ซังหลินจวินบอกในห้องประชุมว่าจะไปดูเรื่องโรงงานด้วยตัวเอง ไม่ได้หลอกลวงวางกับดักใครจริงๆ
ช่วงนี้ไม่กี่ปีที่ผ่านมาเพราะการพัฒนาของเป่ยเฉิงดีขึ้นเรื่อยๆ เรียกได้ว่าเป็นทองคำดินแดนเล็ก ถึงจะอยู่นอกเมือง แต่ราคาก็แสนแพง
ซังหลินจวินไปดูด้วยตัวเอง และอยากดูสักหน่อยว่าที่แห่งนี้ที่ผู้จัดการหลิวเจอ มันคุ้มกับงบประมาณที่เขาให้หรือไม่
“ผู้จัดการหลิว จะถึงแล้วใช่ไหม”
ซังหลินจวินและเฉินเฉียวนั่งเบาะหลังด้วยกัน มองผู้จัดการหลิวที่นั่งข้างคนขับพลางถามขึ้น
ทิวทัศน์ด้านนอกเป็นสีเขียวเหมือนภาพวาด ต้นสนแต่ละต้นเรียงรายเป็นระเบียบสองข้างทาง
มองจากในรถออกไป จะเห็นโคลนสีเหลืองบนถนน หญ้ารก ละแวกนี้ไม่มีบ้านคน เห็นได้ชัดว่าเป็นชานเมืองที่ห่างไกล
ซังหลินจวินไม่คิดเลยจริงๆ ว่าผู้จัดการหลิวจะเจอสถานที่แบบนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจหามันอย่างจริงจัง
นอกจากจะไกลเกินไปแล้ว การเดินทางก็ไม่สะดวกอย่างมาก แต่สภาพอากาศและสิ่งแวดล้อมดีกว่าเป่ยเฉิงมาก
การสร้างโรงงานไม่จำเป็นต้องอยู่ในพื้นที่เจริญรุ่งเรืองเป็นพิเศษ
“ถึงแล้ว ถึงแล้ว จะถึงแล้ว” ในใจผู้จัดการหลิวเหงื่อแตก แต่ใบหน้ายิ้มเมตตาราวกับพระพุทธรูป
เขาสังเกตสีหน้าท่านประธานผ่านกระจกมองหลัง แต่มองอะไรไม่ออก ทำได้แค่ปลอบตัวเองในใจ ท่านประธานไม่ได้ใจแคบ
คนขับรถ ก็เป็นพนักงานคนหนึ่งที่อาศัยละแวกนี้
และเป็นลูกน้องของผู้จัดการหลิว คนที่พูดเสนอแนะนำให้ผู้จัดการหลิวมาที่นี่ในตอนแรกก็คือเขา
วันนี้เมื่อเห็นท่านประธาน เขาก็ยังตัวสั่น ไม่พูดอะไรสักประโยค
ตอนนี้เห็นท่านประธานถามทาง ก็ระงับความกังวลในใจ เริ่มแนะนำประโยชน์ที่นี่ให้กับเขา
“ประธานซัง คุณอย่ามองว่าที่นี่ห่างไกล ที่นี่ในวันหยุดสุดสัปดาห์มีคนมาชมวิวเยอะมาก ละแวกนี้มีภูเขาสูงอยู่ ปีนขึ้นไปตอนเช้าเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น และที่นี่เป็นเขตนอกเมือง มีรถน้อยมาก ความเขียวขจีเกิดขึ้นตามธรรมชาติ ความสดชื่นของอากาศดีกว่าในเมืองมาก การสร้างโรงงานที่นี่ต้องมีประโยชน์มากมายแน่นอน”
ซังหลินจวินไม่คิดว่าลูกน้องผู้จัดการหลิวจะเป็นลูกน้องที่พูดเป็น พูดเหมือนกับการขายของเลย
พูดข้อดีข้อเสียอย่างไม่เป็นทางการ เกือบทั้งหมดนั้นเปลี่ยนเป็นข้อดี
จริงๆ แล้วในใจซังหลินจวินพอใจกับสถานที่แห่งนี้มาก แต่เขาไม่พูดมันออกมาตรงๆ
จึงพูดอย่างตรงไปตรงมากับเขาที่พูดอยู่ตลอดว่า “นายพูดมากไปแล้ว เหมือนมันเป็นประโยชน์ต่อนายมากกว่ามั้ง”
“ถ้าบริษัทสร้างที่นี่ นายจะขอเจ้านายของนายย้ายมาที่นี่หรือเปล่า”
เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ไม่ได้นึกถึงความคิดในใจตน ก็โดนท่านประธานมองออกง่ายๆ ใบหน้าจึงแดงขึ้นร้อนผ่าว
เขาอยากตอบปฏิเสธมาก แต่หลังจากมองแววตาจริงแท้แน่นอนคู่นั้นของท่านประธาน เขาก็พยักหน้าด้วยความสัตย์จริง
เห็นเขาซื่อตรง ซังหลินจวินก็ไม่พูดอะไร
ก่อนจะลงจากรถ รถทั้งคันก็เงียบสงบ
หลังจากลงรถ เฉินเฉียวและซังหลินจวินก็เดินตามด้านหลังผู้จัดการหลิวและชายคนนั้น
เฉินเฉียวดึงแขนเสื้อเขาเงียบๆ แล้วถามขึ้น “คุณมองความคิดคนนั้นออกได้ไง ทำไมฉันไม่รู้อะไรเลย”
เธอแค่รู้สึกว่าคนนี้กระตือรือร้นมาก เมื่อเจอคนอย่างซังหลินจวิน ก็มีไม่กี่คนที่กระตือรือร้น ดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดมาก
“เพราะผู้ชายของเธอฉลาดน่ะสิ” ซังหลินจวินเผชิญหน้ากับเฉินเฉียวด้วยแววตารักใคร่ ยิ้มให้เธออย่างภาคภูมิใจ มือเกี่ยวนิ้วเธอเบาๆ
“ขี้โกง” เฉินเฉียวกดเสียงทุ้มไม่พอใจเขา จากนั้นก็ไม่สนใจเขา แอบถอยห่างจากเขาเงียบๆ
เมื่อเดินมาถึงจุดหมายปลายทาง ก็พบว่าบ้านในอดีตของที่นี่มีพื้นที่กว้างขวางมาก
ใช้สายตามองเดาว่าประมาณหนึ่งถึงสองกิโลเมตร
ซังหลินจวินเห็นที่นี่แล้วก็สับสนเล็กน้อย ถามผู้ชายคนนั้นว่า “บ้านหลังนี้สร้างด้วยกัน น่าจะเป็นบ้านครอบครัวใช่ไหม แน่ใจนะว่าไม่มีปัญหาด้านอสังหาริมทรัพย์? ”
ความคิดคร่าวๆ ในใจถูกท่านประธานมองออกแล้ว ชายคนนั้นก็ไม่ได้กังวลใจเหมือนในตอนแรก เขายิ้มแล้วพูดขึ้น “คนในครอบครัวนี้ เมื่อก่อนผมรู้จัก ครอบครัวพวกเธอร่ำรวยมาก เป็นคนท้องถิ่น น่าเสียดายในครอบครัวมีแต่ลูกสาว และแต่งงานที่อังกฤษไปแล้ว ให้ลูกสาวใช้ชีวิตที่อังกฤษโดยไม่มีทางเลือก จึงย้ายไปอยู่ด้วยกันทั้งครอบครัว ก่อนจะไป พวกเขามอบสิทธิ์ทรัพย์สินทั้งหมดให้ผมชั่วคราว บอกให้ผมช่วยพวกเขาขายมัน แต่เพราะราคาที่พวกเขาเสนอมันสูงมาก ถึงจะมีคนชอบ แต่ไม่มีทางทุ่มเงินมากขนาดนี้”
“พูดแบบนี้ ถ้าทำสำเร็จ นายก็มีส่วนแบ่งจริงๆ ” คำพูดซังหลินจวินไม่ได้ตำหนิเขา ยังไงแล้วถ้าคนในบริษัทมีความสามารถ ไม่ได้ทำอะไรที่เสียประโยชน์กับบริษัท เขาก็แทบจะใจกว้างมาก
ชายคนนั้นยิ้มเขินๆ “ท่านประธานพูดตลกแล้ว ยังไงสถานที่แห่งนี้ก็ขายไม่ออก ขายให้ท่านประธานก็ถือว่าเป็นการแก้ไขปัญหาผมหนึ่งเรื่อง”
ซังหลินจวินไม่ได้คุยเรื่องนี้อีกต่อไป เดินไปรอบๆ บ้านหนึ่งรอบ
บ้านน่าจะเพราะพื้นที่มากเกินไป จึงสร้างแค่ชั้นเดียว
กระเบื้องสีขาวย้อมไปด้วยสีหม่น
คาดว่าหลายปีเกินไป
แต่ดูออกจริงๆ ว่าเจ้าของเดิมของบ้านมีรายละเอียดที่ลึกซึ้งมาก
ดูจากสีแล้ว น่าจะปรับปรุงมาหลายสิบปี
ในตอนนั้นที่ดินมีราคาแพงมาก การปรับปรุงสถานที่ใหญ่แบบนี้ต้องเสียเงินจำนวนมากอย่างเห็นได้ชัด
ดังนั้นราคาสูงที่เจ้าของเดิมต้องการ เขาไม่คิดว่ามันเป็นการเอาเปรียบเลยสักนิด
หลังจากดูบ้านเสร็จแล้ว ซังหลินจวินก็พอใจมาก จึงไม่ได้คิดอะไรมาก ให้พนักงานบริษัทคนนั้นกลับบ้านไปเอาสิทธิ์ในทรัพย์สิน ซังหลินจวินและเฉินเฉียวรอเขาอยู่ที่นี่
เพราะทราบความสัมพันธ์ระหว่างท่านประธานกับเลขานุการคนใหม่ ดังนั้นผู้จัดการหลิวจึงออกตัวบอกว่าจะไปช่วยชายคนนั้น ทั้งสองคนจึงเดินไปทางบ้านเขาด้วยกัน
หลังจากร่างพวกเขาหายไปแล้ว เฉินเฉียวก็เอียงศีรษะไปทางไหล่ซังหลินจวิน มองป่าภูเขาที่หาได้ยาก เธอถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ที่นี่สวยมากจริงๆ นะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นวิวสวยของธรรมชาติแบบนี้”
ซังหลินจวินโอบเอวเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ถามอย่างเอาอกเอาใจ “ชอบที่นี่ไหม? ”
เฉินเฉียวพยักหน้า “ชอบสิ”
“ถ้าชอบ งั้นก็รอการพัฒนาของที่นี่ แล้วเรามาซื้อบ้านที่นี่กัน” ซังหลินจวินพูดอย่างมั่งคั่งและเย่อหยิ่ง
“อะไรนะ? ” เฉินเฉียวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มองเขาด้วยความตะลึง
“สภาพแวดล้อมที่นี่ไม่เลว ถึงมันจะไกลไปหน่อย แต่ชัยชนะอยู่ที่วิวสวย ต่อไปอยากจะพัฒนาขึ้นมา มันก็ไม่ยาก ฉันวางแผนจะลงทุนที่นี่” ซังหลินจวินไม่ได้ใช้เงินจำนวนมากเพื่อความสวยงามเท่านั้น แต่เขาตระหนักถึงโอกาสทางธุรกิจของที่นี่ จึงอยากเป็นคนแรกที่ได้ที่นี่มา
เฉินเฉียวได้ยินคำอธิบายของเขา หลังจากมองสำรวจรอบๆ อย่างละเอียด ก็พบว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
สถานที่ที่มีวิวงดงามเหมือนภาพวาดมักจะทำให้คนไปมาอยู่เสมอ ถ้าสร้างบ้านหลายหลังที่นี่ เกรงว่าจะมีลูกค้ามาทีละคน
