปฏิเสธ
เขามีสิ่งที่ต้องทำในวันนี้
ตอนนี้ไม่ต้องพูดก็รู้ผลลัพธ์
หลังจากรับประทานอาหารคุณหญิงก็พาเหมิ้งเหมิ้งออกไปข้างนอก
โย่วอียังคงหลับอยู่ในห้อง ไม่มีคนไปเรียกเขา
เหล่าฟู่ขับรถพาซังหลีหย่วนไปบริษัท
เหลือเพียงเฉินเฉียวและซังหลินจวินที่บ้าน
อาจเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เฉินเฉียว มองไปที่ซังหลินจวินรู้สึกอายเล็กน้อย
กระทั่งนั่งบนโซฟาไม่ไกลจิตใจก็กระวนกระวาย
ซังหลินจวินมองไปที่เธอที่ทำอะไรไม่ถูก
เขาเดินไปที่เฉินเฉียว และพูดเสียงเบาๆ: “ออกไปเดินเล่นกันเถอะ”
“แค่เราสองคนหรอ?”เฉินเฉียวพูดไม่ถูกว่าในใจเธอรอคอยหรือว่ากลัว เธอไม่ใช่ไม่อยากออกไปกับเขา แต่จากประสบการณ์เมื่อวาน อยู่กับเขาสองคนรู้สึกว่าไม่ชิน
“ใช่” ซังหลินจวินไม่ต้องการให้เธอหลบหน้าหลังจากฟังสิ่งที่เขาพูดเมื่อวานน้ำเสียงของเธอฟังดูมุ่งมั่นมาก
ไม่อยากเสียเวลา เขาโอบเอวเธอและจูงมือเดินไป
หลังจากที่ ซังหลินจวินจูง เฉินเฉียว เข้าไปในรถแล้วเขาก็ให้เธอนั่งตรงที่นั่งข้างๆคนขับ
ขณะที่เขาขับรถ เฉินเฉียว มองไปรอบ ๆ สักพักหลังจากนั้นไม่เห็นอะไรน่าสนใจเธอก็หลับตาลงด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย
เมื่อรถจอดเฉินเฉียว ก็หลับสนิทและไม่ตื่น
ซังหลินจวินคลำหาของ
เขาหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กหลายเล่มและบัตรประจำตัวประชาชนไว้ในมือเมื่อมองไปที่ เฉินเฉียว ที่ยังไม่ตื่นริมฝีปากของซังหลินจวินก็ยิ้ม
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ซังหลินจวินได้ยกนาฬิกาขึ้นและพบว่าเป็นเวลา บ่ายสองเฉินเฉียวยังไม่ตื่นแต่ซังหลินจวินไม่ต้องการรออีกต่อไป
เอื้อมมือเขย่าเธอเบา ๆ
เฉินเฉียวสังเกตเห็นขมวดคิ้วอย่างรวดเร็วและพึมพำ: “น่ารำคาญอย่าผลักฉันสิ”
ซังหลินจวินจับนิ้วของเธอ
เฉินเฉียวลืมตาขึ้นทันทีหลังจากที่ขยี้มุมตาแล้วเฉินเฉียว ก็พูดออกมาอย่างง่วงๆ: “ปลุกฉันทำไม ฉันฉันง่วง”
ซังหลินจวินยื่นนาฬิกาให้ดูแล้วพูดว่า “ตอนนี้บ่ายสองแล้วคุณคิดดูสิว่าคุณหลับไปนานแค่ไหน ถ้ายังไม่ตื่นอีกก็เย็นแล้ว”
เฉินเฉียวพูดไม่ออกเธอไม่มีทางเลือกนอกจากเปิดประตูรถ
ซังหลินจวินคิดว่าเธอคงไม่อยากลงจากรถ แต่คิดว่าถ้าเธอไม่เต็มใจเธอก็แค่อุ้มลง
คิดไม่ถึงว่า พอคิดแบบนี้ ร่องรอยแห่งความสูญเสียก็เกิดขึ้นในดวงตาเขา
หลังจากลงจากรถเฉินเฉียวก็อยากจะหันกลับและวิ่งไปเมื่อเห็นชื่อบ้านอยู่ตรงหน้า
ซังหลินจวินจับตัวเธอได้ทัน: “ทำไมคุณถึงหนี”
“เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน แบบนี้มันเร็วไป”เฉินเฉียวจับมือซังหลินจวินที่จับมือของเธอไว้แน่นเพื่อดึงเขาออกไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาแรงเยอะมากไปหรือเปล่า ไม่ขยับเลย
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองเขาอย่างว่างเปล่าหวังว่าเขาจะปล่อยเธอไปเพราะน้ำเสียงที่จริงใจของเธอ
“ ไม่เร็วหรอก ผมรอคุณมาหลายปีแล้ว เฉียวเฉียว ความรู้สึกคุณที่มีต่อผมไม่มีสักนิดเลยจริงๆหรอ? ถ้าใจของคุณไม่เคยหวั่นไหวเลย งั้นผมจะปล่อยคุณไป “ดวงตาของซังหลินจวินเศร้าสร้อย
เฉินเฉียวรู้สึกผิดมากเมื่อเห็น
เป็นเรื่องเท็จอย่างยิ่งที่จะกล่าวว่าไม่หวั่นไหว
เธอชอบเขาอยู่ในใจ แต่เธอมักจะรู้สึกว่าการแต่งงานแบบนี้มันไม่ดีเท่าไหร่
มีร่องรอยของความตื่นตระหนกในใจ
เมื่อซังหลินจวินมองเธอด้วยสายตาที่สัมผัสถึงหัวใจของเธอเฉินเฉียวก็รู้ว่าเธอเสร็จแล้ว
เธอพ่ายแพ้ไปอย่างสมบูรณ์
พูดอย่างช่วยไม่ได้: “ไปเถอะ เข้าไปกัน”
เฉินเฉียวเป็นผู้เดินนำในการก้าวไปข้างหน้าดังนั้นเธอจึงพลาดสายตาชัยชนะของคนที่อยู่ข้างหลัง
เหตุผลที่ซางหลินจุนพูดอย่างน่าสงสารตอนนี้เป็นเพียงกลอุบายที่กำกับเองและทำเอง
แน่นอนว่าสามารถบอกได้ว่าเธอมีเขาอยู่ในใจ
แต่เขาก็เห็นเหมือนกันว่ามีกำแพงในหัวใจของเธอที่คอยปิดกั้นไม่ให้เขาก้าวผ่าน
และสิ่งที่เขาต้องการทำตอนนี้คือพังทลายกำแพงนี้ให้หมดเพื่อที่เธอจะได้เผชิญหน้ากับความรู้สึกในใจของเธอ
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเคล็ดลับนี้ได้ผลจริงๆ
ซังหลินจวินซ่อนความตื่นเต้นไว้ที่มุมปากของเขาและค่อยๆเดินตามไป
