“หมายความว่าไง? ” เฉินเฉียวตอนแรกฟังด้วยความงงงวย แต่เมื่อได้ยินซังหลินจวินยังมีศัตรูอีกมากมาย ก็รีบตั้งใจฟัง
ซูเยี่ยนไม่สนใจผู้หญิงมาตลอด เมื่อเธอเดินเข้ามา ก็เงียบโดยไม่รู้ตัว เก็บปืนเมื่อครู่นี้เรียบร้อยแล้วด้วย
ซูเยี่ยนทิ้งประโยคนั้นไว้เหมือนไม่ได้พูดมัน จากนั้นก็ทักทายเธอ “ต่อไปเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จำไว้ว่าต้องหาตำรวจทันที วันนี้มีธุระ เราไปก่อนนะครับ”
เขาแทบไม่รอคำตอบจากเธอ หันตัวเดินออกไปแล้ว
เมื่อเหลือพวกเขาสองคน เฉินเฉียวก็มองสภาพรอบๆ อย่างไม่พอใจ พูดเสียงดัง “ฉันไม่ชอบที่นี่เลยสักนิด ต่อไปเราไม่ต้องมาซื้อบ้านที่นี่แล้ว”
การเดินทางไม่สะดวกเลย ถึงตำรวจจะพยายามในการมา แต่ก็ผ่านไปหลายชั่วโมง
ถ้าไม่ใช่เพราะซังหลินจวินมีไหวพริบ รอตำรวจพวกนี้มาถึง ชาก็เย็นหมดแล้ว
นึกถึงซังหลินจวินมีศัตรูเยอะมาก หัวใจเธอก็ไม่สงบเลย
แอบวางแผนลับๆ ต้องผ่านช่วยทดลองบริษัทไปก่อน ต่อไปเธอจะเฝ้ามองเขาทุกวัน ไม่ให้เขาเกิดอันตรายเลยแม้แต่นิดเดียว
ความคิดเฉินเฉียวไม่พูดออกมาซังหลินจวินก็มองออก เขาตลกเล็กน้อย แต่ไม่สามารถปกปิดความอบอุ่นที่ค่อยๆ ก่อตัวในใจได้
“ทำไมเมื่อกี้ไม่ไปล่ะ? ” หลังจากซังหลินจวินโอบเอวเธอ ความสุขก็ล้นมาจากก้นบึ้งหัวใจ แต่ผิวหน้าเย็นยะเยือกและสงบ
เฉินเฉียวคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “ฉันเคยฝัน ฝันถึงชีวิตความเป็นความตาย ข้างกายฉันเหลือฉันแค่คนเดียว ตอนนั้นสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดไม่ใช่ความตาย แต่เป็นการตายอย่างโดดเดี่ยว ตอนเห็นคุณถูกผู้ชายคนนั้นใช้ปืนเล็ง ฉันก็คิดอยู่ตลอด คุณในเวลานี้จะเสียใจไหมที่ขยันแบบนี้ ถ้าคุณไม่ได้มาดูโรงงานด้วยตัวเอง ทุกอย่างก็อาจจะไม่เกิดขึ้น”
“ยัยทึ่ม มันวางแผนมาล่วงหน้าแล้ว ถึงจะเลี่ยงครั้งนี้ไปได้ แต่ครั้งหน้า ครั้งหน้าล่ะ เฉินเฉียวเธอต้องรู้นะว่าโลกใบนี้มีหลายคนมากที่ไม่สมควรได้รับการอภัย ก้นบึ้งจิตใจพวกมันมีแต่คำว่าทำลายสองคำนี้” หลังจากซังหลินจวินได้ยินคำพูดเธอ ในใจก็ตำหนิตัวเองที่เขาในตอนนั้นไม่สามารถอยู่เคียงข้างเธอได้
ถ้าในตอนนั้น เขาไม่ได้ใช้พลังงานทั้งหมดกับบริษัท บางทีทุกอย่างนั้นอาจจะไม่เกิดขึ้น
เมื่อผู้จัดการหลิวและพนักงานคนนั้นนำสิทธิ์ทรัพย์สินกลับมา รู้สึกว่าอารมณ์ระหว่างท่านประธานและเลขาของเขาแปลกๆ แต่เมื่อเห็นดวงตาเลขาแดงก่ำ ผู้จัดการหลิวและพนักงานชายก็มองตากัน
สภาพย่ำแย่นั้น ไม่สามารถทนมองตรงๆ ได้
หลังจากเซ็นสัญญาข้อตกลงการโอนย้าย หลังจากได้ทุกอย่างในมือ เฉินเฉียว ซังหลินจวินทั้งสามคนก็นั่งรถกลับไปด้วยกัน
บรรยากาศระหว่างทางเงียบกว่าตอนมา
ผู้จัดการหลิวพยายามเต็มที่เพื่อหาหัวข้อ ให้บรรยากาศมีชีวิตชีวา จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ พูดกับท่านประธานอย่างตื่นเต้น “ท่านประธานครับ ผมได้ยินว่าเอลลิซจะมาประเทศจีน คุณว่าเขาจะมาเซ็นสัญญากับเราไหม”
“ไม่รู้” ซังหลินจวินตอบกลับด้วยความเย็นชามาก
ความคิดนินทาของผู้จัดการหลิวก็หยุดลงทันที
ซังหลินจวินเห็นผู้จัดการหลิวที่ไม่พูดอะไร ก็ครุ่นคิดสักพัก ในใจก็เดาว่าที่เอลลิซมาประเทศจีนครั้งนี้ มันเพราะอะไรกันนะ
เขารู้ดีกว่าใคร เจ้านั่นเหมือนผีดูดเลือด กัดไว้แน่นให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อย
ตอนแรกไม่เข้าใจเรื่องราวภายในบริษัทพวกเขา เลยร่วมงานกับเขาครั้งหนึ่งในช่วงแรก
แต่กลับตาลปัตรถูกเขาเอาสัญญาไปเซ็นส่วนตัวกับอีกบริษัทหนึ่ง มันทำให้เขาโกรธในใจ
บอกได้ว่านั่นเป็นครั้งแรก ที่เขาแพ้ให้ซังอวินอย่างแท้จริง
ถ้าต่อมาไม่ได้ไปสืบค้นราคาที่ซังอวินจ่าย เกรงว่าเมื่อเปลี่ยนสัญญาครั้งที่สองเขาจะเชื่อเขาทั้งใจจริงๆ
บริษัทเอลลิซนับวันยิ่งแย่ลงในปีที่ผ่านมา เพราะการพัฒนาขึ้นใหม่ทางอุปกรณ์การแพทย์ของพวกเขาเกิดปัญหา ถ้าเขาไม่ได้ให้คนมาทดลองยาเป็นการส่วนตัว เกรงว่าจะถูกเขาหลอกจริงๆ
ถึงตอนนั้น ถ้าเกิดปัญหาอะไรจริงๆ เขาจะต้องแบกความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุด โชคดีที่หลังจากช่วงทดลองงานหนึ่งปี เขาก็ปฏิเสธโดยตรง
ดังนั้นต่อมาเมื่อบริษัทอ้ายทั้วเกิดปัญหา ก็จะรอดพ้นหายนะ
หลังจากกลับถึงห้องทำงาน ซังหลินจวินก็ยังคิดเรื่องนี้ตลอดเวลา ตลอดทางถึงบริษัทเขาไม่พูดอะไรกับเฉินเฉียวแม้แต่ประโยคเดียว
เฉินเฉียวไม่กล้ารบกวนเขา ไม่แน่ว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
ฟุบโต๊ะนอนหลับตาอย่างเบื่อหน่าย
เธอค่อนข้างง่วงมาก ขณะที่เธอฝืน อยากจะกะพริบตา เมื่อได้สติ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวหลับไป
เมื่อซังหลินจวินพบว่าเธอหลับไป ผ่านไปสักพักแล้ว นิ้วเรียวยาวของเขาก็ถอดเสื้อโค้ตคลุมร่างเธอ จากนั้นก็นั่งข้างๆ มองเธอ
การนอนหลับเป็นโรคติดต่อ ซังหลินจวินไม่เคยคิดมาก่อน เมื่อมองเธอ ไม่คิดว่าจะนอนหลับไปพร้อมเธอเหมือนโดนเสก
เมื่อตื่นขึ้นมา ก็ตอนกลางคืนแล้ว
ตอนนี้ทุกคนเลิกงานไปหมดแล้ว ในห้องทำงานมืดสลัวมาก ซังหลินจวินเดินมาที่ประตู จะเปิดประตู แต่พบว่าประตูเปิดไม่ออก
วันนี้ตอนกลางวันเขาขังเฉินเฉียวไว้ในรถ อาจจะเป็นบทเรียนที่พระเจ้าสั่งสอนเขา ตอนนี้เขาก็โดนขังไว้ในห้องทำงานเช่นกัน
ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง ซังหลินจวินส่งข้อความให้อวี้เฟย
เมื่อเฉินเฉียวตื่นขึ้นมา อวี้เฟยก็ยังมาไม่ถึง
เธอขยี้ตา ถามอย่างสะลึมสะลือ “ทำไมมันมืดเร็วจัง”
“ฉันลืมปลุกเธอ ประตูห้องทำงานโดนล็อกแล้ว รออวี้เฟยมาเปิดประตู” ซังหลินจวินเอามือแนบหน้าผากเธอ ทดสอบอุณหภูมิเธอ พบว่าไม่มีเหงื่อและอุณหภูมิไม่ได้สูง จึงโล่งใจเล็กน้อย
ในห้องทำงานจะเปิดแอร์ตลอดเวลา นอนหลับไป จะเป็นหวัดง่ายมาก
เฉินเฉียวยังคงสับสน และไม่คิดว่าทำไมสองคนถึงถูกขังไว้ในห้องทำงาน
โชคดีที่อวี้เฟยมาเร็วมาก เขายังไม่ทันเช็ดเหงื่อบนหน้า ก็เปิดประตูให้พวกเขาแล้ว
เฉินเฉียวรู้สึกผิดเล็กน้อย จึงยื่นทิชชูให้เขาหนึ่งแผ่น
เมื่ออวี้เฟยจะรับมัน ก็เห็นแววตาของคุณผู้ชาย ก็รีบส่ายหน้าอย่างแรง ปฏิเสธไป
ระหว่างทางกลับ อวี้เฟยก็มาส่งพวกเขากลับจิ้งหย่วน
เมื่อเข้าประตูไปก็เห็นโย่วอีและเหมิงเหมิงสองพี่น้องนั่งด้วยกัน ภาพที่รักใคร่แบบนี้ เฉินเฉียวก็เดินเข้าไปด้วยความสุขใจมาก
“แม่ ในที่สุดแม่ก็กลับมา หนูกับพี่ชายรอแม่นานมากเลย” เหมิงเหมิงกระโดดเข้าไปจับขาเธอทันที
“เป็นอะไร จู่ๆ มาติดแม่แบบนี้ ไม่นอนกับคุณย่าแล้วเหรอ? ” เฉินเฉียวจงใจแหย่เหมิงเหมิง
เพราะไม่กี่วันมานี้ เหมิงเหมิงติดคุณผู้หญิงมาก ในใจเฉินเฉียวก็อิจฉาจนปวดใจ
เหมิงเหมิงเอียงศีรษะ พูดขึ้นด้วยความน่ารัก “คุณย่ากลับบ้านตัวเองไปแล้ว เหมิงเหมิงไม่ได้ไป จริงสิ แม่คะ วันนี้หนูเห็นลุงซังด้วย ทำไมแม่ไม่บอกหนู โกรธแล้ว”
